Lektura mniej dotkliwa niż aforyzmy Ciorana, czego się chyba spodziewałem, ale miejscami całkiem niespodziewanie poruszająca.

To kolejna książka tłumaczona przez Ireneusza Kanię, na której się nie zwiodłem, choć jeden z aforyzmów, ten o wątpieniu i medycynie, przetłumaczył on chyba pokrętnie (choć zgrabnie i miło dla ucha),a na pewno bardzo enigmatycznie. Trafiłem przypadkiem na tłumaczenie angielskie, autorstwa Constantina George'a Sandulescu, które jest dużo jaśniejsze niż wersja Pana Ireneusza. Przepisuję je niżej:

,,Those who you fail to teach how to doubt are your own failure. If there were to exist a branch of medicine for the souls, its meaning should be quite contrary to current medicine: its main job being to make them feel unwell.''

Zamiast dalszych narzekań, kilka moich ulubionych (choć nie najbardziej mnie poruszających) fragmentów (z fragmentów) z Dziennika :

,,[...] Nie czytaj tego, co ci się nie podoba. Filozofia jest wolna od zobowiązań. Jej piękno jest w tym, że możesz zaczynać skądkolwiek. To nie nauka; nawet nie ma definicji. Podoba ci się Kartezjusz? Więc zaczynaj od Kartezjusza. Ale wiedz, że zaczynasz. Czym jest filozofia, dowiesz się po drodze. [...]
Dlatego nie czytaj Kanta. Mimo iż wiem, że koniec końców trzeba czytać Kanta. Ba, trzeba go czytać po wielokroć. Ale nie czytaj go dziś. Rób, co ci się podoba. Bo jeśli podoba ci się filozofia, kiedyś trafisz na Kanta. Nie trafisz? - No to filozofia ci się nie spodobała. [...]''

,,W paraniu się filozofią ciekawe jest to, że od pewnego momentu wszystko zaczyna cię interesować i cię uczyć: teologia, jak i matematyka, przyrodoznawstwo, jak i teoria muzyki. Czy to już koniec? A może dopiero teraz zaczynasz?''

,,Obsesja filozofii, by stać się strenge Wissenschaft. Tymczasem ona bada, jak jest możliwa strenge Wissenschaft. Nauka to poznanie. Jednak refleksja o poznaniu — to znaczy uświadomienie sobie siebie samego, zintegrowanie aktu poznania w życie ducha — daje coś innego: filozofię. Poznanie zaś może być tylko rozumowe [...]; jednak świadomość, że poznanie jest rozumowe, bynajmniej nie jest aktem racjonalnym.
Dla mnie to niepojęte, jak niektórzy mogą chcieć, żeby jedna rzecz była dwiema (żeby filozofia była naukowa — ba, żeby sama była nauką),skoro one od początku nie chcą być tą jedną rzeczą.''

Lektura mniej dotkliwa niż aforyzmy Ciorana, czego się chyba spodziewałem, ale miejscami całkiem niespodziewanie poruszająca.

To kolejna książka tłumaczona przez Ireneusza Kanię, na której się nie zwiodłem, choć jeden z aforyzmów, ten o wątpieniu i medycynie, przetłumaczył on chyba pokrętnie (choć zgrabnie i miło dla ucha),a na pewno bardzo enigmatycznie. Trafiłem...

Z tym tekstem mam akurat problem. Na pewno bardzo dobrze, że twórczość Noiki jest udostępniana polskiej publiczności i dołączam się do ukłonów dla Ireneusza Kani, lecz też myślę, że zasługuje na nie Andrzej Zawadzki, autor posłowia. Co do treści, to tutaj mnie aż tak nie przekonała, można docenić świeże spojrzenie Noiki na wiele spraw i dzielenie się swoimi, nie zawsze realnymi, lecz często pięknymi pomysłami, lecz przy całym zniechęceniu wobec profesorstwa czy filozofów systemu pokroju Arystotelesa, jakie prezentuje rumuński filozof, odniosłem wrażenie, że - choćby mimowolnie - sam Noika ma skłonność do takiego klasycznego - trochę moim zdaniem przebrzmiałego - podejścia, a nawet moralizowania. Może po prostu trudno połączyć zafascynowanie wielką tradycją europejskiej filozofii ze swobodą myśli i pełną niezależnością, lecz dzieło Noiki dobrze może obrazować te trudności i pokazać filozofa wolności mającego jednak swoich mistrzów i ciekawe acz trochę wyśnione pomysły. Co też jednak może być atutem tego nieszablonowego myśliciela.

Z tym tekstem mam akurat problem. Na pewno bardzo dobrze, że twórczość Noiki jest udostępniana polskiej publiczności i dołączam się do ukłonów dla Ireneusza Kani, lecz też myślę, że zasługuje na nie Andrzej Zawadzki, autor posłowia. Co do treści, to tutaj mnie aż tak nie przekonała, można docenić świeże spojrzenie Noiki na wiele spraw i dzielenie się swoimi, nie zawsze...

Ukłony dla Ireneusza Kani. Dzięki jego tłumaczeniom odkrywam takie perełki jak Noica, który porusza czułe struny już od pierwszego ustępu: „Znikła mi jedna kartka z tego dziennika. Co na niej powiedziałem? Może coś głębokiego, rozstrzygającego. Raptem ogarnia mnie niepokój, czy nie jestem obcy samemu sobie i temu, co we mnie najlepsze; i rozumiem tę dziwną wypowiedź Augustyna: jest w nas coś głębszego od nas samych.”

Ukłony dla Ireneusza Kani. Dzięki jego tłumaczeniom odkrywam takie perełki jak Noica, który porusza czułe struny już od pierwszego ustępu: „Znikła mi jedna kartka z tego dziennika. Co na niej powiedziałem? Może coś głębokiego, rozstrzygającego. Raptem ogarnia mnie niepokój, czy nie jestem obcy samemu sobie i temu, co we mnie najlepsze; i rozumiem tę dziwną wypowiedź...

Z pozoru wyobrażenia banalne, z drugiej strony- głębokie rozważania wykształconego, Czułego Narratora, niczym u Olgi Tokarczuk.

Z pozoru wyobrażenia banalne, z drugiej strony- głębokie rozważania wykształconego, Czułego Narratora, niczym u Olgi Tokarczuk.