Pilchu. Na rogu Wiślnej i Hożej

"Wielkie rzeczy, że niedługo mnie nie będzie,
przecież raz już mnie nie było".

Równo rok temu, 29 maja 2020 roku po południu w swoim domu w Kielcach w wieku 67 lat zmarł Jerzy Pilch. Pisarz, publicysta, felietonista, dramaturg i scenarzysta filmowy.

"Pilchu" to nie jest typowa biografia, a bardzo emocjonalna opowieść o przyjacielu i może dlatego tak dobrze mi się ją czytało, a sięgałam po nią dokładnie przez 23 dni, po kawałku dozując sobie to, co jest owocem ponad trzydziestoletniej przyjaźni Autora Witolda Beresia z Jerzym Pilchem.
Panowie poznali się w 1989 roku, kiedy prawie jednocześnie zostali zatrudnienie w krakowskim "Tygodniku Powszechnym" i o tym okresie jest tu bardzo dużo łącznie ze sporą ilością "krakowskich dygresji", które mnie osobiście bardzo zaciekawiły.

"Jest początek lat dziewięćdziesiątych. Późna wiosna, ciepła (...) przy stoliku w kawiarnianym ogródku przed Pałacem pod Baranami (...) tuż obok kultowego Zwisu (...) siedzi nad szklankami kilku rozrechotanych młodych mężczyzn. Dziennikarze "Tygodnika Powszechnego". W centrum - Jerzy Pilch (metr osiemdziesiąt dwa wzrostu, twarz okrągła, postawa prosta). A oni spijają z jego ust każdy bon mot i żart (...) Ten stolik (...) to olimp intelektualny i dziennikarski... A teraz (...) Rynek (...) już nie jest Pilcha. Ale i jednocześnie jego jest nadal. Bo został w jego tekstach."

Uderza, jak bardzo Autor jest zafascynowany twórczością Pilcha i nim samym, wielokrotnie podkreślając jego dbałość o nienaganny styl i doskonałą frazę oraz specyficzne poczucie humoru (mój mąż je lubi). Dlatego w tym opasłym tomie odnajdziecie sporo motywów z jego książek i przedruki kilku starych, do tej pory dostępnych tylko w "TP" felietonów. Z życia osobistego pisarza jest niewiele i dla niektórych może to być zawód, ale ja zawiedziona się nie czuję, bo mnie szczególnie zainteresował okres "krakowski" i ciekawie opisany czas "wojen felietonistów", w których Jerzy Pilch brał aktywny udział.
Witold Bereś skupił się przede wszystkim na intelektualnym dorobku pisarza i dopiero w końcowych rozdziałach przekracza lekko granicę intymności opisując ostatnie lata pisarza i życie z postępującą, przewlekłą chorobą.

Gdyby ktoś Was teraz zapytał, jakie jego książki lub filmy na ich podstawie utkwiły Wam w pamięci, to które wymienilibyście?
Ja znam jedynie filmy, a za sprawą mojego męża prawie na pamięć "Spis cudzołożnic", "Pod Mocnym Aniołem" i "Żółty szalik", do którego Pilch napisał scenariusz. Ale po tej lekturze już mam kilka tytułów przygotowanych, między innymi "Wiele demonów". Chcę też przeczytać "Portret młodej wenecjanki" i "Zuza albo czas oddalenia". Kto wie, może jeszcze na coś dam się skusić.

"Wielkie rzeczy, że niedługo mnie nie będzie,
przecież raz już mnie nie było".

Równo rok temu, 29 maja 2020 roku po południu w swoim domu w Kielcach w wieku 67 lat zmarł Jerzy Pilch. Pisarz, publicysta, felietonista, dramaturg i scenarzysta filmowy.

"Pilchu" to nie jest typowa biografia, a bardzo emocjonalna opowieść o przyjacielu i może dlatego tak dobrze mi się ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonały przykład na to, jak oddając czytelnikom ponad siedemset stron, nie napisać o bohaterze książki niczego nowego. Na plus przedruki kilku starych, do tej pory dostępnych tylko w "TP" felietonów.

Doskonały przykład na to, jak oddając czytelnikom ponad siedemset stron, nie napisać o bohaterze książki niczego nowego. Na plus przedruki kilku starych, do tej pory dostępnych tylko w "TP" felietonów.

Pokaż mimo to

Ta książka to nie jest biografia, i ci którzy takowej szukają będą zawiedzeni. To nie jest też literacka analiza twórczości Pilcha. To jest taki mix dwóch powyższych plus trochę anegdot, wyrwane kadry, zapomniane teksty Pilcha. Najważniejsza w tej książce jest atmosfera i dlatego ta pozycja się broni.

Ta książka to nie jest biografia, i ci którzy takowej szukają będą zawiedzeni. To nie jest też literacka analiza twórczości Pilcha. To jest taki mix dwóch powyższych plus trochę anegdot, wyrwane kadry, zapomniane teksty Pilcha. Najważniejsza w tej książce jest atmosfera i dlatego ta pozycja się broni.

Pokaż mimo to

„Pilchu” Witka Beresia to przewodnik po życiu i literaturze Jerzego Pilcha, 780 stron wypełnionych niepublikowanymi dotąd tekstami, anegdotami z kuluarów życia literackiego (głownie krakowskiego, którego Witek Bereś jest również bohaterem), a także opowieściami o kobietach (które to opowieści podnoszą mi ciśnienie).


„Pilchu” nie jest biografią, nie jest hagiografią, nie jest także zbiorem tekstów. „Pilchu” nazwałabym przewodnikiem, kolażem, bo jest to taki rodzaj książki, który dawkujemy powoli, a potem wyciągamy z biblioteczki raz na jakiś czas, by przypomnieć sobie felietony, spisy (nie, tym razem nie cudzołożnic, chociaż znajdą się tu i takie) ulubionych książek Jerzego, odnajdujemy inspirujące cytaty i wywiady.


To książka dla tych, którzy Pilcha dopiero mają zamiar zacząć czytać, ale też i dla tych najbardziej zagorzałych pilchofilów. I damn, jak to jest ładnie wydane!

„Pilchu” Witka Beresia to przewodnik po życiu i literaturze Jerzego Pilcha, 780 stron wypełnionych niepublikowanymi dotąd tekstami, anegdotami z kuluarów życia literackiego (głownie krakowskiego, którego Witek Bereś jest również bohaterem), a także opowieściami o kobietach (które to opowieści podnoszą mi ciśnienie).


„Pilchu” nie jest biografią, nie jest hagiografią, nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla każdego, kto nosi w sobie nieutulony żal po śmierci Pilcha lektura "Pilchu" będzie lekiem i pocieszeniem.

Dla każdego, kto nosi w sobie nieutulony żal po śmierci Pilcha lektura "Pilchu" będzie lekiem i pocieszeniem.

Pokaż mimo to