Czwarte piętro. Wiersze Anki Zielińskiej powstały głównie z perspektywy czwartego piętra. Zdarzało się, że wchodziłem tam z lekką zadyszką – mieszkam przecież na pierwszym. Wiem, że czwarte piętro to szerszy horyzont, większy dystans postrzegania i odczuwania, nie tylko, jak można by sądzić, przestrzeń bujania w obłokach.
Poetycki świat Anki Zielińskiej to naturalnie – jak w przypadku niemal każdej wypowiedzi literackiej – wyjście z twierdzy. Odsłanianie siebie. Pierwsza część niniejszego zbioru (używam tego słowa ze zdecydowanym wskazaniem na astronomię – jeden z pierwszych tekstów nosi tytuł gwiazdy i odsyła do romantycznego sposobu widzenia świata) ma w tytule „zamiast” – przyimek komunikujący, że miał miejsce inny stan rzeczy niż ten, którego można było się spodziewać. Pierwsza część to przestrzeń intymna, studium bliskości. Spotkanie osobnych światów, doświadczanie i doświadczenie, przyglądanie się tej relacji, zwłaszcza w sytuacji oddalenia, w sposób uważny i z różnych perspektyw. Punkt wyjścia do zadziwienia i stawiania ważnych pytań, poetyckiej modlitwy.



Michał Oksiński, fragm. wstępu