Bidul

To ten typ książki przez, którą przejść bardzo ciężko....
Wiele bardzo trudnych opisów raniących wrażliwych na krzywdę dziecka ludzi.
Bardzo autentyczna, bardzo smutna, poddaje człowieka samorefleksji jakie okrucieństwo jesteśmy w stanie wyrządzić jako ludzie?

Polecam przeczytać każdemu, kto uważa, że miał "kiepski start życiowy"...

To ten typ książki przez, którą przejść bardzo ciężko....
Wiele bardzo trudnych opisów raniących wrażliwych na krzywdę dziecka ludzi.
Bardzo autentyczna, bardzo smutna, poddaje człowieka samorefleksji jakie okrucieństwo jesteśmy w stanie wyrządzić jako ludzie?

Polecam przeczytać każdemu, kto uważa, że miał "kiepski start życiowy"...

Pokaż mimo to

Mariusz Maślanka przyszedł na świat w Końskich, małej miejscowości koło Gór Świętokrzyskich, a od 10 roku życia wychowywał się w domu dziecka. Dorósł, opuścił sierociniec i ruszył w Polskę. Następnie napisał swoją debiutancką książkę o tytule „Bidul”; imię zmienił na Borys, Maślankę na Mleczko i opowiedział nam, jak wygląda rzeczywistość w ośrodku opiekuńczym.

Nie wnikając, ile w powieści jest z przeżyć autora, a ile z jego kolegów, całość tworzy wrażenie spójności i nawet, niekiedy mocno epistolarna forma, nie zaburza ciągu przyczynowo skutkowego. Jest to opowieść, w którą nietrudno uwierzyć.

Szczególnie dlatego, że Maślanka nie stawia na wielki dramatyzm. Owszem, opisywany przez głównego bohatera świat, potrafi zjeżyć włos na głowie niejednego czytelnika, ale nie robi tego nachalnie, wpychając odbiorcy przed oczy najczarniejsze zakamarki ludzkiej duszy. I choć początek daje pewnego rodzaju „nadzieję”, że tak właśnie będzie, że doświadczymy najmroczniejszej z mrocznych historii czyjegoś życia, pełnej upokorzeń, nieodwracalnych doświadczeń i niewybaczalnej krzywdy, to autor, na kontynuacje wybiera zupełnie inny ścieg. Ścieg większego realizmu, gdzie krzywda jest wielka, ale wybaczalna, doświadczenia nieciekawe - raczej przykre, ale takie, po których można się podnieść, a upokorzenia nie większe, niż w klasycznej szkole, pełnej zwykłych/okrutnych rówieśników. Jest źle, ale nie w Hollywoodzki sposób.

Nie znaczy to jednak, że świat domu dziecka pokazany w książce jest zupełnie wolny od rzeczy przekraczających pewną, przyjętą granicę akceptowalności. Sytuacje najmocniej dramatyczne dzieją się tu po prostu na drugim planie, nie dotykając naszego bohatera bezpośrednio i jest w tym podwójna siła; książka zyskuje na wiarygodności, nie opisując losów, jak to zwykle bywa, najbardziej tragicznej postaci w danym utworze, ale jednocześnie nie stroni od uświadamiania czytelnikowi, co mogło się naszemu Borysowi przytrafić, gdyby nie… nie wiadomo co – może zwykłe szczęście. Bo Borys nie jest w żaden sposób wyjątkowy ani lepszy, ani mądrzejszy, ani sprytniejszy – jest po prostu szczęściarzem, który doświadczył mniej niż inni, doświadczając jednocześnie o wiele więcej, niż większość z nas.

I ten bagaż musiał się jakoś odbić. Obserwujemy Borysa między 10, a 20 rokiem życia i ciężko orzec, że zaliczał progres. Prześwituje tu raczej coraz większa obojętność – na jakość, formę i sposób życia, wynikającą z braku odpowiedniego ukierunkowania. Widzimy jak niekompetencja i brak empatii wśród opiekunów czy nauczycieli wlewa się w każde z tych dzieci, budując coś na wzór ich patologicznych rodziców (o ile takowych mają), tworząc absurd błędnego koła. Państwo, zabierając malucha z jednego miejsca, w którym nikt nigdy nie powinien dorastać, wkłada go od razu do drugiego – bardzo podobnego. Dodatkowo obstawiając ludźmi z o wiele za małą pensją, bez odpowiedniego przygotowania i podejścia. Wygląda to jak wzorowy przepis na katastrofę.

I o tym, dla mnie, jest ta książka - o państwowym tworzeniu z życia katastrofy. Oczywiście pod wezwaniem „Dobrych Intencji”.

Mariusz Maślanka przyszedł na świat w Końskich, małej miejscowości koło Gór Świętokrzyskich, a od 10 roku życia wychowywał się w domu dziecka. Dorósł, opuścił sierociniec i ruszył w Polskę. Następnie napisał swoją debiutancką książkę o tytule „Bidul”; imię zmienił na Borys, Maślankę na Mleczko i opowiedział nam, jak wygląda rzeczywistość w ośrodku opiekuńczym.

Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z tych książek, które czyta się naprawdę ciężko. poczynając od listów kreowanych na twórczość 10latka, po niewyobrażalne makabryczne poczynania mieszkańców tytułowego bidula. Cała oprawa opiera się na zgłębianiu uczuć głównego bohatera i przeżywanie tego wszystkiego jego oczami. Początkiem czułam nieopisany niesmak- niesmak do rodziców Borysa, niesmak do pracowników pogotowia opiekuńczego, do systemu, zaniedbania i zniszczenia dzieci w tak młodym wieku. Cała książka powala jakiekolwiek nadzieje w stosunku do ludzi, których dotknęła obojętność ze strony rodziców. Borys był naprawdę porządnym dzieciakiem i mimo, że po drodze spotykał ludzi, którzy nie byli dobrymi wzorami do naśladowania to posiadał wieki talent, zapał i chęć do pozytkowania talentów, niestety tak zmarnowanych przez zaniedbanie i zakręty w zyciu. Chciał się zakochać, edukować się, usamodzielnić, był inteligentny i posiadał zasady jak właściwie żaden z jego rówieśników. Do książki zbierałam się kilka razy, nie potrafiłam przebrnąć przez pierwszą połowę, która prawdę mówiąc mną bardzo wstrząsneła ale suma summarum nie żałuję, że doczytałam ją do ostatniej strony, twierdzę jednak, że każdy powienien poświęcić jej dwa wieczory żeby chociaż zaznajomić się z realiami panującymi w takich ośrodkach.

Jedna z tych książek, które czyta się naprawdę ciężko. poczynając od listów kreowanych na twórczość 10latka, po niewyobrażalne makabryczne poczynania mieszkańców tytułowego bidula. Cała oprawa opiera się na zgłębianiu uczuć głównego bohatera i przeżywanie tego wszystkiego jego oczami. Początkiem czułam nieopisany niesmak- niesmak do rodziców Borysa, niesmak do pracowników...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tematyka jak najbardziej ciekawa, jednak sposób w jaki została przekazana do mnie nie trafia. Najbardziej zabrakło mi prostych dziecięcych uczuć. Może i brutalnie prawdziwa, ale i zimna opowieść.

Tematyka jak najbardziej ciekawa, jednak sposób w jaki została przekazana do mnie nie trafia. Najbardziej zabrakło mi prostych dziecięcych uczuć. Może i brutalnie prawdziwa, ale i zimna opowieść.

Pokaż mimo to

po książkę siegnelam zupełnym przypadkiem. w sumie nie mialam ochoty na lekturę tego typu w piękny letni dzień. a tu pełne zaskoczenie! początkowo książka jest trudna,wulgarna,przerażająca. ..ale z każdą strona wstręt przeradzal się...w zdziwienie! jak można przeżyć takie rzeczy i myśleć pozytywnie? jak można spotykać się na codzień z przemocą i patologia i zachować czystość sumienia? skąd wiedzieć co jest dobre a co złe gdy wszystko co nas otacza to krzywda i momentami zezwierzecenie? można! książka bardzo pozytywna! pokazuje,że to kim się staniemy zależy głównie od nas,i że nie można oceniać innych na zasadzie schematu! można wyjść z patologii i być dobrym człowiekiem! bardzo polecam!

po książkę siegnelam zupełnym przypadkiem. w sumie nie mialam ochoty na lekturę tego typu w piękny letni dzień. a tu pełne zaskoczenie! początkowo książka jest trudna,wulgarna,przerażająca. ..ale z każdą strona wstręt przeradzal się...w zdziwienie! jak można przeżyć takie rzeczy i myśleć pozytywnie? jak można spotykać się na codzień z przemocą i patologia i zachować...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałem pierwsze wydanie. Autentyczna i prawdziwa.

Czytałem pierwsze wydanie. Autentyczna i prawdziwa.

Pokaż mimo to

Historia chłopaczka, który trafił do domu dziecka.
Jak na mój gust trochę za dużo tej historii i zaczęło się robić monotonnie. W połowie zaczęłam się zastanawiać czy dobrnę do końca. Dotrwałam ale zabrakło mi zakończenia. Chłopaczek osiągnął pełnoletność i książka się kończy.

Historia chłopaczka, który trafił do domu dziecka.
Jak na mój gust trochę za dużo tej historii i zaczęło się robić monotonnie. W połowie zaczęłam się zastanawiać czy dobrnę do końca. Dotrwałam ale zabrakło mi zakończenia. Chłopaczek osiągnął pełnoletność i książka się kończy.

Pokaż mimo to

Odnalazłam w tej książce tylko jedna zalete: Tak , jest prawdziwa... Tylko, że czasami to co prawdziwe może być opisane w sposób, że nie trafia do czytelnika. Tak stało się że mną. Większość książki "przegadana", bardzo wulgarna. Do mnie nie trafia.

Odnalazłam w tej książce tylko jedna zalete: Tak , jest prawdziwa... Tylko, że czasami to co prawdziwe może być opisane w sposób, że nie trafia do czytelnika. Tak stało się że mną. Większość książki "przegadana", bardzo wulgarna. Do mnie nie trafia.

Pokaż mimo to

Wszelkim idealistycznym teoriom o "sprawiedliwości społecznej", "boskich zamierzeniach", "odgórnych planach" i tym podobnym pierdołom po lekturze tej książki spokojnie można powiedzieć, by spadały na drzewo.
Dzieci w ośrodkach opiekuńczych, domach dziecka, pogotowiach itp. były, są i pewnie nadal będą pozostawiane same sobie.
Często-gęsto pod zgubnym wpływem tzw. dorosłych, którym do autentycznej dorosłości zbyt często i zbyt wiele brakuje.
Trudny kawałek literatury do przetrawienia. Tym trudniejszy, że czytając węszy się aż nazbyt prawdopodobny smród osobistych, jak najbardziej rzeczywistych doświadczeń Autora.

Wszelkim idealistycznym teoriom o "sprawiedliwości społecznej", "boskich zamierzeniach", "odgórnych planach" i tym podobnym pierdołom po lekturze tej książki spokojnie można powiedzieć, by spadały na drzewo.
Dzieci w ośrodkach opiekuńczych, domach dziecka, pogotowiach itp. były, są i pewnie nadal będą pozostawiane same sobie.
Często-gęsto pod zgubnym wpływem tzw. dorosłych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca, wzruszająca i dająca do myślenia. Warto przeczytać.

Wstrząsająca, wzruszająca i dająca do myślenia. Warto przeczytać.

Pokaż mimo to