Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po dwóch słabszych ostatnich tomach tej serii rozpoczynając lekturę czwartego, cudów się nie spodziewałem i... słusznie, jak się okazało. Znów wyszło autorowi dość średnio.

Na ogromny plus na pewno zaliczam przejmujący wątek historyczny w retrospekcji. Fajnie też rozwija się postać Skałki - wyraźnie nabiera "kolorów" i głębi, stając się ciekawszą osobą niż trochę bezbarwny i wtórny Gross. Na pewno też pomogło powstrzymanie się autora tym razem przed opisywaniem jej przygód łóżkowych.

A co na minus? Zdecydowanie rozwiązanie zagadki - motyw sprawcy uważam za zupełnie niewiarygodny. Za dużo też jest szczęśliwych zbiegów okoliczności, gdy śledczy idąc za tropami zupełnie "od czapy", trafiają. Nadal rozpytania kolejnych osób są zbyt monotonne i jest ich za dużo. A powracający wątek śledztwa w sprawie żony komisarza - rozczarowuje. Serio, nikt (łącznie z samym Grossem) nigdy nie pomyślał, by zapytać syna komisarza, będącego naocznym świadkiem strzelaniny, co widział?

No i to parzenie herbaty (najczęściej określonej marki) co paręnaście stron. Nie ma już opisów prac modelarskich, może czas ograniczyć też nieco herbatę?

Po dwóch słabszych ostatnich tomach tej serii rozpoczynając lekturę czwartego, cudów się nie spodziewałem i... słusznie, jak się okazało. Znów wyszło autorowi dość średnio.

Na ogromny plus na pewno zaliczam przejmujący wątek historyczny w retrospekcji. Fajnie też rozwija się postać Skałk...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszą w serii ale ostatnią chronologicznie "Wiosnę" czytałem bezpośrednio po ostatniej w serii ale pierwszej chronologicznie "Jesieni". Stąd nie dało się uciec od porównań. "Wiosnę" uważam niestety za nieco słabszą od "Jesieni", przede wszystkim literacko. Krystyna-emerytka nie była tu też tak ciekawa jak Krysia-studentka. Pomysł na fabułę okazał się równie ciekawy, ale ma ona też kilka istotnych dziur logicznych (łatwość w zmienianiu tożsamości, zupełnie niewiarygodne powody wkręcania wnuczki Krystyny w zbrodnię). Ale czytało mi się podobnie dobrze.

Chciałbym jeszcze odnieść się do samej konstrukcji serii, czyli pisania "do tyłu". Jest to pomysł tyleż ciekawy, co niebezpieczny, bo można niechcący popaść w sprzeczności w fabule. I tu autorka tego nie uniknęła. Przykładowo w "Wiośnie" Krystyna zdaje się zupełnie nie wiedzieć, co stało się z Romkiem w górach (i to jest motywem jej niedoszłej zbrodni!), podczas gdy w chronologicznie wcześniejszej "Jesieni" poznała ona przecież prawdę na ten temat (oczywiście mogła w nią nie uwierzyć, ale nie mogłaby jako emerytka w ogóle tego nie pamiętać). Również w "Wiośnie" lakoniczne wspomnienie pierwszego męża zupełnie rozminęło się z postacią, jaką otrzymujemy w "Jesieni". Ale generalnie oczywiście powieść na plus.

Pierwszą w serii ale ostatnią chronologicznie "Wiosnę" czytałem bezpośrednio po ostatniej w serii ale pierwszej chronologicznie "Jesieni". Stąd nie dało się uciec od porównań. "Wiosnę" uważam niestety za nieco słabszą od "Jesieni", przede wszystkim literacko. Krystyna-emerytka nie była tu ...

Rozwiń

Zwiń

Na wielki plus tej powieści na pewno zaliczyłbym świetną główną bohaterkę - przyszłą milicjantkę, a na razie jeszcze studentkę, Krysię, która zupełnie przyćmiewa "głównego współbohatera" - dość nijakiego dziennikarza Łukasza. Literacko jest to też bardzo wysoki poziom, nieporównywalny z czytanymi przeze mnie w ostatnich tygodniach książkami R. Mroza, R. Małeckiego czy M. Stelara. Klimat lat 60-tych w aglomeracji śląskiej jest oddany fantastycznie.

Mam jednak problem z jednoznaczną oceną fabuły. Bo niby praprzyczyna zaistniałych zdarzeń da się obronić, a motywy zabójcy są zaskakujące i jakoś uzasadnione, ale sposób wykonania poszczególnych egzekucji wydaje się mi się niewiarygodny. Mogło to się udać raz, ale nie cztery! I to nie będąc zauważonym (gdy sama autorka daje do zrozumienia, że obserwowanie, co się dzieje w familoku i jego okolicach było główną rozrywką niepracujących ówcześnie pań domu). No i z jednej strony skrępowane za plecami ręce kolejnych wisielców niby umożliwiły zabójstwa, ale że nie wydało się to podejrzane ówczesnym śledczym, jest zbyt absurdalne, by w to uwierzyć. Moim też zdaniem bohaterów drugo- i trzecioplanowych jest trochę za dużo (pewnie pod 20), stąd ciężko mi było spamiętać nieraz, kto jest kim - szczególnie po kilku dniach przerwy w lekturze. Wydaje mi się, że np. wisielca nr 4 autorka mogła usunąć z korzyścią dla fabuły i dynamiki powieści.

Rozwiązanie zagadki wypadku w górach jest dość wiarygodne, ale już motywy ucieczki Romka - nie bardzo.

Wychodzi mi między 6 a 7 gwiazdek, z sympatii do autorki daję 7.

Na wielki plus tej powieści na pewno zaliczyłbym świetną główną bohaterkę - przyszłą milicjantkę, a na razie jeszcze studentkę, Krysię, która zupełnie przyćmiewa "głównego współbohatera" - dość nijakiego dziennikarza Łukasza. Literacko jest to też bardzo wysoki poziom, nieporównywalny z cz...

Rozwiń

Zwiń

Gdybym nie znał autora, w życiu bym się nie domyślił, że "Nocny dom" wyszedł spod pióra (klawiatury) Jo Nesbo. Najpierw mamy powieść grozy dla młodzieży, która okazuje się następnie powieścią grozy dla dorosłych, by finalnie okazać się tak naprawdę powieścią obyczajową traktującą o chorobach psychicznych i PTSD. Czytało mi się tę książkę średnio, ale też zupełnie nie są to gatunkowo "moje klimaty" i sięgnąłem po nią tylko przez wzgląd na nazwisko autora. Stąd ocena w środku skali.

Gdybym nie znał autora, w życiu bym się nie domyślił, że "Nocny dom" wyszedł spod pióra (klawiatury) Jo Nesbo. Najpierw mamy powieść grozy dla młodzieży, która okazuje się następnie powieścią grozy dla dorosłych, by finalnie okazać się tak naprawdę powieścią obyczajową traktującą o choroba...

Rozwiń

Zwiń

Chciałoby się rzec - jak zwykle u tego autora. Niby czyta się nieźle, ale na końcu okazuje się, że niewiele tu sensu. Poczynając od tego, że żona przez kilka lat wspólnego życia nie dowiaduje się, jakim imieniem i nazwiskiem posługuje się w życiu codziennym jej małżonek. Małżeństwo to wprawdzie tylko kościelne, bo mąż jest aktualnie żonaty i dzieciaty, ale danych "żony męża" nasza dzielna żona też nie zna. Nie zna również jego żadnych znajomych ani nie wie nic o jego rodzinie. Mąż zaś za wszelką cenę nie może pozwolić, by żona dowiedziała się o pewnym pamiętniku i zbrodni sprzed lat, więc... trzyma ten pamiętnik i artykuł o zbrodni w ich małżeńskiej komórce na rowery. Oczywiście żona je znajduje i ot tak idzie ze szwagrem (jako osoby zupełnie z ulicy) rozmówić się z szefem mafii wietnamskiej w Warszawie. A wietnamskie nazwiska w dokumentacji finansowej, które ich naprowadziły na ten wietnamski ślad, są, choć kilkadziesiąt stron wcześniej ich tam nie było. A już poza skalę wychodzi ostatni twist, gdy okazuje się, że wspomniana żona cały czas szukała... samej siebie. To co, że prawie nic w treści jej pamiętnika nie pasuje - autor i na to ma sposób: po prostu pamiętnik był dla dobra bohaterki... zafałszowany. I taka to książka.

Chciałoby się rzec - jak zwykle u tego autora. Niby czyta się nieźle, ale na końcu okazuje się, że niewiele tu sensu. Poczynając od tego, że żona przez kilka lat wspólnego życia nie dowiaduje się, jakim imieniem i nazwiskiem posługuje się w życiu codziennym jej małżonek. Małżeństwo to wpra...

Rozwiń

Zwiń

Miałem wrażenie, że w tej powieści wszystko jest średnie. Niby poszczególne elementy są na miejscu, ale jednak czuć duży niedosyt.

Wiadomo, że główny bohater powinien zawsze być "jakiś". Ale tu autor wyraźnie przeszarżował przy kreśleniu postaci naszej dwójki policyjnych śledczych. Olgierd to bowiem molestowany w dzieciństwie, a teraz zdradzający żonę seksoholik organizujący "po godzinach" swingersowe orgie na zlecenie pedofila, a Maria jest samotną hazardzistką na odwyku rozbijającą małżeństwo kolegi z policji. Dla mnie to zdecydowanie za dużo. Jedno z nich powinno być chyba dla kontrastu... zwyczajne. Mimo tylu "grzybów w barszczu" ich losy śledziłem z obojętnością, niestety.

Narracji daleko do emocjonującej, po prostu jakoś się toczy. Mamy w zasadzie dwa oddzielne wątki - śmierci dziecka połączonej z zaginięciem jego matki oraz zaginięcia Doroty. Autor próbował je jakoś połączyć rachitycznym akcentem fejsbukowym, ale się nie udało. Drugi w pewnym momencie zanika i o nim zapominamy.

Rozwiązanie zagadki na poziomie medyczno-entomologicznym się zapewne broni, ale na poziomie motywacji i działań sprawców - moim zdaniem nie. To nie średniowiecze, więc aby się dziś z kimś rozstać nie trzeba zabijać dwóch osób. Również próba zabicia Olgierda w biały dzień w środku miasta pod okiem monitoringu była trochę zbyt kuriozalna. No i bez "wytrychu" w postaci przyznania się sprawczyni głównej zbrodni, nic raczej nie dałoby się udowodnić.

Dlatego też ocena w środku skali.

Miałem wrażenie, że w tej powieści wszystko jest średnie. Niby poszczególne elementy są na miejscu, ale jednak czuć duży niedosyt.

Wiadomo, że główny bohater powinien zawsze być "jakiś". Ale tu autor wyraźnie przeszarżował przy kreśleniu postaci naszej dwójki policyjnych śledczych. Olgie...

Rozwiń

Zwiń

To nawet nie jest kontynuacja pierwszego tomu, ale wręcz druga połowa jednej całości. Nie czytałem "Wybranej", ale na początku mamy w zasadzie jej streszczenie, więc nie był to dla mnie problem. Fabuła nie rzuca niestety na kolana, większość miejsca zdają się zajmować kolejne przesłuchania osób związanych z zabijanymi klientami rozbitego w poprzedniej części siedliska zła. Ale trzeba docenić zagadkę i dające się obronić motywy sprawców. Na pewno też zapamiętam przejmujący, górski finał tej powieści. W sumie na plus, choć nieduży.

To nawet nie jest kontynuacja pierwszego tomu, ale wręcz druga połowa jednej całości. Nie czytałem "Wybranej", ale na początku mamy w zasadzie jej streszczenie, więc nie był to dla mnie problem. Fabuła nie rzuca niestety na kolana, większość miejsca zdają się zajmować kolejne prz...

Rozwiń

Zwiń