LATO PRZECHODZI
"nie zawsze jestem sobą
czasem drzewem czasem szelestem
w powietrzu"
Henri Meschonnic

już prawie pełnia
w chaszczach
światło się chmurzy

oko zamyka się
otwiera
noc buzuje

kamienie idą się kąpać

ostatki słońca
przez skórę
wyścielają duszę

lato przechodzi
zakapturzone
przeziera przez sznury

muzyczne
toccata wilgoci
policzyć palcówki deszczu

skowyt karetki nad ranem
crescendo
lęku o niewidzialnych

lato uchodzi
każdy dzień jak liść
czepia się życia

pora na skok
w czas
bez spadochronu
•
"Między obcięciem języka a sylabą głodu"
(...)
otworzyć się nie otworzyć
oto szamotanie

o tworzyć
otwarzyć
ot ważyć się na życie
niezależnych ode mnie następstw

o nie mieć nic
prócz O
•
"Nic prócz O", czyli zanurzenie w sł-O-wo i poetyckie O-lśnienia.

@wschod_bug

LATO PRZECHODZI
"nie zawsze jestem sobą
czasem drzewem czasem szelestem
w powietrzu"
Henri Meschonnic

już prawie pełnia
w chaszczach
światło się chmurzy

oko zamyka się
otwiera
noc buzuje

kamienie idą się kąpać

ostatki słońca
przez skórę
wyścielają duszę

lato przechodzi
zakapturzone
przeziera przez sznury

muzyczne
toccata wilgoci
policzyć palcówki deszczu

skowyt...

Jestem wielką fanką poetki, wydaje mi się, że jesteśmy po prostu do siebie podobne, nasze myśli podążają tym samym torem, w dużej mierze zachwycają nas te same rzeczy.

Jestem pod wielkim wrażeniem tego, że poetka potrafi mnie rozkochać i rozsmakować w tym, czego nie lubię: w macierzyństwie, małych dzieciach, rymach (ale jest ich niewiele),w bardzo długich wierszach, w religii (nieprzesadnej, rozsądnej). Przez cały zbiór wierszy przechodzimy z Rodowską przez jej życie, wyznacznikiem tego są narodziny jej dzieci, wnuków, jej kolejne urodziny, losy jej kota. Uwielbiam w tych wydaniach to, że wiersze są przedstawione po kolei, tak jak ukazywały się kolejno w tomach, to najlepszy sposób na poznawanie poetów. Seria z emblematem naprawdę jest magiczna i bardzo za nią dziękuję PIW-owi, bo nie poznałabym wielu wspaniałych poetów, gdyby nie ta seria.

Rodowska to poetka neutralna, delikatnie bardziej zbaczająca w stronę kobiecości. Pięknie pisze o wszystkim, nawet o chorobach, umieraniu, starzeniu. Kiedy czytam, czuję, że chciałabym z taką osobą obcować, pijać z nią kawę i głaskać jej kota. Rodowska sprawia, że staję się zupełnie do siebie niepodobna. Pięknie zachwycić się słowem, a to mi się zdarza głównie tylko w poezji.
Tematyka jej wierszy jest przeróżna, niekoniecznie jednolita, pojawia się wiele wątków autobiograficznych, ale potraktowanych bez subiektywnej ckliwości, jakiegoś takiego wybiegu religijnego także doświadczymy, ale jest on rozsądny, bardziej odniosłam wrażenie, że powątpiewający. Zdarzają się cudowne, ale delikatne i subtelne erotyki, trochę o miłości, stosunkowo niewiele. Jest bardzo dużo cytatów i odniesień do kultury, geografii. Bardzo odpowiada mi to, że są wtrącenia po francusku, bo jestem umiarkowanym frankofilem, pewnie też z tego powodu tak dobrze mi się autorkę czyta.

Gorąco polecam książkę wszystkim fanom poezji, ale być może i komuś, kto poezji zasadniczo nie czyta, a chciałby zacząć.

Wyzwanie czytelnicze LC marzec 2021: Przeczytam książkę kierując się tagami z bazy LC: #poezjapolska (14).

Jestem wielką fanką poetki, wydaje mi się, że jesteśmy po prostu do siebie podobne, nasze myśli podążają tym samym torem, w dużej mierze zachwycają nas te same rzeczy.

Jestem pod wielkim wrażeniem tego, że poetka potrafi mnie rozkochać i rozsmakować w tym, czego nie lubię: w macierzyństwie, małych dzieciach, rymach (ale jest ich niewiele),w bardzo długich wierszach, w...