Rodowska potrafi ładnie pisać o miłości, z całą pewnością miłość jest w jej ujęciu romantyczna i patetyczna, ale jest to takie normalne, że ja to czuję, to jest wielkie uczucie w ujęciu codziennym i mnie to jak najbardziej pasuje. Rodowska pisze zupełnie odmiennie od Twardowskiego, nie jest infantylna, nie pisze o rzeczach niemożliwych, o czystym uczuciu, pisze bardziej po ludzku. Jest wrażliwa, to na pewno, ale nie brak jej realizmu, a to moje ulubione połączenie. Lubię też co prawda cyników, ale romantycznych, optymistycznych wyznawców utopii (jakiejkolwiek) nie trawię. Pisze czasem bardzo prosto, jak w "Schronach", ale mnie się to podoba, uwielbiam, żeby pisać dobrze, nie zawsze trzeba szukać wyrafinowanych słów albo konceptów. Podoba mi się też, że miłość u Rodowskiej jest stała, nie ma wielkiego cierpienia, tęsknoty, wszystko jest tak po troszku, umiarkowanie, to rzadkie podejście, tak mi bliskie.
Lubię bardzo "Rocznice", "Odruch", erotyk "(Twoje) mieć znaczy (moje) być", "Niepojętna".

Wyzwanie czytelnicze LC marzec 2021: Przeczytam książkę kierując się tagami z bazy LC: #poezjapolska (5).

Rodowska potrafi ładnie pisać o miłości, z całą pewnością miłość jest w jej ujęciu romantyczna i patetyczna, ale jest to takie normalne, że ja to czuję, to jest wielkie uczucie w ujęciu codziennym i mnie to jak najbardziej pasuje. Rodowska pisze zupełnie odmiennie od Twardowskiego, nie jest infantylna, nie pisze o rzeczach niemożliwych, o czystym uczuciu, pisze bardziej po...