Kolejna część przygód Gariona, Belgratha, Polgary i reszty kompanii. Drużyna kontynuuje podróż przez poszczególne kraje by dopaść złodzieja Klejnotu Aldura - niejakiego Zedara. Mamy do czynienia z klasyczną do bólu historią fantasy z dość jednowymiarowymi bohaterami. Poczciwy Durnik ciągle się czymś oburza albo zawstydza, a Silk z Barakiem dogryzają sobie wzajemnie. W trakcie wędrówki przyłączają się do drużyny nowi towarzysze: szlachetny rycerz Mandorallen czy księżniczka Ce'Nedra. Z miejsca można wywnioskować, iż między nią a Garionem coś zaiskrzy. Jak pisałem Eddings postawił na prostotę, więc sporo rzeczy można przewidzieć nim się wydarzą. Sama prostota nie musi być wadą. Od razu wiemy z kim mamy do czynienia co pasuje do świata high fantasy. Brakuje czasami nieco większej głębi, pochylenia się nad jakąś kwestią. Członkowie drużyny są nieraz świadkami dość drastycznych wydarzeń (gdy np. straż zarzyna jakiegoś mieszczanina),ale szybko przechodzą nad tym do porządku dziennego.

Podoba mi się, że świat stworzony przez Eddingsa żyje. Kompania wędruje przez wioski, miasta, pojawia się również na kilku dworach królewskich. Podobnie jak z charakterami postaci ma się sprawa z cechami poszczególnych królestw przez które podróżuje Garion i spółka. Każde z nich czymś się wyróżnia na tle pozostałych co pozwala je lepiej zapamiętać. "Belgariada" to opowieść która spodobać powinna się szczególnie młodszym czytelnikom, którzy dopiero zaczynają swoja historię z gatunkiem fantasy, ale i starszym powinna przypaść do gustu, gdyż sprawnie się ją czyta.

Kolejna część przygód Gariona, Belgratha, Polgary i reszty kompanii. Drużyna kontynuuje podróż przez poszczególne kraje by dopaść złodzieja Klejnotu Aldura - niejakiego Zedara. Mamy do czynienia z klasyczną do bólu historią fantasy z dość jednowymiarowymi bohaterami. Poczciwy Durnik ciągle się czymś oburza albo zawstydza, a Silk z Barakiem dogryzają sobie wzajemnie. W...

W drugim tomie "Belgariady" towarzyszymy w dalszej wędrówce poznanym wcześniej bohaterom, a i poznajemy paru nowych. Krainy, które przemierzają nasi bohaterowie są coraz bardziej mroczne i zepsute. Zdecydowanie w tej opowieści jest więcej akcji i magii.
Ta historia jest dość przewidywalna, jednak książkę dobrze się czyta. Ogólnie polecam.

W drugim tomie "Belgariady" towarzyszymy w dalszej wędrówce poznanym wcześniej bohaterom, a i poznajemy paru nowych. Krainy, które przemierzają nasi bohaterowie są coraz bardziej mroczne i zepsute. Zdecydowanie w tej opowieści jest więcej akcji i magii.
Ta historia jest dość przewidywalna, jednak książkę dobrze się czyta. Ogólnie polecam.

Kolejny tom historii już nie tak małego Gariona w drodze po przeznaczenie.
Zadomowieni i polubieni z jego obecnymi przyjaciółmi poznajemy kolejnych. Razem z drużyną wkraczamy na tereny Arendii, poznajemy dwóch kolejnych towarzyszy, staramy się zrozumieć tok rozumowania i postępowania Arendów. Potem czeka na nas Nyissa, jej wężowa królowa i jej plany w stosunku do młodego człowieka.
Tytułowa Królowa Magii nadal jest piękna, niepokojąca i nadal potrafi jednym spojrzeniem utemperować zbyt pochopnych w swoim działaniu mężczyzn. Potrafi spokojem i opanowaniem wybawić co bardziej impulsywnych członków załogi z kłopotów, zdjąć troski z ich barków, wysłuchać i pocieszyć.
Czas Królowej magii to ważny etap w życiu Gariona. Staje przed wieloma wyzwaniami, mierzy się z nieznanym, poznaje nowe, a także dokonuje wyboru. Wyboru, który był nieunikniony nawet jeśli nie do końca przypadł mu do gustu.
Przez kolejne strony podążamy razem z bohaterami do Krainy Aldura, na drodze do której wydarzy się wiele rzeczy, niektóre sprawy zostaną rozwiązane, inne dopiero rozpoczną się. Grupa prowadzona przez Belgaratha jak zwykle w drodze, jak zwykle w opałach, jak zwykle silna swoją przyjaźnią i wspólnym celem.
Nie byłabym sobą gdybym nie wspomniała sceny z Barakiem na statku, powrotu Belgaratha i Silka z wyprawy, a także przywiązania rodzącego się między dwójką najmłodszych bohaterów.
Polecam, to część równie dobra jak poprzednia i równie zajmująca jak kolejne.

Kolejny tom historii już nie tak małego Gariona w drodze po przeznaczenie.
Zadomowieni i polubieni z jego obecnymi przyjaciółmi poznajemy kolejnych. Razem z drużyną wkraczamy na tereny Arendii, poznajemy dwóch kolejnych towarzyszy, staramy się zrozumieć tok rozumowania i postępowania Arendów. Potem czeka na nas Nyissa, jej wężowa królowa i jej plany w stosunku do młodego...

Mam wrażenie jakbym opuściła jedną część bo główny bohater zmienił się między książkami...

Mam wrażenie jakbym opuściła jedną część bo główny bohater zmienił się między książkami...

W drugim tomie Belgariady akcja jest zdecydowanie szybsza. Nie ma już klimatu sennego miasteczka, pojawia się magia, walka i przygoda. Teraz ścieżka prowadzi przez królewskie dwory, targowiska, czasem pustkowia. Jest mocniej zarysowany świat - poznajemy różne ludy zamieszkujące uniwersom. Oprócz tzw ludzkich ras są również Driady.

Głównym bohaterem jest 14-letni Garion. W poprzedniej części autor zasygnalizował, że jest kimś więcej niż wnukiem słynnego czarodzieja Belgaratha. Nie jest trudno domyślić się kim chłopiec jest naprawdę - nie wiem czy zaliczyć to na plus czy na minus powieści. Teraz Garion ujawnia swoją magiczną moc.

Podoba mi się rozwój postaci podczas wędrówki. Rozmowy z innymi bohaterami pozwalają spojrzeć na otaczający świat i wpleść autorowi pewne moralne zagadnienia. Bardzo szeroko omówiony jest problem zadawania śmierci, główny bohater nie może się pogodzić z taką koniecznością. Może czasem dialogi są prze moralizowane ale dzięki temu ta książka jest wartościową lekturą zwłaszcza dla ludzi młodych. Osoby starsze znajdą tuta świetną rozrywkę - jest to jedna z lepszych serii fantasy.

W drugim tomie Belgariady akcja jest zdecydowanie szybsza. Nie ma już klimatu sennego miasteczka, pojawia się magia, walka i przygoda. Teraz ścieżka prowadzi przez królewskie dwory, targowiska, czasem pustkowia. Jest mocniej zarysowany świat - poznajemy różne ludy zamieszkujące uniwersom. Oprócz tzw ludzkich ras są również Driady.

Głównym bohaterem jest 14-letni Garion. W...

Drugi tom cyklu ,,Belgariada" opowiada nam dalsze dzieje Gariona i spółki. O ile ,,Pionek Proroctwa" był w zasadzie bardzo rozbudowanym prologiem, w którym poznajemy główne postacie i obserwujemy formowanie się kompanii, część druga obfituje już w więcej doniosłych wydarzeń. Do drużyny dołączają nowi towarzysze, w tym cnotliwy do bólu, przemawiający poetyckim językiem rycerz oraz pewna kapryśna księżniczka, Garion odkrywa swą niezwykłą naturę, mamy też pewien zalążek romansu...
Ciekawych wydarzeń jest więcej, lecz wspominanie o nich byłoby już zbytnim spoilerem - tak czy inaczej, ,,Królowa Magii" jest o wiele ciekawsza w swej fabule i wyjaśnia nam część tajemnic zapoczątkowanych w pierwszej części (choć nadal mnóstwo tu niedomówień i napomknięć oraz dialogów z serii ,,jeszcze nie czas by o tym mówić"). Nadal mamy tu też mnóstwo ironicznego humoru, w którym przoduje zwłaszcza mój ulubiony Silk, autor zaznajamia nas też z następną porcją świata i jak zwykle każde królestwo rządzi się innymi prawami oraz posiada odmienną kulturę (szlachetni i dostojni Mimbraci niezwykle kontrastują z okrutnymi władcami niewolników oraz czcicielami węży z Nyissy).
Ta różnorodność daje poczucie autentyczności i wywołuje zaciekawienie u czytelnika, który zastanawia się, czym też ciekawym będzie charakteryzował się kolejny kraj na trasie pogoni Belgaratha za Klejnotem? Jacy nowi sojusznicy i wrogowie staną jemu, Polgarze i Garionowi na drodze? Ja chętnie się tego dowiem, dlatego już niebawem sięgnę po część trzecią.

Drugi tom cyklu ,,Belgariada" opowiada nam dalsze dzieje Gariona i spółki. O ile ,,Pionek Proroctwa" był w zasadzie bardzo rozbudowanym prologiem, w którym poznajemy główne postacie i obserwujemy formowanie się kompanii, część druga obfituje już w więcej doniosłych wydarzeń. Do drużyny dołączają nowi towarzysze, w tym cnotliwy do bólu, przemawiający poetyckim językiem...

Nie zważając na ułomności świata przedstawionego, dziury fabularne, nielogiczności, niedorzeczności, momentami potężnym przynudzaniu, jednowymiarowości bohaterów, całych ludów wręcz, zamknąć oczy i dać się ponieść historii, to jest jedyny i konieczny warunek w miarę przyjemnego przebrnięcia przez pięcioksiąg "Belgariadę". Bo pomimo naprawdę wielu potężnych wad, paradoksalnie cykl czyta się przyjemnie.
Zrzynka z Tolkiena jest tak oczywista i nachalna, że zahacza wręcz o plagiat, można tu wymienić takie motywy jak drużyna Pierścienia (drużyna Klejnotu, czy tam Belgaratha),Klejnot jako artefakt przedwiecznej mocy wiążącej wolę i niszczącego jego nosicila ("one ring to rule them all"),Gandalf (Belgarath),Aragorn lub Frodo (Garion, zależy jak spojrzeć),wędrówka przez krainy świata przedstawionego, zło położone na Wschodzie, Sauron (Torak),Hobbiton (Sendaria),Belzedar (Saruman, nawet ten sam motyw pychy prowadzącej do zła) itd.
Bohaterowie miotają się po mapie świata przedstawionego tam i siam do tego stopnia, że gubi się gdzieś motywacja tej całej eskapady. Postaci to nie żywi, charakterni protagoniści i antagoniści, lecz kukły przydzielonych im przez autora cech charakteru. Protagonista i jego towarzysze ostatecznie nie przechodzą żadnej przemiany wewnętrznej, co więcej nie zmienia ich nic, nawet wydarzenia, w których uczestniczą, a które w końcu są rzekomo najważniejszymi w historii wszechświata przedstawionego.
Kulminacją ogólnej beznadziei fabularnej była finałowa walka, pozbawiona ikry, emocji i patosu.
No i sam motyw Proroctwa czyniący z bohaterów coś na kształt marionetek przeznaczenia. Strasznie to było słabe i psuło odbiór i tak kulejącej całości, zakrawało mi to niebezpiecznie na mormonizm typowy dla twórczości Scott Carda (żenujący cykl "Powrót do domu").
I pomimo tych wszystkich ogromnych wad, czytało się to nieźle, pomimo że historia była do bólu sztampowa, przewidywalna, to wciągnęła mnie do tego stopnia, że całkiem szybko pochłonąłem wszystkie pięć powieści cyklu. Składam to na karb nostalgii i chęci oderwania się chociaż na chwilę od szarej rzeczywistości w krainę magii i miecza. Stąd aż pięć gwiazdek dla całego cyklu.

Nie zważając na ułomności świata przedstawionego, dziury fabularne, nielogiczności, niedorzeczności, momentami potężnym przynudzaniu, jednowymiarowości bohaterów, całych ludów wręcz, zamknąć oczy i dać się ponieść historii, to jest jedyny i konieczny warunek w miarę przyjemnego przebrnięcia przez pięcioksiąg "Belgariadę". Bo pomimo naprawdę wielu potężnych wad,...

Kolejna odsłona przygód Gariona i jego kompani.Garion,jeszcze nie tak dawno prosty chłopak z farmy,wraz z przeżytymi doświadczeniami nabiera ogłady i mądrości życiowej.Już wie,że nie jest chłopcem,jakich wiele i zaczyna pojmować,że to on będzie musiał walczyć z zagrażającym światu złem.Powoli budzą się w nim magiczne zdolności,potężniejsze nawet niż u jego pra(itd)dziadka...
Garion z przyjaciółmi stawiają czoła kolejnym zagrożeniom,często-gęsto walcząc nie tylko o wolność ale i o życie.
Zaczyna się subtelny romans między głownym bohaterem a księżniczką-uciekinierką Ce'Nedrą.Oboje nie uświadamiają sobie swoich uczuć,ale te ciągłe utarczki między nimi mają tylko jedną,konkretna przyczynę.Powoli odsłaniana jest również przeszłość jego towarzyszy-nieszczęśliwe małżeństwo Baraka i jego przekleństwo,niespełniona miłość rycerza Mandorallena,uczucie Durnika do Polgary,traumatyczne przeżycia Hettara...Wszystko to prowadzi do kolejnych doświadczeń i przygód,nieraz bardzo niebezpiecznych.
Na szczęście nie robi się patetycznie,autor nadal broni się lekkością pióra i humorem.

Kolejna odsłona przygód Gariona i jego kompani.Garion,jeszcze nie tak dawno prosty chłopak z farmy,wraz z przeżytymi doświadczeniami nabiera ogłady i mądrości życiowej.Już wie,że nie jest chłopcem,jakich wiele i zaczyna pojmować,że to on będzie musiał walczyć z zagrażającym światu złem.Powoli budzą się w nim magiczne zdolności,potężniejsze nawet niż u jego...

Chociaż drugi tom cyklu "Belgariada" poważnie zawodzi na płaszczyźnie fabularnej - cała historia posuwa się do przodu w naprawdę mozolnym tempie i trudno tu mówić o jakichś szczególnie zaskakujących zwrotach akcji - to "Królowa Magii", wzorem pierwszej części, wciąż dostarcza dostatecznej ilości przyjemności i apetytu na kontynuowanie przygody z twórczością Davida Eddingsa. Jakkolwiek, po dobrnięciu do ostatniej strony "Królowej Magii", dodać muszę, iż pokłady mojej cierpliwości względem autora uległy poważnemu pomniejszeniu.

Pełne ciętego humoru dialogi, którymi przerzucają się członkowie - powiększonej o kilka nowych, niezwykle barwnych postaci - drużyny pod wodzą czarodziejki Polgary to wciąż największy - o ile nie jedyny? - atut tego cyklu. Fabuła, niestety, nadal trąci sztampą a Eddings wciąż w dość bezceremonialny sposób kopiuje dokonania pisarzy bardziej pomysłowych i lepszych warsztatowo. Mam jednak nadzieję, że po finale "Królowej Magii" historia ruszy nieco do przodu, albowiem najbardziej nawet zabawne dialogi nie będą w stanie wynagrodzić skrywającej się za ich fasadą miałkości fabularnej.

Chociaż drugi tom cyklu "Belgariada" poważnie zawodzi na płaszczyźnie fabularnej - cała historia posuwa się do przodu w naprawdę mozolnym tempie i trudno tu mówić o jakichś szczególnie zaskakujących zwrotach akcji - to "Królowa Magii", wzorem pierwszej części, wciąż dostarcza dostatecznej ilości przyjemności i apetytu na kontynuowanie przygody z twórczością Davida Eddingsa....

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam