Stąd do wieczności

To nie jest książka wojenna, to jest książka o wojsku, o wojsku amerykańskim stacjonującym na Hawajach w Pearl Harbor, w przededniu wybuchu wojny Japoni z USA. Autor ukazuje z niezwykłym realizmem niszczenie człowieka w Armii USA i tworzenie z nich "mięsa armatniego". Nie liczmy tu na piękny język, dlatego nie wszystkim on się spodoba. Dodam, że jak na książkę z 1953 roku mamy szokujące wręcz sceny erotyczne, niespotykane w tamtych czasach.

To nie jest książka wojenna, to jest książka o wojsku, o wojsku amerykańskim stacjonującym na Hawajach w Pearl Harbor, w przededniu wybuchu wojny Japoni z USA. Autor ukazuje z niezwykłym realizmem niszczenie człowieka w Armii USA i tworzenie z nich "mięsa armatniego". Nie liczmy tu na piękny język, dlatego nie wszystkim on się spodoba. Dodam, że jak na książkę z 1953 roku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znów zabrałam się za nadrabianie światowej klasyki literackiej i na pierwszy ogień poszedł Jones i jego "Stąd do wieczności". Specjalnie starałam się nie czytać wcześniej opinii / recenzji, by lektura była dla mnie zaskoczeniem - wiedziałam jedynie, że wszystko kręci się wokół amerykańskiej armii i japońskiego ataku na Pearl Harbor. Wystarczyło mi to, by mnie zaciekawić ;).
Początek książki - a mam tu na myśli, niestety, dobrą 1/3 lektury - mocno mnie jednak wymęczył. Autor przedstawił tu głównych bohaterów, żołnierzy stacjonujących na Hawajach i ich codzienne życie w koszarach, ćwiczenia, rozmowy, relacje międzyludzkie, romanse. Bohaterów jest wielu, ale akcja toczy się wokół dwóch: szeregowca Prewitta i sierżanta-szefa Wardena. Może to problem tego, że żadnej z tych dwóch postaci nie potrafiłam polubić (może także przez to, że żołnierska natura jest mi kompletnie obca), więc taka ich codzienność nie potrafiła mnie wciągnąć. Na szczęście potem akcja się rozkręciła, wciągnęły mnie szczególnie rozdziały poświęcone obozowi karnemu i ze zdziwieniem odkryłam, że nagle ciężej mi odkładać lekturę i iść spać, że czytanie "Stąd do wieczności" już mnie nie męczy - wręcz przeciwnie, ciekawi mnie, co będzie dalej. Sam japoński atak i to, co było po nim, okazało się dla mnie dość rozczarowujące. W efekcie mam wrażenie, że to bardzo nierówna lektura, męczący początek, świetny środek i zakończenie na nieco niższym poziomie.
A jednak, mimo tych nierówności, wciąż uważam, że "Stąd do wieczności" to bardzo dobra książka. Przede wszystkim świetnie napisana - język i styl naprawdę trafiają do czytelnika. Poza tym Jones bardzo dobrze wykreował postacie - owszem, nie lubiłam ich, ale wiedziałam, za co ich nie lubię, wiedziałam też, że tacy ci ludzie musieli być, funkcjonując w takich a nie innych warunkach. "Stąd do wieczności" to powieść, ale napisana tak realistycznie, że czyta się ją bardzo dobrze jako całość. I może nawet (choć po przerwie) sięgnę jeszcze po kontynuację... :)

Znów zabrałam się za nadrabianie światowej klasyki literackiej i na pierwszy ogień poszedł Jones i jego "Stąd do wieczności". Specjalnie starałam się nie czytać wcześniej opinii / recenzji, by lektura była dla mnie zaskoczeniem - wiedziałam jedynie, że wszystko kręci się wokół amerykańskiej armii i japońskiego ataku na Pearl Harbor. Wystarczyło mi to, by mnie zaciekawić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgnąłem po tę książkę chcąc poznać świat amerykańskiej armii w przededniu II wojny światowej i książka swoją rolę spełniła, można bylo się tam naprawdę przenieść i poczuć tę więź z bohaterami, zobaczyc przyjaźń, choć dosyć oschła, oszczędna w słowach, bez rozczulania się (kilka swietnych postaci jak Maggio, Wódz czy Stark), ale i okrucieństwo i niesprawiedliwość. Świetna powieść niemal dokumentalna (spisana przez naocznego świadka wydarzeń, co niezwykle cenne), choć nie uznałbym jej za wielką (Jones nie jest wybitnym pisarzem, ale może to też kwestia nie najlepszego tlumaczenia, sporo zdań było kwadratowych), początek trochę nudnawy, spowalniało ją kilka egzystencjalnych rozważań, ale potem przyspieszała. Ciekawa, trochę szokująca perspektywa ataku na Pearl Harbor pokazującą, jakie to było zaskoczenie i jaka improwizacja w próbie odparcia ataku przez Amerykanów.

Kilku bohaterów było irytujących (Karen), postać Wardena też skomplikowana i nie za ciekawa (trudno było za nim nadążyć), z kolei Prewitt w swojej konsekwencji i nieugietosci niesamowity, choć jak ktoś słusznie napisał - bohater tragiczny. Generalnie smutek człowieka ogarnia po jej przeczytaniu, poza przeważnie smutnymi losami właściwie wszystkich bohaterów mocno nadwątla mit armii i to wszystko co rekruterzy chcą przekazać namawiając ludzi do wstąpienia.

Tak czy inaczej sięgnę jednak po "Cienką czerwoną linię" , bo czy się lubi bohaterów Jonesa czy nie, to realia US Army oddane rewelacyjnie - nie powiem, chciałoby się być wśród tej żołnierskiej braci i dzielić z nimi ich przygody, dolę i niedolę.

Sięgnąłem po tę książkę chcąc poznać świat amerykańskiej armii w przededniu II wojny światowej i książka swoją rolę spełniła, można bylo się tam naprawdę przenieść i poczuć tę więź z bohaterami, zobaczyc przyjaźń, choć dosyć oschła, oszczędna w słowach, bez rozczulania się (kilka swietnych postaci jak Maggio, Wódz czy Stark), ale i okrucieństwo i niesprawiedliwość. Świetna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ta do mnie nie przemówiła. Można powiedzieć, że ją zmęczyłem, a nie przeczytałem. Szkoda bo apetyt był na coś więcej. Trudno.

Książka ta do mnie nie przemówiła. Można powiedzieć, że ją zmęczyłem, a nie przeczytałem. Szkoda bo apetyt był na coś więcej. Trudno.

Pokaż mimo to

Książka na pewno warta przeczytania. Dla fanów kultury amerykańskiej wręcz lektura obowiązkowa.
Opowieść o męskim świecie, bez upiększania, książka pełna jest brutalności i seksu.
Opowieść o tym, jaki powinien być prawdziwy mężczyzna wg mężczyzny.

Książka na pewno warta przeczytania. Dla fanów kultury amerykańskiej wręcz lektura obowiązkowa.
Opowieść o męskim świecie, bez upiększania, książka pełna jest brutalności i seksu.
Opowieść o tym, jaki powinien być prawdziwy mężczyzna wg mężczyzny.

Pokaż mimo to

Po prostu kawał dobrej literatury. Polecam wszystkim "snobom książkowym" ;)

Po prostu kawał dobrej literatury. Polecam wszystkim "snobom książkowym" ;)

Pokaż mimo to

Kawał dobrej książki

Kawał dobrej książki

Pokaż mimo to

Pierwszy tom „Stąd do wieczności” był dla mnie ciężkim doświadczeniem czytelniczym. Myślałam: „Przecież już tyle razy byłam w koszarach, towarzyszyłam żołnierzom na wojnie i w obozach jenieckich – jestem świetnie przygotowana na to zderzenie z testosteronem”. I się przeliczyłam. Niby wszystko było znajome – kadra oficerska i jej rozbuchane ego, zwykli żołnierze żyjący z dnia na dzień, odmierzający czas ćwiczeniami, alkoholem i wizytami w burdelu, i jednostki wyrastające ponad tę specyficzną rzeczywistość. Ale ja z reguły miałam do czynienia z żołnierzami polskimi, niemieckimi i radzieckimi – i tam prozę codzienności przerastała ideologia, honor i obowiązek. A u Jonesa – no cóż, naturalizm na miarę Zoli, wszystko się kręci wokół dupy, a honor to raczej taki za dychę. Zniechęcił mnie bardzo tom pierwszy. Minęło trochę czasu nim sięgnęłam po tom drugi – i tu nastąpił obrót o 180 stopni – tym razem Jones mnie zachwycił.

Nie wiem, czym była spowodowana ta volta – może już byłam oswojona ze stylem pisarza, przygotowana na jego sposób przedstawiania świata, wyzuta ze wszelkich oczekiwań i nastawiona na dyskomfort estetyczno – obyczajowy. Cokolwiek to było, zmieniło moja optykę. I nagle zobaczyłam całą poetykę tej powieści – miejscami szorstką, uwierającą, ale jednak liryczną i nostalgiczną. Prewitt i Maggio to przecież bohaterzy romantyczni – a wiadomo, jak kończą jednostki, które nie umieją podporządkować się ogólnie przyjętym normom i koniecznie chcą kierować się swoim sztywnym systemem wartości. Historia Wardena i Karen ze Satrkiem gdzieś w tle – ideał romantycznych kochanków dotknął bruku, lecz mimo wszystko, w tym całym pyle, nie zatracił szlachetności. I mnie jednak bardziej wzrusza Warden z Karen niż Prewitt z Almą. Generalnie Milt Warden jest moim ulubionym bohaterem tej powieści.

Zbliżając się do końca książki, choć nadal do wieczności miałam daleko, coraz częściej łapałam się na tym, ze proza Jonesa jest jakimś echem czegoś, co już kiedyś czytałam. I nagle mnie oświeciło – Cormac McCarthy! Według mnie jest jakieś nieuchwytne podobieństwo w stylu tych dwóch pisarzy. Nie umiem tego sprecyzować, ale dla mnie konstrukcja bohaterów i taki poniekąd oniryczny klimat opowieści są tym, co łączy obu autorów.

Myślałam, że „Stąd do wieczności” będzie moim czytelniczym rozczarowaniem, a jednak książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Scena japońskiego nalotu – po prostu mistrzostwo. W ogóle cała powieść jest niesamowita, choć jej początek był dla mnie dość trudny. Ale już po wszystkim wiem na pewno, że jest to utwór, który chcę pamiętać.

Pierwszy tom „Stąd do wieczności” był dla mnie ciężkim doświadczeniem czytelniczym. Myślałam: „Przecież już tyle razy byłam w koszarach, towarzyszyłam żołnierzom na wojnie i w obozach jenieckich – jestem świetnie przygotowana na to zderzenie z testosteronem”. I się przeliczyłam. Niby wszystko było znajome – kadra oficerska i jej rozbuchane ego, zwykli żołnierze żyjący z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest najbardziej męska z męskich książek. "Sztos" jak to młodzież mówi i to do książki pasuje.

To jest najbardziej męska z męskich książek. "Sztos" jak to młodzież mówi i to do książki pasuje.

Pokaż mimo to

Ta książka dzieje się przede wszystkm w dialogach, fabuła zdaje się tu wyłącznie po to, aby dać bohaterom punkt wyjścia do dyskusji. Czyni to "Stąd do wieczności" książką ciężką, męczącą i wymagającą skupienia, która wynagradza jednak włożony wysiłek dawką ciekawych refleksji i galerią wspaniale skonstruowanych postaci. Gdyby przyszło mi wrócić do szkoły i napisać wypracowanie o wybranym bohaterze tragicznym z pewnością byłaby to postać z tej książki, choć miałbym dylemat czy wybrać Wardena czy Prewitta.
Po skończonej lekturze, gdy dowiedziałem się, że jest to pierwszy tom trylogii miałem dokładnie to uczucie jak wówczas gdy w górach wszedłszy na górę okazuje się, że to jeszcze nie jest wierzchołek i wciąż czeka mnie długa wspinaczka, ale nie waham się zbyt długo i ruszam dalej do po jeszcze lepsze widoki.

Ta książka dzieje się przede wszystkm w dialogach, fabuła zdaje się tu wyłącznie po to, aby dać bohaterom punkt wyjścia do dyskusji. Czyni to "Stąd do wieczności" książką ciężką, męczącą i wymagającą skupienia, która wynagradza jednak włożony wysiłek dawką ciekawych refleksji i galerią wspaniale skonstruowanych postaci. Gdyby przyszło mi wrócić do szkoły i napisać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to