"Król szczurów" pozostawił mnie w absolutnej ciszy, czytającego finałowy akapit kilka razy. Nie do końca wiem, co mogę o tej książce napisać. Zachwycająca w swojej formie, przerażająca w swojej treści, tworzy bohaterów z jednej strony niesłychanie bliskich czytelnikowi, z drugiej tak zdumiewająco odległych, że dopiero przybycie postaci z zewnątrz (czyli Forsytha, przejmującego kontrolę nad obozem) pokazuje pełnię ich dramatycznego położenia.

W zupełnie innym kontekście i znaczeniu w filmie "Park Jurajski" pada wyrażenie "Life finds a way". W obrazie Spielberga chodzi o istnienie w sensie biologicznym i w odniesieniu do całego gatunku, natomiast te same słowa można włożyć w usta któregoś z więźniów obozu Changi - wówczas nabrałyby one wymiar walki jednostki o przetrwane i zachowanie choćby pozorów życia społecznego. Bohaterowie powieści ostatkiem sił chwytają się tego, co pozwala im przetrwać. Dla jednych jest to szansa na zobaczenie bliskich, dla innych pięcie się po drabinie obozowej społeczności, a jeszcze dla innych - nienawiść. Jednak czy my, jako czytelnik, mamy moralne prawo oceniać ich czyny i motywacje, nie mając żadnego punktu odniesienia do ich sytuacji? Czy możemy choćby stwierdzić, że któryś z nich jest zły lub dobry?

Już z perspektywy godzin po odłożeniu książki na wirtualną półkę z podpisem "przeczytane" wiem, że do niej wrócę - być może nie za rok, a za kilka, ale z niezwykłą ciekawością tego, jak czas zmieni moje postrzeganie tej pozycji.
Oczywiście, czytając "Króla szczurów" w 2024 roku czytelnik (zwłaszcza o liberalnych poglądach, jak niżej podpisany) kilka razy może przewrócić oczami lub zgrzytnąć zębami na miejscami, z braku lepszego słowa, "przeterminowane" poglądy i zachowania bohaterów (szczególnie w odniesieniu do Seana). Jednak jeżeli ktoś z tego powodu ma oceniać powieść to świadczy to o niezwykłej ciasnocie umysłowej i niemożliwości zrozumienia zeitgeistu w jakim powstawała, a także odniesienia się do przedstawionych warunków.

Pozycja wybitna, wżerająca się w umysł i na pewno zostająca z czytelnikiem na długo.

"Król szczurów" pozostawił mnie w absolutnej ciszy, czytającego finałowy akapit kilka razy. Nie do końca wiem, co mogę o tej książce napisać. Zachwycająca w swojej formie, przerażająca w swojej treści, tworzy bohaterów z jednej strony niesłychanie bliskich czytelnikowi, z drugiej tak zdumiewająco odległych, że dopiero przybycie postaci z zewnątrz (czyli Forsytha,...

Wydaje mi się, że jest to najlepsza książka Clavella. Może jeszcze Tai Pan dorównuje. Obowiązkowa pozycja dla osób które lubują się w tematach wojennych. Przerażająco szczera i brutalna. Autor fantastycznie opisuje hierarchię obozową, codzienne życie oraz sposoby na przetrwanie. Więcej nie zdradzę. Nic tylko czytać.

Wydaje mi się, że jest to najlepsza książka Clavella. Może jeszcze Tai Pan dorównuje. Obowiązkowa pozycja dla osób które lubują się w tematach wojennych. Przerażająco szczera i brutalna. Autor fantastycznie opisuje hierarchię obozową, codzienne życie oraz sposoby na przetrwanie. Więcej nie zdradzę. Nic tylko czytać.

Mocna, mądra i zarazem szorstka na tyle, że miejscami czuć smak tego obozu, a w głowie podczas czytania rozbudza się piękna kreacja jak z wojennego filmu.

Mocna, mądra i zarazem szorstka na tyle, że miejscami czuć smak tego obozu, a w głowie podczas czytania rozbudza się piękna kreacja jak z wojennego filmu.

Czytałem jako nastolatek, zrobiła piorunujące wrażenie. Teraz mniejsze, ale jest świetna.

Czytałem jako nastolatek, zrobiła piorunujące wrażenie. Teraz mniejsze, ale jest świetna.

.

.

Bomba emocjonalna i bardzo dobra historia. Z pewnością sięgnę po inne pozycje autora.

Bomba emocjonalna i bardzo dobra historia. Z pewnością sięgnę po inne pozycje autora.

Czytałem książkę, oglądałem film (z 1965r) Książka, jak w większości przypadków wygrywa. Na pewno jeszcze wrócę. Są książki które się nie starzeją, chociażby z uwagi na czas i miejsce akcji

Czytałem książkę, oglądałem film (z 1965r) Książka, jak w większości przypadków wygrywa. Na pewno jeszcze wrócę. Są książki które się nie starzeją, chociażby z uwagi na czas i miejsce akcji

Na „Króla szczurów” natrafiłam kiedyś w zestawieniu dziesięciu książek, które TRZEBA przeczytać.
W skrócie: jest to opowieść o życiu jeńców wojennych w japońskim obozie wydana w 1962r. Autor opowieści sam przeżył obóz Changi i właśnie to doświadczenie doprowadziło do napisania jego debiutanckiej książki. Mamy tutaj nakreślonych dość ciekawych bohaterów, którzy próbują przetrwać - każdy na swój sposób. Bardzo dobrze są tutaj opisane zależności jakie zachodzą w takim skupisku ludzi, gdzie każdy stara się dopasować do życia w obozie. Jak zagmatwane potrafią być zachowania gdy człowiek jest postawiony pod murem: zachować człowieczeństwo czy dbać o swoje bezpieczeństwo?
Jest napisana prostym językiem, mimo tematyki, momentami jest również dowcipnie. I niby nie mam nic złego do powiedzenia, nawet kilka tekstów z książki sobie spisałam, bo są bardzo dobre i mają mocny przekaz, ale… jakoś nie wciągnęła mnie na tyle i nie zachwyciła żebym umiejscowiła ją w jakimś top moich przeczytanych książek. Nie był to zmarnowany czas, ale chyba tym razem moje wyobrażenia o tej książce przerosły rzeczywistość.

Na „Króla szczurów” natrafiłam kiedyś w zestawieniu dziesięciu książek, które TRZEBA przeczytać.
W skrócie: jest to opowieść o życiu jeńców wojennych w japońskim obozie wydana w 1962r. Autor opowieści sam przeżył obóz Changi i właśnie to doświadczenie doprowadziło do napisania jego debiutanckiej książki. Mamy tutaj nakreślonych dość ciekawych bohaterów, którzy próbują...

Pierwsza połowa książki strasznie mnie wynudziła, potem na szczęście jest coraz lepiej aż do końca książki. Jest dużo lepszych tytułów jeśli chodzi o życie obozowe. Generalnie w tej książce nie ma nic specjalnego, wstrząsającego sensacyjnego. Dobra przygoda.

Pierwsza połowa książki strasznie mnie wynudziła, potem na szczęście jest coraz lepiej aż do końca książki. Jest dużo lepszych tytułów jeśli chodzi o życie obozowe. Generalnie w tej książce nie ma nic specjalnego, wstrząsającego sensacyjnego. Dobra przygoda.

"Król szczurów" jest czym znacznie więcej niż zwykłą literaturą obozową. To przede wszystkim dramat psychologiczny, skupiający się nie na opisie wojny i śmierci, ale na ludziach tą wojną dotkniętych. Daleki jest od epatowania przemocą i brutalnością. Autor przybliża sylwetki każdej z postaci, przedstawia nam ludzi z krwi i kości, ich sukcesy i porażki. Ludzi, którzy z perspektywy wygodnej i czystej Europy określani są jako dzikusy. Oceniani zgodnie z "naszymi" standardami etycznymi, a nie w kontekście panujących w Changi warunków. Clavell dowodzi przede wszystkim, że człowieczeństwa nie da się prosto sklasyfikować i ocenić, a to co wydaje nam się obiektywnie dobre lub złe, w innych warunkach rządzi się własnymi zasadami interpretacji.

"Król szczurów" jest czym znacznie więcej niż zwykłą literaturą obozową. To przede wszystkim dramat psychologiczny, skupiający się nie na opisie wojny i śmierci, ale na ludziach tą wojną dotkniętych. Daleki jest od epatowania przemocą i brutalnością. Autor przybliża sylwetki każdej z postaci, przedstawia nam ludzi z krwi i kości, ich sukcesy i porażki. Ludzi, którzy z...