Historia Mary Jemison to historia dziewczyny porwanej przez Indian, dziewczyny, która straciła swą rodzinę, ale zyskała nową wśród Seneków, historia białej kobiety, która wybrała życie Indianki. Jest to również historia kobiety, której przyszło przeżyć niepokoje, jakich doznały trzy pokolenia Amerykanów, doświadczając zmian i bólu w roli osoby ocalałej, przystosowanej do nowych warunków oraz wnikliwego obserwatora.
Nie zachowały się żadne notatki pisane przez Seavera, nie zapoznał nas również z technikami przeprowadzanego wywiadu. O co pytał, co pominął, w jakim porządku postanowiła opowiedzieć o swych przeżyciach, które słowa są jej, a które jego, jak się odnosiła do człowieka ze świata, który zostawiła za sobą, a któremu opowiadała swą historię – o tych rzeczach nie będziemy wiedzieli nic pewnego. Wiemy natomiast, że Seaver dorzucił swoje trzy grosze do całej opowieści oraz zaopatrzył ją w obszerny dodatek informujący o życiu Irokezów i Seneków oraz o Rewolucji Amerykańskiej na zachodnich obszarach stanu Nowy Jork.
W roku 1824, rok po ich spotkaniu, książka Seavera, zatytułowana „Opowieść o Życiu Pani Mary Jemison, Wziętej Przez Indian do Niewoli w 1755 Roku, Kiedy Miała Tylko Dwanaście Lat i Pozostała Wśród Nich do Chwili Obecnej” została wydana w Canandaigua, miasteczku w nowojorskim regionie Palczastych Jezior (Finger Lakes). W ciągu następnych 105 lat doczekała się dwudziestu siedmiu publikacji i dwudziestu trzech wydań, liczących od 32 do 483 stron. Wydawane najpierw jako ciekawostka lokalnej historii, znane mieszkańcom zachodniego i środkowego Nowego Jorku książki i broszury szybko zawędrowały z wiosek Nowego Jorku do Londynu, gdzie wydano je trzy razy. Po wydaniu opowieści Seavera przez lokalnych wydawców w Batavii, Auburn, Westfield, Rochester i Buffalo, powędrowała na południe do miasta Nowy Jork, gdzie na krótko przed wybuchem Wojny Domowej doczekała się trzech wydań. Pod koniec dziewiętnastego wieku znowu przeniosła się za Atlantyk, gdzie trzykrotnie wydało ją londyńskie wydawnictwo G. P. Putnam’s Sons. Tym sposobem wydarzenia znad odległej granicy opowiedziane Seaverowi stały się opowieścią znaną w niejednym kraju.
Opowieść zyskała sobie nie tylko szeroki krąg czytelników, ale zwróciła też na siebie uwagę historyków i etnografów. Ludzi interesu, prawników, antropologów i historyków kultury zafascynowała i opowieść i „Biała Kobieta z Genesee.” Jedni postrzegali jej historię jako etnograficzny zapis życia Irokezów i Seneków. Dla innych była prawdziwą odmianą „Ostatniego Mohikanina,” świadczącą o harcie ducha pionierów i „końca” indiańskiego życia. W ciągu pierwszych sześćdziesięciu lat dwudziestego wieku różne opracowania opowieści stały się powszechnie czytanymi książkami dla dzieci. Do Jemison odwoływali się najstarsi historycy naszego kraju, a ich następcy i antropologowie ciągle cytują jej wypowiedzi w swych studiach nad życiem Indian i pierwszych kolonistów.
Historia Mary Jemison została po części opowiedziana Seaverowi, a po części wydana przez niego jako życiorys pewnej kobiety. Przenosi nas ona od dzieciństwa Mary w Pensylwanii i nad Ohio do jej małżeństwa i macierzyństwa, wdowieństwa, powtórnego zamążpójścia i utraty drugiego męża, zapoznaje z jej rolą babki i starej kobiety. Zapoznaje z jej porwaniem, przystaniem do nowej społeczności, pracą dla niej, macierzyńskimi doświadczeniami i refleksjami, jakie snuje patrząc wstecz na swoje życie. W treści swojej i wszystkich tych kontekstach dzieło jej jest tym, co Joyce Antler nazywa tokiem kobiecego życia. Jako takie zalicza się do zespołu biografii, autobiografii i beletrystyki szeroko czytanych w dziewiętnastowiecznej Ameryce.