Pierwszy tom bardzo mnie zawiódł, ale drugi miałam już u siebie - więc przeczytałam. Na szczęście ten czytało się już znacznie lepiej.

Z zalet - tu w pewnym sensie bardziej widziałam, do czego zmierza fabuła. W pierwszym tomie kompletnie nie wiedziałam, do czego dąży autorka, nie zrozumiałam. Niebion w dodatku był spokojniejszy i bardziej nastawiony na relację Camila z Dianą. Sęk w tym, że przez to, iż w Zoncie prawie nie widziałam między nimi chemii, tutaj nie umiałam im kibicować w pełni.

Historia była ciekawa, choć nie wciągnęła mnie na dobre. Autorka bardzo skupiła się na relacjach w boskim panteonie, a ponieważ jest on naprawdę licznych, to chwała jej, że książka zawiera drzewo genealogiczne. Przez to, że Diana straciła pamięć, zastanawiałam się z kolei, jak zareaguje Diana, gdy sobie przypomni. A najważniejsze, że chabry z okładki mają tu dużo do rzeczy!

Diana w Niebionie jest z jednej strony tą samą buntowniczką, a jednak nabrała pokory i przeszła przemianę. Jej wady charakteru niekiedy wciąż wychodzą na wierzch, ale to dobrze, że nie jest idealna. Nie umiem powiedzieć, czy ją lubię czy nie. Tak samo nie umiem ocenić do końca Camila. Na szczęście nie było tu Zizy... Za to pojawiła się masa bóstw, których imiona już powylatywały mi z głowy.

Zakończenie było z jednej strony do przewidzenia, a z drugiej zostało wykonane w taki sposób, że zaskakuje w sposób, w jaki potrafi potrafi tylko Mimi Noxa!

Polecam osobom 16+ ;)
TW: Prz€moc

Pierwszy tom bardzo mnie zawiódł, ale drugi miałam już u siebie - więc przeczytałam. Na szczęście ten czytało się już znacznie lepiej.

Z zalet - tu w pewnym sensie bardziej widziałam, do czego zmierza fabuła. W pierwszym tomie kompletnie nie wiedziałam, do czego dąży autorka, nie zrozumiałam. Niebion w dodatku był spokojniejszy i bardziej nastawiony na relację Camila z...

"Potężny krzyk wypełnił pałac bogów, a wraz z nim z każdego metra kwadratowego podłoża wysunęły się setki tysięcy szklanych kolców, rozrywając i dziurawiąc sufity, ściany czy metalowe płyty. Rezydencja została najeżona szpikulcami, jedynie kwatery służby w piwnicy pozostały nietknięte. Oto na miejscu pałacu wyrósł las olbrzymich, przeźroczystych stożków oraz igieł."

💕Kolejny tom przygód Diany Rinnery za mną. Trochę czasu upłynęło od chwili skończenia i przyznam szczerze, że niektóre fragmenty zdążyły się rozpłynąć w mojej pamięci. Natomiast TEGO zakończenia nie można zapomnieć...

"Diana i Chaos. Niebion" jest bezpośrednią kontynuacją Zonty. Żeby Wam nie spoilerować, zdradzę tylko, że tutaj nasza główna bohaterka musi się zmierzyć z pewnym wyzwaniem, które nie daje jej spokoju. Krótko mówiąc: musi odkryć tajemnice przeszłości. Na swojej drodze ma niestety więcej wrogów niż przyjaciół, ale nie przeszkadza jej to w osiągnięciu wyznaczonych celów.

💕Jeśli znacie bądź czytaliście poprzednie książki autorki, to znajdziecie kilka podobieństw. Nadal mamy mnóstwo kwiecistych i bogatych w słowa opisów, wątek romantyczny (tutaj jest on jednym z głównych),jak również świat, który odkrywamy wraz z bohaterami. Co mnie zawsze urzeka w powieściach Mimi, to jej wyobraźnia, którą przekłada w swojej twórczości - tego nie można wytłumaczyć, to trzeba przeczytać.

💕W Niebionie kontynuujemy podział na części, dzięki którym życie Diany rozdziela się na poszczególne etapy. Poza tym na początku książki - jak w pierwszym tomie - mamy mapkę, a właściwie schemat drzewa genealogicznego wszystkich bóstw. Jest to duże ułatwienie, ponieważ postaci, które pojawiają się w historii, jest bardzo dużo. Dosłownie z jednego bóstwa przeskakujemy do kolejnego, by móc poznać jego osobowość czy pewien moment z życia. Nikt nie jest pomijany ani zrzucany na dalszy plan.

💕Oprócz Diany jako tytułowej protagonistki, autorka przybliża nam postać Chaosu. Tego jegomościa juz dobrze znamy z Zonty; nadal przystojny, nadal przebiegły. A żeby nie było tak kolorowo, wplata nam się pewien wątek, który niekoniecznie jest moim ulubionym, ale przyznam szczerze, że ukazanie go, postawiło Rinnery w innym świetle. Jeśli chodzi o samą dziewczynę, to uważam, że w tym tomie pokazała swoje prawdziwe oblicze. Przeszła dużą przemianę, która nawet wyszła jej na dobre. Jestem ciekawa jak potoczy się ona dalej, bo jak już wspomniałam, zakończenie zwiastuje kolejny interesujący wątek.

Nic więcej nie dodaję! Mam nadzieję, że sięgnięcie po drugi tom, jak i całą twórczość Mimi Noxy, bo ta kobieta zasługuje na to, by jej książki poznało jak najwięcej osób. Gratuluję @miminoxa kolejnej wspaniałej powieści i już wyczekuję trzeciego tomu - Irisja nadchodzi💕

"Potężny krzyk wypełnił pałac bogów, a wraz z nim z każdego metra kwadratowego podłoża wysunęły się setki tysięcy szklanych kolców, rozrywając i dziurawiąc sufity, ściany czy metalowe płyty. Rezydencja została najeżona szpikulcami, jedynie kwatery służby w piwnicy pozostały nietknięte. Oto na miejscu pałacu wyrósł las olbrzymich, przeźroczystych stożków oraz...

CHAOS JEST DROGĄ DO GORYCZY I… SŁODKOŚCI 💫🌟

Recenzowanie drugich części serii zawsze jest trudne pod pewnym oczywistym kątem – z jednej strony ma przekonywać tych, którzy już sięgnęli po pierwszy tom, a z drugiej – ma zachęcić (lub zniechęcić) potencjalnych nowych czytelników. 😉

Pierwsza część była to dla mnie dużym, pozytywnym zaskoczeniem, bo nie jestem zbyt entuzjastycznie nastawiona do self-publishingu.

Nie dziwi zatem, że byłam totalnie podjarana ukazaniem się drugiej odsłony historii o Dianie i Camilu. Nie będę Was trzymać w niepewności: nie zawiodłam się. 😃

„Zonta” zakończyła się dosyć okrutnym, gorzkim i wywracającym pewne schematy cliffhangerem. „Niebion” w niemniej okrutny sposób pokazuje nam, co dalej dzieje się z Dianą, która po śmierci pełni rolę służącej bogini Fronzy. Bohaterka nie pamięta jednak swojego poprzedniego życia. Zdaje sobie jednak sprawę, że coś jest nie tak i nie może pozbyć się wrażenia, że służba u kapryśnej bogini jest czymś… nieodpowiednim. Tym bardziej, że nieoczekiwanie Diana odkrywa w sobie talenty, których teoretycznie nie powinna posiadać… Będzie to dość istotny motyw. 🤫

Nie będę ukrywać: kiedy Diana i Chaos dostali wreszcie wspólne sceny, na które czekałam z niecierpliwością, uśmiechałam się sama do siebie. Subtelnie, ale stopniowo i bardzo konsekwentnie budowane uczucie między tą dwójką sprawiło, że jarałam się jak nastolatka. Szczerze powiem, że uwielbiam, kiedy jakaś książka tak słodko zabełta mi w głowie. 😃

Byłam trochę zaskoczona, że autorka po raz kolejny poświęciła sporo miejsca motywowi „Pięknej i Bestii”, ukrywania swojej prawdziwej twarzy. Z jednej strony chciałam, żeby ten wątek przerodził się już w coś innego, a z drugiej – został on bardzo zgrabnie wykorzystany dla ukazania, jaką ewolucję i dojrzewanie przeszła Diana – mocno zmienił się bowiem jej stosunek do „przypadłości” Camila w porównaniu do pierwszej części. ⭐

Ogólnie kwestia odkrywania własnej przeszłości jest w powieści bardzo ważna. Mimo że mamy do czynienia z bohaterką, która całkiem dosłownie nie zna swojej przeszłości, ten wymiar odkrywania tego, co minione oraz tego, w jaki sposób przeszłość rzutuje na teraźniejszość – zyskuje tutaj wymiar paraboliczny. Sekrety przeszłości zamknięte w szafie (dosłownie! 😛 ). Lęk przed tym, czy „stare” życie nie dogoni tego nowego niczym ścigające widmo. Jak głęboko może zmienić się człowiek i czy zmiana zawsze oznacza dojrzałość? Czy kształt naszej tożsamości nie jest nierozerwalnie związane z tym, co wydarzyło się kiedyś? No i po prostu: czy od przeszłości można się uwolnić? 😮

W „Niebionie” autorka odsłania więcej kart dotyczących innych bogów. Niektórzy z nich zapewne będą dla czytelników dość znajomi 😉 Hierarchiczność struktury społecznej bogów oraz fakt, że nie wszyscy postępują w „boski” sposób sprawiają, że sporo tu miejsca na intrygi i niekiedy arcypodłe knowania. Zaufanie okazuje się dobrem luksusowym, na które wśród świętego panteonu nie można sobie pozwolić. 🏛☁

Plot twisty pod koniec powieści były bardzo soczyste i satysfakcjonujące. Taki idealny aperitif do zaostrzenia apetytu na więcej. Podobało mi się, w jaki finezyjny sposób autorka tworzy rewers historii opowiedzianej w pierwszym tomie.

Oprócz tego, że czekam na trzecią część, zapowiadam już teraz, że dotychczasowe części „Diany i Chaosu” na pewno znajdą się w moim top 10 fantastyki przeczytanej w 2022. A ja czytam naprawdę dużo pozycji w tym gatunku, więc o czymś to świadczy 😉

Wspomnę jeszcze o drobnym elemencie, który akurat świetni.e wpasowuje się w mój gust. Chodzi o znaczenie kwiatów (kwiatomaniaczka na pokładzie! 😛 ). W „Zoncie” były to róże, w „Niebionie” są to chabry plamiste. Ten szczegół (choć wcale nie taki nieznaczący) bardzo mnie ucieszył. 🙂

Mnóstwo dobrych rzeczy napisałam już w recenzji pierwszego tomu i obecnie moje bardzo dobre wrażenie zostało podtrzymane. Historia nie zmieniła swojego klimatu, a pewne przeistoczenia są zgodne z logiką dojrzewania bohaterów i spójne z całością.
Jeśli chcecie czegoś świeżego od fantastyki – czegoś, gdzie urok miesza się z pewną dozą okrucieństwa, a słodkość z goryczą – sięgnijcie po oba tomy. 🙂

CHAOS JEST DROGĄ DO GORYCZY I… SŁODKOŚCI 💫🌟

Recenzowanie drugich części serii zawsze jest trudne pod pewnym oczywistym kątem – z jednej strony ma przekonywać tych, którzy już sięgnęli po pierwszy tom, a z drugiej – ma zachęcić (lub zniechęcić) potencjalnych nowych czytelników. 😉

Pierwsza część była to dla mnie dużym, pozytywnym zaskoczeniem, bo nie jestem zbyt...

Niestety… to było straszne. Od sposobu konstruowania zdań, przez kreacje bohaterów do samej fabuły. Bogowie Zonty mają mentalność gimnazjalistów, ich wypowiedzi są infantylne, a Diana dalej jest niesamowicie irytująca. Tylko teraz do tego należy jeszcze dodać bardzo krótkie zdania. Które są nielogicznie. Ciągle ucinane. Chyba po to, by „wzbudzić napięcie”, którego tutaj całkowicie brakuje. Jako że jest to kolejna książka autorki, a nie debiut, całkowicie nie rozumiem, skąd taki spadek formy. Pomijam już pełno nielogiczności w fabule. Dziewczyna została zaatakowana, Chaos przenosi ją do siebie „od dzisiaj mieszkasz ze mną”. To jest rozwiązanie problemu? Diana znika na kilka dni, by potem tajemniczo powiedzieć koleżanką „teraz mieszkam z Camilem”. I tyle. Żadnego „był atak na moje życie, uznaliśmy, że bezpieczniej się będę czuła z Camilem”. Niestety, chyba szkoda czasu na lekturę. Nawet koniec nie daje satysfakcji, bo Diana kuli ogon i ucieka, zamiast stawić czoła fałszywym oskarżeniom. I jeszcze zostawia nie-martwego Camila, bo uznaje „hmmm, chyba umarł”. I chyba ostatnia kwestia, notoryczne powtarzanie słów, jak dla mnie, w złym użyciu/kontekście. Grymas zazwyczaj jest stwierdzeniem o nacechowaniu negatywnym, np. grymas bólu, złości, wyrażającym niezadowolenie. A autorka serwuje nam grymasy szczęścia, przystojne grymasy czy też słodki grymas. Praktycznie co scenę jest on radosny lub słodki.

Niestety… to było straszne. Od sposobu konstruowania zdań, przez kreacje bohaterów do samej fabuły. Bogowie Zonty mają mentalność gimnazjalistów, ich wypowiedzi są infantylne, a Diana dalej jest niesamowicie irytująca. Tylko teraz do tego należy jeszcze dodać bardzo krótkie zdania. Które są nielogicznie. Ciągle ucinane. Chyba po to, by „wzbudzić napięcie”, którego tutaj...

𝔻𝕚𝕒𝕟𝕒 𝕚 ℂ𝕙𝕒𝕠𝕤. ℕ𝕚𝕖𝕓𝕚𝕠𝕟.

Czyli cudowny powrót do magicznego świata (a raczej Wszechświatów) który stworzyła dla nas autorka.

🍁 Diana jak inne kapłanki i kapłani przed nią, po śmierci zostaje służącą w Niebiańskim Pałacu.
Dziewczyna nie pamięta jednak nic ze swojego poprzedniego wcielenia, a wszyscy dookoła albo milczą albo po prostu ją okłamują.
Fakt, że Diana stała się pokojówką samej bogini mrozu Fronzy również działa na jej niekorzyść.

Sam Chaos pojawia się w głowie dziewczyny jako ulotne wspomnienie, którego imienia nie potrafi przywołać.

🍁 Cała sytuacje zmienia się w chwili w której Diana odkrywa że drzemią w niej nieznane moce, których wcześniej nie posiadała.

Podczas nieudanej próby ucieczki dziewczyna zostaje zmuszona do wypicia za karę zawartości Kielicha Powtórnej Śmierci.
Wtedy pozostałe bóstwa (oraz sama Diana) poznają nieoczekiwaną prawdę - nasza bohaterka to nowa narodzona w Zoncie bogini - Władczyni Szkła, którą muszą przyjąć do swojej niebiańskiej rodziny (mimo że wcale im się to nie podoba).

🍁 Żeby bardziej skomplikować sprawy - pojawia się też ON.
Piękny i całkowicie odmieniony - Camil Chaos ♡ - bóg, który postanawia zawalczyć o swoją wybrankę.

🍁🍁🍁

Co mogę powiedzieć?
Przeczytałam książkę w ciągu 24 godzin!
Kocham ♡♡♡ a po zakończeniu potrzebuje więcej NA JUŻ.

🍁 Muszę wspomnieć o największych plusach drugiego tomu:

- przemina Diany! Dziewczyna przestaje wreszcie myśleć tylko o sobie (chociaż nadal musi nad sobą popracować)

- dowiadujemy się wiecje o przeszłości samej Ariadny, matki Chaosa (tu chce więcej ♡)

- no i wreszcie mamy więcej romansu ;)

🍁🍁🍁

Osobiście bardzo Wam polecam ♡
Nie tylko tą serię ale i pozostałe książki autorki, które pełne są barwnych opisów, magicznych krain i oryginalnych pomysłów.

𝔻𝕚𝕒𝕟𝕒 𝕚 ℂ𝕙𝕒𝕠𝕤. ℕ𝕚𝕖𝕓𝕚𝕠𝕟.

Czyli cudowny powrót do magicznego świata (a raczej Wszechświatów) który stworzyła dla nas autorka.

🍁 Diana jak inne kapłanki i kapłani przed nią, po śmierci zostaje służącą w Niebiańskim Pałacu.
Dziewczyna nie pamięta jednak nic ze swojego poprzedniego wcielenia, a wszyscy dookoła albo milczą albo po prostu ją okłamują.
Fakt, że Diana stała się...

Drugi tom historii Diany i Chaosu podobał mi się równie mocno, co pierwszy 🥰.
Zauważyłam dużą zmianę u głównej bohaterki (na plus 😄),która zaczyna odnajdywać złoty środek pomiędzy zdrowym a niezdrowym egoizmem. Natomiast serce ściskało mi się patrząc jak Camil, który wyciągnął wnioski z przeszłych wydarzeń, musi równocześnie zmagać się z nabytymi wtedy traumami 😢.
Ogromnym plusem jest również nieprzewidywalność fabuły, bo absolutnie do samego końca nie wiedziałam co się wydarzy. Co więcej zapowiedź 3 tomu baaardzo zachęca i już nie mogę się doczekać kontynuacji ❤.

Drugi tom historii Diany i Chaosu podobał mi się równie mocno, co pierwszy 🥰.
Zauważyłam dużą zmianę u głównej bohaterki (na plus 😄),która zaczyna odnajdywać złoty środek pomiędzy zdrowym a niezdrowym egoizmem. Natomiast serce ściskało mi się patrząc jak Camil, który wyciągnął wnioski z przeszłych wydarzeń, musi równocześnie zmagać się z nabytymi wtedy traumami...