Książka słabsza od poprzednich, kontynuacja "Schizofreniczki". Trochę rozwlekle, trochę smętnie.

Cieszę się, że bohaterce udało się pogodzić z matką, którą wcześniej demonizowała. Podobnie jak zdążyła pogodzić się z ojcem przed jego śmiercią.

Jestem w stanie zrozumieć samotność, pragnienie miłości, także tej fizycznej. Bohaterka przekroczyła wówczas czterdziestkę, była jeszcze młoda i miała swoje potrzeby, a nie mogła ich spełnić ze względu na traumę związaną z mężczyznami. Dramat incela.

Rozumiem również lęk przed starzeniem, przemijaniem i odchodzeniem bliskich. Przed utratą zdrowia, siły i atrakcyjności. Tęsknota za karate, z którego musiała zrezygnować.

Nie rozumiem natomiast moralizowania i hipokryzji. Jeżeli ofiara gwałtu usuwa ciążę, bohaterka "nie ma dla niej zrozumienia". Ma natomiast zrozumienie dla "mężczyzn, którzy gwałcą kobiety", bo sama jest niewyżytym incelem. Dziwna moralność... Rozumiałabym, gdyby takie poglądy prezentował jakiś tępy zbir nienawidzący kobiet, a nie wrażliwa kobieta, która sama padła ofiarą takiego osobnika.

Jeszcze bardziej nieszczerze brzmi to na tle wcześniejszych słów Barbary, że nie chce być osądzana przez innych, i że "ci, którzy ją potępiają, są bardziej chorzy od niej". Jakby to powiedzieć... nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe?

Domyślam się, że chodzi o własne kompleksy z dzieciństwa, kiedy bohaterka czuła się niechciana i niekochana. Jednak w czasie pogorszenia choroby to właśnie rodzice wspierali Basię. I okazało się, że matka jednak ją kocha. Jak to miło, że do córki w końcu to dotarło po jakichś czterdziestu latach...

Całe szczęście, że jest to cienka książka (pdf ma niecałe 100 stron),udało mi się ją pochłonąć w kilka godzin.

Książka słabsza od poprzednich, kontynuacja "Schizofreniczki". Trochę rozwlekle, trochę smętnie.

Cieszę się, że bohaterce udało się pogodzić z matką, którą wcześniej demonizowała. Podobnie jak zdążyła pogodzić się z ojcem przed jego śmiercią.

Jestem w stanie zrozumieć samotność, pragnienie miłości, także tej fizycznej. Bohaterka przekroczyła wówczas czterdziestkę, była...

Nie potrafię pojąć cierpienia jakie wylewa się z tej książki ...

Nie potrafię pojąć cierpienia jakie wylewa się z tej książki ...

Barbara Rosiek była specjalistką, obnażała nałogi, by ukazać ich piekło - wiem, bo ją znałam. Trudno, by opisywała inaczej mocny świat. Wiedziała, o czym pisze. Miała duże doświadczenie psychologa, specjalisty. Miała cel w pisaniu. Po prostu nie radziła dotknąć rzeczywistości, które niszczą (ale to literatura, nie terapeutyczne materiały). Choć zdecydowana większość treści nie jest biograficzna w jej utworach - ukazywała prawdę o nałogach, czerpała z życiorysów swoich pacjentów. W kontakcie była spokojną osobą, dobrą, życzliwą, mądrą, zaradną, bardzo zrównoważoną, ciepłą i delikatną, która musiała żyć ze swoją wielką legendą. Na zawsze taka pozostanie w moim sercu, kto ją poznał - zachwycał się jej głębokimi pokładami ludzkimi. Nie była w stanie ludzi piętnować, obrażać, oceniać, etykietować, odrzucać. Katarzyna Lisowska (rocznik 90).

Barbara Rosiek była specjalistką, obnażała nałogi, by ukazać ich piekło - wiem, bo ją znałam. Trudno, by opisywała inaczej mocny świat. Wiedziała, o czym pisze. Miała duże doświadczenie psychologa, specjalisty. Miała cel w pisaniu. Po prostu nie radziła dotknąć rzeczywistości, które niszczą (ale to literatura, nie terapeutyczne materiały). Choć zdecydowana większość treści...

Rosiek jest niesamowita. Tak bardzo o tym samym, tak bardzo w ten sam sposób, tak bardzo na siłę o swoim "kontrowersyjnym" życiu. I co więcej?

Rosiek jest niesamowita. Tak bardzo o tym samym, tak bardzo w ten sam sposób, tak bardzo na siłę o swoim "kontrowersyjnym" życiu. I co więcej?

To pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam i nie mam pojęcia jaką dać ocenę.
Pierwszy raz zdarza mi się coś takiego.
Jestem rozdarta, mam wrażenie, że najsłabszą ocenę mogłabym uzasadnić, ale z drugiej strony wiedziałabym też co napisać do najlepszej oceny. W jednym momencie myślałam: "Nie podoba mi się", a za chwilę: "Wow, to genialne". Wiem, że każda książka ma swoje dobre i trochę gorsze strony, ale ta jest tak nimi poprzeplatana, że ciężko mi stwierdzić czy mi się podobała. Czytając "Alkohol, prochy i ja" miałam wrażenie, że z twarzy nie znika mi zdziwienie.
Przedziwny stan, nie wiem czy kiedykolwiek sięgnę jeszcze po którąś z książek Rosiek, może.

To pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam i nie mam pojęcia jaką dać ocenę.
Pierwszy raz zdarza mi się coś takiego.
Jestem rozdarta, mam wrażenie, że najsłabszą ocenę mogłabym uzasadnić, ale z drugiej strony wiedziałabym też co napisać do najlepszej oceny. W jednym momencie myślałam: "Nie podoba mi się", a za chwilę: "Wow, to genialne". Wiem, że każda książka ma...

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2017/03/alkohol-prochy-i-ja-barbara-rosiek.html

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2017/03/alkohol-prochy-i-ja-barbara-rosiek.html

W odróżnieniu od pozostałych książek autorki- ta pozycja bardziej skupia się na problemie alkoholowym niż narkotykowym.
Myślę, że książka może byc przestroga- zarówno dla młodzieży "eksperymentującej" z alkoholem jak i dla dorosłych, którzy już powoli wpadają w nałóg- autorka pisze w dosadny sposób, że można zaczynać od lekkich drinków, a skończyć "przygodnę" alkoholową w przysłowiowym rynsztoku.

W odróżnieniu od pozostałych książek autorki- ta pozycja bardziej skupia się na problemie alkoholowym niż narkotykowym.
Myślę, że książka może byc przestroga- zarówno dla młodzieży "eksperymentującej" z alkoholem jak i dla dorosłych, którzy już powoli wpadają w nałóg- autorka pisze w dosadny sposób, że można zaczynać od lekkich drinków, a skończyć "przygodnę"...

Książka niesamowita. Do osób,który nie czytają książek Basi (co oczywiście jest dużym błędem) mogę powiedzieć tylko tyle,że jest to opowieść o życiu kobiety, zniszczonej przez alkohol,narkotyki i leki. Osoby,która mimo pragnienia śmierci, żyje dalej.
Zdecydowanie niektóre fragmenty powalają na kolana. Jedna z najlepszych książek Basi.

Książka niesamowita. Do osób,który nie czytają książek Basi (co oczywiście jest dużym błędem) mogę powiedzieć tylko tyle,że jest to opowieść o życiu kobiety, zniszczonej przez alkohol,narkotyki i leki. Osoby,która mimo pragnienia śmierci, żyje dalej.
Zdecydowanie niektóre fragmenty powalają na kolana. Jedna z najlepszych książek Basi.

Nie jestem dać tej książce więcej niż sześć... Przetrwałam przez czterdzieści stron, dalej nie dałam rady. Ta książka niszczy, nie poucza.
,,Pamiętnik narkomanki" nie wywołał u mnie takich emocji. Czuję się po prostu źle... Psychicznie.
Na pewno książka jest mocna. W stu procentach przekazuje niebezpieczeństwo obu nałogów, ale nie jest to łatwa czy przyjemna lektura. Trzeba być silnym, by ją czytać.

Nie jestem dać tej książce więcej niż sześć... Przetrwałam przez czterdzieści stron, dalej nie dałam rady. Ta książka niszczy, nie poucza.
,,Pamiętnik narkomanki" nie wywołał u mnie takich emocji. Czuję się po prostu źle... Psychicznie.
Na pewno książka jest mocna. W stu procentach przekazuje niebezpieczeństwo obu nałogów, ale nie jest to łatwa czy przyjemna lektura. Trzeba...

Nudna książka bez fabuły.

Nudna książka bez fabuły.