Dzięki Bukowski, teraz mamy wspólnego Boga

Powieść utrzymana w niekonwencjonalnym stylu, z charakterystyczną narracją i sposobem konstruowania zdań (to co dominuje przynajmniej z mojej perspektywy u większości pisarzy to budowanie zdan obfitujących w czasami może i niepotrzebną ilość słow, u Fante wygląda to zupełnie inaczej, jakby każde słowo było przemyślane tysiąc razy, konkretne, rzeczowe). Urzekł mnie wyjątkowo lekką historią, przepełnioną paradoksami, pokazującą, że życie w sumie bazuje na takich paradoksach, jest pełne zmiennych nieprzewidywalnych. Fante wyjątkowo dobrze podszedł do tematu rodziny i pracy, wydobył najważniejsze aspekty u rodzin z niższych sfer, o których pisarze całkowicie zapomnieli. Podsumowując ksiązka złotem opiewająca, poruszająca kwestie zakopane głęboko w podziemiach, poruszająca jak i nauczająca, polecam każdemu.

Dzięki Bukowski, teraz mamy wspólnego Boga

Powieść utrzymana w niekonwencjonalnym stylu, z charakterystyczną narracją i sposobem konstruowania zdań (to co dominuje przynajmniej z mojej perspektywy u większości pisarzy to budowanie zdan obfitujących w czasami może i niepotrzebną ilość słow, u Fante wygląda to zupełnie inaczej, jakby każde słowo było przemyślane tysiąc razy,...

Po długiej i nużącej przygodzie z „Lolitą” Nabokova miałem ochotę przeczytać coś lekkiego, napisanego przystępnym językiem. Zachęcony pochlebczymi komentarzami Bukowskiego (dzięki Buk!),sięgnąłem po „Bractwo Winnego Grona” Johna Fante. Moje oczekiwania zostały wręcz zmiażdżone. Dawno nie czytałem książki, która tak bardzo, by mnie pochłonęła. Mimo nie nazbyt pokomplikowanego warsztatu Fante wytworzył u mnie całą masę przemyśleń na temat społeczeństwa, starości, upadku moralnego, pracy, a przede wszystkim roli rodziny (szczególnie ojca) w życiu człowieka. Lektura niezwykle lekka, jak na zagadnienia, które zostały w niej poruszone. Nie spotkałem jeszcze w swoim życiu pisarza, który byłby tak naturalny w tym, co tworzy. Z pewnością wrócę do „Bractwa Winnego Grona”, a na razie żegnam się z lekturą, z niezwykle pozytywnymi wspomnieniami i nadzieją, iż zyska ona znacznie większy rozgłos, niż posiada aktualnie, bo prostu na to zasługuje.
10/10

Po długiej i nużącej przygodzie z „Lolitą” Nabokova miałem ochotę przeczytać coś lekkiego, napisanego przystępnym językiem. Zachęcony pochlebczymi komentarzami Bukowskiego (dzięki Buk!),sięgnąłem po „Bractwo Winnego Grona” Johna Fante. Moje oczekiwania zostały wręcz zmiażdżone. Dawno nie czytałem książki, która tak bardzo, by mnie pochłonęła. Mimo nie nazbyt...

Dawno już nie czytałam nic tak bezpretensjonalnego, lekkiego i zarazem dobrego, jak ta książka Fantego. To moja druga (po Pyle) pozycja tego autora, w 100% zgadzam się z Bukowskim, że pisarz jest doskonały oraz nie dziwię się faktowi, że Bukowski uważał go za swojego boga! <3 Wspaniale prosta historia, opisana barwnym a jednocześnie prostym językiem, polecam!! Nie można się oderwać!!

Dawno już nie czytałam nic tak bezpretensjonalnego, lekkiego i zarazem dobrego, jak ta książka Fantego. To moja druga (po Pyle) pozycja tego autora, w 100% zgadzam się z Bukowskim, że pisarz jest doskonały oraz nie dziwię się faktowi, że Bukowski uważał go za swojego boga! <3 Wspaniale prosta historia, opisana barwnym a jednocześnie prostym językiem, polecam!! Nie można się...

Lekka książka przesiąknięta jednocześnie smutkiem i radością życiową. 50-letni Henry dowiaduje się od młodszego brata, Mario, że ich szaleni rodzice chcą się rozwodzić. Nie wierzy w to, jednak postanawia wyruszyć w podróż samolotem do rodzinnej miejscowości w celu odwiedzenia staruszków.
Książka opowiada o trudach rodzinnych, gdzie syn, mający już swoją rodzinę, chce wrócić do młodzieńczych lat, gdyż wtedy było łatwiej. Twierdzi, że "został urodzony, by być synem, nie ojcem". Ojciec, z zawodu kamieniarz, chce postawić ostatnią swoją budowlę w mieście - wędzarnię. Chce również, aby Henry mu w tym pomógł. Ten broni się zaciekle, jednak nie śmiałby zostawić swojego ojca na pastwę losu, dlatego decyduje się pomóc. Zaczyna rozumieć, że im człowiek jest starszy, tym bardziej upierdliwy i uparty, ale też tym bardziej pobłażliwie do niego trzeba podchodzić, należy przytakiwać, wspierać i pomagać.
Książka piękna w swej prostocie, opisująca miłość i nienawiść do rodziców w jednym, ostatecznie zrozumienie ich i pogodzenie się z życiem.

Lekka książka przesiąknięta jednocześnie smutkiem i radością życiową. 50-letni Henry dowiaduje się od młodszego brata, Mario, że ich szaleni rodzice chcą się rozwodzić. Nie wierzy w to, jednak postanawia wyruszyć w podróż samolotem do rodzinnej miejscowości w celu odwiedzenia staruszków.
Książka opowiada o trudach rodzinnych, gdzie syn, mający już swoją rodzinę, chce wrócić...

Jedna z bardziej dojrzałych książek, autorstwa Fantego. Barwne, realistyczne i refleksyjne opisy w pełni oddają obraz przedstawianych wydarzeń, łączących życie autora i jego ojca. Drania, oszusta, pijaka zdradzającego żonę i znęcającego się nad rodziną, aż do samego końca. Czyli jego śmierci. Na przekór tej trudnej tematyce, autor wtłacza ogrom humoru. Tego prostackiego i bardziej wyszukanego, bawiąc czytelnika od początku do końca w odpowiedniej dawce, ale przede wszystkim jakości! Mało który pisarz może pochwalić się talentem wypracowanym przez Johna Fante. Mało który pisarz może uznać się za pisarza w kontekście tak świetnie oddanej formy przekazu, jaką na tym gruncie wypracował ten autor. Dlatego, gorąco polecam wszystkim tę właśnie książkę.

Jedna z bardziej dojrzałych książek, autorstwa Fantego. Barwne, realistyczne i refleksyjne opisy w pełni oddają obraz przedstawianych wydarzeń, łączących życie autora i jego ojca. Drania, oszusta, pijaka zdradzającego żonę i znęcającego się nad rodziną, aż do samego końca. Czyli jego śmierci. Na przekór tej trudnej tematyce, autor wtłacza ogrom humoru. Tego prostackiego i...

Pierwsze zetknięcie z Fantem, choć bardzo chciałem zacząć od sławetnego "Pyłu", od którego to "wszystko" się zaczęło (przynajmniej dla Bukowskiego, w jakimś stopniu). Przede wszystkim - tę prozę bardzo dobrze się czyta. Z jednej strony oklepana, banalna fabuła i zwykła obyczajówka, a jednak płynie się przez tekst, pomagają w tym również krótkie rozdziały. Dobry, przejrzysty styl, świetne, dynamiczne dialogi, całość bezpretensjonalna. Fante umiał swobodnie i rzeczowo operować prostym językiem, ale potrafił także zaszarżować poetyckimi wtrętami, ciekawymi porównaniami i epitetami (tutaj ukłony powinny iść także w stronę tłumaczki). Widać przy okazji, że Fante "robił w holiłudzie": "Bractwo winnego grona" to gotowy materiał na film. Dodatkowym smaczkiem jest fakt, że to jedna z ostatnich prac tego autora, pisał ją, gdy był już zapomniany i schorowany. Można powiedzieć, że Fante to taki uładzony Bukowski. Czy raczej, żeby oddać sprawiedliwość: Bukowski to chropowaty, brudniejszy Fante. To po prostu solidna, porządna lektura, a o taką, niestety, dziś coraz trudniej.

Pierwsze zetknięcie z Fantem, choć bardzo chciałem zacząć od sławetnego "Pyłu", od którego to "wszystko" się zaczęło (przynajmniej dla Bukowskiego, w jakimś stopniu). Przede wszystkim - tę prozę bardzo dobrze się czyta. Z jednej strony oklepana, banalna fabuła i zwykła obyczajówka, a jednak płynie się przez tekst, pomagają w tym również krótkie rozdziały. Dobry, przejrzysty...

Dawno nie czytałam czegoś tak prostego a zarazem tak dobrego. Od pierwszych stron chichotalam, by wreszcie poryczec się jak bóbr pod koniec. Książka dla wszystkich, którzy zdążyli się już dowiedzieć, że życie nigdy nie jest tylko czarno-białe, a ludzie rzadko tylko dobrzy, albo tylko źli. Dla wszystkich synów i córek, którzy na przekór rozsądkowi, kochają łajdaków, którzy przypadkiem są ojcami; dla wszystkich łajdaków, którzy kochając, zadają ciosy. Dla wszystkich, którzy rozumieją, że czasem tak po prostu jest. ..

Dawno nie czytałam czegoś tak prostego a zarazem tak dobrego. Od pierwszych stron chichotalam, by wreszcie poryczec się jak bóbr pod koniec. Książka dla wszystkich, którzy zdążyli się już dowiedzieć, że życie nigdy nie jest tylko czarno-białe, a ludzie rzadko tylko dobrzy, albo tylko źli. Dla wszystkich synów i córek, którzy na przekór rozsądkowi, kochają łajdaków,...

czytadło na leniwe popołudnie

czytadło na leniwe popołudnie

Dla miłośników Bukowskiego pozycja obowiązkowa!

Dla miłośników Bukowskiego pozycja obowiązkowa!

Włosi kochają swoje życie, ale czasami jeszcze bardziej kochają swoją śmierć.

Włosi kochają swoje życie, ale czasami jeszcze bardziej kochają swoją śmierć.