Piękne, wyraziste postaci drugoplanowe (kapitalny Paklin!). Epizod z zatrzymanymi w czasie, dobrodusznymi dziadziusiami przemówił do mojej wyobraźni - można by to potraktować jako osobną nowelkę, stanowiącą zaskakujący kontrapunkt w dość ciężkiej tematyce ogólnej. Natomiast główny bohater i jego ukochana wydali mi się sztampowi i mdli. Mimo to fabuła może wciągnać, jak to u Turgieniewa, a temat z historycznego punktu widzenia ważny - mamy tu pierwsze, niedojrzałe próby wywołania rewolucji socjalnej w przyszłej "ojczyźnie proletariatu".

Piękne, wyraziste postaci drugoplanowe (kapitalny Paklin!). Epizod z zatrzymanymi w czasie, dobrodusznymi dziadziusiami przemówił do mojej wyobraźni - można by to potraktować jako osobną nowelkę, stanowiącą zaskakujący kontrapunkt w dość ciężkiej tematyce ogólnej. Natomiast główny bohater i jego ukochana wydali mi się sztampowi i mdli. Mimo to fabuła może wciągnać, jak to u...

Książka-cudo jak dla mnie. Na ogół nie lubię korespondencji w książkach, ale tutaj te listy pisane były z taką czułością, że okazało się to dla mnie najlepszą częścią całej tej powieści. Uwielbiana przeze mnie tematyka rewolucyjna zakończyła się inaczej niż to sobie wyobrażałam. Przez cały czas zdawało mi się, że historia potoczy się zupełnie odmiennie niż naprawdę w tej książce się potoczyła. Te zwroty akcji, jak dla mnie, niesamowite. Określiłabym tę książkę jako wzruszającą - delikatne, ale treściwe opisy przyrody wprowadzające w nastrój, opis uczuć bohaterów, dzięki którym od razu jesteśmy naprowadzani kto będzie "dobry", a kto gorszy. O tych pełnych troski listach nie trzeba pisać. Będę wspominać tę książkę jeszcze przez długi czas. Na ten moment śmiało mogę powiedzieć, że Turgieniew został oficjalnie moim ulubionym autorem starej literatury rosyjskiej. Puszkin, bo Puszkin, ale jednak Turgieniew ma coś w sobie. No i jednak moja ulubiona tematyka rewolucji... To nie mogło się nie udać. Już ta pierwsza cnotliwa scena z papierosami była dla mnie znakiem, że to będzie jedna z moich ulubionych książek.

Książka-cudo jak dla mnie. Na ogół nie lubię korespondencji w książkach, ale tutaj te listy pisane były z taką czułością, że okazało się to dla mnie najlepszą częścią całej tej powieści. Uwielbiana przeze mnie tematyka rewolucyjna zakończyła się inaczej niż to sobie wyobrażałam. Przez cały czas zdawało mi się, że historia potoczy się zupełnie odmiennie niż naprawdę w tej...

Opowiadanie o tym, jak to garstka zapaleńców próbowała wszcząć rewolucję wśród rosyjskich chłopów w połowie XIX wieku. Ani chłopi nie dojrzali do rewolucji, a i sami rewolucjoniści za bardzo nie wiedzieli jak się za nią zabrać. Turgieniew tego nie dożył, ale my już wiemy, że znaleźli się tacy co potrafili.
Za to ja mam taką nadzieję, że ludzkość dożyje do takiego dnia, kiedy jedyną rewolucją będzie rewolucja w kremach przeciwzmarszczkowych. Ale chyba musieliby najpierw zniknąć niesprawiedliwie bogaci i niesprawiedliwie biedni.
Rozterki narodników nas zupełnie nie zajmują, więc i tematyka książki wyłącznie dla zainteresowanych epoką. Także wątek romantyczny wypada blado, ale mnie, jak w każdej książce tego autora, zachwyca odmalowanie postaci drugoplanowych. Takie małżeństwo Sypiaginów nic tylko przenieść w nasze czasy i okaże się, że zachowania bogaczy są odporne na upływający czas. A ich opis jest żywy, groteskowy i przekonywujący.
No i ten piękny język.

Opowiadanie o tym, jak to garstka zapaleńców próbowała wszcząć rewolucję wśród rosyjskich chłopów w połowie XIX wieku. Ani chłopi nie dojrzali do rewolucji, a i sami rewolucjoniści za bardzo nie wiedzieli jak się za nią zabrać. Turgieniew tego nie dożył, ale my już wiemy, że znaleźli się tacy co potrafili.
Za to ja mam taką nadzieję, że ludzkość dożyje do takiego dnia,...

Wow.
Jestem świeżutko po lekturze i jeszcze nie zdążyłam po niej ochłonąć...
Cóż, nawet nie wiem jak zabrać się za napisanie jakiejkolwiek uporządkowanej opinii o "Nowiźnie".
Najlepiej od początku, ale co uznać za początek?

Wybrałam tę książkę do swojej prezentacji maturalnej, która ma ukazać wizerunek Polaków w prozie rosyjskiej XIX wieku. Coś mnie ku tej literaturze rosyjskiej zaczęło ciągnąć mimo, że nikt nie dowierza, iż mogłam wybrać tak "trudny" (?) temat.
O wizerunku Polaków w "Nowiźnie" mało byłoby do powiedzenia, jednak Polak na pewno jeden jest i jakoś będę musiała sobie poradzić, by coś na jego temat powiedzieć. Sprawa Polaków nie jest tam jednak najważniejsza.

"Nowizna" jest powieścią społeczno-polityczną, która doskonale ukazuje przekrój rosyjskiego społeczeństwa. Mamy wybujałą szlachtę, która dąży do poprawienia swojej sytuacji kosztem prostych ludzi. Ukazany jest lud jako biedny i dźwigający na swych barkach swoich panów i ich ambicje. Mamy grupę rewolucjonistów, których konspiracyjne działania doprowadzają do klęski.
Ale znowu nie to jest tam najważniejsze.

W powieści można doszukać się tak wiele wątków, które napisane w konwencji realistycznej, w efekcie stają się groteską. I to jest chyba
najbardziej niezwykłe w powieści Turgieniewa. Uporządkowana akcja, wyraźni bohaterowie, wszechobecny realizm, wszystko to składa się na typową powieść XIX-wieczną. Przerysowany jest, natomiast, obraz niemal każdego bohatera, czyniąc tę powieść niezwykłą.

Jeżeli jesteście zainteresowani literaturą rosyjską - czytajcie Turgieniewa!
A na mojej półce czekają już "Opowiadania", "Poezje prozą" i "Rudin". :)

Wow.
Jestem świeżutko po lekturze i jeszcze nie zdążyłam po niej ochłonąć...
Cóż, nawet nie wiem jak zabrać się za napisanie jakiejkolwiek uporządkowanej opinii o "Nowiźnie".
Najlepiej od początku, ale co uznać za początek?

Wybrałam tę książkę do swojej prezentacji maturalnej, która ma ukazać wizerunek Polaków w prozie rosyjskiej XIX wieku. Coś mnie ku tej literaturze...