Mixed feelings:
- jako powieść to jednak dość nudne. Dość nudne jak na Grishama, którego kiedyś wciągałem wszystko do czasu odjazdu w rejony Malowanego Domu i dalej. Firma, Ława Przysięgłych, to były pozycje, gdzie ciągle coś się działo, tutaj jest bardzo spokojnie i dość przewidywalnie.
- ale tematyka i problem włożony w ramy tej opowieści podnosi ocenę. Bo problem jest po pierwsze poważny, po drugie całkiem nierozwiązywalny i z okazji tempa jest sporo czasu pomyśleć, postawić się w sytuacji bohaterów. Ta pozycja daje do myślenia - prawo nigdy nie nadąży za człowiekiem i zawsze będą "warunki brzegowe" zupełnie nie dające się ogarnąć twardą literą prawa a na pewno sprawiedliwość jest pojęciem mocno dyskusyjnym.

Mixed feelings:
- jako powieść to jednak dość nudne. Dość nudne jak na Grishama, którego kiedyś wciągałem wszystko do czasu odjazdu w rejony Malowanego Domu i dalej. Firma, Ława Przysięgłych, to były pozycje, gdzie ciągle coś się działo, tutaj jest bardzo spokojnie i dość przewidywalnie.
- ale tematyka i problem włożony w ramy tej opowieści podnosi ocenę. Bo problem jest po...

Nie doczytałam -> nie oznacza to, że jest zła

Ogólnie mam zamiar (zamiar zamiarem, ale różnie bywa) powrócić do tej książki. Stanęłam gdzieś na 1/4 i nie mogę się zmusić by czytać dalej.
Od razu wrzucani jesteśmy w wir sprawy i to powinno mnie utrzymać przy lekturze. Cos się dzieje, ktoś cos robi, miałam dylemat czy chłopaka skazać na śmierć czy uratować.

Mimo to nie porwała mnie lektura, po prostu czytałam bez większych emocji.

Nie doczytałam -> nie oznacza to, że jest zła

Ogólnie mam zamiar (zamiar zamiarem, ale różnie bywa) powrócić do tej książki. Stanęłam gdzieś na 1/4 i nie mogę się zmusić by czytać dalej.
Od razu wrzucani jesteśmy w wir sprawy i to powinno mnie utrzymać przy lekturze. Cos się dzieje, ktoś cos robi, miałam dylemat czy chłopaka skazać na śmierć czy uratować.

Mimo to nie...

nareszcie wrócił stary dobry Grisham w stylu Niewinnego. pochłonąłem i proszę o więcej.

nareszcie wrócił stary dobry Grisham w stylu Niewinnego. pochłonąłem i proszę o więcej.

W domu z-cy szeryfa Stuarta Kofera dochodzi do tragedii. Do aresztu trafia szesnastoletni Drew Gamble, syn kochanki Stu. Chłopcu podejrzanemu o zabójstwo stróża prawa grozi komora gazowa. Sędzia Omar Noose na obrońcę Drew wyznacza Jake'a Brigance'a. Polecam!

W domu z-cy szeryfa Stuarta Kofera dochodzi do tragedii. Do aresztu trafia szesnastoletni Drew Gamble, syn kochanki Stu. Chłopcu podejrzanemu o zabójstwo stróża prawa grozi komora gazowa. Sędzia Omar Noose na obrońcę Drew wyznacza Jake'a Brigance'a. Polecam!

Trzeci tom, podobnie jak dwa poprzednie polecam. Tym razem Jak staje przed trudnym wyborem. Zostaje obrońcą chłopaka, który zastrzelił zastępcę szeryfa, kochanka swojej matki. W książce poznamy lokalny układ ludzi powiązanych z wymiarem sprawiedliwości.

Trzeci tom, podobnie jak dwa poprzednie polecam. Tym razem Jak staje przed trudnym wyborem. Zostaje obrońcą chłopaka, który zastrzelił zastępcę szeryfa, kochanka swojej matki. W książce poznamy lokalny układ ludzi powiązanych z wymiarem sprawiedliwości.

Trzeci tom, którego bohaterem jest działający w zgodzie z własnym sumieniem, prawnik Jake Brigance. I tym razem staje on przed poważnym wyzwaniem obrony nastoletniego Drew Gamble’a, który pozbawił życia kochanka swojej matki, zastępcę szeryfa, Stuarta Kofera. Akcja wkracza na salę sądową, gdzie dojdzie do wielu zażartych momentów, aczkolwiek nic tu co oczywiste się wydaje, wcale takie nie jest. U Grishama nawet na sali sądowej nudno nie może być. ”Czas łaski” to pełna dramaturgii powieść, gotowa wessać czytelnika w tryby sądowej machiny, przeżywając go kawałek po kawałku.

Trzeci tom, którego bohaterem jest działający w zgodzie z własnym sumieniem, prawnik Jake Brigance. I tym razem staje on przed poważnym wyzwaniem obrony nastoletniego Drew Gamble’a, który pozbawił życia kochanka swojej matki, zastępcę szeryfa, Stuarta Kofera. Akcja wkracza na salę sądową, gdzie dojdzie do wielu zażartych momentów, aczkolwiek nic tu co oczywiste się wydaje,...

Przyznam szczerze , że ostatni tom pozytywnie mnie zaskoczył. Spodziewałem się podobnego poziomu jak w poprzednich częściach , ale wcale tak nie było. Książka od początku mnie wciągnęła i czasem ciężko było się oderwać. Sam Jake też nie był już irytujący , a sprawa , którą prowadził wciągnęła mnie od początku i trzymała w napięciu do samego końca. I ciężko było przewidzieć jak rozprawa się zakończy. Podobał mi się również konflikt Jake’a z policjantami. Wcześniej byli kumplami , ale gdy mężczyzna podjął się obrony oskarżonego policjanci zaczęli go chłodno traktować. Na plus również powrót Carla Lee. A sceny na Sali sądowej i przesłuchiwanie świadków wybitne. I według mnie jest to najlepsza część. Chętnie bym obejrzał film na podstawie tego tomu. Możliwe , że wyszła by świetna ekranizacja tak jak przy 1 tomie. Muszę też wspomnieć o zakończeniu , bo na koniec miałem wrażenie , że autor nie dodał ostatniego rozdziału , bo książka w pewnym sensie jest ucięta. Ciekawe czy jest to typowy zabieg i czytelnik sam ma sobie dopowiedzieć niektóre rzeczy czy jednak wyjdzie 4 tom , który w pewnym sensie będzie kontynuował historię.

Przyznam szczerze , że ostatni tom pozytywnie mnie zaskoczył. Spodziewałem się podobnego poziomu jak w poprzednich częściach , ale wcale tak nie było. Książka od początku mnie wciągnęła i czasem ciężko było się oderwać. Sam Jake też nie był już irytujący , a sprawa , którą prowadził wciągnęła mnie od początku i trzymała w napięciu do samego końca. I ciężko było przewidzieć...

Muszę przyznać, że John Grisham był moim pierwszym ulubionym autorem „dorosłych” powieści. „Taki fajny, taki amerykański”. Ale to było prawie 30 lat temu. Po kilku bardzo dobrych początkowych książkach autorowi pokończyły się pomysły na fabuły i regułą zaczęły być powieści przeciętne lub słabe (pamiętacie „Zawodowca” czy „Czuwanie”?). Po kilkunastu latach postanowiłem dać Grishamowi nową szansę i chyba nie było warto. „Czas łaski” to w zasadzie powtórka „Czasu zabijania”. Różnią się szczegółami, ale ma się wrażenie, że autor poszedł na łatwiznę i po prostu przepisał swoją książkę sprzed kilku dekad. Tutaj już nie było jednak zaskoczenia, prawie nie było zwrotów akcji, a zakończenie jest jakby żywcem wyjęte z telenoweli. Powieść wydaje się też być przynajmniej dwukrotnie za długa, bo została wypełniona „pod korek” zbędnymi opisami zwykłych, codziennych aktywności bohaterów oraz zupełnie nieistotnymi szczegółami. Na plus jedynie to, iż po lekturze człowiek jeszcze bardziej docenia, że żyje w rzekomo „przegniłym” europejskim systemie gospodarczo-ustrojowym, a nie w „cudownej” Ameryce (z jej prywatną służbą zdrowia, odpłatnymi studiami, powszechnym dostępem do broni, wybieralnością sędziów, prokuratorów i szefów lokalnej policji, ławą przysięgłych, kulturą pozywania wszystkich za wszystko, itd.).

Muszę przyznać, że John Grisham był moim pierwszym ulubionym autorem „dorosłych” powieści. „Taki fajny, taki amerykański”. Ale to było prawie 30 lat temu. Po kilku bardzo dobrych początkowych książkach autorowi pokończyły się pomysły na fabuły i regułą zaczęły być powieści przeciętne lub słabe (pamiętacie „Zawodowca” czy „Czuwanie”?). Po kilkunastu latach postanowiłem dać...

Trzeci tom, podobnie jak dwa pierwsze, godny polecenia. Po prostu świetna trylogia.

Trzeci tom, podobnie jak dwa pierwsze, godny polecenia. Po prostu świetna trylogia.

Stary dobry Grisham. Cudna książka.

Stary dobry Grisham. Cudna książka.