„Beniamin Ashwood” A. C. Cobble’a otwiera sześciotomową serię o przygodach piwowara z zadatkami na bohatera. Ben początkowo ma niewiele więcej niż dobre chęci, ale długa droga do Sanktuarium staje się dla niego doskonałą lekcją życia. Tym bardziej że towarzysze podróży chętnie dzielą się z nim swoimi doświadczeniami. „Ekipa” ma dość standardowy skład, poza Benem to: czarodziejka, mistrz miecza, tajemniczy mężczyzna o wyglądzie rzezimieszka i trzy młode dziewczęta w drodze do Sanktuarium, gdzie dwie z nich mają uczyć się magii. I tu zaczynają się problemy. Tyle że raczej dla czytelnika niż dla bohaterów.

Główny problem stanowi wtórność powieści. Bohaterowie wydają się kalkami innych sztampowych postaci z literatury fantastycznej. Brak im czegoś, co by ich wyróżniało i przykuwało uwagę. Mimo wszystko mogą ciekawić tych, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z fantastyką, albo którzy nie mają nic przeciwko utartym schematom. Problem stanowi też to, że po okładce i opisie oczekujemy powieści o walkach z demonami, tymczasem pojawiają się one w książce dosłownie dwa razy, nie bardzo wiadomo, dlaczego i po co. Również głównemu bohaterowi brakuje jasno sprecyzowanego celu: idzie tam, gdzie poniesie go los, a kiedy natrafia na przeciwności, zawsze pojawiają się osoby gotowe mu pomóc i w pewnym sensie rozwiązać problem za niego. Osobiście nie miałam nic przeciwko opisom kolejnych miejsc, brakowało mi natomiast dokładniejszych opisów postaci. „Beniamin Ashwood” to powieść magii i miecza z motywem drogi, tyle że największy nacisk pada tu na drogę, miecz pojawia się raczej w ćwiczeniach niż w walce, a magii jest jak na lekarstwo.

Nie znaczy to, że powieść Cobble’a jest złą książką. Ma całkiem spory potencjał i z tego, co widzę, kolejne tomy są oceniane wyżej niż pierwszy. Trzeba przyznać, że pod koniec Ben rzeczywiście bierze sprawy w swoje ręce i przejmuje inicjatywę. Dobrze rokuje też postać Rhysa (jeśli ten wątek zostanie rozwinięty tak, jak podejrzewam), zbliżającej się wojny i demonów. Ogólnie była to przyjemna lektura, chociaż spodziewałam się po niej czegoś więcej. Myślę, że warto dać szansę kolejnym tomom.

Agnieszka Kruk