Miłość głupca

Ot powiastka o toksycznym związku i destrukcyjnych siłach miłości. Wciągająca, ale brakuje w niej, zdecydowanie, ducha Tanizakiego, język jest dość banalny. Interesująca pod względem zmian społeczno kulturowych i zachwytu Zachodem w przekształcającej się Japonii.

Ot powiastka o toksycznym związku i destrukcyjnych siłach miłości. Wciągająca, ale brakuje w niej, zdecydowanie, ducha Tanizakiego, język jest dość banalny. Interesująca pod względem zmian społeczno kulturowych i zachwytu Zachodem w przekształcającej się Japonii.

Pokaż mimo to

Czytanie tej książki to ćwiczenie w buddyzmie zen, ponieważ wiele razy chciałam narratorowi i głównemu bohaterowi dać w pysk, że tak łatwo daje się omotać i pozwala wchodzić sobie na głowę.
Bardzo intrygująco napisana historia japońskiego mężczyzny zakochanego w sporo młodszej kobiecie, której daje wszystko, a która chce jeszcze więcej. Niezwykle ciekawie zarysowane jest społeczne tło tej historii i typowe dla Japonii sprawy związane z honorem.

Czytanie tej książki to ćwiczenie w buddyzmie zen, ponieważ wiele razy chciałam narratorowi i głównemu bohaterowi dać w pysk, że tak łatwo daje się omotać i pozwala wchodzić sobie na głowę.
Bardzo intrygująco napisana historia japońskiego mężczyzny zakochanego w sporo młodszej kobiecie, której daje wszystko, a która chce jeszcze więcej. Niezwykle ciekawie zarysowane jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miłość głupca, a może raczej miłość szaleńca? Ten, który chciał uwięzić ptaszka w klatce, sam dał się omamić i ubezwłasnowolnić. Oprócz obszernego opisu oczarowania każdą częścią (nie oszukujmy się - przede wszystkim ciała) młodej dziewczyny autor ujął też kwestię podążania za modą z Zachodu, którą w tamtym czasie zachłysnęli się Japończycy.

Miłość głupca, a może raczej miłość szaleńca? Ten, który chciał uwięzić ptaszka w klatce, sam dał się omamić i ubezwłasnowolnić. Oprócz obszernego opisu oczarowania każdą częścią (nie oszukujmy się - przede wszystkim ciała) młodej dziewczyny autor ujął też kwestię podążania za modą z Zachodu, którą w tamtym czasie zachłysnęli się Japończycy.

Pokaż mimo to

Tylko ktoś, kto przeżył takie uczucie, mógł napisać tę książkę. Inny, który nigdy nie był trawiony taką obezwładniającą siłą, nigdy jej w pełni nie zrozumie, a tym bardziej - nie byłby w stanie w tak kronikarski sposób jej opisać.

Tylko ktoś, kto przeżył takie uczucie, mógł napisać tę książkę. Inny, który nigdy nie był trawiony taką obezwładniającą siłą, nigdy jej w pełni nie zrozumie, a tym bardziej - nie byłby w stanie w tak kronikarski sposób jej opisać.

Pokaż mimo to

OCENA-8/10 REWELACJA

Większość z nas na ogół nie zastanawia się czym jest „miłość”, ile dla nas znaczy i jaką wartość w naszej hierarchii zajmuje. Tak naprawdę pomimo iż o niej nie myślimy, jest obecna w naszym życiu każdego z nas niezależnie od wieku, poglądów, miejsca. Miłość bywa zgubna, nieprzewidywalna, nieraz jest piękna a nieraz trudna, potrafi sprawić rozkosz ale i ból, tak naprawdę nie ma recepty na miłość doskonałą, niemniej potrafi zmienić nasze życie i zburzyć nasze wartości, ale i potrafi wskrzesić że czujemy się niezniszczalni.

Książka „MILOŚĆ GŁUPCA” Jun’ichiro Tanizaki’ego uzmysłowiła mi, że im bardziej nam na kimś zależy, tym większą władzę ma nad nami. Trzeba mieć się na baczności, aby nie stać się niewolnikiem własnej miłości. Trzeba umieć odnaleźć złoty środek, aby się nie zatracić, bowiem niektórzy potrafią to wykorzystać i zmienić nasze życie w więzienie i zupełnie nas uzależnić od siebie.

Muszę przyznać że historia opisana przez Tanizaki; ego, w tej powieści jest bardzo ciekawa. Pokazuje nam obraz pokolenia kobiet Japonii XX wieku, a konkretnie Naomi która wykorzystując swój powab i czar, manipuluje mężczyznami, wszystko po to by prowadzić luksusowe życie. To przysłowiowe owinięcie mężczyzny wokół palca, który spełnia każdą zachciankę naszej wybranki, w konsekwencji prowadzi do jego zguby i obłędu. Naomi wykorzystując swój wdzięk ma świadomość że ma pełną kontrolę nad swoim adoratorem, bez pardonu to wykorzystuje, a gdy on się zaś buntuje, znajduje kolejny obiekt pożądania jej, bo ma świadomość że ma w sobie to coś, wobec czego żaden mężczyzna nie potrafi się oprzeć i przejść obojętnie.

Nie chcę zdradzać szczegółów tej historii, aby nie psuć innym czytelnikom możliwości odkrywania tego wykreowanego obrazu Pani władczyni, wyuzdanej kobiety, posiadającej diabelną moc, ponieważ jestem niemal pewny że z pewnością opowieść ta zainteresuje nie jednego czytelnika i zmusi go do refleksji, a przecież oto autorowi chodziło. Reasumując myślę że warto przeczytać tę pozycję, jest w niej cała prawda o relacjach damsko-męskich, nie zawsze akceptowalnych, ale jakże prawdziwych, ponieważ właśnie takie jest życie. Pozdrawiam. Jack_

OCENA-8/10 REWELACJA

Większość z nas na ogół nie zastanawia się czym jest „miłość”, ile dla nas znaczy i jaką wartość w naszej hierarchii zajmuje. Tak naprawdę pomimo iż o niej nie myślimy, jest obecna w naszym życiu każdego z nas niezależnie od wieku, poglądów, miejsca. Miłość bywa zgubna, nieprzewidywalna, nieraz jest piękna a nieraz trudna, potrafi sprawić rozkosz ale i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając, kilka razy z niepokojem sprawdzałam napis na grzebiecie okładki: czy to na pewno Jun'ichiro? Znam trzy inne jego książki i "Miłość głupca" bardzo od nich odstaje. "Dziennik szalonego starca" będzie w setce najlepszych, a to.. hm, cóż. Ramotka, ciekawostka, dająca zarys kulturowej przemiany.

Czytając, kilka razy z niepokojem sprawdzałam napis na grzebiecie okładki: czy to na pewno Jun'ichiro? Znam trzy inne jego książki i "Miłość głupca" bardzo od nich odstaje. "Dziennik szalonego starca" będzie w setce najlepszych, a to.. hm, cóż. Ramotka, ciekawostka, dająca zarys kulturowej przemiany.

Pokaż mimo to

Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony powieść w ciekawy sposób przedstawia przemiany kulturowe na początku XX wieku. Z drugiej - bohaterowie są niesamowicie irytujący, zwłaszcza tytułowy głupiec. Patrząc pod innym kątem - takich głupców potrafi z nas zrobić miłość, a w zasadzie zaślepienie wywołane przez to uczucie.

Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony powieść w ciekawy sposób przedstawia przemiany kulturowe na początku XX wieku. Z drugiej - bohaterowie są niesamowicie irytujący, zwłaszcza tytułowy głupiec. Patrząc pod innym kątem - takich głupców potrafi z nas zrobić miłość, a w zasadzie zaślepienie wywołane przez to uczucie.

Pokaż mimo to

Dłuższe zastanowienie się nad opinią nie dało plusów książce.
Już od czasów "Lolity" zastanawia mnie dlaczego takie książki są wydawane.
Poszukuję kogoś kto mi to wytłumaczy.
Czy odpowiedzią będzie sztuka sama w sobie? Dlaczego nie powinnam patrzeć na przedstawioną historię wg własnego "widzimisię" tylko muszę doszukiwać się w niej czegoś więcej skoro mnie nie poruszyła?

Rozumiem inne czasy, inną kulturę, ale nie zrozumiem nigdy oddania 15-letniej dziewczyny, córki, dojrzałemu facetowi, bo ona mu się podoba, a rodzinie była niepotrzebna.

Dłuższe zastanowienie się nad opinią nie dało plusów książce.
Już od czasów "Lolity" zastanawia mnie dlaczego takie książki są wydawane.
Poszukuję kogoś kto mi to wytłumaczy.
Czy odpowiedzią będzie sztuka sama w sobie? Dlaczego nie powinnam patrzeć na przedstawioną historię wg własnego "widzimisię" tylko muszę doszukiwać się w niej czegoś więcej skoro mnie nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kto wychowuje, albo raczej hoduje zabawkę, może się stać sam zabawką.
Książka jest porównywana do „Lolita” Nabokova i „Pigmaliona” Shwa . Ja bym ją jeszcze porównała do historii pana Swanna z „ W stronę Swanna” Prousta. Temat więc przewija się przez literaturę. Ale czy nadal jest aktualny?
Nie lubię głupich bohaterów. Takim jest właśnie Tanizaki, człowiek z olbrzymią ilością kompleksów, bez wyobraźni, nie znoszący zmian, bojący się kobiet, a właściwie nie umiejący nawiązać relacji z ludźmi. Ponieważ nie ma szans na znalezienie sobie żony bierze z ulicy młodą dziewczynkę i hoduje ją na swoją żonę. Zamyka ją w złotej klatce i staje się jego zabawką. Trudno się dziwić, że gdy dorasta pragnie się wyrwać z tej złotej klatki. Naomi jest normalną kobietą, która pragnie żyć, czerpać radość z życia i zaczyna stawiać swoje warunki. Jak ta potyczka między głównymi bohaterami się skończy? Czy ten związek doprowadził do upadku Tanizaki, a może coś zyskał.
Frapujący portret psychologiczny mężczyzny, który nie radzi sobie ze swoimi emocjami. Autor poddaje wiwisekcji uczucia bohatera, a także jego wybory i zachowania. Ponieważ narratorem jest Tanizaki widzimy Naomi tylko jego oczyma. Czy widać tu upadek tradycyjnych japońskich wartości? Na pewno ciekawe jest zachłyśnięcie się amerykańską kulturą. Książka jednak nie jest nudną, gdyż dzięki Naomi akcja jest wartka i pełna zaskakujących zwrotów.

Polecam, nie tylko miłośnikom prozy japońskiej.

Kto wychowuje, albo raczej hoduje zabawkę, może się stać sam zabawką.
Książka jest porównywana do „Lolita” Nabokova i „Pigmaliona” Shwa . Ja bym ją jeszcze porównała do historii pana Swanna z „ W stronę Swanna” Prousta. Temat więc przewija się przez literaturę. Ale czy nadal jest aktualny?
Nie lubię głupich bohaterów. Takim jest właśnie Tanizaki, człowiek z olbrzymią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prawdę mówiąc nie mogę uwierzyć, że powieść Tanizakiego Jun'ichiro zbiera u mnie tylko sześć gwiazdek. Tanizaki to mój ukochany japoński pisarz, jedno z największych literackich objawień, miłość od pierwszego zdania.
A tym razem nie zaskoczyło.

Co zatem mamy? Czytelnik zachodni w pierwszej chwili odszuka skojarzenie z "Lolitą" Nabokova - nie dlatego, że obiekt uczuć głównego bohatera, piękna Naomi, jest zaledwie nastolatką, kiedy rozpoczyna się ich związek, ale dlatego, że staje się obsesją i przyczyną upadku bohatera. Podobnie jak Humbert, nasz bohater również zdaje sobie sprawę ze swojej śmieszności, również przeżywa gorycz, pogardę do samego siebie, niemożność uwolnienia, upokarzającą zależność emocjonalną.
Czytelnik zakochany w japońskich książkach może mieć jeszcze jedno skojarzenie: z młodziutką Murasaki, którą książę Genji zabiera do swojego domu jako dziewczynkę, wychowuje, kształtuje na kobietę idealną. W "Opowieści o księciu promienistym" tworzą razem parę wzorcową, symbol epoki Heian, nieśmiertelny topos dla sztuki i literatury, o którym tylko między wierszami możemy przeczytać, że przynajmniej dla jednej strony związku była to przykra niewola.

Wróćmy do powieści. Moje główne zastrzeżenie jest takie, że główny bohater kompletnie mnie nie przekonuje. Mniej więcej w 3/4 książki pojawia się uporczywa myśl: "ściemnia. Jakby było tak źle, to by z nią nie został. Żadna erotyczna fascynacja nie może trwać tak długo, a z miłością nie ma to nic wspólnego".
Jest to zastrzeżenie poważne, ale są w "Miłości głupca" tropy, które jako fangirlowi Tanizakiego sprawiają olbrzymią przyjemność. Zapomnijmy na moment, jak głupia i irytująca jest Naomi. Ta wulgarna, pozbawiona klasy, niebywale piękna kobieta to chyba najdoskonalsze wcielenie destrukcyjnej femme fatale w powieściach Tanizakiego, może obok Satsuko z "Niektórzy wolą pokrzywy".

Zapomnijmy na moment o niemożności relacji, która utrzyma przez lata taką intensywność. Zapomnijmy na moment, że Naomi jest głupia, wulgarna etc. "Miłość głupca" to studium destrukcyjnego przyciągania, zaprawionego groźbą kobiecego piękna. Nie ma tu może wyrafinowania i estetyki, do których przyzwyczaiłam się we wcześniejszych opowiadaniach i powieściach, ale ma to sporo sensu - Naomi jest "modern girl", zapatrzoną w Zachód i odciętą od japońskich korzeni.

Poproszę więcej.

Prawdę mówiąc nie mogę uwierzyć, że powieść Tanizakiego Jun'ichiro zbiera u mnie tylko sześć gwiazdek. Tanizaki to mój ukochany japoński pisarz, jedno z największych literackich objawień, miłość od pierwszego zdania.
A tym razem nie zaskoczyło.

Co zatem mamy? Czytelnik zachodni w pierwszej chwili odszuka skojarzenie z "Lolitą" Nabokova - nie dlatego, że obiekt uczuć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to