I (nie) żyli długo i szczęśliwie. Najgorsze rozstania w historii

Lubicie książki będące zbiorami anegdot? To ten typ popularnonaukowej lub historycznej książki, w której charyzmatyczny autor przeprowadza nas przez zabawne sytuacje z przeszłości, śmieszkując po drodze. Potencjalny problemem może być to, że o ile same opisane sytuacje są tak absurdalne, że aż śmieszne, to narracja autora niektórych może denerwować.

Mnie jakoś szczególnie to nie przeszkadza, więc książka „I (nie) żyli długo i szczęśliwie” bardzo mnie zainteresowała. Mam wrażenie, że opowieści ze starożytności i średniowiecza osiągały wyższy poziom absurdu niż te późniejsze - chyba że po prostu się przyzwyczaiłam.

💔🔪💔

Znacie to stwierdzenie, że ludzie uwierzą ci we wszystko, o ile powiesz to z dostateczną pewnością siebie? Cóż, niejaka Lukrecja Borgia będąc w zaawansowanej ciąży, zdołała wmówić wszystkim, że jest dziewicą, a jej mąż impotentem… Podobnych przykładów niespotykanego tupetu w tej książce nie brakuje. Bywa też brutalnie (średniowiecze to nie tylko książęta na białych rumakach…), ale co zaskakujące - również pokrzepiająco. Jennifer Wright, pomimo że opisuje te wszystkie okropności, to jednak wierzy w prawdziwą miłość i sympatyzuje z ludźmi o złamanym sercu.

Jeżeli chcecie dowiedzieć się jak przetrwać noc w lodowym pałacu, gdzie zostało się zamkniętym nago przez zgorzkniałą, zazdrosną carycę albo chętnie poczytalibyście o ucinaniu głów, zmuszaniu ludzi do udawania kur i wmawianiu wszystkim, że nasza partnerka jest duchem - myślę, że ta książka może Was zainteresować.

Lubicie książki będące zbiorami anegdot? To ten typ popularnonaukowej lub historycznej książki, w której charyzmatyczny autor przeprowadza nas przez zabawne sytuacje z przeszłości, śmieszkując po drodze. Potencjalny problemem może być to, że o ile same opisane sytuacje są tak absurdalne, że aż śmieszne, to narracja autora niektórych może denerwować.

Mnie jakoś szczególnie...

Muszę przyznać, że jest to bardzo przyjemny koncept na książkę. Początkowo chciałam ją kupić i mieć na swojej półce, ale po pewnym czasie uznałam, że to chyba bez sensu, bo raczej nie wrócę nigdy do tej książki. Owszem ma śliczną okładkę i z resztą cała seria Zrozum wygląda ekstra, ale jest wiele znacznie ciekawszych pozycji, które warto mieć w biblioteczce, niż ta.
Jednak przyznam, że dowiedziałam się naprawdę wielu ciekawostek, które bardzo lubię.

Muszę przyznać, że jest to bardzo przyjemny koncept na książkę. Początkowo chciałam ją kupić i mieć na swojej półce, ale po pewnym czasie uznałam, że to chyba bez sensu, bo raczej nie wrócę nigdy do tej książki. Owszem ma śliczną okładkę i z resztą cała seria Zrozum wygląda ekstra, ale jest wiele znacznie ciekawszych pozycji, które warto mieć w biblioteczce, niż ta.
Jednak...

Bardzo ciekawy temat, ale przedstawiony w raczej tragikomiczny sposób. Autorka sili się na zdecydowanie nieśmieszne żarciki, tak, że czytaniu towarzyszy bezustanne poczucie cringu. Kilka razy chciałam odłożyć książkę nieskończywszy jej. Nie polecam, chyba, że kogoś bardzo ciekawi temat.

Bardzo ciekawy temat, ale przedstawiony w raczej tragikomiczny sposób. Autorka sili się na zdecydowanie nieśmieszne żarciki, tak, że czytaniu towarzyszy bezustanne poczucie cringu. Kilka razy chciałam odłożyć książkę nieskończywszy jej. Nie polecam, chyba, że kogoś bardzo ciekawi temat.

6,5.

6,5.

Świetny poradnik dla planujących rozstanie - jak zrobić to efektownie i efektywnie. Książka napisana z ironicznym, momentami czarnym poczuciem humoru. Książ w której trup ściele się gęsto, gdzie ścięcie mieczem to szlachetny gest (niby lepsze od ścięcia) toporem), w której kobiety tracące dzieci są czarownicami. Oby każdemu „Ból straty przemienił się w coś pięknego”.

Świetny poradnik dla planujących rozstanie - jak zrobić to efektownie i efektywnie. Książka napisana z ironicznym, momentami czarnym poczuciem humoru. Książ w której trup ściele się gęsto, gdzie ścięcie mieczem to szlachetny gest (niby lepsze od ścięcia) toporem), w której kobiety tracące dzieci są czarownicami. Oby każdemu „Ból straty przemienił się w coś pięknego”.

Książka podejmuje ciekawy temat. Zostały w niej umieszczone naprawdę interesujące wydarzenia i postaci historyczne. Mamy tu sporo humoru. Dlaczego więc oceną jest tylko 5/10? Ponieważ w większości przytoczonych historii dostajemy je w formie, która bardzo przypomina anegdotki, pełne humoru, na którym przecież nie powinna się opierać się taka książka. A przynajmniej nie głównie. Zabrakło mi tu szerszych kontekstów, większych ilości informacji. Za mało to było "mięsiste". Dlatego, chociaż dość przyjemnie mi się czytało, pozostał duży niedosyt.

Książka podejmuje ciekawy temat. Zostały w niej umieszczone naprawdę interesujące wydarzenia i postaci historyczne. Mamy tu sporo humoru. Dlaczego więc oceną jest tylko 5/10? Ponieważ w większości przytoczonych historii dostajemy je w formie, która bardzo przypomina anegdotki, pełne humoru, na którym przecież nie powinna się opierać się taka książka. A przynajmniej nie...

Bardzo przyjemna książka. W trakcie czytania wydawało mi się, że wszystkie te ciekawostki są owszem, niesamowicie interesujące, ale jednak dość szybko o nich zapomnę. Po kilku miesiącach od przeczytania okazuje się, że zaskakująco dużo w głowie zostało.
Autorka przyjęła tutaj pozę koleżanki interesującej się historią, która nad kieliszkiem wina sprzedaje nam co ciekawsze anegdoty, których nie dowiemy się z oficjalnych opracowań i streszczeń czy lekcji historii. Styl pisania mnie osobiście średnio odpowiadał. Język mówiony na papierze ciągle wywołuje u mnie ciarki żenady. Nie zmienia to faktu, że całość przeczytałam w trzy dni, z niemalejącym zainteresowaniem.

Bardzo przyjemna książka. W trakcie czytania wydawało mi się, że wszystkie te ciekawostki są owszem, niesamowicie interesujące, ale jednak dość szybko o nich zapomnę. Po kilku miesiącach od przeczytania okazuje się, że zaskakująco dużo w głowie zostało.
Autorka przyjęła tutaj pozę koleżanki interesującej się historią, która nad kieliszkiem wina sprzedaje nam co ciekawsze...

Mhmmm... była to nawet ciekawe książka, ale zacznijmy od początku.

Sama książka zawiera kilkanaście z dużym humorem opowiadań o dawnych postaciach historycznych. Zaczynając od cesarstwa Rzymskiego do XVIII wieku. Kilka opowiadań z niej zapamiętałam po dłuższym okresie czasu. Nie polecam jej czytać w krótkim okresie czasu, bo część opowiadań zmyje wam się w jedno.

7/10

Mhmmm... była to nawet ciekawe książka, ale zacznijmy od początku.

Sama książka zawiera kilkanaście z dużym humorem opowiadań o dawnych postaciach historycznych. Zaczynając od cesarstwa Rzymskiego do XVIII wieku. Kilka opowiadań z niej zapamiętałam po dłuższym okresie czasu. Nie polecam jej czytać w krótkim okresie czasu, bo część opowiadań zmyje wam się w jedno.

7/10

4

Ta książka to zbiór opowiastek historycznych, których nie dowiemy się na historii. Są to raczej ciekawostki niż wiedza konieczna do życia. Niemożliwie denerwujące wstawki od autorki, która sili się na bycie zabawną drażnią. Podpisy niektórych ilustracji są równie żenujące i nieśmieszne. Spośród 13 różnych opowiastek może dwie lub trzy mnie aktywnie zainteresowały. Można uznać, że jest to raczej książka z tych, które można przeczytać, ale nie trzeba i pod warunkiem, że nie ma nic lepszego pod ręką.
Niech najlepszą oceną będzie fakt, że zaczęłam ją czytać w maju 2021, a skończyłam w lutym 2022 tylko dlatego żeby mieć ją z głowy.

4

Ta książka to zbiór opowiastek historycznych, których nie dowiemy się na historii. Są to raczej ciekawostki niż wiedza konieczna do życia. Niemożliwie denerwujące wstawki od autorki, która sili się na bycie zabawną drażnią. Podpisy niektórych ilustracji są równie żenujące i nieśmieszne. Spośród 13 różnych opowiastek może dwie lub trzy mnie aktywnie zainteresowały. Można...

Bardzo ciekawa i wciągająca, choć nierówna książka. „I (nie) żyli długo i szczęśliwie. Najgorsze rozstania w historii” opowiedziana jest w dowcipny, lekki i niezobowiązujący sposób. Nie mam nic do tej narracji, lubię kiedy autorzy czy narratorzy historii zwracają się bezpośrednio do czytelnika. Z tym, że autorka trochę przesadziła z ilością dygresji i porównań, co odciągało od głównego tematu i było raczej niepotrzebne. Było tego za dużo, co pod koniec już było bardziej irytującą wstawką niż ciekawą dygresją. Co do samej treści, czyli historii par na przestrzeni stuleci to są one bardzo ciekawe i wciągające, niektóre mniej lub bardziej. Ale uważam to akurat za normalne, osobiście mnie ciekawiły bardziej historie za czasów Nerona, Henryka VIII oraz z XVII i XVIII wieku, niż bliżej nam znane z ubiegłego stulecia. Z prostego faktu, że te czasy dla mnie są bardziej interesujące i fascynujące.
Podsumowując ta pozycja nie była porywająca, zabrakło trochę mięsa, ale była ciekawa, dobrze spędziłam czas i chętnie sięgnę po coś podobnego lub po inną książkę autorki.

Bardzo ciekawa i wciągająca, choć nierówna książka. „I (nie) żyli długo i szczęśliwie. Najgorsze rozstania w historii” opowiedziana jest w dowcipny, lekki i niezobowiązujący sposób. Nie mam nic do tej narracji, lubię kiedy autorzy czy narratorzy historii zwracają się bezpośrednio do czytelnika. Z tym, że autorka trochę przesadziła z ilością dygresji i porównań, co odciągało...