Najobszerniejsza powieść w trylogii, obejmująca chyba także najdłuższy okres (porównując do Sexusa i Nexusa) i... najsłabsza. Skąd zatem tak wysoka ocena? Już spieszę z odpowiedzią.

Otóż książka ta powinna być czytana przez każdego domorosłego pisarza. Każdego, komu wydaje się, że potrafi pisać, że wie o czym pisać i że życie pisarza jest usłane różami. Otóż moi drodzy - nie jest. Henry Miller jest Wam to w stanie uzmysłowić.

W Seksusie poznaliśmy Millera jako seksoholika, jednak wciąż uwikłanego w krępujące więzy sztampowej pracy zarobkowej. U progu Plexusa kajdany zostały zrzucone. Pozostają co prawda jeszcze inne więzy, ale i z nimi wkrótce nasz Autor sobie poradzi. Sprawy jednak wcale nie przybierają lepszego obrotu. Miller wraz ze swoją żoną powoli staczają się na dno. Bez pracy, bez jakichkolwiek umiejętności (poza domniemanymi pisarskimi) Miller powoli staje się niczym innym jak wrzodem na dupie społeczeństwa. Typ zdecydowanie antypatyczny. Co z tego, że swoimi wywodami potrafi ponieść tłumy, skoro przez większość czasu jest zwykłym pasożytem i naciągaczem żerującym na ludzkiej dobroci i naiwności. Co prawda 'załatwianiem' pieniędzy na życie zajmuje się głównie, jego żona, ale odpowiedzialnością za czyny obdzieliłabym ich mimo wszystko po równo.
Należy jednak oddać cesarzowi co cesarskie. Miller jest w jednej dziedzinie konsekwentny. Podjął decyzję odnośnie swojego przyszłego losu i stara się wprowadzić ją w życie. Usilnie stara się odnaleźć natchnienie, czy to poprzez swoich niegdysiejszych idoli (głównie Dostojewskiego),czy poprzez obserwację ludzi znajdujących się najbliżej. Można nawet poczuć jego bezsilność wobec czystej karty w maszynie do pisania, podczas gdy myśli szaleją i kreślą coraz to bardziej fantazyjne obrazy. Któż z nas nigdy nie doznał olśnienia w postaci ciętej riposty po niewczasie? Tylko jak to wszystko przelać na papier? Jak ubrać w słowa, żeby nie uronić krzty doskonałości?
Miller wiódł w owym czasie dość chaotyczne życie. Podobny chaos panował w jego głowie, w jego myślach. W Plexusie podejmuje tysiące wątków, jedne istotne, zaskakujące celnością spostrzeżenia, inne powielające stereotypy, jeszcze inne pobieżne, nacechowane ignorancją przeinaczające fakty historyczne. Istny rollercoaster.

Może część ta powinna nosić podtytuł 'Cierpienia młodego pisarza'? - choć sugerowałoby to związek z bohaterami romantycznymi, których ducha na szczęście tu nie uświadczysz :)

Najobszerniejsza powieść w trylogii, obejmująca chyba także najdłuższy okres (porównując do Sexusa i Nexusa) i... najsłabsza. Skąd zatem tak wysoka ocena? Już spieszę z odpowiedzią.

Otóż książka ta powinna być czytana przez każdego domorosłego pisarza. Każdego, komu wydaje się, że potrafi pisać, że wie o czym pisać i że życie pisarza jest usłane różami. Otóż moi drodzy -...

Różoukrzyżowanie. Plexus. Tom II.
Trylogia Różoukrzyżowanie stanowi ukoronowanie twórczości Henry Millera, jego opus magnum. Twórczość ta, należąca niewątpliwie do klasyki literatury światowej, budzi ciągle kontrowersje. Obok bulwersujących, naturalistycznych opisów w jego powieściach znaleźć można refleksyjne, a nawet mistyczne fragmenty inspirowane okultyzmem, astrologią i filozofią Wschodu, a także obrazy wywodzące się z poetyki surrealizmu z elementami groteski czy też czarnego humoru. Brutalny erotyzm jest w prozie Millera manifestacją niczym nieskrępowanej wolności jednostki, która nie mieści się w ramach wyznaczonych jej przez pogrążające się w kryzysie, nieautentyczne społeczeństwo. Jest także przejawem witalizmu i odwagi szczerości, które autor przeciwstawia umierającej cywilizacji świata zachodniego.

Różoukrzyżowanie jest niczym wspaniała korona wieńcząca twórczość Millera, w której żywioł życia jest zawsze ważniejszy od intelektualnej refleksji, a kreacja przeważa nad poznawczą funkcją tekstu. Książka ta to przede wszystkim ogromny kreacyjny poemat, niezwykła, rzadko spotykana w historii literatury erupcja sił twórczych, manifestacja instynktu tworzenia, który ma przeciwstawić się śmierci, unicestwieniu, nicości.

Różoukrzyżowanie. Plexus. Tom II.
Trylogia Różoukrzyżowanie stanowi ukoronowanie twórczości Henry Millera, jego opus magnum. Twórczość ta, należąca niewątpliwie do klasyki literatury światowej, budzi ciągle kontrowersje. Obok bulwersujących, naturalistycznych opisów w jego powieściach znaleźć można refleksyjne, a nawet mistyczne fragmenty inspirowane okultyzmem, astrologią...