Z jednej strony książka mi się podobała a z drugiej strony ilość abstrakcji sprawia że ciężko się ją czyta.

Z jednej strony książka mi się podobała a z drugiej strony ilość abstrakcji sprawia że ciężko się ją czyta.

Moim zdaniem w całej książce dobre są jedynie rozdziały dialogu z djabłem.

Moim zdaniem w całej książce dobre są jedynie rozdziały dialogu z djabłem.

Cudo ponad cuda. Trudno cokolwiek napisać, żeby nie zepsuć, lepiej przeczytać samemu. Pozycja obowiązkowa niezależnie od preferencji co do gatunku

Cudo ponad cuda. Trudno cokolwiek napisać, żeby nie zepsuć, lepiej przeczytać samemu. Pozycja obowiązkowa niezależnie od preferencji co do gatunku

Wybitne dzieło literatury klasycznej.

Wybitne dzieło literatury klasycznej.

Cudownie absurdalna historia, która pod warstwą niedorzeczności, przemyca niepowtarzalne literackie doświadczenie. Przyznam, że zdarzyło mi się pogubić w natłoku postaci i zawiłościach fabuły, ale nie da się ukryć, że wielowątkowość książki, stanowi jeden z jej głównych atutów. "Mistrz i Małgorzata" stale zaskakuje, bawi się czytelnikiem, i nawet przez chwilę nie pozwala się zaszufladkować.

Cudownie absurdalna historia, która pod warstwą niedorzeczności, przemyca niepowtarzalne literackie doświadczenie. Przyznam, że zdarzyło mi się pogubić w natłoku postaci i zawiłościach fabuły, ale nie da się ukryć, że wielowątkowość książki, stanowi jeden z jej głównych atutów. "Mistrz i Małgorzata" stale zaskakuje, bawi się czytelnikiem, i nawet przez chwilę nie pozwala...

Początkowo totalne zagubienie, aby na końcu odnaleźć porządek w tym chaosie.
„Mistrz i Małgorzata" to dla mnie przede wszystkim powieść o wolności, którą daje wiara (niekoniecznie religijna),dobroć i sztuka. Może trochę naiwne ale to właśnie naiwność nas uratuje.

Początkowo totalne zagubienie, aby na końcu odnaleźć porządek w tym chaosie.
„Mistrz i Małgorzata" to dla mnie przede wszystkim powieść o wolności, którą daje wiara (niekoniecznie religijna),dobroć i sztuka. Może trochę naiwne ale to właśnie naiwność nas uratuje.

Wspaniała książka. Arcydzieło, które można czytać raz za razem i wciąż odkrywamy coś nowego. Wspaniałe studium psychologiczne człowieka, tłumu i społeczeństwa. Prawdziwie oddany realizm ówczesnej władzy i zachowań ludzkich. Świetnie wpleciony wątek fantastyczny i historia Poncjusza Piłata. Przednia groteska i satyra, oraz smutna, gdyż trafnie ukazana dwulicowość człowieka. Postacie nieważne czy główne, czy pojawiające się raz, lub dwa w książce są bardzo charakterystyczne i tak nam dobrze znane z własnego życia. Moim zdaniem trzeba być bardzo świadomą i otwartą osobą, aby umieć czytać tą książkę tzw między wierszami, aby ją rozumieć, gdyż pod płaszczykiem humoru zawiera się pełen pejzaż osobowości ludzkich i rola władzy na los społeczeństwa. Nigdy nie zapomnę, jak sięgnęłam po tą książkę! Szukałam książki o kotach i dowiedziałam się, że w tej książce jednym z głównych bohaterów jest tam właśnie kot, a że ja jestem kociarą, to musiałam tą książkę przeczytać i tak trafiłam na perłę literatury! Fenomenalne dzieło! 🌹

Wspaniała książka. Arcydzieło, które można czytać raz za razem i wciąż odkrywamy coś nowego. Wspaniałe studium psychologiczne człowieka, tłumu i społeczeństwa. Prawdziwie oddany realizm ówczesnej władzy i zachowań ludzkich. Świetnie wpleciony wątek fantastyczny i historia Poncjusza Piłata. Przednia groteska i satyra, oraz smutna, gdyż trafnie ukazana dwulicowość człowieka....

Lata 30 ste, do Moskwy przybywa diabeł ze swoją świtą. Książka łączy w sobie 3 historie: spopularyzowana powieść biblijna (losy Ha Nocri i rozterki Piłata); przeszłość i miłość Mistrza i Małgorzaty oraz opisy dziwnych, nierealnych zdarzeń podczas wizyty Wolanda w Moskwie. Całość charakteryzuje lekki styl, baśniowość oraz oryginalny humor. Powieść jest jednocześnie satyrą życia w ZSRR i ukazuje nam liczne absurdy życia codziennego, których nawet diabeł by nie ogarnął.

Lata 30 ste, do Moskwy przybywa diabeł ze swoją świtą. Książka łączy w sobie 3 historie: spopularyzowana powieść biblijna (losy Ha Nocri i rozterki Piłata); przeszłość i miłość Mistrza i Małgorzaty oraz opisy dziwnych, nierealnych zdarzeń podczas wizyty Wolanda w Moskwie. Całość charakteryzuje lekki styl, baśniowość oraz oryginalny humor. Powieść jest jednocześnie satyrą...

Do napisania tej opinii zmobilizowałam się po przeczytaniu artykułu opublikowanego w serwisie Lubimyczytać.pl autorstwa Anny Sierant "Książki, które podobały się wszystkim, ale nie mnie". Wcześniej nie miałam odwagi, bo kimże ja jestem aby wypowiadać się bez entuzjazmu o dziele Michaiła Bułhakowa "Mistrz i Małgorzata".
Od czasu do czasu wracam do książek przeczytanych przeze mnie lata temu, ciekawa jak odbiorę jako osoba dojrzała. Wybór przeważnie pada na klasyki. Za sobą mam więc ponowną lekturę dzieł Dostojewskiego, Lwa Tołstoja czy Johna Steinbecka. Teraz postanowiłam odświeżyć sobie dzieło, które ma stałe miejsce w kanonie literatury światowej, a o jego popularności niech choć świadczy fakt, że na LC ma ponad 50000 tysięcy oceny i średnią powyżej 8 gwiazdek. Czy tylu czytelników może się mylić? Zapewne nie, natomiast ja nie dołączę do grona wielbicieli "Mistrza i Małgorzaty".

Książki wysłuchałam w postaci audiobooka i chyba tylko to spowodowało, iż byłam w stanie dotrwać do końca tej historii. Michaił Bułhakow stworzył powieść pełną niedopowiedzeń, podlaną absurdem i naszpikowaną ukrytymi znaczeniami. Zabiera on czytelnika do Rosji z lat 30-tych XX wieku, portretując środowisko artystów i inteligentów: aktorów, pisarzy, dyrektorów instytucji kulturalnych, którzy wyżej od kultury i oryginalnej sztuki cenią sobie poczucie spokoju i nie wychylania się poza utarte schematy akceptowane przez władzę. To doskonała satyra ówczesnego społeczeństwa, i ta część powieści która przemówiła do mnie najbardziej.
W ten krąg wzajemnej adoracji wkrada się jednak chaos. Dzieje się tak za sprawą tajemniczej świty Wolanda, postaci, która jednoznacznie kojarzy się ze złem i ciemnymi mocami. Bo właśnie motyw walki dobra ze złem jest osią tej powieści, co podkreśla dodatkowo historia Poncjusza Piłata skazującego na śmierć wędrownego filozofa Jeszuę wpleciona w powieść.
Losy tytułowej Małgorzaty i jej miłości do pisarza, który swoją niezależność przypłacił obłędem najmniej zapadła mi w pamięć.

Długo zastanawiałam się, dlaczego ta powieść nie skradła mojego serca. Trudno mi znaleźć jednoznaczną odpowiedź. Myślę jednak, że stało się tak dlatego, że dotyka ona ważnych kwestii natury filozoficznej, a ja już dawno przestałam zadawać sobie pytania egzystencjalne. Twardo stąpam po ziemi a moje myśli zaprzątają troski dnia codziennego. Zapewne sporo na tym tracę, ale ja z natury jestem ta rozważna a nie romantyczna.

Do napisania tej opinii zmobilizowałam się po przeczytaniu artykułu opublikowanego w serwisie Lubimyczytać.pl autorstwa Anny Sierant "Książki, które podobały się wszystkim, ale nie mnie". Wcześniej nie miałam odwagi, bo kimże ja jestem aby wypowiadać się bez entuzjazmu o dziele Michaiła Bułhakowa "Mistrz i Małgorzata".
Od czasu do czasu wracam do książek przeczytanych...

Styl pisania doskonały, ale wybor środków do przedstawienia realiów ZSRR to już nie moja bajka. Nie kręcą mnie latające na miotle wiedźmy i gadające ludzkim głosem koty, nawet jeśli sięgnięcie po elementy fanastyczne służą wyższym celom. Przyznam jednak, że to najlepsza książka jaką czytałam z elementami absurdu i groteski.

Styl pisania doskonały, ale wybor środków do przedstawienia realiów ZSRR to już nie moja bajka. Nie kręcą mnie latające na miotle wiedźmy i gadające ludzkim głosem koty, nawet jeśli sięgnięcie po elementy fanastyczne służą wyższym celom. Przyznam jednak, że to najlepsza książka jaką czytałam z elementami absurdu i groteski.