Przeczytałem ją w latach osiemdziesiątych XX wieku i nigdy nie zapomniałem. Potem historia pokazała, że wcale nie jest tak science-fiction jak wtedy myślałem.

Przeczytałem ją w latach osiemdziesiątych XX wieku i nigdy nie zapomniałem. Potem historia pokazała, że wcale nie jest tak science-fiction jak wtedy myślałem.

Porażająca. Autor słowami maluje obraz cierpienia. Zakończenie tragiczne. Bohater nie uwalnia się od swoich determinantów, fatum.

Porażająca. Autor słowami maluje obraz cierpienia. Zakończenie tragiczne. Bohater nie uwalnia się od swoich determinantów, fatum.

Opowieść o dystopijnym świecie, w którym każdy może zostać mięsem za dowolne przewinienie - już służby miasta o to dbają. Nie masz przyjaciół, rodziny, nie masz samego siebie. A co jest za miastem? Tylko wielki desperat może to sprawdzić, ten, który ucieka aby przeżyć, ten który nie chce pogodzić się z tym, że ma zostać mięsem.
Książka o której długo nie można zapomnieć.

Opowieść o dystopijnym świecie, w którym każdy może zostać mięsem za dowolne przewinienie - już służby miasta o to dbają. Nie masz przyjaciół, rodziny, nie masz samego siebie. A co jest za miastem? Tylko wielki desperat może to sprawdzić, ten, który ucieka aby przeżyć, ten który nie chce pogodzić się z tym, że ma zostać mięsem.
Książka o której długo nie można zapomnieć.

Ciężkie niczum wzbogacony uran.

Ciężkie niczum wzbogacony uran.

Moja absolutnie ulubiona książka.

Moja absolutnie ulubiona książka.

Jedna z najbardziej porażających antyutopii jakie przeczytałem. Nie ma żadnych zombie ani innych mrówańczy. Są, niestety, ludzie. A mięso (ludzkie) jest podstawą egzystencji resztek cywilizacji. Jest też prawo, które zabrania "nielegalnego uboju". Naprawdę nie tak trudno z kolejkowicza zostać strażnikiem... A jeszcze łatwiej towarem.
No i jest ten świat poza miastem, jak u Bradbury`ego nie przymierzając. Tam istnieją jeszcze dawne wartości. A nowy człowiek gdy tam trafi? Odzyska dawne człowieczeństwo?
Nieprawdopodobnie niedoceniona teraz książka. A wydana przecież już w podziemiu w PRL... Może jednak teraz zbyt razi, wydaje się zbyt nieprawdopodobna? Ludziom, którzy obecny świat mają za coś danego na zawsze...

Jedna z najbardziej porażających antyutopii jakie przeczytałem. Nie ma żadnych zombie ani innych mrówańczy. Są, niestety, ludzie. A mięso (ludzkie) jest podstawą egzystencji resztek cywilizacji. Jest też prawo, które zabrania "nielegalnego uboju". Naprawdę nie tak trudno z kolejkowicza zostać strażnikiem... A jeszcze łatwiej towarem.
No i jest ten świat poza miastem, jak u...

Polecam dla ludzi o mocnych nerwach i niewrażliwym żołądku. Dobra książka, jeśliby spojrzeć na nią jako aluzję do komunizmu oraz konsumcjonizmu. Jednak dla mnie zdecydowanie za mocna, żołądek się buntował. Nie polecam czytać przed, w trakcie i po jedzeniu.

Polecam dla ludzi o mocnych nerwach i niewrażliwym żołądku. Dobra książka, jeśliby spojrzeć na nią jako aluzję do komunizmu oraz konsumcjonizmu. Jednak dla mnie zdecydowanie za mocna, żołądek się buntował. Nie polecam czytać przed, w trakcie i po jedzeniu.

Narracja jest odzwierciedleniem natrętnych myśli głodnego o jedzeniu. Akcja, tak naprawdę rozwija się dopiero pod koniec książki. Na początku jesteśmy zaznajamiani, poprzez losy głównej postaci, z prawami obowiązującymi w odmiennej, makabrycznej rzeczywistości. Po tej lekturze jestem kompletnie oszołomiona. Zakończenie jest wstrząsające, mimo że autor stopniowo przyzwyczajał odbiorcę do bestialstwa. Myślałam, że człowiek będzie tutaj hodowany, jednak to raczej przypomina „chów wolnowybiegowy” bez dozoru. Nie mogę się też do końca zgodzić z tym, co zostało napisane w zaprezentowanej przedmowie do wydania I. Gdyby zamienić słowo „człowiek” na „mężczyzna”, bądź lepiej „samiec”, to owszem, wszystko się zgadza. Jednak kobiety są tutaj w gorszej sytuacji. Wszelkie moralizatorskie przemyślenia pozostały w gestii czytelnika. Książka została wyzuta z uczuć. Nie może się podobać. Ma szokować.

Narracja jest odzwierciedleniem natrętnych myśli głodnego o jedzeniu. Akcja, tak naprawdę rozwija się dopiero pod koniec książki. Na początku jesteśmy zaznajamiani, poprzez losy głównej postaci, z prawami obowiązującymi w odmiennej, makabrycznej rzeczywistości. Po tej lekturze jestem kompletnie oszołomiona. Zakończenie jest wstrząsające, mimo że autor stopniowo...

Ponura podróż do świata pierwotnego, gdzie instynkty zwierzęce biorą górę nad odruchami ludzkimi. Książka raczej nie może stanowić realnej przepowiedni społecznych przemian, jednak jest niewątpliwie ciekawa i zmusza do refleksji nad granicą ludzkiego uwstecznienia emocjonalnego i cywilizacyjnego. Człowiek pozostawiony w skrajnie nieprzyjaznym dlań środowisku staje się mięsem, mięsem walczącym o mięso, niczym więcej.

Ponura podróż do świata pierwotnego, gdzie instynkty zwierzęce biorą górę nad odruchami ludzkimi. Książka raczej nie może stanowić realnej przepowiedni społecznych przemian, jednak jest niewątpliwie ciekawa i zmusza do refleksji nad granicą ludzkiego uwstecznienia emocjonalnego i cywilizacyjnego. Człowiek pozostawiony w skrajnie nieprzyjaznym dlań środowisku staje się...

A mnie się podobała. Nie jest to, co prawda, najbardziej makabryczna czy niesmaczna rzecz, jaką przyszło mi czytać, ale potrzebę ohydy artystycznej w zupełności zaspokaja. Wrażliwym odradzam, także dlatego, że w zasadzie po krótkiej analizie zachowań głównego bohatera można przewidzieć zakończenie - i to, jakiego typu zakończenie to będzie.
Nie zgadzam się z argumentami, że "styl jest jak u dziecka z podstawówki". O, serio? Nie wiedziałam, że dzieci używają słów typu "proweniencja" albo potrafią posługiwać się suchym i właśnie "biologicznym" językiem. Nie każdemu musi odpowiadać taki styl i język, ale jeśli ktoś nie umie rozpoznać stylizacji, to jest to problem jego, a nie książki. Typowa antyutopia, oszczędnie, bezosobowo, bez emocji, sucho. Osobiście lubię to w antyutopiach, ale nie każdy przecież musi. Bohatera niemal nie ma za co lubić, nie do końca czuje się potrzebę kibicowania mu, choć czytelnicza ciekawość pcha do przodu. To także na plus.
Oczywiście, można mieć dużo uwag odnośnie, nazwijmy to, naukowych kwestii, ale można tu przymknąć oko, bo nie znamy wszystkich szczegółów świata, a nie są to rewelacje typu ciąży leczącej zaawansowanego raka, jak u Michalak.
Najbardziej boli chyba bardzo ludzka, ale i bardzo idiotyczna strata szansy - a czasem tak niewiele wysiłku potrzeba, żeby zmienić swoje życie.

A mnie się podobała. Nie jest to, co prawda, najbardziej makabryczna czy niesmaczna rzecz, jaką przyszło mi czytać, ale potrzebę ohydy artystycznej w zupełności zaspokaja. Wrażliwym odradzam, także dlatego, że w zasadzie po krótkiej analizie zachowań głównego bohatera można przewidzieć zakończenie - i to, jakiego typu zakończenie to będzie.
Nie zgadzam się z argumentami, że...