"Duchy zmarłych" to ilustrowana antologia wybranych dzieł Edgara Alana Poe, utrzymana w klimacie weird fiction. Jak wskazano w obszernym prologu, adaptacja wierszy tego autora daje większe możliwości niż zilustrowanie opowiadań. Poezja koncentruje się bowiem na wrażeniach, ideach, emocjonalności lub stanie umysłu, co daje twórcy pewną swobodę przy konstrukcji fabularnego tła.
Nim przejdę do prezentacji poszczególnych opowiadań, słowo o szacie graficznej. Plansze Corbena są artystyczną całością, w której wizualna narracja kierowana jest do dużego, pierwszego kadru. Wszystkie zawarte w nim elementy pełnią jakąś funkcję, będąc nośnikiem informacji lub emocji. Każdy rysunek, cień lub onomatopeja współtworzy niepokojące doznania. Postacie przedstawiono groteskowo, wszak to komiks. Rysownik bawi się konceptem, doskonale buduje nastrój i oddaje gotycką wrażliwość charakteryzującą Poego za pomocą plam, światłcienia i kolorystyki. Atmosfera z pogranicza światów oraz zaskakujące twisty powinny przypaść do gustu nie tylko fanom komiksu, ale również wielbicielom horroru.
Antologię rozpoczyna wiersz E.A. Poe zilustrowany monochromatyczną wizją pogrzebu.
W samotności
Solomon opowiada ukochanej nawiedzający go koszmar. Oto tuła się we śnie po zaświatach, spotykając bliskich, którzy go nie rozpoznają. Być może w tej opowieści jest więcej prawdy niż fikcji.   Być może on sam jest upiorem.
Miasto w morzu
Kapitan kupieckiego statku zmierzającego do Luizjany przegrywa walkę z gwałtownym sztormem. Chcąc ratować okręt, podejmuje decyzję o pozbyciu się ładunku. Przeszło trzydzieści ton siły przemysłowej i domowego inwentarza idzie pod wodę. Pomimo to statek tonie. Kapitana ratuje mężczyzna w niewielkiej łódce i pozostawia w tajemniczym miejscu - mieście na morzu. Tam odbywa się sąd zakapturzonych istot nad kapitanem. Zarzuca mu się zbrodnię przeciwko ludzkości, bowiem wspomniana siła przemysłowa była w istocie afrykańskimi niewolnikami.
Uśpiona
Opowieść o sprawiedliwości, która dosięga nielojalnego męża, skłania do refleksji nad istotą kłamstwa, obłudy i rasowej segregacji.
Spotkanie
Roman i Afrodyta, niegdyś szczęśliwi kochankowie, z inicjatywy kobiety zakończyli związek. Roman nie mógł dać jej bogactwa ani pozycji społecznej, których wymagała. Afrodyta wyszła za mąż za księcia i spełniła marzenie o wysokim statusie, ale małżeństwo okazało się nieszczęśliwe. Kobieta uzależniła się od narkotyków. Spotkanie po latach z Romanem poprzedza dramatyczny wypadek. Książęcy potomek, niemowlę, wpadłszy do głębokiej wody, zostaje uratowany przez byłego kochanka matki. Przypadkowa rozmowa budzi w Romanie wspomnienia i refleksje nad przegranym życiem.
Berenice
Grotestkowa opowieść o obsesji bohatera na punkcie zębów zmarłej ukochanej przyprawia o dreszcze. Bohater, zatraciwszy umiejętność odróżnienia jawy od snu, popełnia czyny niezrozumiałe dla społeczności.
Morella
Małżeństwo Myrona z Morellą opiera się w równej mierze na miłości i nienawiści. Mężczyźnie tak bardzo przeszkadzają okultystyczne zainteresowania żony, że postanawia od niej odejść. Niespodziewanie jednak małżonka umiera, przekazawszy wcześniej informację o rychłym przybyciu córki. Błogosławi ich związkowi. Na krótko po pogrzebie do rezydencji przybywa Orella, łudząco podobna do matki. Owładnięty pożądaniem Myron nie wie, że uczestniczy w spisku.
Cień
Od tygodni ziemię spowija mrok. Brak słońca uważany jest za karę wymierzoną przez bogów po spaleniu jednej z wiosek przez grupę wojowników. Stypa po śmierci jednego z mężczyzn przeradza się w rzeź, gdy mrok, przybrawszy demoniczne kształty, atakuje ludzi.
Zagłada domu Usherów
Mężczyzna o imieniu Allan zostaje wezwany do rezydencji przyjaciela. Usytuowany na odludziu dom niemalże tonie we mgle. Pan Usher maluje groteskowe obrazy śmierci, jednak większość czasu poświęca portretowaniu siostry. Pewnego dnia pozująca Madeline umiera nagle. Rozwiązanie zagadki domu Usherów okaże się makrabryczne.
Człowiek z tłumu
Cierpiący na nerwicę mężczyzna odpoczywa w kawiarni Elite. Obserwacja tłumu za oknem przekonuje go, że skrywane przez człowieka tajemnice są wymalowane na jego twarzy. Niespodziewane spotkanie z dziwnym brodaczem zweryfikuje dotychczasowe przekonania bohatera.
Zabójstwo przy rue Morgue
Akcja opowiadania osadzona została w Paryżu lat czterdziestych XIX wieku. W mieszkaniu na jednej z ulic dochodzi do makabrycznej zbrodni. Detektywi, których metody śledcze przywodzą na myśl Sherlocka Holmesa i doktora Watsona, rozpoczynają dochodzenie. Szybko odnajdują drugiego trupa i wpadają na trop winowajcy. Co istotne, bohaterowie Poego zaistnieli w literaturze wcześniej niż przytoczona postać wielkiego detektywa. W finale historii symbolicznie dokonuje się sprawiedliwość.
Zdobywca czerw
Pułkownik Mann z zimną krwią morduje żonę i jej kochanka. Rodzinie opowiada historię o ich rzekomej ucieczce. Spotkawszy osobliwych aktorów, postanawia zorganizować dla bliskich spektakl. Nazajutrz odbywa się przedstawienie "Hamleta", w którym główne role grają pacynki, nawiązując do podwójnego morderstwa. Dzięki zastosowaniu szkatułkowej struktury, szekspirowski majstersztyk zyskał nową odsłonę.
Maska czerwonego moru
Grupa arystokratów usiłuje uchronić się przed zarazą. Stosują izolację, folgując cielesnym uciechom. Znamienna jest scena, w której król trwoni pieniądze na kaprysy dworu, zamiast poprawić warunki bytowe poddanych.
Przedwczesny pogrzeb
Gdy pałający lubieżnymi żądzami Lucjan spotyka się z Victorią, ta odmawia zbliżenia, żądając ślubu. Mężczyzna nie zamierza się żenić. W jego głowie kiełkuje szaleńczy pomysł: podaje dziewczynie narkotyk, wskutek czego zapada ona w letarg do złudzenia przypominający śmierć. W noc po pogrzebie Lucjan zakrada się na cmentarz i wykopuje zwłoki ukochanej, próbując z nimi współżyć. Odzyskawszy świadomość, Victoria ucieka. Karą dla mężczyzny będzie pochowanie go żywcem. Uznany za zmarłego, podobnie jak wcześniej Victoria, mężczyzna zbudzi się w trumnie. Bliżej finału opowieść przeradza się w koszmarne majaki.
Kruk
Po śmierci ukochanej Arnold zaszywa się w domu. Widzi rzeczy, których nie ma. Prawdopodobnie postradał z rozpaczy zmysły. Gdy przez okno wlatuje ogromny kruk, Arnold będzie zmuszony walczyć o własne życie.
Beczka Amonitllando
Schorowany, bajecznie bogaty starzec zaprasza małżonkę zaginionego przed laty przyjaciela do krypty. Wyznaje jej tajemnicę okrutnego morderstwa sprzed lat dokonanego z zemsty. Mąż kobiety został żywcem zamurowany.

Antologia powinna przypaść do gustu entuzjastom różnych gatunków sztuki, nie tylko komiksu. Dla wielbicieli twórczości Poego będzie ona przykładem ciekawej interpretacji, miejscami poszerzonej o wytwory wyobraźni Corbena. Lekturę wieńczy galeria okładek. 

Szczegóły techniczne:
Adaptacja i rysunki: Richard Corben
Kolory: Richard Corben i Beth Corben Reed
Tłumaczenie: Marek Starosta
Wydawnictwo: Mucha Comics
Data premiery: 23-02-2021
Liczba stron: 224
Format: 180x275 mm
Oprawa: twarda
Papier: kredowy
Druk: kolor
ISBN  978-83-66589-29-2

"Duchy zmarłych" to ilustrowana antologia wybranych dzieł Edgara Alana Poe, utrzymana w klimacie weird fiction. Jak wskazano w obszernym prologu, adaptacja wierszy tego autora daje większe możliwości niż zilustrowanie opowiadań. Poezja koncentruje się bowiem na wrażeniach, ideach, emocjonalności lub stanie umysłu, co daje twórcy pewną swobodę przy konstrukcji fabularnego...

W piątkowe popołudnie weszłam w mroczny świat… komiksu inspirowanego twórczością E.A. Poe. Jego opowiadania grozy są jedyne w swoim rodzaju- mroczne, penetrujące przerażające zakamarki ludzkiego umysłu, nasycone lękami i niedozwolonymi namiętnościami. Jak to zaadoptował Corben, warto zobaczyć. To zdecydowanie Poe przefiltrowany przez wyobraźnię rysownika. I to by było na tyle. Komiks oczywiście jest dostępny w ostrowskiej Mediatece!

W piątkowe popołudnie weszłam w mroczny świat… komiksu inspirowanego twórczością E.A. Poe. Jego opowiadania grozy są jedyne w swoim rodzaju- mroczne, penetrujące przerażające zakamarki ludzkiego umysłu, nasycone lękami i niedozwolonymi namiętnościami. Jak to zaadoptował Corben, warto zobaczyć. To zdecydowanie Poe przefiltrowany przez wyobraźnię rysownika. I to by było na...

No cóż, połączenie kreski Corbena i wspaniałych tekstów Poego tworzy prawdziwą mieszankę wybuchową. Dla znawców i fanów dokonań obu twórców to prawdziwy rarytasik.

No cóż, połączenie kreski Corbena i wspaniałych tekstów Poego tworzy prawdziwą mieszankę wybuchową. Dla znawców i fanów dokonań obu twórców to prawdziwy rarytasik.

Recenzowany album nie jest adaptacją jednego konkretnego działa bostońskiego twórcy. Mamy tutaj do czynienia komiksową antologią 16 różnych opowiadań i wierszy pisarza. Na odbiorców czeka więc tutaj między innymi taka klasyka jak: Kruk, Czerw Zdobywca, Morella, czy Zagłada domu Usherów. Jest to zaledwie malutki wycinek treści, która powinna zadowolić każdego miłośnika groteski i makabreski.
Dość istotną kwestią dzieła, którą należy już poruszyć na samym początku jest fakt, że nie mamy tu do czynienia z wiernymi adaptacjami dzieł Poego. Jeśli ktoś oczekuje ścisłego trzymania się oryginału, to będzie bardzo zawiedziony. Każda z zamieszczonych tutaj historii została przez twórcę potraktowana dość indywidualnie i dopasowana do jego wizji. Co prawda Corben stara się trzymać pewnego podstawowego szkieletu danej opowieści, jednak zmieniając jej wydźwięk czy odczuwalny klimat (idąc jeszcze mocniej w stronę groteski, szaleństwa i czarnego humoru). Pomimo sporej ingerencji w „klasykę” nie można jednak stwierdzić, że autor dopuścił się wielkiej i niewybaczalnej zbrodni (chociaż pewnie część odbiorców uważa inaczej). Komiksowe interpretacje Corbena mają spory urok i potrafią być naprawdę mocno angażujące. Najlepiej jest więc potraktować cały album jako komiksowy hołd dla twórczości Edgara Allana Poe, którym niewątpliwie on jest.

Cały tekst na:

popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-duchy-zmarlych/

Recenzowany album nie jest adaptacją jednego konkretnego działa bostońskiego twórcy. Mamy tutaj do czynienia komiksową antologią 16 różnych opowiadań i wierszy pisarza. Na odbiorców czeka więc tutaj między innymi taka klasyka jak: Kruk, Czerw Zdobywca, Morella, czy Zagłada domu Usherów. Jest to zaledwie malutki wycinek treści, która powinna zadowolić każdego miłośnika...

W historii sztuki mamy już kilka przykładów, gdy za tekst jednego wielkiego artysty, zabiera się inny wybitny artysta, operujący nieco innymi narzędziami. Z takiej relacji potrafią wyjść dzieła wyjątkowe (wspominam tu chociażby „Szatańskie tango” Bela Tarra, „Lśnienie” Stanleya Kubricka czy „Czas Apokalipsy” Francisa Forda Coppoli),ale czasami zdarzają się też mniejsze lub większe porażki (na przykład „Solaris” Andrieja Tarkowskiego). „Duchy Zmarłych” łączą w sobie teksty Edgara Allana Poe, przez wielu uznawanego za najważniejszego twórcę nurtu grozy, oraz kreskę Richarda Corbena, autora między innymi komiksu „Den” czy „Ghost Ridera”. Czy z tego połączenia udało się wycisnąć coś wyjątkowego?

W tomie „Duchy zmarłych” zamieszczono aż 16 komiksowych opowiadań, pierwotnie publikowanych na początku drugiej dekady XXI wieku w magazynie „Dark Horse Presents”. Na liście znalazły się między innymi klasyczne pozycje jak: „Człowiek tłumu”, „Zabójstwo przy rue Morgue”, „Maska Czerwonego Moru”, „Kruk” czy „Zagłada Domu Usherów”. Komiksy Corbena nie są jednak wiernymi adaptacjami tekstów amerykańskiego pisarza. Na czytelników czeka cała masa niespodzianek, a chyba największą jest wprowadzenie narratora. Funkcję tę ilustrator powierzył wiedźmie Mag, która ma zadanie nadać narracji nieco humorystycznego wymiaru. Co więcej, jej niezaspokojone żądze, nadają tekstom seksualnego podtekstu, wydobywają z opowiadań nowe, często bezczelnie trafne odczytania.

To zresztą nie koniec zabaw formalnych. Podczas lektury zaskakiwać będą nas zmienione zakończenia („Zabójstwo przy rue Morgue”),miejsca akcji („Zdobywca Czerw” to wiersz, przeniesiony przez Corbena na fundament Dzikiego Zachodu),mieszanie wątków i postaci z różnych opowiadań („Zagłada domu Usherów”) czy wreszcie nadawanie bohaterom odmiennej fizjonomii („Berenice”). To wszystko wyłapie oko czytelników, którzy dobrze znają twórczość amerykańskiego pisarza. Oni w pełni docenią kunszt Corbena, który udowadnia tym zbiorem, że jest artystą świadomym. Jego indywidualne spojrzenie i nieszablonowe pomysły scenariuszowe, wikłają nas w specyficzną przygodę umiejscowioną gdzieś na granicy snu i jawy, szaleństwa i komedii, erotyki i codzienności.

Całą tę paletę emocji, to trudne do nazwania napięcie, Corben osiąga także dzięki ilustracjom. Zwraca uwagę pomysł na oświetlanie kadrów, groteskowo intensywna mimika postaci, ich niepokojąca, psychodeliczna postawa, wreszcie dynamika w obrębie wąskich kadrów. Tu nie ma przypadkowych ujęć. Każdy szczegół, cień, spojrzenie, fragment stroju – wszystkie te elementy otoczenia pełnią z góry przemyślaną rolę. Mają za zadanie oddawać niesamowitość, którą ponad 150 lat temu Poe przestrzegał ludzkość przed bólem istnienia. Być może biorąc tę nowość ze sklepowej półki trudno będzie dostrzec całą misternie budowaną narrację. Umówmy się – wykrzywione w grymasie zęby, zarzynane potwory czy cycate wróżki nie przyciągają aż tak bardzo jak piękne, malarskie kadry. Nieco bardziej pogłębiona lektura, próba zrozumienia tego, dlaczego tak wiele plansz nosi znamiona surrealizmu, pozwala w pełni docenić kunszt Corbena. Jego wizja, odnoszę takie wrażenia, spotkała by się z aprobatą samego Poe. I chociaż pierwowzory zawsze wyobrażałem sobie jako czarno-białe, eleganckie, kunsztowne, to trudno mi oprzeć się wrażeniu, że Corben potrafi lepiej interpretować i wczuwać się w stany neurotyczne bohaterów. Mnie ta przedziwna załoga po prostu kupiła.

Recenzja ukazała się pod adresem http://melancholiacodziennosci.blogspot.com/2021/04/recenzja-duchy-zmarych-richard-corben.html

W historii sztuki mamy już kilka przykładów, gdy za tekst jednego wielkiego artysty, zabiera się inny wybitny artysta, operujący nieco innymi narzędziami. Z takiej relacji potrafią wyjść dzieła wyjątkowe (wspominam tu chociażby „Szatańskie tango” Bela Tarra, „Lśnienie” Stanleya Kubricka czy „Czas Apokalipsy” Francisa Forda Coppoli),ale czasami zdarzają się też mniejsze lub...

Warto się zapoznać - zwłaszcza z charakterystyczną kreską Corbena. Fabularnie - cóż - Poe wielkim twórcą był, ale osobiście nie cenię go jakoś przesadnie. Oczywiście szacunek mu się należy, ale szukając tutaj jakiś wybitnych pomysłów scenariusza można się zawieść. Mroczne, wykręcone, z częstym motywem morderstwa kochanek, zdrad itp.
Elementarz grozy, który warto znać, ale do którego wracać nie planuję...

Warto się zapoznać - zwłaszcza z charakterystyczną kreską Corbena. Fabularnie - cóż - Poe wielkim twórcą był, ale osobiście nie cenię go jakoś przesadnie. Oczywiście szacunek mu się należy, ale szukając tutaj jakiś wybitnych pomysłów scenariusza można się zawieść. Mroczne, wykręcone, z częstym motywem morderstwa kochanek, zdrad itp.
Elementarz grozy, który warto znać, ale...

Swietna adaptacja wierszy i opowiadan E. A. Poego. Komiks nie jest wierny tworczosci EAP, autor dodal wiele od siebie, troche pozmienial, ale zrobil to w bardzo dobry sposob. Komiks swietnie oddaje klimat grozy Poego, czyta sie go z wileka przyjemnocia.
Kreska jest bardzo dobra.
Polecam.

Swietna adaptacja wierszy i opowiadan E. A. Poego. Komiks nie jest wierny tworczosci EAP, autor dodal wiele od siebie, troche pozmienial, ale zrobil to w bardzo dobry sposob. Komiks swietnie oddaje klimat grozy Poego, czyta sie go z wileka przyjemnocia.
Kreska jest bardzo dobra.
Polecam.