Serce chce tego, czego chce.
- Emily

Serce chce tego, czego chce.
- Emily

Jej źródeł należy szukać w ogrodzie, ponieważ w nim tkwi zalążek pasji, która zawładnęła Emily Dickinson i doprowadziła do barwnych inspiracji. Tych skrzydlatych i soczystych od życiodajnych soków, pełnych słońca i kolorowych w ruchu. To właśnie nieopodal domu amerykańskiej poetki znalazło schronienie natchnienie, którego patronem mógł zostać drozd czy róża. Wszystko co istnieje, dało możliwość kosztowania tego, co wyobraźnia Dickinson powołała do życia. Przyroda stała się substytutem boskości, zawarty w pogodnej oprawie sens przemijania nie przytłaczał. Nie straszył nocą po jasnym dniu. Z natury poetka skomponowała bukiet, pełen domysłów, zagadkowy i nieuginający się pod naciskiem skomplikowanych metafor. To poezja dla każdego czytelnika, przyjazna wszystkiemu co nieuniknione i nieustraszona w odnajdywaniu nowych początków po nawet smutnym końcu.

Gwiazdy meblują kosmos a Emily Dickinson aranżuje dla mnie ładny kawałek świata. Bo moje spojrzenie na otaczającą mnie rzeczywistość może łatwo ulec wpływowi tej czarodziejki słowa pisanego. Kto piękniej przedstawi Duszę? Kto na purpurowej łodzi wypłynie na ocean żonkili? Kto potrafi z tak wielką precyzją przedstawić zawieszenie pająka w sieci życia? I tak do granic swoich światów, w których wszystko się rusza i wędruje krętymi szlakami doświadczenia. Chociaż wiersze Emily Dickinson potrzebowały samotności, to jednak powstały pod wpływem obserwacji. Zdolność poetki do zapamiętywania ulotnych zdarzeń jest zadziwiająca. Potrafi ruszyć w tany z płatkami śniegu i jednocześnie malować niepowtarzalne twarze przyrody.

Na scenie cyklu przemijania tłoczą się kolejni bohaterowie. To przedstawienie jest trudnym testem z pojmowania piękna. Potrzeba tu wiele pokory, trzeba umieć czerpać z życia i jednocześnie go nie wyczerpać. Wiele tu napisano o konsekwencjach przemiany Nadziei w Pewność. W ogóle Emily Dickinson poświęcała mnóstwo czasu na przeglądy uczuciowych transformacji. Z takim samym zacięciem badała zmierzch i wschód, niekoniecznie w takich wypadkach myśląc o słońcu i księżycu. Nawet wtedy, kiedy dostrzegała wyniosłość chmur, to jej poetycki zmysł szybował o wiele wyżej, ku niedosięgalnym i nieprzeniknionym sferom bytu. A strumień Czasu to wszystko oblewał i za jej zgodą odsłaniał lub ukrywał pewne aspekty ludzkiego przemijania. Czerpałem z tego ile tylko mogłem, zarówno sercem jak i umysłem.

Próżno tu szukać kompasu, dzięki któremu odkryjemy drogę do szczęśliwego życia. Bowiem nie o to w tym chodzi. Wiersze Emily Dickinson muszą również oswajać z cierpieniem, przygotowywać na nieunikniony strach, który przecież każdego kiedyś dotknie. To nie jest poezja zabawy bez końca, nawet wtedy, kiedy wkoło pełno motyli a światło bywa najczęstszym gościem jej strof. Ponieważ ta wspaniała poetka jest w zażyłych stosunkach tak samo z dniem jak i z nocą. Do jej serca prowadzą wielkie drzwi ale nawet ona nie jest pozbawiona lęku przed odrzuceniem. Bo o miłości też napisała wiele ciepłych ale i gorzkich słów. Być może zbyt wielką wagę przywiązywała do szarży lat, może czasami jej poezja smakowała jak cierpki owoc wzgardzenia niewątpliwie szczerym uczuciem. Jednak to sama prawda, kwintesencja życia takiego, jakim jest w rzeczywistości.

Jej źródeł należy szukać w ogrodzie, ponieważ w nim tkwi zalążek pasji, która zawładnęła Emily Dickinson i doprowadziła do barwnych inspiracji. Tych skrzydlatych i soczystych od życiodajnych soków, pełnych słońca i kolorowych w ruchu. To właśnie nieopodal domu amerykańskiej poetki znalazło schronienie natchnienie, którego patronem mógł zostać drozd czy róża. Wszystko co...

Rozmowa z tłumaczem, Januszem Solarzem, w ramach cyklu autor movie MBP im. A. Asnyka w Kaliszu

Rozmowa z tłumaczem, Januszem Solarzem, w ramach cyklu autor movie MBP im. A. Asnyka w Kaliszu