Kolejna pozycja polecona przez Rafała Tomańskiego (Środek od środka),która wprawiła mnie w podziw. Książka czytana małymi łykami, żeby się nie zaczadzić. Daje dużo do myślenia nawet długo po przeczytaniu. W gruncie rzeczy takie science-fiction, ale psychologia.

Kolejna pozycja polecona przez Rafała Tomańskiego (Środek od środka),która wprawiła mnie w podziw. Książka czytana małymi łykami, żeby się nie zaczadzić. Daje dużo do myślenia nawet długo po przeczytaniu. W gruncie rzeczy takie science-fiction, ale psychologia.

4 czerwca 1989 roku na placu Niebiańskiego Spokoju w Pekinie miały miejsce zamieszki, w wyniku których śmierć poniosło kilkaset osób, a świat obiegło zdjęcie mężczyzny, który w samotności stanął na drodze przed czołgiem.
Tego samego dnia, dokładnie o godzinie 3:05 urodziła się Yao Minzhu - główna bohaterka powieści Sheng Keyi pt. “Tęczujący popiół”. Tytuł oryginalny 錦灰 w dosłownym tłumaczeniu oznacza brokat, drobinki, jaskrawy, opalizujący, wyszywany kolorową nicią i popiół. Joanna Krenz jako jedna z pierwszych podjęła się tłumaczenia, a epitet “tęczujący” zaczerpnięty został z wiersza Adama Ważyka “Posłanie do przyjaciela”. Sheng Keyi jest wciąż młodą autorką z Chin, a chyba największy rozgłos na Zachodzie przyniosła jej powieść “Dziewczyny z północy”. Tęczujący popiół wciąż nie został przetłumaczony na język angielski, dlatego tym większe brawa należą się polskiej tłumaczce, za piękne tłumaczenie odwzorujące trudną prozę Sheng Keyi, poprzetykaną metaforami, porównaniami i wieloma innymi zabiegami stylistycznymi.
Powieść ta po raz pierwszy została wydana w 2018 roku w Tajlandii przez wydawnictwo Lianjing. Nie bez powodu książka jest zakazana w Chinach kontynentalnych. Jej alegoryczna treść przywołuje na myśl skojarzenia z Rokiem 1984, Folwarkiem zwierzęcym Orwella oraz z Nowym Wspaniałym Światem Huxleya.
Sheng Keyi w “Tęczującym popiele” przenosi czytelnika do alegorycznego miasteczka o znaczącej nazwie Ewangelia. Miasto zostało sztucznie utworzone z ludzi pochodzących z trzynastu różnych grup etnicznych. Z założenia miała to być kraina mlekiem i miodem płynąca, lecz jak się okazuje, utopie trwają krótko.
Oczami dziennikarki, Yao Minzhu, która przyjechała do Ewangelii, by odszukać swojego ukochanego, obserwujemy miasteczko i życie jego mieszkańców, a także zwierząt. Powieść nie ma zwartej fabuły, która prowadziłaby czytelnika od punktu A do punktu Z. Jest to raczej zbiór powiązanych ze sobą losów ludzkich, zwierzęcych, roślinnych i boskich. Dla znawców kultury Państwa Środka to gratka w poszukiwaniu ukrytych znaczeń i nawiązań. Ale nawet przeciętny człowiek, który wie o Chinach tyle co wszyscy, będzie w stanie zrozumieć, o czym naprawdę jest ta książka. W końcu nie bez powodu chińskie władze objęły powieść cenzurą.
Pod postacią metafor Sheng Keyi w piękny językowo, choć czasem bardzo dosłowny i na granicy smaku sposób przedstawia różne aspekty społeczne, będące udręką dla mieszkańców Chin: wymuszony altruizm, obietnica bogactwa, kontrola urodzeń, władza, korupcja, ogólny ucisk mieszkańców, którzy do pewnego momentu wierzą, że żyją w utopii. Co rusz wybucha jakaś gorączka złota.
“Tęczujący popiół” to powieść, w której brutalna codzienność zaciera się z realizmem magicznym. Autorka prowadzi czytelnika na granicy jawy i snu. Czasem można odnieść wrażenie, że poziom absurdu jest zbyt wysoki, by niektóre te rzeczy mogły się dziać naprawdę. Ale kiedy tylko zagłębimy się w historii Chin…
Życie w Ewangelii płynie swoim torem, a główna bohaterka uparcie pisze artykuł o mieście, bo chce, by Ewangelię poznał cały świat. Jest jednak pewien problem - Yao cierpi na przypadłość zwaną metaforozą. Choroba ta polega na nadużywaniu metafor. Co więc jest prawdą, a co metaforą? Czy Ewangelia istnieje naprawdę, czy jest tylko metaforą? A jeśli nawet jest metaforą, to czy nie może istnieć?
Na to pytanie każdy musi odpowiedzieć sobie sam.
“Tęczujący popiół” to powieść nieszablonowa, nieprzewidywalna. Autorka bawi się narracją. Czasem widzimy świat oczami głównej bohaterki Yao, czasem oczami lokalnej dziwki, która prawdopodobnie jest boginką zaklętą w drzewie, a czasem nawet oczami knura lub psa. Uważam, że to jedna z ważniejszych współczesnych książek, a głos Sheng Keyi powinien sięgnąć naprawdę daleko.

4 czerwca 1989 roku na placu Niebiańskiego Spokoju w Pekinie miały miejsce zamieszki, w wyniku których śmierć poniosło kilkaset osób, a świat obiegło zdjęcie mężczyzny, który w samotności stanął na drodze przed czołgiem.
Tego samego dnia, dokładnie o godzinie 3:05 urodziła się Yao Minzhu - główna bohaterka powieści Sheng Keyi pt. “Tęczujący popiół”. Tytuł oryginalny 錦灰 w...

OCENA - 7/10 BARDZO DOBRA

„TĘCZUJĄCY POPIÓŁ” Sheng Keyi to labirynt z którego nie sposób wyjść oraz zagadka, której nie sposób samemu rozwiązać. Po przeczytaniu dwóch pierwszych rozdziałów musiałem sięgnąć do posłowia znajdującego się na końcu książki, ponieważ w niewielkim stopniu zrozumiałbym o co w tej skomplikowanej strukturze powieści chodzi. Dzięki przekładowi Joanny Krenz, a przede wszystkim próbie wyjaśnienia choć w części z jakim dziełem mamy do czynienia rozpocząłem czytanie od początku i było już lepiej, ale…… no właśnie.

Dawno nie czytałem tak zawiłej oraz nieprzystępnej oczywiście z mojego punktu widzenia jako Europejczyka prozy z Dalekiego Wschodu. Trzeba być sinologiem, aby wyłapać każdy szczegół, znawcą chinoznawstwa, zawiłej historii i kultury Chin, aby w pełni zrozumieć co kryje się za każdym słowem, frazą czy przesłaniem ukrytym przez autorkę w tekście. Pomimo napotkanych trudności, przeczytałem całość i mam w głowie materiał do zawiłych analiz, który powoli rozwiązuje doceniając wartość tej książki.

Ta opowieść to zbiór krótkich przypowiastek, których narratorką jest młoda dziennikarka Minzhu próbująca odtworzyć historię miasteczka na tle którego, ukazuje samą siebie, swoją ziemską wędrówkę, a nawet swoją śmierć. Mamy w tej powieści do czynienia z realizmem magicznym w połączeniu z metaforą, rozmawiamy z duchami, roślinami, zwierzętami, demonami, przemieszczamy się w świecie osób żywych, zmarłych i fantastycznych podążając za ich głosami. Bardzo trudno wyłapać tę granicę pomiędzy poszczególnymi sferami, ja miałem z tym ogromny problem i będać szczerym nie wiem czy do końca to mi się udało.

Dla kogo więc jest ta książka?, myślę że dla czytelników, którzy przede wszystkim interesują się kulturą, tradycjami, historią Państwa Środka i są już trochę oczytani w chińskiej literaturze. Będzie im łatwiej rozszyfrować aluzje, metafory, przenośnie, ukryte symbole, inaczej będzie to syzyfowe czytanie i po zapoznaniu się z treścią pozostaną w punkcie wyjścia. Osoby nie gustujące w prozie z Dalekiego Wschodu, nie są bez szans w starciu z tą pozycją i tu największą rolę odegrała tłumaczka, o której wspomniałem wcześniej i chwała jej za to, bo czytający nie byłbym wstanie samodzielnie rozszyfrować znaczeń zawartych w „TĘCZUJĄCYM POPIELE”.

Muszę na zakończenie przyznać, że obcowanie z tą książką było dla mnie bardzo ciekawym doświadczeniem literackim. Proza z Dalekiego Wschodu jest specyficzna, głównie za sprawą różnic nas dzielących, ale czy właśnie te różnice, ta inność, nie jest fantastyczna i ciekawa?. Dla mnie ma to kolosalne znaczenie, dlatego tak często sięgam po taką literaturę w której odnajduję inny kolor i blask, który niewątpliwie wypełnia moje życie, bo poznaję egzystencję człowieka z innej perspektywy i to jest najwspanialsze. Polecam. Jack_

OCENA - 7/10 BARDZO DOBRA

„TĘCZUJĄCY POPIÓŁ” Sheng Keyi to labirynt z którego nie sposób wyjść oraz zagadka, której nie sposób samemu rozwiązać. Po przeczytaniu dwóch pierwszych rozdziałów musiałem sięgnąć do posłowia znajdującego się na końcu książki, ponieważ w niewielkim stopniu zrozumiałbym o co w tej skomplikowanej strukturze powieści chodzi. Dzięki przekładowi Joanny...

Ci, którzy lubią rozkoszować się wieloznacznością słów i dosadnymi metaforami również się zachwycą.

Ci, którzy lubią rozkoszować się wieloznacznością słów i dosadnymi metaforami również się zachwycą.

Pozycja pełna aluzji i wymagająca od czytelnika pewnego skupienia. Narracja pozornie sprawia wrażenie chaotycznej i niespiesznej, jednakże z każdym kolejnym rozdziałem rozwija obraz coraz bardziej odczłowieczonego i totalitarnego państwa.

Pozycja pełna aluzji i wymagająca od czytelnika pewnego skupienia. Narracja pozornie sprawia wrażenie chaotycznej i niespiesznej, jednakże z każdym kolejnym rozdziałem rozwija obraz coraz bardziej odczłowieczonego i totalitarnego państwa.