Powiedzieć, ze to strata czasu to jak nic nie powiedzieć. Naiwna, pełna wielkich słów a małych treści. Bez polotu, jakby wymuszona.

Powiedzieć, ze to strata czasu to jak nic nie powiedzieć. Naiwna, pełna wielkich słów a małych treści. Bez polotu, jakby wymuszona.

Książka wywołuje wiele pozytywnych uczuć. W magiczny sposób po przeczytaniu pojawia się motywacja do działania, do zaprowadzenia zmian w naszym życiu oraz przeświadczenie, że ze wszystkim sobie poradzimy. Ukazuje, że nie należy trzymać się schematów tylko można podążać własną ścieżką i pomimo wszelkich przeciwności losu spełniać marzenia. Inspiruje do postepowania w zgodzie z naturą oraz własną duszą.

Książka wywołuje wiele pozytywnych uczuć. W magiczny sposób po przeczytaniu pojawia się motywacja do działania, do zaprowadzenia zmian w naszym życiu oraz przeświadczenie, że ze wszystkim sobie poradzimy. Ukazuje, że nie należy trzymać się schematów tylko można podążać własną ścieżką i pomimo wszelkich przeciwności losu spełniać marzenia. Inspiruje do postepowania w zgodzie...

Książka w magicznym klimacie, pełna zapomnianych wierzeń i rytuałów🧚🏼‍♀️ Zabiera w podróż w najdalsze zakątki świata oraz pokazuje, że nie trzeba „jak wszyscy” tylko można „inaczej”. Ta książka gra na emocjach jak mało która. Zdenerwuje, wstrząśnie, chwyci za gardło. To historia o sile przeznaczenia i o tym, że nawet najczarniejsze dni kiedyś mijają i nie warto się im poddawać. Chociaż kusi.

Książka w magicznym klimacie, pełna zapomnianych wierzeń i rytuałów🧚🏼‍♀️ Zabiera w podróż w najdalsze zakątki świata oraz pokazuje, że nie trzeba „jak wszyscy” tylko można „inaczej”. Ta książka gra na emocjach jak mało która. Zdenerwuje, wstrząśnie, chwyci za gardło. To historia o sile przeznaczenia i o tym, że nawet najczarniejsze dni kiedyś mijają i nie warto się im...

To cudowna, życiowa, motuwująca i mądra książka "Rzeka" debiutującej Karoliny Milik. Ciepła, piękna i wzruszająca historia o życiu, poszukiwaniu siebie, wewnętrznego spokoju, miłości, odwadze, wierze, dojrzewaniu, dokonywaniu zmian w swoim życiu, podróży przez najpiękniejsze zakątki świata, z nutą magii i odniesień do słowiańskości. Czytając historię Zoi mamy wrażenie, że to historie o nas samych, naszych emocjach, uczuciach, lękach. Ta historia uskrzydla. I daje nadzieję i motywację. Nie bójmy się marzyć i ryzykować, życie jest zbyt krótkie, by czegoś nie zrobić ze strachu czy innych przeszkód; bądźmy szczęśliwi, nie żałujmy że czegoś nie zrobiliśmy, realizujmy swoje marzenia.
"(...)życie jest jak rzeka - panta rhei. Czas mija, budzisz się pewnego dnia i zastanawiasz się gdzie minął ostatni tydzień, miesiąc, rok, dziesięć lat. Dlaczego więc nie zrobić z tego życia cudownego doświadczenia? Smutki, troski, wątpliwości przeminą, ale także radości, marzenia, okazje, ludzie. Dlatego bądź odważna i ciesz się z małych codziennych spraw, bo to one dają siłę i wytrwałość do realizacji marzeń. Piękno, inspirację i szczęście można znaleźć wszędzie, trzeba wiedzieć tylko jak patrzeć."
"Nie dam się zastraszyć samotności. Bo co w niej takiego strasznego? Że jest się wolnym, że nikt nas nie ogranicza? A może chodzi o strachu przed odpowiedzialnością za samodzielne podejmowanie decyzji? (...) lubię swoje towarzystwo i tak naprawdę nawet kiedy jestem sama, nigdy się nie nudzę (...) Jak ktoś ma się przypałętać, to się przypałęta, olać całą resztę (...) dużo lepiej być samej, niż z byłe kim. A jeśli w Twoim życiu akurat nie ma nikogo wartościowego, nie ma co marnować czasu na poszukiwania. Odpowiednia osoba sama się znajdzie, jeżeli będziesz robić to co kochasz i nauczysz się być szczęśliwa sama ze sobą. Wszechświat już o to zadba."
"Nie możemy pozwolić, aby ograniczenia innych ludzi czy ich podejście do świata nas przytłaczało i jeśli chcemy więcej, czujemy, że pragniemy czegoś innego od życia, to opinia innych nie powinna mieć dla nas żadnego znaczenia. Kiedy żyjemy w zgodzie z naszą dusza, to odczuwamy spokój, nie szukamy wtedy akceptacji bliskich nam osób."
Książkę czyta się jednym tchem. Miejsca które odwiedza Zoja są pięknie opisane, ma się wrażenie że jest się tam z nią. A rady, mądrości które Zoja udziela Alicji, ma się ochotę zapamiętać, przepisać, wyryć w sercu czy wytatuować. Bardzo fajne są odniesienia do słowiańskich wierzeń, przepisy na świętowanie czy magiczne receptury, życie blisko natury, dziś tak zapomniane przez nas, a jak bardzo mądre i idealnie pasujące do dzisiejszego świata, pełnego pośpiechu, materializmu. I na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę.

To cudowna, życiowa, motuwująca i mądra książka "Rzeka" debiutującej Karoliny Milik. Ciepła, piękna i wzruszająca historia o życiu, poszukiwaniu siebie, wewnętrznego spokoju, miłości, odwadze, wierze, dojrzewaniu, dokonywaniu zmian w swoim życiu, podróży przez najpiękniejsze zakątki świata, z nutą magii i odniesień do słowiańskości. Czytając historię Zoi mamy wrażenie, że...

"- Po co się bać? Przecież i tak wszystko płynie i nic nie pozostaje takie samo. Życie jest jak rzeka - panta rhei. Czas mija, budzisz się pewnego dnia i zastanawiasz się gdzie minął ostatni tydzień, miesiąc, rok, dziesięć lat. Dlaczego więc nie zrobić z tego życia cudownego doświadczenia? Smutki, troski, wątpliwości przeminą, ale także radości, marzenia, okazje, ludzie. Dlatego bądź odważna i ciesz się z małych codziennych spraw, bo to one dają siłę i wytrwałość do realizacji marzeń. Piękno, inspirację i szczęście można znaleźć wszędzie, trzeba wiedzieć tylko jak patrzeć..."


Alicja trafia do oazy Zoi. Do kobiety, która przeszłą wiele a całe jej życie to podróże. To dzięki nim poznała wiele państw i regionów oraz ludzi, którzy na zawsze wpisali się w jej serce. Dlaczego podróżowała? Bowiem miejsce, w którym mieszkała nie odpowiadało jej. Gryzło się z jej marzeniami i nie pasowało do niej. Czuła się jak intruz, dlatego postanowiła podróżować. Wszystkie podróże i wydarzenia, których doświadczyła spisywała w zeszytach. Swoistych pamiętnikach, które teraz niespodziewanie Alicja ma szansę przeczytać. Poznać całkiem inny świat. Ona bowiem wkroczyła do życia Zoi. Do świata zgodnego z naturą, wierzeniami słowiańskimi, odrobiną magii i innego spojrzenia na życie i rzeczywistość. Co takiego przeżyła Zoja? Jak wpłynie to na Alicję?

Debiut Karoliny Milik jest sentymentalną podróżą w czasie. Podróżą bardzo udaną w moim odczuciu. Piękną i jednocześnie bolesną. Uwielbiam historie, w których przeszłość przelata się w teraźniejszością. Tutaj autorka postawiła na zabieg, który uwielbiam. Mianowicie retrospekcję - w tym przypadku w postaci czytaniu pamiętników. Dzięki temu mogłam poznać lepiej główną bohaterkę, jej myśli i wszystkie emocje nią targajace. Dzięki plastycznym opisom wystarczyło zamknąć oczy i przenieść się tam, gdzie akurat toczyła się akcja. A było co zwiedzać - przed nami cały świat. Krajobrazy, atrakcje turystyczne, zwykła proza życia na spontanie i wyjątkowe osoby, których pokochała. A wszystkie te cudowne retrospekcje świetnie łączyły się z teraźniejszością. Z tym, do czego akurat teraz Zoja się przygotowywała i do czego mogła się przyłączyć Alicja. W czym mogła pomóc i odkryć, tym samym wiele się ucząc. Świetne były przypomnienia słowiańskich wierzeń, jak np. woda księżycowa czy Noc Kupały. Jak również moc z pełni księżyca, zielarstwo oraz wiara, że kamienie są takimi dobrymi duszkami. Uwielbiam takie połączenia. Może nie ma zbyt wiele informacji o Alicji ale to ona jest postacią drugoplanową. Prym wiedzie tutaj Zoja. Kobieta, którą polubiłam już od pierwszej strony. Emanowała ciepłem, dobrocią, zrozumieniem i spokojem. Zarażała wręcz nim. Żyła w zgodzie z naturą. W ciszy i radości, z uśmiechem na ustach, choć w sercu skrywa niejedną drzazgę, która boli na samo wspomnienie. Takich blizn w jej duszy jest wiele. Autorka pod tym względem dała z siebie wszystko. Cała paleta emocji została zaserwowana. Od radości i szczęścia, poprzez zrozumienie, smutek i żal. Akceptację śmierci i radzenia sobie z bólem. Akcja była fajnie stopniowana. Do samego końca byłam ciekawa czego doświadczyła główna bohaterka i jak to się na niej odbiło. I byłam mocno zaintrygowana, dlaczego poprzestała podróżować.

Zaczęłam czytać i wsiąkłam - niczym woda w gąbkę. Z uwagą śledziłam tekst i pochłaniałam wszystkie pojawiające się w tekście informacje. Lekkość przekazu spowodowała, że książka wręcz czytała się sama. Bardzo przypadł mi do gustu styl, w jakim została napisana ta lektura. Ogólnie mam wrażenie, że Karolina po prostu spisała czyjś życiorys ubierając go w swoje słowa, w plastyczność i realizm. To bardzo realna i wiarygodna wręcz historia. Nie naciągana. Bohaterowie tacy jak my. Może nawet takie osoby mamy obok siebie. Zdawać by się mogło, że to będzie leniwa i powolna fabuła a tu czekał na mnie ogrom wątków. Akcja nie jest dynamiczna ale z drugiej strony po co taka miałaby być? Tu nie chodzi o jakąś sensację czy gwałtowne miłostki. Tu autorka dobitnie pokazuje jak kruche jest życie. Jak czas niczym piasek ucieka miedzy palcami. Nie da rady zatrzymać tego procesu. Możemy tylko ryzykować i nie bać się realizować marzeń. Po to, by być szczęśliwym i nie żałować, że się czegoś nie zrobiło. Życie mamy tylko jedno i należy je wykorzystać najlepiej jak się da. Ta książka właśnie przez te wydarzenia w takim klimacie jest bardzo melancholijna. Zmusza do refleksji nad własnym życiem. Niezwykle udany debiut, który chwyta za serce. Jeśli zaczytujecie się w takich historiach to możecie śmiało czytać.


Gorąco polecam.

"- Po co się bać? Przecież i tak wszystko płynie i nic nie pozostaje takie samo. Życie jest jak rzeka - panta rhei. Czas mija, budzisz się pewnego dnia i zastanawiasz się gdzie minął ostatni tydzień, miesiąc, rok, dziesięć lat. Dlaczego więc nie zrobić z tego życia cudownego doświadczenia? Smutki, troski, wątpliwości przeminą, ale także radości, marzenia, okazje, ludzie....