Różoukrzyżowanie. Nexus. Tom III.
Trylogia Różoukrzyżowanie stanowi ukoronowanie twórczości Henry Millera, jego opus magnum. Twórczość ta, należąca niewątpliwie do klasyki literatury światowej, budzi ciągle kontrowersje. Obok bulwersujących, naturalistycznych opisów w jego powieściach znaleźć można refleksyjne, a nawet mistyczne fragmenty inspirowane okultyzmem, astrologią i filozofią Wschodu, a także obrazy wywodzące się z poetyki surrealizmu z elementami groteski czy też czarnego humoru. Brutalny erotyzm jest w prozie Millera manifestacją niczym nieskrępowanej wolności jednostki, która nie mieści się w ramach wyznaczonych jej przez pogrążające się w kryzysie, nieautentyczne społeczeństwo. Jest także przejawem witalizmu i odwagi szczerości, które autor przeciwstawia umierającej cywilizacji świata zachodniego.

Różoukrzyżowanie jest niczym wspaniała korona wieńcząca twórczość Millera, w której żywioł życia jest zawsze ważniejszy od intelektualnej refleksji, a kreacja przeważa nad poznawczą funkcją tekstu. Książka ta to przede wszystkim ogromny kreacyjny poemat, niezwykła, rzadko spotykana w historii literatury erupcja sił twórczych, manifestacja instynktu tworzenia, który ma przeciwstawić się śmierci, unicestwieniu, nicości.

Różoukrzyżowanie. Nexus. Tom III.
Trylogia Różoukrzyżowanie stanowi ukoronowanie twórczości Henry Millera, jego opus magnum. Twórczość ta, należąca niewątpliwie do klasyki literatury światowej, budzi ciągle kontrowersje. Obok bulwersujących, naturalistycznych opisów w jego powieściach znaleźć można refleksyjne, a nawet mistyczne fragmenty inspirowane okultyzmem, astrologią...

Myślę, że istnieje realne ryzyko, iż czytelnicy mogą nie dotrwać do trzeciego tomu. Tom drugi, Plexus, wystawia czytelniczą cierpliwość na dość dużą próbę. Nie śmiem negować pióra Millera, jednak momentami druga część była mówiąc delikatnie nużąca. Nexus na szczęście wynagradza. Najkrótsza część wcale nie ustępuje poprzednikom, wręcz jest bogatsza, bardziej dynamiczna i wartościowa.

W dalszym ciągu śledzimy burzliwe życie Millera z Moną, a dokładniej ich życie w oryginalnym trójkąciku. Miller w pewnym momencie sięga dna i z tegoż właśnie rynsztoku rodzi się Pisarz. Jak Feniks z popiołów? Być może. Wreszcie jego plany, do tej pory pozostające w sferze marzeń, nabierają realnych kształtów. Dryfujące myśli i obserwacje Millera nadal koncentrują się wokół szeroko pojętego życia, śmierci, egzystencji, religii, miłości, literatury i czegokolwiek co mu tam jeszcze do głowy wpadło. Język cięty, bezpardonowy, choć już nie tak zjadliwy jak w pierwszym tomie. Aż chciałoby się z nim podyskutować, polemizować... Choć czasem ze smutkiem trzeba przyznać rację.

Warto!

Myślę, że istnieje realne ryzyko, iż czytelnicy mogą nie dotrwać do trzeciego tomu. Tom drugi, Plexus, wystawia czytelniczą cierpliwość na dość dużą próbę. Nie śmiem negować pióra Millera, jednak momentami druga część była mówiąc delikatnie nużąca. Nexus na szczęście wynagradza. Najkrótsza część wcale nie ustępuje poprzednikom, wręcz jest bogatsza, bardziej dynamiczna i...

Oko i ręka Millera bardziej zjadliwe niż szydercze "Moje obnażone serce" Baudelaire'a. Manifest literackiego paparazzi zmieniającego konwencje językowe jak maski

Oko i ręka Millera bardziej zjadliwe niż szydercze "Moje obnażone serce" Baudelaire'a. Manifest literackiego paparazzi zmieniającego konwencje językowe jak maski

Jak zawsze, a może nawet bardziej wspaniały Henry Miller. Kolejny dowód na to, że życie twórcy samo w sobie może być dziełem sztuki.

Jak zawsze, a może nawet bardziej wspaniały Henry Miller. Kolejny dowód na to, że życie twórcy samo w sobie może być dziełem sztuki.