Beniamin Ashwood

Bardzo lubię gdy fantastyka łączy się z literaturą przygodową i tak właśnie jest w tym przypadku. Uwielbiam motyw drogi i wędrówki, a on właśnie stanowi trzon tej książki. Jeśli ktoś, tak jak ja, jest wielkim fanem tego motywu to powinien być zachwycony i naprawdę miło spędzić czas przy czytaniu tej książki. Droga stanowi tutaj główną fabułę, a akcja powieści ma dosyć łagodne tempo.

Świat wykreowany przez autora jest złożony i bardzo bogaty. Czytelnik wraz z bohaterami odbywa długą i daleką podróż odwiedzając po drodze wiele interesujących miejsc i miast, które są tak dobrze opisane, że obrazy tych lokacji same pojawiają się w wyobraźni czytelnika.

Beniamin to młody, prosty i momentami bardzo naiwny chłopak, który przed wyprawą w wielki i nieznany świat mieszkał w zapyziałej mieścinie Widoki, gdzie zajmował się warzeniem piwa. Na przestrzeni powieści możemy obserwować jego przemianę, choć nie całkowitą. Ben staje się bardziej mężny, odważny i zaprawiony w boju, lecz nadal wydaje się zbyt szlachetny jak na bezwzględne zasady sterujące światem. Jego prostoduszność od samego początku budzi sympatię i jest bohaterem, którego można łatwo polubić oraz szczerze mu kibicować. Uosabia wiele młodzieńczych ideałów, które ścierają się z bezlitosnym światem.

Bardzo mi się podobała ta przygoda, świetnie się przy niej bawiłam i nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Spełniła moje oczekiwania, zapewniła sporo rozrywki w dość stresującym dla mnie czasie, więc szczerze ją polecam. Myślę jednak, że nie jest to odpowiedni tytuł dla miłośników zawrotnego tempa akcji, wielkiego napięcia i emocji wylewających się bokami z każdej strony. Wszystko tutaj rozwija się powoli i nie ma zbyt wielu scen, gdzie czytelnik odczuje większe napięcie. Nie jest to wada, a dość miła odmiana od trendu, że czytelnika należy szokować co stronę.

Wydaje mi się, że ten tom to jedynie wstęp do serii, aby zapoznać się z bohaterami i wykreowanym światem. Myślę, że później akcja się rozkręci i zacznie się więcej dziać :D

Jest to książka dla miłośników motywu wędrówki, tych, którzy uwielbiają przygodowe fantasy i mają ochotę miło spędzić czas w ciekawym świecie z ciekawie wykreowanymi bohaterami.

Bardzo lubię gdy fantastyka łączy się z literaturą przygodową i tak właśnie jest w tym przypadku. Uwielbiam motyw drogi i wędrówki, a on właśnie stanowi trzon tej książki. Jeśli ktoś, tak jak ja, jest wielkim fanem tego motywu to powinien być zachwycony i naprawdę miło spędzić czas przy czytaniu tej książki. Droga stanowi tutaj główną fabułę, a akcja powieści ma dosyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli mieszkacie, czy mieszkaliście w małym mieście lub na wsi, to na pewno znacie to poczucie, gdy pragnie zobaczyć się coś więcej. Gdy słucha się o wielkich miastach, o nieograniczonych możliwościach i wielu rozrywkach, chęć jest coraz większa. Niektórzy są stworzeni do mieszkania na wsi, inni wolą metropolie, lecz większość ludzi chce zobaczyć coś więcej, poznać coś więcej. Chodzi o czyste przekroczenie granic, by zobaczyć, że za nimi też coś jest – tak jak mówią opowieści i zdjęcia. Czym innym jest wiedza, że świat nie kończy się tam, gdzie zazwyczaj przebywamy i czym innym jest zobaczyć to na własne oczy.

Beniamin od dziecka mieszka w Widokach i tam planuje spędzić resztę swojego życia. Tam pracował przed śmiercią jego ojciec, tam on sam się wychowywał i teraz tam pracuje. Prosty plan na życie, któremu Ben jest wierny. Jednak każdy ma jakieś marzenia... Ben również w wyobraźni bierze udział w niezwykłych przygodach, staje się wojownikiem, podróżuje przez cudowne miasta i doznaje chwały. Nie spodziewał się, że życie przyniesie mu możliwość, by zawalczyć o spełnienie tych marzeń. Zaczyna się od demona, później przybywają nietypowi goście. Co dalej? Jakie szanse dostanie młody chłopak? I czy zdecyduje się je wykorzystać?

Odkąd tylko pierwszy raz usłyszałam o serii książek "Beniamin Ashwood", zapragnęłam je przeczytać i wgłębić się w świat fantastyki. Czułam, że to powieść dla mnie, że przyniesie ze sobą wszystko, co szanuję w literaturze fantastycznej. Dlatego byłam w siódmym niebie, kiedy okazało się, że już niedługo zostanie wydana po polsku. Doczekałam tego z olbrzymią niecierpliwością i teraz jestem świeżo po przeczytaniu książki. Jak moje odczucia? Czy warto było tak mocno się ekscytować?

Miałam wrażenie, że "Beniamin Ashwood" przyniesie ze sobą niesamowicie rozbudowany i oryginalny świat, który będzie zaskakiwał swoją niesztampowością i unikatową perspektywą. Tymczasem historia na razie idzie najbardziej typowym tropem – jest dokładnie tym, o czym mówi opis i nie ma miejsca tu na nietypowe rozwiązania i nowe motywy. Czuję się pod tym względem zawiedziona. Choć chcę podkreślić, że dla osób, które nie czytają obsesyjnie fantastyki, może to być coś całkowicie nowego. Dla mnie jest to pomysł jak wiele innych. Przyjemny w odbiorze, sprawiający wrażenie dobrego znajomego, ale w żaden sposób niezaskakujący.

Niemniej warto spojrzeć na całą historię z perspektywy lekkości pióra autora. Za pomocą barwnych opisów pozwolił mi poznać dokładnie świat i dać pole do popisu dla mojej wyobraźni. Tutaj jest już charakterystyczny styl autora i jego subtelny dowcip. To właśnie on sprawia, że książkę czyta się w bardzo szybkim tempie, zapominając o istnieniu codzienności. Sama historia może być dość schematyczna, lecz w żaden sposób nie wyklucza to możliwości zaangażowania w losy bohaterów.

Przeczytałam całą powieść bardzo szybko, jednak warto podkreślić, że sama fabuła jest dość powolna, co w tym przypadku wyjątkowo cenię. To nie ma być szybka opowiastka, która daje wyłącznie rozrywkę. Ma to być pełnowymiarowa opowieść, gdzie emocje będą grały główną rolę, a czytelnik będzie mógł utożsamić się z postaciami. A przynajmniej ja tak to odbieram i stąd wynika moje zadowolenia z wolnej akcji. Dla mnie to doskonałe wprowadzenie pozwalające na spokojne zapoznanie się z otoczeniem i przywiązanie się do nowego uniwersum. Dzięki temu można zrozumieć wiele rzeczy i mam nadzieję, że dać się ponieść akcji w kolejnych tomach. Też w tym przypadku wchodzi aspekt motywu drogi, który często pozornie wydaje się nudny, a tak naprawdę niesie ze sobą olbrzymi potencjał, który jest subtelny i schowany za kurtyną różnorodnych wydarzeń. Pewnego dnia zaskoczy czytelnika.

Tym bardziej że cały czas wierzę, że uniwersum zszokuje mnie. Nie nazwałabym jeszcze go wielowymiarowym i panoramicznym, jednak podświadomie czuję, że niedługo spokojnie bez zawahania będę mogła używać tak górnolotnych słów w kontekście "Beniamina Ashwooda". Widzę, jak pisarz budował fundamenty pod całość, by wszystko w przyszłości było spójne, logiczne i fascynujące. Na razie świat przedstawiony wydaje się wielki, ale tylko w słowach bohaterów.

Właśnie – co z samymi bohaterami? Tutaj mam ponownie mieszane uczucia, ponieważ część z nich uważam za naprawdę genialnie wykreowane postacie, gdzie dominuje wyrazisty charakter i poczucie, że przed czytelnikiem jest osoba z krwi i kości. Jednak jest też parę bohaterów, gdzie jednak brakuje tego dopracowania ich kreacji. Mimo wszystko najważniejsze jest, że sam Ben zdobył moje głębokie uznanie jako postać literacka i sympatię jako on sam. Uwielbiam fakt, że pisarz stworzył osobowość głęboką, pełną refleksji, swojej własne charakterystyki. Beniamin ma dużo zalet, ale ma też wady. Nie czuć w nim wyidealizowania. W ogóle to jest bardzo odczuwalny przy prawie wszystkich postaciach. Są ludźmi, więc nie mogą być idealni, nawet wtedy gdy ich dominującą stronę jest dobro. W tym miejscu chciałabym przywołać Renfro – kolejna postać, która zyskała moją olbrzymią sympatię. Renfro ma tyle irytujących, wstydliwych lub po prostu złych cech, że jest to wręcz niemożliwe, by go lubić – ale jednak. Potrafi swoje wady naprawić olbrzymimi pokładami pozytywnej energii i własną historią, która tłumaczy naprawdę wiele.

Zresztą jestem pod wielkim wrażeniem pewnych wątków związanych właśnie z personalnymi historiami. Pisarz postarał się ukazać, jak wiele do powiedzenia ma wychowanie człowieka, miejsce, w którym na co dzień przebywa, wpływ innych ludzi. To wszystko kształtuje jednostki i sprawia, że czasami nie są w stanie przejść pewnych barier, mimo że bardzo by chciały. Podążają utartą ścieżką i ich wybicie z niej jest prawie niemożliwe. Lecz Cobble nie ogranicza się wyłącznie to takiego rodzaju banału, gdyż pokazuje też drugą stronę – są też ludzie, którymi niezmiernie łatwo manipulować i wręcz modelować ich jak świeżą glinę. W "Beniaminie Ashwoodzie" jest różnorodna tematyka i wiele wątków, lecz to właśnie ten aspekt najbardziej mnie urzekł i pozwolił na głębszą refleksję.

Mimo że książka nie spełnia wszystkich moich oczekiwań, to jestem bardzo zadowolona, że cierpliwie czekałam i wreszcie ją przeczytałam. Ma wiele wad i niedociągnięć, lecz obiecuje też wiele w przyszłości. Może to trochę naiwne, że tak mocno oceniam powieść w kontekście tego, czego jeszcze wtedy nie było, jednak moje własne doświadczenie pokazuje mi, że lepiej zawieść się w przyszłości niż pozbawić się możliwości poznania wspaniałej historii.

Jeśli mieszkacie, czy mieszkaliście w małym mieście lub na wsi, to na pewno znacie to poczucie, gdy pragnie zobaczyć się coś więcej. Gdy słucha się o wielkich miastach, o nieograniczonych możliwościach i wielu rozrywkach, chęć jest coraz większa. Niektórzy są stworzeni do mieszkania na wsi, inni wolą metropolie, lecz większość ludzi chce zobaczyć coś więcej, poznać coś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oczekiwałam naprawdę baaardzo wiele po tej książce, ze względu na ogromny hype jaki wokół niej urósł. I moim zdaniem takie oczekiwania i niepotrzebne nakręcanie się na nie wiadomo co sprawia, że do książki podchodzimy z wymaganiami, których powieść niestety nie jest w stanie nam dać. Nastawiłam się na prawdziwą ucztę, na najlepsze klasyczne fantasy, jakie w życiu czytałam, a prawda jest zgoła inna.

Beniamin Ashwood to książka, która będzie się podobała wielu osobom i jestem o tym przekonana. Mnie niestety nie urzekła, była porównywana do Maga Bitewnego i u mnie Mag wygrywa zdecydowanie. Naprawdę cieszyłam się na kolejną świetnie zapowiadającą się serię, jednak mnie nie kupiła z kilku powodów. Po pierwsze – OPISY. Jest ich w książce naprawdę bardzo dużo. Główny bohater tygodniami podróżuje przez dotąd nieznane mu tereny i to z nim odkrywamy je po raz pierwszy. Malownicze miasta, architektura, ukształtowanie terenu to coś, co jest w Benku bardzo dokładnie opisane. Mnie nudzi. Nudzi i niestety nic tego nie zmieni chociaż dodaje to smaku i klimatu całej książce i opowieści. Możemy się bardzo wczuć i wręcz poczuć to co czuje Benek. Ja nie czuję, bo naprawdę nie lubię aż tak opisów przyrody czy architektury, nie jest to po prostu mój konik. Dlatego napisałam wcześniej, że książka będzie gratką dla fanów wyżej wymienionych elementów. Mnie strasznie uwierały i po prostu męczyły.

Samej akcji, kiedy już się dzieje, nie mam nic do zarzucenia (poza wątkiem z piwem, który zanudził mnie na śmierć). Bardzo polubiłam wszystkich pobocznych bohaterów, są naprawdę ciekawi i mają wiele do opowiedzenia w przyszłości. Każdy z nich skrywa jakieś tajemnice i nie jest zbyt chętny, aby dzielić się nimi na prawo i lewo. Co do głównego bohatera, jakim jest Beniamin, spodziewałam się po nim wielkiego objawienia, jakichś ukrytych talentów czy zdolności, których nikt się w nim nie doszukiwał. Niestety takowych nie otrzymałam, jedyne w czym jest dobry to w ważeniu wyśmienitego piwa, oraz w mieczu, którego fachu dopiero się uczy. Osobiście liczyłam na jakieś magiczne uniesienie, ale niestety nic takiego nie dostałam. Za to dostałam mnóstwo stron o tym jak rozrasta się jego browar.

Jest to pierwszy tom z serii, ale czy sięgnę po drugi, tego nie wiem. Poniekąd bardzo ciekawią mnie dalsze losy bohaterów, ale jeżeli ponownie opisy wszystkiego będą pojawiały się z taką częstotliwością, chyba sobie odpuszczę. Zdecydowanie wolę wątki o pobocznych bohaterach, wolałabym bardziej skupić się na nich niż na opisie kolejnego miasta, do którego bohaterzy się udadzą.

Oczekiwałam naprawdę baaardzo wiele po tej książce, ze względu na ogromny hype jaki wokół niej urósł. I moim zdaniem takie oczekiwania i niepotrzebne nakręcanie się na nie wiadomo co sprawia, że do książki podchodzimy z wymaganiami, których powieść niestety nie jest w stanie nam dać. Nastawiłam się na prawdziwą ucztę, na najlepsze klasyczne fantasy, jakie w życiu czytałam,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mości Lordowie i Damy dworu...

...pozwólcie, że zacznę od przedstawienia Wam prostego chłopaka i sieroty, jakim jest tytułowy Beniamin Ashowood. To młody piwowar ze wsi Widoki, marzący o poznawaniu świata i bohaterstwie. Za sprawą demona, przez którego w jego wsi pojawia się mistrz miecza i mag, marzenia o wielkich przygodach okazują się jawą, a wszystko co uznawał za pewnik, musi przewartościować!

Napiszę chyba to co napisali już o tej książce wszyscy przedemną - to bardzo dobra książka z gatunku klasycznego fantasy. Mamy tu doczynienia z jakże częstym motywem drogi, który pozwala nam przemierzać cały stworzony przez autora świat, poznawać jego tajemnice, badać historie i wynikające z niej różnice w kolejnych lokacjach. Poza zamkami, cytadelami, warowniami i szlakiem, dzięki łowcy "moczymordzie" Rhysowi, przyjdzie nam zwiedzić nie jedną karczmę i przeżyć trudny porannego kaca mordercy. Autor postanowił wykorzystać więcej klasycznych motywów, choćby ten z kreowaniem postaci od zera do bohatera. Beniamina poznajemy na początku jako prostego, łatwowiernego i dobrodusznego chłopaka, nie raz właśnie przez swoje prostolinijne spojrzenie na świat dostanie po gębie. Tak w trakcie wyprawy poznaje on zawiłości świata, skomplikowane relacje międzyludzkie czy polityczne, a także że świat wcale nie jest tylko czarno-biały, a poza miłością, rządzi nim rządza władzy i chciwość. Sami dostrzegamy jego przemianę wraz z każdym przeczytanym przez nas rozdziałem.

Mam wrażenie, że książka jest wstępem do tego liczącego sześć tomów cyklu i ma za zadanie wprowadzić nas w zawiłości tego świata, zapoznać z bohaterami, historią i polityką nim rządzącą, a to nie pozwoliło na wiele zaskakujących i emocjonujących zwrotów akcji, choć samej akcji odmówić jej nie mogę i zdecydowanie dam szansę kolejnym częścią cyklu. Książkę czytało mi się dobrze, bez fajerwerków i większej chemi między nami, ale miło z nią spędziłem czas. Wiem, że innym bardziej przypadła ona do gustu, ale cóż mogę poradzić.

Mości Lordowie i Damy dworu...

...pozwólcie, że zacznę od przedstawienia Wam prostego chłopaka i sieroty, jakim jest tytułowy Beniamin Ashowood. To młody piwowar ze wsi Widoki, marzący o poznawaniu świata i bohaterstwie. Za sprawą demona, przez którego w jego wsi pojawia się mistrz miecza i mag, marzenia o wielkich przygodach okazują się jawą, a wszystko co uznawał za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowieść o tytułowym bohaterze, który porzuca dotychczasowe, spokojne życie w małym miasteczku, aby wyruszyć w świat. Historia o wędrówce w towarzystwie nowo poznanych ludzi, którzy z czasem okazują się być podporą i nauczycielami.

Bardzo spodobał mi się wykreowany Świat, w którym rozgrywa się akcja tej powieści fantasy. Przerażające stworzenia, historia polityczna krainy i wielkie rody kierujące się wygórowanymi ambicjami. W ten niezwykle brutalny świat zostaje wrzucony nasz bohater Ben, trochę zbyt naiwny, o miękkim sercu chłopak którego największym doświadczeniem była produkcja piwa. Beniamin uczy się jak bezwzględni są ludzie posiadajacy władzę i ze prawdziwa wolność to tylko złudzenie, ktora zanika pośród pokus i bogactw.

Książkę odebrałem bardzo pozytywnie. Posiada wiele ciekawych odnośnikow pasujących jak ulał do naszej rzeczywistości, zwłaszcza wzmianki społeczeństwie, władzy i życiu. Ben ma ciekawe i wciągające przygody, dzięki którym możemy zamartwiać się o bohaterów książki i dać się porwać w wir wydarzen. Powieść liczy ponad 500 stron lecz czyta się ją jednym tchem i na koniec pozostaje nam wypatrywać na horyzoncie drugiego tomu cyklu. A na to z pewnością się skuszę:)

Polecam z czystym sercem!

Opowieść o tytułowym bohaterze, który porzuca dotychczasowe, spokojne życie w małym miasteczku, aby wyruszyć w świat. Historia o wędrówce w towarzystwie nowo poznanych ludzi, którzy z czasem okazują się być podporą i nauczycielami.

Bardzo spodobał mi się wykreowany Świat, w którym rozgrywa się akcja tej powieści fantasy. Przerażające stworzenia, historia polityczna krainy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Beniamin Ashwood”, czyli tom pierwszy cyklu o tym samym tytule pióra A.C. Cobble, to książka, która od pierwszych stron przyprawiła mnie o uśmiech na twarzy i z nim już pozostałam do końca powieści.

Główny bohater książki, Beniamin Ashwood, to piwowar z małej wioski Widoki. Mężczyzna wiedzie spokojny żywot do czasu, gdy we wsi pojawia się niespodziewana grupa przejezdnych, a Beniamin chcąc chronić przyrodnią siostrę wyrusza wraz z nimi w pełną przygód podróż do tajemniczego Miasta. Drużynie na drodze staje oczywiście wiele przeszkód, od złodziejaszków po demony, a im bliżej celu tym większe tarapaty. Żeby nie było zbyt łatwo nad wędrowcami wisi niechybna wojna, a w środek całego tego zamieszania trafia oczywiście Beniamin.

Historia piwowara spodobała mi się już od pierwszych stron za sprawą lekkiego stylu autora i barwnych postaci. Każdy, kto choć zerknął na tył okładki zapewne już wie, że wykorzystany tu został motyw drogi i choć w pewnym stopniu jest to chwyt dość powszechny i znany, ja go kupuję.

Podróż Beniamina i jego towarzyszy obfituje w liczne przygody, zarówno te napotkane w jej trakcie jak i podczas postojów w miastach. Autor raczy nas zarówno elementami magii , szermierki i fantastyki jak i zwyczajnymi biesiadnymi momentami, przez co książka tworzy bardzo przyjemny klimat i czyta się sama.

Bardzo polubiłam samego Beniamina – prostolinijny i dobroduszny bohater, trochę zagubiony w wielkim świecie, przez co sprawiał wrażenie zwyczajnego kolegi z sąsiedztwa i od początku był mi bliską postacią. Być może momentami był zbyt naiwny, ale autor zostawił sobie szeroko otwartą furtkę w tworzeniu tej postaci, więc liczę, że nasz piwowar w kolejnych tomach rozwinie skrzydła. Moją uwagę i sympatię zaskarbili sobie również Rhys i Saala, dwaj wojownicy, którzy jako postacie drugoplanowe wnieśli wiele humoru i niebanalnych dialogów do powieści. Szczególnie zapadł mi w pamięć ten pierwszy, z początku niepozorny, jednak im dalej w las, tym więcej barw w postaci.

Historia Beniamina nie jest bez skaz, spodziewałam się więcej demonów chociażby, ale traktuje ją jako wstęp do pozostałych tomów. Czytałam ją z uśmiechem i z wielką przyjemnością uczestniczyłam w tej wędrówce. Zakończenie oczywiście rozbudziło moją ciekawość, więc nie mogę doczekać się kolejnych tomów.

„Beniamin Ashwood”, czyli tom pierwszy cyklu o tym samym tytule pióra A.C. Cobble, to książka, która od pierwszych stron przyprawiła mnie o uśmiech na twarzy i z nim już pozostałam do końca powieści.

Główny bohater książki, Beniamin Ashwood, to piwowar z małej wioski Widoki. Mężczyzna wiedzie spokojny żywot do czasu, gdy we wsi pojawia się niespodziewana grupa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Więcej tu opisów o warzeniu piwa i inwestowaniu w browar, niż walk z demonami. O ile pierwsza połowa książki niosła ze sobą fajny klimat przygody, tak druga połowa już była drogą przez mękę. Całość opisywana jest z perspektywy głównego bohatera, przez co omija nas mnóstwo rzeczy odnośnie wojny, intryg i akcji, w których on nie uczestniczy, za to ciągle czytamy o jego treningu z mieczem, uprawianiem yogi, robieniu piwa i wzdychaniu do dziewczyn. Na pewno mnie to nie zachęciło, by sięgnąć w przyszłości po kolejny tom.

Więcej tu opisów o warzeniu piwa i inwestowaniu w browar, niż walk z demonami. O ile pierwsza połowa książki niosła ze sobą fajny klimat przygody, tak druga połowa już była drogą przez mękę. Całość opisywana jest z perspektywy głównego bohatera, przez co omija nas mnóstwo rzeczy odnośnie wojny, intryg i akcji, w których on nie uczestniczy, za to ciągle czytamy o jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opinie o tej książce będą się zapewne kształtowały odmiennie w zależności od tego jakie ktoś ma doświadczenie czytelnicze z cyklami fantasy. Nie wątpię, że wiele czytelniczek/wielu czytelników polubi sympatycznie dupowatego i z natury niezdolnego do zła głównego bohatera, którego niechybnym przeznaczeniem jest (obok piwowarstwa) ratowanie nadobnych księżniczek i cyklicznie popełnianie szlachetnych czynów. Niestety sam nie potrafię tej sympatii w sobie wzbudzić, gdyż Beniamin Ashwood jest wyłącznie nieoryginalną i sztampową kalką z dziesiątek wcześniej opisanych bohaterów, którzy obok dzielnego centralnego narządu układu krwionośnego niewiele mają, ale rekompensują to zdolnością błyskawicznej nauki czego tylko się da (tu akurat walki na miecze) od tłumów kłębiących się wokół nich płytko zarysowanych postaci drugoplanowych (mistrzowie miecza, mili zbójcy na zlecenie, wyniosłe czarodziejki, spolegliwi karczmarze-weterani i równie uczynni lordowie-biznesmeni). O niczym oni bardziej nie marzą jak o tym, by podzielić się z Benem swoim dorobkiem i doświadczeniem całego życia. Drugą kategorię postaci drugoplanowych stanowią oczywiście okoliczne dziewice w niebezpieczeństwie, które Ben bezkompromisowo ratuje przed czym się da (oprócz dziewictwa naturalnie). Niestety autor książki nie jest równie bezkompromisowy i nawet nie próbuje ratować czytelników przed śmiertelną nudą wędrówki przez całą mapę urozmaiconą aż do bólu w jelitach kilkustronicowymi opisami kolejnych miast i posiadłości. Ziewaniu sprzyja dodatkowo to, że w książce nieomal nic się nie dzieje jeśli nie liczyć bójek z demonami (bez żadnego znaczenia dla rozwoju fabuły) i kilku zwłok nieistotnych postaci. W tle widać co prawda jakieś intrygi polityczne, szemrane interesy i zdrady, ale na pierwszy plan nic się nie przebija i poznajemy jedynie lokalnych antagonistów dzielnego Bena, bezkompromisowo walczącego o lokalny rynek przetworów chmielu.

Wtórność i podobieństwa fabuły do innych powieści fantasy wyrażają się nie tylko w ordynarnym zżynaniu pomysłów, postaci, rozwiązań fabularnych i instytucji np. z "Koła czasu" Jordana (Sanktuarium=Tar Valon), ale także w stylu pisania autora, który z lubością zamieszcza sążniste opisy krajobrazów, dróg, miast i targowisk w tekście niezbyt długiej książki (ponownie jak u Jordana, tylko że z okresu, kiedy niemożliwie rozwlekał on fabuły kolejnych tomów "Koła Czasu"). Na przygody, demony i bijatyki nie pozostaje zbyt wiele miejsca i chociaż z czasem udawało mi się czymś od chwilowo zaciekawić, to nieodmiennie te krótkie momenty tonęły w głębinach znudzenia i zakończyły się finałowym cliffhangerem. Dotrwałem do końca, lecz perspektywa sześciotomowego czytania o kolejnych dokonaniach Bena wydaje mi się teraz równie atrakcyjna jak smog krakowski. A szmatława jakość wydania książki w miękkich okładkach (niezawodna pod tym względem Fabryka Słów) też nie zachęca do zakupu kolejnych tomów. Może autor się poprawi i wymyśli coś nie tylko ciekawszego, ale i własnego? Słaba to nadzieja.

Opinie o tej książce będą się zapewne kształtowały odmiennie w zależności od tego jakie ktoś ma doświadczenie czytelnicze z cyklami fantasy. Nie wątpię, że wiele czytelniczek/wielu czytelników polubi sympatycznie dupowatego i z natury niezdolnego do zła głównego bohatera, którego niechybnym przeznaczeniem jest (obok piwowarstwa) ratowanie nadobnych księżniczek i cyklicznie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ojej... Właśnie skończyłem czytać i moja mina jest bardzo podobna do tej, jaką prezentuje nam bohater na okładce. Co się tu właściwie stało? Do czego cała ta historia zmierzała? Nie sposób odgadnąć. Według opinii czytelników miało to być "fantasy z motywem drogi". Faktycznie, droga tu była. Co prawda jej cel nie był jasny, przebieg tak zagmatwany jak tylko mógł (śledząc załączoną na tyle mapkę), a lokacje zerżnięte z innych powieści fantasy (Fabrizio to Ziemiomorze, Biały Dwór to Minastirith, Widoki to Shire), to fantasy mamy jak na lekarstwo. Dość powiedzieć, że demonom - tak wyeksponowanym na okładce - poświęcono może 10 stron w całej 500 - stronicowej książce. Czym on są, skąd pochodzą, jaką grają rolę? Domyśl się człowieku. Ważne, że nawet gdy atakują całym rojem, to czarodziejka może zrobić jeden błysk i już ich nie ma!

Bohaterowie to kolejny problem. Tytułowy Ben Ashwood... Nie sposób pominąć jego nazwisko, które zostało nam podane tylko po to, żeby autor miał drugi rzeczownik (poza Benem), którym mógłby opisywać bohatera. Tak więc mamy: Ben, Ashwood, piwowar. To są słowa, którymi operuje narrator, kiedy mówi o nim. Już chyba widać, jak bezbarwną postacią jest Ben. Jego cechy? Zadawanie głupich pytań mających na celu nakreślanie kompletnie nie interesującego nas świata, oraz budzenie się na kacu. Tyle. Nijakość aż rani oczy.
Kolejni bohaterowie są niewiele lepsi. Mamy czarodziejkę, która wypowiedziała może trzy słowa, mistrza miecza, który nigdy nie miał okazji dowieść jakim to mistrzem jest, złodziejaszka (tak, nie złodzieja! to słowo było wałkowane tyle razy, że miałem ciarki za każdym razem gdy padało.) oraz jakiegoś bliżej nieokreślonego typa spod ciemnej gwiazdy, który też dobrze radzi sobie w bójce. Taka to przaśna drużyna. Co może pójść nie tak?

Wszystko. Zupełny brak fabuły jest tu największym problemem. Kompletnie nie wiemy co kieruje bohaterami, jakie są ich intencje, dokąd ma prowadzić ta cała przygoda. Podróżują od miasta do miasta, opisując nam szczegółowo każde z nich (opisy miast to połowa książki). Gdyby to były oryginalne lokacje, to ok - ale tu mamy wszystko, co już było! Czekam tylko na leśne królestwo elfów i podziemne miasto krasnoludów, które z pewnością pojawią się w kolejnych tomach. Bardzo liczyłem na te demony - spodziewałem się właściwie czegoś w rodzaju "Malowanego człowieka". Niestety, demonów tu praktycznie nie mamy. Za to mamy ognistego smoka ze sztucznych ogni, pikującego na ludzi podczas festynu. Brzmi znajomo?

Lista jest długa, więc za co trzy gwiazdki? Otóż mimo wszystko udało mi się dociągnąć książkę do końca, a to rzadko zdarza mi się w przypadku tak słabych pozycji. Dlaczego tak się stało? Ciężko mi samemu odpowiedzieć. Czytało się to łatwo, szybko, a ja akurat potrzebowałem czegoś lekkiego, jako odpoczynek po trudniejszych książkach. Nie spodziewałem się jednak tak infantylnej historii, napisanej tak marnym językiem. Swoje trzy grosze dorzucił tu z pewnością tłumacz. W ogóle to Fabryko Słów - takie inwestycje nie przysporzą Wam czytelników i nie wyciągną z bagna, w które wciągnęła Was pani Babis. Radzę poszukać bardziej ambitnych dzieł, bo tym pokazujecie, za jakich idiotów macie dzisiejszą młodzież.

Ostatnia rzecz - 55 zł w Empiku?? To już jest czyste złodziejstwo. Z całą pewnością nie sięgnę po kolejny tom, choćbym nie wiem jakiego odpoczynku potrzebował. Szkoda czasu na takie byle co.

Ojej... Właśnie skończyłem czytać i moja mina jest bardzo podobna do tej, jaką prezentuje nam bohater na okładce. Co się tu właściwie stało? Do czego cała ta historia zmierzała? Nie sposób odgadnąć. Według opinii czytelników miało to być "fantasy z motywem drogi". Faktycznie, droga tu była. Co prawda jej cel nie był jasny, przebieg tak zagmatwany jak tylko mógł (śledząc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Byłoby dobrze ale powieść całkowicie wytraca swój impet gdzieś tak w połowie. Już samo to zasługuje na nagane ale to nie wszystko. Kuleje sposób przedstawienia postaci, ileż można czytać o tym jakiego akurat kaca ma główny bohater? Jak jest czarodziejka to ma zasznurowane usta i jest chłodna w obyciu. Jak mistrz miecza to filozof i śpiewny głos, autor przytłacza nas stereotypami. No i widać że pomysł na Sanktuarium jest inaczej podanym Pałacem Proroków z Miecza Prawdy. Co nie byłoby niczym złym bo Goodkind wymyślił to genialnie, jest co naśladować. Niestety brak tu subtelniejszej gry słów momentami, przedstawione nam wydarzenia w większości są opisane dość siermieznie i bez skoncentrowania bohaterów przy wykonywaniu wspólnego zadania. Jest to duży błąd bo autor od początku daje nam do zrozumienia że wchodzimy w typowy świat fantastyczny gdzie mamy magię oraz drużynę której zadaniem jest dotarcie drogą pełną niebezpieczeństw gdzieś daleko i dostarczenie czegoś lub kogoś by ratować świat albo przynajmniej jakiś jego fragment. To obietnica dobrej zabawy bo przy takim schemacie ciężko jest coś popsuć a do tego wrzucenie naszych bohaterów w pieszą wędrówkę daje prawie nieograniczone możliwości fabularne. Ważne jest jednak to by drużyna działała wspólnie, a przynajmniej żeby czytelnik był na bieżąco informowany co dzieje się z jej członkami. Tu natomiast od razu po wykonaniu zadania drużyna się rozwiązuje, osiada w mieście i autor każe nam śledzić na przykład postępy Bena w rozkręcaniu browaru. W efekcie drogi i drużyny dostajemy za mało, ponieważ bohaterowie osiadaja w mieście to niewiele się dzieje a jak już coś się dzieje to jest dokładnie tym czym się wydaje. Brak napięcia i powolniejszego odkrywania kart przeszkadzają bardzo w odbiorze jednak coś w stylu autora każe mi dac mu szansę, nie jest tak całkiem beznadziejny.

Byłoby dobrze ale powieść całkowicie wytraca swój impet gdzieś tak w połowie. Już samo to zasługuje na nagane ale to nie wszystko. Kuleje sposób przedstawienia postaci, ileż można czytać o tym jakiego akurat kaca ma główny bohater? Jak jest czarodziejka to ma zasznurowane usta i jest chłodna w obyciu. Jak mistrz miecza to filozof i śpiewny głos, autor przytłacza nas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to