To było moje pierwsze spotkanie z autorem. Tak naprawdę to nawet nie wiedziałam, że ktoś taki jak Tymon Zapraski istnieje. Tymon sam napisał do mnie i zaproponował mi do przeczytania swoją debiutancką książkę, która swoją premierę miała w czerwcu ubiegłego roku. Bardzo lubię poznawać nowe nazwiska i książki, dlatego z przyjemnością przygarnęłam do serca ,,Bez odpowiedzi". A o czym Tymon napisał i jakie są moje wrażenia po lekturze, już za chwilę.

Na warszawskiej Pradze znika fotograf. Ela, jego żona zgłasza zaginięcie męża. Po kilku tygodniach policja z braku śladów i tropów zamyka śledztwo. Zrozpaczona kobieta szuka pomocy w gazecie. Sprawą zajmuje się dziennikarz śledczy Krzysztof Milczar ,,Milek". Milek rozmawia z Elą i z zaprzyjaźnionym policjantem. Zbiera dowody i zdjęcia, podąża za kolejnymi tropami w swoim dziennikarskim śledztwie. To wszystko sprawia, że Krzysztof trafia na trop, który okazuje się być poważną sprawą o międzynarodowym oddźwięku.

,,Bez odpowiedzi" to książka stosunkowo niewielkich rozmiarów, bo ma zaledwie 268 stron. Początkowo bardzo trudno było mi się wbić w fabułę, gdyż początek tej historii to sentymentalna podróż autora po Warszawie, a dokładnie po jednej jej dzielnicy. Nie znam Warszawy i bardzo trudno było mi odnaleźć w tych opisach, których wg mnie było stanowczo za dużo. Narracja jest prowadzona w pierwszej osobie, całą historię opowiada nam Milek. Dopiero jak nam się przedstawił, jak opisał miasto, w którym mieszka, zajął się zaginięciem Adama. Od tej pory fabuła przyspieszyła i już z rosnącym zainteresowaniem czytałam dalej. Zakończenie nie zrobiło na mnie dużego wrażenia, czytelnik uzyskał odpowiedzi na wszystkie pytania, czyli wszystko skończyło się tak jak skończyć powinno.

Moim skromnym zdaniem autor zdecydowania za dużo poświęcił opisom Warszawy, przez co bardzo rozbudował wątek obyczajowy. Pomysł na wątek sensacyjny jest super, ale można byłoby mu dodać trochę pazura, wtedy byłby najważniejszy w całej historii. Postać Milka też jest płytko przedstawiona, mimo że to on opowiada o wszystkim to go prawie nie znamy. Dla mnie w każdej książce najważniejsi są bohaterowie, a opisy przyrody, miejsc czy miast mają tylko dopełnić całości, a nie dominować.

To moja subiektywna opinia, która nie powinna być decydująca dla Was przy wyborze lektury. Dlatego Was zachęcam do przeczytania ,,Bez odpowiedzi" i wyrobienia sobie zdania samemu.

Kończąc chciałabym podziękować Tymonowi za egzemplarz do recenzji. Było mi bardzo miło poznać jego debiutancką powieść. Wiem, że już pisze drugą książkę i trzymam kciuki, żeby okazała się dużo lepsza od tej. Życzę mu dużo sukcesów w tym Nowym Roku.

To było moje pierwsze spotkanie z autorem. Tak naprawdę to nawet nie wiedziałam, że ktoś taki jak Tymon Zapraski istnieje. Tymon sam napisał do mnie i zaproponował mi do przeczytania swoją debiutancką książkę, która swoją premierę miała w czerwcu ubiegłego roku. Bardzo lubię poznawać nowe nazwiska i książki, dlatego z przyjemnością przygarnęłam do serca ,,Bez...

Liczyłam na wciągający kryminał, a dostałam raczej głębokie przemyślenia bohatera, który nieszczęśliwie się zakochał. Prowadzone przez niego śledztwo było wątkiem pobocznym według mnie, potraktowanym bardzo niedokładnie. Najzwyczajniej przy czytaniu tej powieści się nudziłam. Nie wzbudzała mojej ciekawości, nie trzymała w napięciu, niezbyt mnie interesowała - a tego raczej od gatunku jakim jest kryminał powinno się wymagać. Chciałam po prostu dobrnąć do końca z nadzieją, że chociaż może zakończenie poprawi moje odczucia. Tak się jednak nie stało. A szkoda, bo widać było, że autor miał dobre pomysły, które gdzieś tam miały swoje przebłyski w fabule ale ich potencjał został zduszony w zarodku bądź nierozwinięty.

Liczyłam na wciągający kryminał, a dostałam raczej głębokie przemyślenia bohatera, który nieszczęśliwie się zakochał. Prowadzone przez niego śledztwo było wątkiem pobocznym według mnie, potraktowanym bardzo niedokładnie. Najzwyczajniej przy czytaniu tej powieści się nudziłam. Nie wzbudzała mojej ciekawości, nie trzymała w napięciu, niezbyt mnie interesowała - a tego raczej...

W ciągu swojego życia człowiek kilkakrotnie zmienia miejsce zamieszkania. Najpierw mieszka w domu rodzinnym, w którym się wychowuje, później sam zakłada rodzinę i się przeprowadza. Dom rodzinny i wspomnienia z nim związane pozostają z nami na zawsze. Na myśl o domu czujemy sentyment i nutkę nostalgii. A jak to jest u Was? Jak często odwiedzacie dom rodzinny? Czy mieszka tam ktoś z Waszych krewnych, czy może dom, w którym dorastaliście, został sprzedany? Mnie od moich rodziców dzielą 2 kilometry, mało tego mój mąż do swojego rodzinnego domu również ma 2 kilometry. Tak się ułożyło, że zamieszkaliśmy pośrodku.

Warszawska Praga to dzielnica prawobrzeżnej Warszawy, na której życie płynie zupełnie inaczej niż na innych dzielnicach, tu się czas zatrzymał. Nie ma tego charakterystycznego pędu jak na przykład w Centrum. Dzielnica z klimatem nie do podrobienia. Budynki, które opowiadają nie zawsze ciekawe historie i okna zabite dechami. Kiedyś Warszawska Praga była nazywana jedną z najbardziej niebezpiecznych dzielnic Warszawy. Kradzieże, włamania, zabójstwa to wszystko rzutowało na opinie o niej. To swoisty skansen żywej historii.

Krzysztof Milczar to dziennikarz śledczy, prywatnie wdowiec wychowujący syna. Przez 12 lat był mieszkańcem Pragi. Redakcja Krzysztofa współpracuje z fundacją "Szukamy Cię". To właśnie ta fundacja próbuje odnaleźć zaginionego fotografa Adama, mieszkańca Pragi. Krzysztof postanawia rozwikłać tę sprawę. Wraca do miejsca, którego kiedyś się wstydził, a dziś Praga wygląda zupełnie inaczej. Krzysztof z pomocą kolegów z redakcji i zaprzyjaźnionego policjanta wpada na pewien trop. Gdy ciemne interesy Warszawskiej Pragi wychodzą na światło dzienne zaczyna się walka o życie. Co odkryje Krzysztof? Jaką cenę zapłaci za prawdę?

"...ludzie są jak zwierzęta. W sytuacjach niespodziewanych gubią się więc, zamiast ratować życie i przyznać się do prawdy, wybierają najgorszą drogę z możliwych: mataczenia i ucieczki od własnej odpowiedzialności."

Ta książka to dla czytelnika wycieczka po Warszawskiej Pradze. Autor bardzo skrupulatnie przedstawił nam dzielnicę, w której sam mieszka. Poznajemy cienie i blaski Pragi, dobre i złe strony. Lubię książki, w których pierwsze skrzypce gra dziennikarz śledczy, a nie policja. Jest dociekliwy, zdeterminowany i za wszelką cenę dąży do poznania prawdy. A policja no cóż, nie ma dowodów to pyk i sprawę umarzamy. Oprócz wątku kryminalnego autor pokazał również, jak cienka jest nić między przyjaźnią a prawdziwym uczuciem. Dzisiejszy świat wydaje się być wygodnym i wszystko jest w nim gotowe, ale brakuje ludzi, przyjaźni i historii, w których moglibyśmy uczestniczyć. To wszystko zastępuje wirtualna rzeczywistość, w której można być każdym, ale tak naprawdę nikim.

Świetny debiut gratulacje dla Pana Tymona. Pierwszy raz czytałam książkę, w której błędy były poprawione długopisem. Ukłon w stronę Pana Tymona, że próbował poprawić te błędy. Szkoda mi autorów, którzy próbują wydać swoją książkę (w tym przypadku to był debiut),oddają ją w ręce fachowców, płacą haracz, a korekta Novae Res pozostawia wiele do życzenia. Teraz pytanie, czy tak traktują wszystkich autorów, czy tylko debiutantów?

Polecam!

Trzymam kciuki za kolejne Pana powieści i dziękuję za egzemplarz do recenzji.

W ciągu swojego życia człowiek kilkakrotnie zmienia miejsce zamieszkania. Najpierw mieszka w domu rodzinnym, w którym się wychowuje, później sam zakłada rodzinę i się przeprowadza. Dom rodzinny i wspomnienia z nim związane pozostają z nami na zawsze. Na myśl o domu czujemy sentyment i nutkę nostalgii. A jak to jest u Was? Jak często odwiedzacie dom rodzinny? Czy mieszka tam...

Wszystko może być pierwsze i ostatnie jednocześnie. Wyjście w góry, zakupy w osiedlowym sklepie, łyk kawy z ekspresu w pracy, czy rozmowa z miłą osobą. Pierwsze i ostatnie w życiu, dlatego warto żyć, jakby to wszystko było właśnie takie, bo gdyby śmierć, gdyby wypadek... Życie jest nieprzewidywalne i rozdaje własne karty. I o tym jest w pewnej mierze „Bez odpowiedzi” Tymona Zapraskiego. A dlaczego tylko w pewnym wymiarze? Ta powieść jest dwuwymiarowa. Główny jej trzon stanowi tajemnicze zniknięcie Adama, świetnego fotografa. Był i nagle go nie ma. Wyszedł z dom, pożegnał się, jak zwykle. Zamknął za sobą drzwi i ponownie ich już nie otworzył. Był, a teraz jest pustka po nim. Ową pustkę obiecał wyjaśnić Krzysiek, redaktor śledczy w sprawie zaginionych osób z Fundacji Szukamy Cię. To obraz zasadniczy książki, widoczny, wynikający z fabuły. Ale. Jest i drugi, nieco w oddali, który ma istotne znaczenie. To losy człowieka, wdowca Krzyśka, który mimo upływu dwóch lat od śmierci żony nie może poradzić sobie ani z życiem, ani z sobą. Nosi w sobie rozdartą duszę i głowę w rozsypce. Nie pasuje do szybko gnającego świata, które wymusza zmiany w sobie, akceptację tego, co się ma i tego co przyjdzie. Niezgoda, to z niej prywatnie składa się Krzysiek. Jego życie to nieustannie tykający zegar, który odmierza czas do końca.
„Każdego dnia mnóstwo czasu przepada gdzieś bezpowrotnie. (…) To tak wiele chwil, których nie warto tak po prostu tracić. Chciałbym je wykorzystać, nie mieć poczucia oddania ich za darmo”
Autor, Tymon Zapraski nakreślił coś na wzór literackiego kina o ruchomych stronach. Bo jak inaczej wytłumaczyć pracę i to, co skrywają drzwi własnego mieszkania? Jak szukać śladów przestępstwa i rozumować taktycznie, podczas gdy świadomość otula syna śpiącego za ścianą pokoju? Jak pracować, jeśli w gdzieś w duszy rodzi się potrzeba bliskości i czułości? Życia prywatnego nie nosi się do pracy, nie łączy z nim. Zamykasz drzwi, jak bohater „Bez odpowiedzi”, a stojąc na klatce schodowej modlisz się w duchu, by było ci dane do tego domu wrócić.
Krzysiek to ktoś na wskroś ludzki. Normalny. Jak my. Robi co może, upada by wstać, ryzykuje, by ratować. A gra toczy się o wysoką stawkę. O człowieka. Jednak czytając zadajesz sobie pytanie, czy reguły owej gry akceptują wymianę – człowiek za człowieka? A może śmierć za życie? Czy reguły, jakie obowiązują w praskiej grze mają w ogóle rację bytu?
Bohaterowie to zwykli ludzie postawieni przez Tymona Zapraskiego na literackiej planszy powieści, która rządzi się swoimi prawami. Każdy ruch wymusza kolejny. Im więcej rzutów kostką, tym niebezpieczniej. Pada szóstka? - pytasz – i to teraz? Śmierć w wypadku? Śmierć po zastrzyku o niewidomym składzie? Głód i agonia? Pada szóstka... i cisza. Nie ma nic. Nie ma nikogo. Wszystko zostaje bez odpowiedzi, w zawieszeniu, w próżni.
Ta powieść posiada precyzyjnie opracowaną fabułę. Czyta się z zapałem, z ciekawością i z zaangażowaniem, a jej siła tkwi w prostocie. „Bez odpowiedzi” to lustro odbijające nas. Tu są prawdziwi ludzie i ich codzienne troski, bolączki, słabości. Tu jest życie, życie jakie znamy z autopsji, dlatego ta powieść tak wciąga.
„Każdy z nas porusza się jak rzeka, ocierając się o przypadkowe sprawy, które zmieniają los nas samych, a może i naszego świata.”

#agaKUSIczyta

Wszystko może być pierwsze i ostatnie jednocześnie. Wyjście w góry, zakupy w osiedlowym sklepie, łyk kawy z ekspresu w pracy, czy rozmowa z miłą osobą. Pierwsze i ostatnie w życiu, dlatego warto żyć, jakby to wszystko było właśnie takie, bo gdyby śmierć, gdyby wypadek... Życie jest nieprzewidywalne i rozdaje własne karty. I o tym jest w pewnej mierze „Bez odpowiedzi” Tymona...

Praga, Praga...jakiś czas temu miałam okazję przespacerować się tą warszawską dzielnicą. Zajrzałam na bazar Różyckiego, gdzie akurat odbywał się targ staroci i mimo, że ta okolica ma swój niepowtarzalny klimat, to ja raczej trzymałabym się na co dzień z daleka od tego miejsca;) Ale jakież to było dobre wprowadzenie do książki "Bez Odpowiedzi" Tymona Zapraskiego.

Akcja powieści rozgrywa się niespiesznie. Na początku mamy do czynienia ze swoistą obyczajówką. Autor przybliża nam postać Krzysztofa- opowiada jak toczy się jego życie po śmierci żony, w którym został z dorastającym synem. Na czym polega jego praca, jako dziennikarza śledczego (tu pojawia się pierwsza wzmianka o zaginionym fotografie, którego będzie dotyczyć reszta powieści) oraz co nie o o rodzącym się uczuciu do pewnej kobiety. Dopiero gdzieś w połowie książki dostajemy tak długo przeze mnie wyczekiwany wątek kryminalny, kiedy to Milczar zaczyna prawdziwe śledztwo w sprawie zaginionego Adama.

Fabuła opisana jest z pespektywy głównego bohatera, za co duży plus. Jak już zaznaczyłam, ta książka nie pędzi szybkim tempem, nie ma zaskakujących zwrotów akcji, ale klimat prawobrzeżnej Warszawy jest bardzo odczuwalny i genialnie wprowadza Nas w niepokojący nastrój. Szemrane interesy, typy których spotkać byśmy raczej nie chcieli wszystko to otoczka dla dobrego kryminału. Jeśli jednak szukacie mocnych wrażeń, możecie poczuć niedosyt. Według mnie ta pozycja, to jednak bardziej obyczajówka z wątkiem kryminalnym, niż swoisty kryminał, gdzie trup ściele się gęsto i mamy dużo plot twistów.

"Bez odpowiedzi", to debiut, więc warto dać autorowi szansę na rozwinięcie skrzydeł.

Praga, Praga...jakiś czas temu miałam okazję przespacerować się tą warszawską dzielnicą. Zajrzałam na bazar Różyckiego, gdzie akurat odbywał się targ staroci i mimo, że ta okolica ma swój niepowtarzalny klimat, to ja raczej trzymałabym się na co dzień z daleka od tego miejsca;) Ale jakież to było dobre wprowadzenie do książki "Bez Odpowiedzi" Tymona Zapraskiego.

Akcja...

“Gdy ciemne interesy warszawskiej Pragi wychodzą na światło dzienne” tak wita okładka książki autorstwa Tymona Zapraskiego pod tytułem “Bez odpowiedzi”. Wiemy zatem, że będzie nie o czeskiej, ale znanej dzielnicy w Warszawie. Wiemy też, że nazwisko bardzo zwinnie wpisuje się w retorykę. Cóż za zbieg okoliczności, że twórca publikacji ma w swoim nazwisku coś z Pragi, to jak Okrasa, który gotuje. Nie dość, że Zapraski, to urodził się na Pradze, a więc rodowity Prażanin. Nie mylić z Paryżaninem…

...

Więcej na:
https://nakanapie.pl/recenzje/zapraski-i-klimat-praski-bez-odpowiedzi

#klubrecenzentank

“Gdy ciemne interesy warszawskiej Pragi wychodzą na światło dzienne” tak wita okładka książki autorstwa Tymona Zapraskiego pod tytułem “Bez odpowiedzi”. Wiemy zatem, że będzie nie o czeskiej, ale znanej dzielnicy w Warszawie. Wiemy też, że nazwisko bardzo zwinnie wpisuje się w retorykę. Cóż za zbieg okoliczności, że twórca publikacji ma w swoim nazwisku coś z Pragi, to jak...

Pozycja warta przeczytania. Dwa wątki: obyczajowy i śledczy okraszone są klimatem starej, warszawskiej Pragi do której autor niewątpliwie żywi duży sentyment. Wrażliwość Zapraskiego rodzi na kartach tej książki fajne przemyślenia natury egzystencjonalnej i uczuciowej.
Naprawdę udany debiut literacki. Mam nadzieję, że będę miał przyjemność obcowania z następnymi książkami tego autora.

Pozycja warta przeczytania. Dwa wątki: obyczajowy i śledczy okraszone są klimatem starej, warszawskiej Pragi do której autor niewątpliwie żywi duży sentyment. Wrażliwość Zapraskiego rodzi na kartach tej książki fajne przemyślenia natury egzystencjonalnej i uczuciowej.
Naprawdę udany debiut literacki. Mam nadzieję, że będę miał przyjemność obcowania z następnymi książkami...

Całkiem udany debiut!
Znalazłam tu to, co lubię... wątek obyczajowy i kryminalny.
Mało tego, posmakowałam warszawskiej Pragi 😁

Całkiem udany debiut!
Znalazłam tu to, co lubię... wątek obyczajowy i kryminalny.
Mało tego, posmakowałam warszawskiej Pragi 😁

Recenzja:Super Kryminał bardzo dobrze mi się go czytało wciąga raz dwa go przeczytałem także bardzo polecam bardzo szczególnie dla nocnych marków ps.szybko się czyta także książka jest bardzo przyjemna w czytaniu :D

Recenzja:Super Kryminał bardzo dobrze mi się go czytało wciąga raz dwa go przeczytałem także bardzo polecam bardzo szczególnie dla nocnych marków ps.szybko się czyta także książka jest bardzo przyjemna w czytaniu :D

Właśnie skończyłem czytać, polecam , przeczytałem w jeden dzień, bardzo fajna książka, naprawdę daje do myślenia

Właśnie skończyłem czytać, polecam , przeczytałem w jeden dzień, bardzo fajna książka, naprawdę daje do myślenia