Stąd do wieczności

Kawał dobrej książki

Kawał dobrej książki

Pokaż mimo to

Pierwszy tom „Stąd do wieczności” był dla mnie ciężkim doświadczeniem czytelniczym. Myślałam: „Przecież już tyle razy byłam w koszarach, towarzyszyłam żołnierzom na wojnie i w obozach jenieckich – jestem świetnie przygotowana na to zderzenie z testosteronem”. I się przeliczyłam. Niby wszystko było znajome – kadra oficerska i jej rozbuchane ego, zwykli żołnierze żyjący z dnia na dzień, odmierzający czas ćwiczeniami, alkoholem i wizytami w burdelu, i jednostki wyrastające ponad tę specyficzną rzeczywistość. Ale ja z reguły miałam do czynienia z żołnierzami polskimi, niemieckimi i radzieckimi – i tam prozę codzienności przerastała ideologia, honor i obowiązek. A u Jonesa – no cóż, naturalizm na miarę Zoli, wszystko się kręci wokół dupy, a honor to raczej taki za dychę. Zniechęcił mnie bardzo tom pierwszy. Minęło trochę czasu nim sięgnęłam po tom drugi – i tu nastąpił obrót o 180 stopni – tym razem Jones mnie zachwycił.

Nie wiem, czym była spowodowana ta volta – może już byłam oswojona ze stylem pisarza, przygotowana na jego sposób przedstawiania świata, wyzuta ze wszelkich oczekiwań i nastawiona na dyskomfort estetyczno – obyczajowy. Cokolwiek to było, zmieniło moja optykę. I nagle zobaczyłam całą poetykę tej powieści – miejscami szorstką, uwierającą, ale jednak liryczną i nostalgiczną. Prewitt i Maggio to przecież bohaterzy romantyczni – a wiadomo, jak kończą jednostki, które nie umieją podporządkować się ogólnie przyjętym normom i koniecznie chcą kierować się swoim sztywnym systemem wartości. Historia Wardena i Karen ze Satrkiem gdzieś w tle – ideał romantycznych kochanków dotknął bruku, lecz mimo wszystko, w tym całym pyle, nie zatracił szlachetności. I mnie jednak bardziej wzrusza Warden z Karen niż Prewitt z Almą. Generalnie Milt Warden jest moim ulubionym bohaterem tej powieści.

Zbliżając się do końca książki, choć nadal do wieczności miałam daleko, coraz częściej łapałam się na tym, ze proza Jonesa jest jakimś echem czegoś, co już kiedyś czytałam. I nagle mnie oświeciło – Cormac McCarthy! Według mnie jest jakieś nieuchwytne podobieństwo w stylu tych dwóch pisarzy. Nie umiem tego sprecyzować, ale dla mnie konstrukcja bohaterów i taki poniekąd oniryczny klimat opowieści są tym, co łączy obu autorów.

Myślałam, że „Stąd do wieczności” będzie moim czytelniczym rozczarowaniem, a jednak książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Scena japońskiego nalotu – po prostu mistrzostwo. W ogóle cała powieść jest niesamowita, choć jej początek był dla mnie dość trudny. Ale już po wszystkim wiem na pewno, że jest to utwór, który chcę pamiętać.

Pierwszy tom „Stąd do wieczności” był dla mnie ciężkim doświadczeniem czytelniczym. Myślałam: „Przecież już tyle razy byłam w koszarach, towarzyszyłam żołnierzom na wojnie i w obozach jenieckich – jestem świetnie przygotowana na to zderzenie z testosteronem”. I się przeliczyłam. Niby wszystko było znajome – kadra oficerska i jej rozbuchane ego, zwykli żołnierze żyjący z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest najbardziej męska z męskich książek. "Sztos" jak to młodzież mówi i to do książki pasuje.

To jest najbardziej męska z męskich książek. "Sztos" jak to młodzież mówi i to do książki pasuje.

Pokaż mimo to

Ta książka dzieje się przede wszystkm w dialogach, fabuła zdaje się tu wyłącznie po to, aby dać bohaterom punkt wyjścia do dyskusji. Czyni to "Stąd do wieczności" książką ciężką, męczącą i wymagającą skupienia, która wynagradza jednak włożony wysiłek dawką ciekawych refleksji i galerią wspaniale skonstruowanych postaci. Gdyby przyszło mi wrócić do szkoły i napisać wypracowanie o wybranym bohaterze tragicznym z pewnością byłaby to postać z tej książki, choć miałbym dylemat czy wybrać Wardena czy Prewitta.
Po skończonej lekturze, gdy dowiedziałem się, że jest to pierwszy tom trylogii miałem dokładnie to uczucie jak wówczas gdy w górach wszedłszy na górę okazuje się, że to jeszcze nie jest wierzchołek i wciąż czeka mnie długa wspinaczka, ale nie waham się zbyt długo i ruszam dalej do po jeszcze lepsze widoki.

Ta książka dzieje się przede wszystkm w dialogach, fabuła zdaje się tu wyłącznie po to, aby dać bohaterom punkt wyjścia do dyskusji. Czyni to "Stąd do wieczności" książką ciężką, męczącą i wymagającą skupienia, która wynagradza jednak włożony wysiłek dawką ciekawych refleksji i galerią wspaniale skonstruowanych postaci. Gdyby przyszło mi wrócić do szkoły i napisać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Według opisu ta książka "odziera wojsko z patosu". I to prawda. Patosu jest tu jednak dużo. Autor w patetyczne słowa ubiera, dość trywialne, wydawałoby się kwestie. Pokazuje, że same manewry i "sztuka wojenna" to tylko mała część życia żołnierza. Ukazuje, że najważniejszy jest wewnętrzny kodeks honorowy i... kobiety. Choć główny bohater nieraz irytuje, to historia jest niesamowita przez to, że... nie opowiada o niczym porywającym! Mimo tego, Jones przedstawia codzienne życie amerykańskiego żołnierza w pełni prawdziwe. Bliskie nam. Dodatkowo, "Stąd do wieczności" to kopalnia cytatów i genialnych, skłaniających do rozmyśleń, mono- i dialogów. Czytając to dziś można wyczuć dość archaiczną budowę powieści, ale dodaje to tylko autentyczności. Mój ojciec powiedział, że to książka, którą powinien poznać każdy mężczyzna i choć nie do końca się z tym zgadzam, to jest to tytuł niebywale wartościowy, a postać sierżanta-szefa Wardena - wykreowana z mistrzowskim sznytem!

Według opisu ta książka "odziera wojsko z patosu". I to prawda. Patosu jest tu jednak dużo. Autor w patetyczne słowa ubiera, dość trywialne, wydawałoby się kwestie. Pokazuje, że same manewry i "sztuka wojenna" to tylko mała część życia żołnierza. Ukazuje, że najważniejszy jest wewnętrzny kodeks honorowy i... kobiety. Choć główny bohater nieraz irytuje, to historia jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie - nic takiego. Typowa amerykańska przegadana powieść, w której może i coś się dzieje (momentami nawet ciekawie) i która ma dość ciekawy garnitur postaci oraz zapadający w pamięć repertuar tragikomicznych boleśnie realistycznych sytuacji, w jakiej się znajdują, jednak całość do mnie nie przemawia i tyle.

Jak dla mnie - nic takiego. Typowa amerykańska przegadana powieść, w której może i coś się dzieje (momentami nawet ciekawie) i która ma dość ciekawy garnitur postaci oraz zapadający w pamięć repertuar tragikomicznych boleśnie realistycznych sytuacji, w jakiej się znajdują, jednak całość do mnie nie przemawia i tyle.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu mam jakiś dziwny niedosyt. Zakończenie samo w sobie nie jest może złe, niesie dość ciekawe przesłanie, ale to trochę za mało, jeśli mówimy o powieści tak ogromnych rozmiarów. Wiele stosowanych przez autora zabiegów, rozwleczonych opisów, momentami odrealnionych dialogów i rozważań nie wnosiło do treści zupełnie niczego.
Kolejnym problemem jest ciągłe przeplatanie wątków, przez które trudno jednoznacznie stwierdzić o czym jest ta powieść. Z jednej strony mamy surowy, pozbawiony wszelkiego romantyzmu i patosu, naturalistyczny wręcz opis żołnierskiego życia. Z drugiej strony, wplecione kilkukrotnie głębokie, filozoficzne rozważania, które nijak nie pasują do prowadzących je prostych żołnierzy. Do tego należy dołożyć męczące wątki miłosne i całą masę skrajnie nielogicznych zachowań głównych bohaterów. Podsumowując - to się zwyczajnie nie trzyma kupy.
Momentami jednak książka pochłonęła mnie bez reszty i skłoniła do wielu przemyśleń. Gdyby tylko była o połowę krótsza...

Po przeczytaniu mam jakiś dziwny niedosyt. Zakończenie samo w sobie nie jest może złe, niesie dość ciekawe przesłanie, ale to trochę za mało, jeśli mówimy o powieści tak ogromnych rozmiarów. Wiele stosowanych przez autora zabiegów, rozwleczonych opisów, momentami odrealnionych dialogów i rozważań nie wnosiło do treści zupełnie niczego.
Kolejnym problemem jest ciągłe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Epicka opowieść o armii amerykańskiej w przededniu wybuchu II wojny światowej. Bohaterem jest żołnierz o twardych pięściach, romantycznym sercu i niezłomnym charakterze. I nieco (?) pokręconych losach. Ale nigdy się nie poddaje, nawet gdy czasem wygląda na to, że cały świat zmówił się przeciw niemu. W książce mamy opisy codziennego życia w wojsku, w tym bezwzględnej musztry, która najtwardsze charaktery potrafi łamać niczym zapałki. Czytamy też o przepustkach dzielnych wojaków, na których odreagowywali oni (nieraz do upadłego) trudy przebywania na codzień w koszarach. Poznajemy troski,
radości oraz marzenia bohaterów, a także motywy ich działania. Widzimy, że przyjaźń często jest na zawsze, ale miłość - już niekoniecznie. Jednak wszystko to blednie w momencie wybuchu wojny. Wtedy tak naprawdę okazuje się, kto z jakiej gliny jest ulepiony...

Epicka opowieść o armii amerykańskiej w przededniu wybuchu II wojny światowej. Bohaterem jest żołnierz o twardych pięściach, romantycznym sercu i niezłomnym charakterze. I nieco (?) pokręconych losach. Ale nigdy się nie poddaje, nawet gdy czasem wygląda na to, że cały świat zmówił się przeciw niemu. W książce mamy opisy codziennego życia w wojsku, w tym bezwzględnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są książki, o których mogę powiedzeć - podręczne, gdyż mam je stale w zasięgu ręki lub przynajmniej wzroku i przeczytuję je, w całości lub we fragmentach, od czasu do czasu. I tak dzieje się od kilkunastu lat z powieścią Jamesa Jonesa. Klasyka, którą trzeba znać i po którą, rekomenduję, warto od czasu do czasu sięgać. Co też właśnie uczyniłem na rozpoczęcie nowego roku. I w oczekiwaniu nowych ciekawych lektur.

Są książki, o których mogę powiedzeć - podręczne, gdyż mam je stale w zasięgu ręki lub przynajmniej wzroku i przeczytuję je, w całości lub we fragmentach, od czasu do czasu. I tak dzieje się od kilkunastu lat z powieścią Jamesa Jonesa. Klasyka, którą trzeba znać i po którą, rekomenduję, warto od czasu do czasu sięgać. Co też właśnie uczyniłem na rozpoczęcie nowego roku. I w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Absolutna rewelacja.
I jeszcze ten "blues nadterminowych", którego tekst powstaje przez niemal całą powieść, wiele mówiący o beznadziei służby w amerykańskich siłach zbrojnych, jak ją widział James Jones, a trudno mu nie wierzyć, w końcu sam był "nadterminowym". W stąd do wieczności" nie ma patosu, jest ciągła walka o przetrwanie, o zachowanie godności i wolności w zhierarchizowanej armii lub - szerzej - społeczeństwie...
Równie świetna była ekranizacja "Stąd do wieczności" z 1953 roku Freda Zinnemanna ze znakomitymi rolami Burta Lancastera i Franka Sinatry...

Absolutna rewelacja.
I jeszcze ten "blues nadterminowych", którego tekst powstaje przez niemal całą powieść, wiele mówiący o beznadziei służby w amerykańskich siłach zbrojnych, jak ją widział James Jones, a trudno mu nie wierzyć, w końcu sam był "nadterminowym". W stąd do wieczności" nie ma patosu, jest ciągła walka o przetrwanie, o zachowanie godności i wolności w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to