Sheng Keyi

22 lutego 2022 miała miejsce polska premiera powieści autorstwa Sheng Keyi „Dziewczny z północy”. Okładka przedstawia kontury azjatyckiej dziewczyny na czystym białym tle. Dziewczyna ma zamknięte oczy, kąciki jej ust skierowane są w dół. Wygląda tak, jakby marzyła o czymś, wystawiwszy twarz na słońce. To miła dla oka twarz. Na pierwszej stronie poznajemy Qian Xiaohong, zwyczajną dziewczynę z Hunanu, króra jednak ma nietypowy problem jej piersi się zbyt duże. Po takim wstępie, w którym czytamy o piersiach bohaterki jak o osobnym bycie, można spodziewać się wiele. Ale na pewno mylnie można oczekiwać, że "Dziewczyny z północy" to opowieść o seksie lub romansach. Te tam, owszem, znajdziemy, ale schodzą na drugi plan. "Dziewczyny z północy" to przede wszystkim opowieść o trudach współczesnego mieszkańca/mieszkanki północnych Chin. Qian Xiaohong jako nastolatka zostaje wyrzucona z rodzinnego domu i postanawia wybrać się na południe, do krainy mlekiem i miodem płynącej. Po drodze zabiera koleżankę, młodziutką Sijang. Kiedy dziewczęta dojeżdżają do Shenzhen, od początku walczą z przeciwnościami losu, biurokracją oraz krzywdzącymi stereotypami i mężczyznami. Dotyczy to zwłaszcza Xiaohong, której piersi autorka porównuje do melonów. Istne utrapienie. Sheng Keyi nie produkuje rozległych na kilka stron opisów. Można powiedzieć, że prawie w ogóle ich tam nie ma, a mimo to wyraźnie, przez pryzmat oczu i uczuć bohaterów, widzimy biedną północ i rozwijające się południe. Autorka dużą wagę przywiązuje do warstwy emocjonalnej. Co mi się najbardziej podoba w tej książce to sposób wyrażania uczuć i emocji - prosty i subtelny, a mówiący tak wiele. Można powiedzieć, że osią powieści są piersi kochanej Xiaohong. Wszystko kręci się wokół nich. Dużą sympatią darzę również Sijang, która jest przeciwieństwem Xiaohong; nawet jej piersi są malutkie. "Dziewczyny z północy" to obraz chińskiej warstwy społecznej - ludzi, którzy gotowi są na wiele poświęceń, by móc utrzymać rodzinę, by wieść lepsze życie. Głównymi aktorkami dramatów są młode kobiety, ale nie powiedziałabym, że to powieść stricte feministyczna. Z pewnością autorka nie narzuca czytelnikowi własnego światopoglądu. Nie musi w sposób nachalny przekazywać swoich myśli. Robi to za pomocą postaci, a czytelnik, na tej podstawie, może sam wyrobić sobie zdanie. Lubię takie nienachalne przedstawianie ważnych spraw. Jedyną wadą książki jest kilka usterek warsztatowo-technicznych. Nie wpływa to jednak na odbiór lektury. Nie mogłam się od niej oderwać. Naprawdę polubiłam te dziewczyny – Xiaohong, Sijang i inne, które poznałam podczas tej czytelniczej podróży do Chin. Aż chce się kupić bilet do Pekinu, pojechać na południe i poznać wszystkie Xiaohong i Sijang. Bo takie dziewczyny tam są naprwadę. I zasługują na zainteresowanie, podziw, pomoc i nasze wsparcie.