Faustyna i Józef zbliżają się do skończenia studiów, planują też upragniony ślub. Jednak w trakcie przygotowań Józek otrzymuje korzystną propozycję wymiany zagranicznej, co stanie się kolejną próbą dla ich związku. W życiu ich przyjaciół także następują zmiany. Związek Tymka i Rozalii przechodzi kryzys, Wiola odkrywa, że jest w ciąży, a Asia opuszcza więzienie i musi skonfrontować się z przeszłością.

To jedyny tom Trylogii Sercowskiej, który nie był wcześniej publikowany na Wattpadzie w całości, więc większość fabuły była dla mnie zaskoczeniem. Ten tom jest także specyficzny pod względem budowy – pierwsza część opisuje przygotowania do ślubu Józka i Fau i jest napisana w podobny sposób, co poprzednie tomy: z dużą dokładnością, opisywaniem powszedniego życia naszych bohaterów, spokojnie. Druga przedstawia całe ich małżeństwo i składa się z rozdziałów ukazujących różne epizody z życia mieszkańców Sercowa, począwszy od pierwszych dni małżeństwa Irysowskich po nieuchronny koniec… Ta dwa style pisania wyraźnie kontrastują, ale szczerze, nie wyobrażam sobie, by ta powieść została napisana inaczej. Pierwszą część traktuje jako spójny finał z poprzednimi tomami, a drugą jako podarunek od autorki dla czytelników i możliwość pełnego pożegnania się z bohaterami przez przeżycie z nimi całej małżeńskiej drogi. Nie każdemu taki sposób pisania przypadnie do gustu, nie wyobrażam sobie, aby każda książka była pisana w tak szczegółowy sposób, ale do stylu Weroniki Pawlak po prostu to pasuje i cieszę się, że nie szła za modą i opisała historię Józka i Faustyny, tak jak czuła, a ludzie z wydawnictwa nie podcięli jej skrzydeł i dali szansę.

Podobnie jak poprzednie tomy ten także jest pełen ciepła i czułości, ma w sobie to proste umiłowanie codzienności, co książki Lucy Maud Montgomery i Małgorzaty Musierowicz (zwłaszcza te wcześniejsze). Na przykładzie Faustyny i Józka autorka opisuje miłość, która pięknie dojrzewała i w której zakochani codziennie musieli starać się i próbować, aby ich uczucie stało się mocne i gorące. Uwielbiam opowieści, które pokazują, że miłość to nie tylko fajerwerki i wielkie uniesienia, ale bycie ze sobą w codziennym dniu, tworzenie domu, znoszenie rutyny, i właśnie tu to znalazłam. W drugiej części urocze było czytać o rodzinie, jaką tworzą Fau i Józef. Ale nie jest to też historia cukierkowa. Weronika Pawlak nie ucieka od trudnych tematów, z jakimi mierzą się ludzie i pary – poronienie, przedwczesna śmierć, narkomania. Porusza tematy rodzin patchworkowych czy wychowywania adoptowanego dziecka. Nie wszystkie wątki kończą się tak, jak oczekiwał czytelnik, rozstanie pewnej pary było dla mnie ciosem… ale doceniam dojrzałość autorki, to, że w książce dla młodzieży nie udaje, że zawsze wszystko toczy się zgodnie z planem. Czasami pewne relacje nie wytrzymują próby czasu, czasami nie daje się uratować związku, co nie znaczy, że na pewnym etapie nie było to piękne. Dla mnie morałem tej książki jest, że szczęście przychodzi pod różnymi postaciami i nie zawsze w takiej formie, w jakiej oczekiwaliśmy. Jest tu dużo zgody na to, by świat toczył się swoim rytmem i nawet śmierć jest częścią kręgu życia. Jest też miejsce na odnowę i zaczynanie od początku, mówię tu głównie o historii Asi Jackowskiej. Ja od pierwszego tomu lubiłam tę dziewczynę i widziałam w niej zagubioną duszę, więc cieszę się, że autorka pozwoliła jej się odnaleźć, urzekło mnie odnowienie przyjaźni Fau i Asi. Weronika jest też skrupulatna w opisywaniu uczuć i charakterów i podoba mi się, że bohaterowie wracają myślami do dawnych traum i problemów, że widać, że przeszłość w nich tkwi i każde wydarzenie jest bardzo mocno umocowane w fabule.

Oczywiście ta część również zawiera mocne przesłanie o miłości do Boga i potrzebie wiary. Warto być świadomym, że autorka przekazuje chrześcijańskie spojrzenie na chociażby aborcję, ale jednocześnie myślę, że każdy może znaleźć tu coś dla siebie, bo ,,Rzeka” przede wszystkim pokazuje, jak ta wiara bohaterów działa w wykreowanej przez autorkę fabule. I zwyczajnie z wieloma wartościami, takimi jak przebaczenie, praca nad sobą, może utożsamić się większość ludzi niezależnie od wiary. Nie jest też nachalnie i moralizatorsko, nie każda postać postępuje całkowicie zgodnie z Dekalogiem, pojawiają się też wątki rozpoznania powołania duchownego i wybierania między drogą świecką a kapłańską. Całość dopełnia piękny, poetycki styl autorki oraz jej ogromna erudycja i pomysłowość – jestem pod wrażeniem metafor dostosowanych do zainteresowań i charakteru każdego z bohaterów.

Ta Trylogia była dla mnie pięknym, emocjonalnym przeżyciem i chociaż teoretycznie nie jestem już grupą odbiorczą, czytałam ją z wypiekami na twarzy. Czułam się, jakbym wracała do dawnych przyjaciół. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz spotkam się z twórczością Weroniki.

,, (…) ludzie mają też prawo do drugiej szansy. Mają je, odkąd Jezus umarł na krzyżu.”

Faustyna i Józef zbliżają się do skończenia studiów, planują też upragniony ślub. Jednak w trakcie przygotowań Józek otrzymuje korzystną propozycję wymiany zagranicznej, co stanie się kolejną próbą dla ich związku. W życiu ich przyjaciół także następują zmiany. Związek Tymka i Rozalii przechodzi kryzys, Wiola odkrywa, że jest w ciąży, a Asia opuszcza więzienie i musi...

Cudowna, ulubiona, najukochańsza. Totalnie moja comfort-book. Bohaterowie tak bliscy mojemu sercu... Wielka szkoda, że to już koniec, ale to ogromny plus dla Autorki - Weroniko, dziękuję, że nie ciągnęłaś tej historii przez naście tomów, tylko wyciągnęłaś z Sercowa samą esencję Miłości. Bo zapomniałam dodać, że Trylogia Sercowska to najpiękniejszy utwór o Miłości (nie biorąc pod uwagę Biblii i Ojców Kościoła :P) stworzony dla młodego odbiorcy, choć pewnie i starsi będą mogli się zachwycić. Naprawdę, ogromne gratulacje, nie mogę się doczekać kolejnych Twoich utworów!

Cudowna, ulubiona, najukochańsza. Totalnie moja comfort-book. Bohaterowie tak bliscy mojemu sercu... Wielka szkoda, że to już koniec, ale to ogromny plus dla Autorki - Weroniko, dziękuję, że nie ciągnęłaś tej historii przez naście tomów, tylko wyciągnęłaś z Sercowa samą esencję Miłości. Bo zapomniałam dodać, że Trylogia Sercowska to najpiękniejszy utwór o Miłości (nie...

Cudowna. Ktoś w recenzjach napisał, że druga część była o wiele słabsza przez to, że wydarzenia nie były już tak dokładnie i szczegółowo przedstawione. Myślę, że ten fakt nie ujmuje ani całości, ani samej drugiej części. Patrząc racjonalnie, gdyby Werka miała w ten sam sposób opisać całe życie Irysowskich, zajęłoby to następne pięć tomów. Ja jestem zadowolona, nie mam nic do zarzucenia. Mimo, że wydarzenia były "luźniej" ze sobą połączone, wciąż tak samo łapały za serce.

Poza tym ilość ciepła i miłości w tej książce jest niesamowita. Ta część w jakiś sposób zachęciła mnie, by odnowić moją relację z Bogiem. Może nie była jedynym czynnikiem, który na to wpłynął, ale z pewnością jednym z tych głównych.

Uwielbiam to, że cała sercowska paczka nawet jako dorośli ludzie wciął pozostała dzieciakami z Żółtego Liceum. Przyznam, że ciężko było mi sobie zwizualizować ich wszystkich jako dorosłych, dojrzałych ludzi w kwiecie wieku, a potem z siwymi pasmami we włosach i zmarszczkami. Niemniej "czuć" było ich zmianę - w zachowaniu, w relacjach, w podejściu do życia.

Trylogia sercowska - zgodnie z nazwą - na zawsze pozostanie w moim sercu i z pewnością będę do niej wracać jeszcze nieraz. Moim małym marzeniem jest znaleźć takich ludzi, z którymi uda mi się nawiązać podobne relacje - ludzi, którzy zostaną w moim życiu na długo, którzy będą częścią mojego "domu", którzy przejdą ze mną (a ja z nimi!) tyle niezapomnianych a jednocześnie zwyczajnych chwil.

Cudowna. Ktoś w recenzjach napisał, że druga część była o wiele słabsza przez to, że wydarzenia nie były już tak dokładnie i szczegółowo przedstawione. Myślę, że ten fakt nie ujmuje ani całości, ani samej drugiej części. Patrząc racjonalnie, gdyby Werka miała w ten sam sposób opisać całe życie Irysowskich, zajęłoby to następne pięć tomów. Ja jestem zadowolona, nie mam nic...

Bardzo ciekawa, polecam.

Bardzo ciekawa, polecam.