Bardzo chaotyczna historia o macierzyństwie pełnym codziennej frustracji sięgającej ekstremum. Zdecydowanie nie zamknęłabym tego w ramy depresji poporodowej którą sugeruje opis, jest to raczej typ obsesji szukającej drogi ucieczki. Nie przekonuje mnie zbytnie filozofowanie nad tą książką, ma dużo niedociągnięć i braków fabularnych, czasami w ogóle nie wiadomo o co chodzi (szczególnie w drugiej połowie).

Bardzo chaotyczna historia o macierzyństwie pełnym codziennej frustracji sięgającej ekstremum. Zdecydowanie nie zamknęłabym tego w ramy depresji poporodowej którą sugeruje opis, jest to raczej typ obsesji szukającej drogi ucieczki. Nie przekonuje mnie zbytnie filozofowanie nad tą książką, ma dużo niedociągnięć i braków fabularnych, czasami w ogóle nie wiadomo o co chodzi...

Zdecydowałam się na przeczytanie pierwszego rozdziału z uwagi na temat jednak jestem bardzo zawiedziona. Początkowo myślałam że wraz z czytaniem kolejnych zdań styl pisania ulegnie zmianie i wyłoni się jakikolwiek porządek z tego chaosu. Niestety nic się nie zmieniło i książkę czytało się bardzo trudno. Byłam zirytowana i zniesmaczona. Przeczytałam ją do końca tylko dlatego że staram się nie zostawiać książek w pół słowa i liczę na to że w każdej znajdę coś co mogłabym pochwalić jednak tutaj jest to tylko i wyłącznie temat

Zdecydowałam się na przeczytanie pierwszego rozdziału z uwagi na temat jednak jestem bardzo zawiedziona. Początkowo myślałam że wraz z czytaniem kolejnych zdań styl pisania ulegnie zmianie i wyłoni się jakikolwiek porządek z tego chaosu. Niestety nic się nie zmieniło i książkę czytało się bardzo trudno. Byłam zirytowana i zniesmaczona. Przeczytałam ją do końca tylko dlatego...

⭐️⭐️⭐️⭐️ W momencie narodzenia dziecka najczęstszym scenariuszem jest ten, gdy wszystko zaczyna się kręcić dookoła dziecka. Znajdują się chętni do noszenia i przytulania - oczywiście do momentu płaczu lub zmiany pieluchy.

Odwiedzający przychodzą z górą prezentów dla dziecka. Tematem staje się liczba pampersów, metoda karmienia, usypiania, noszenia. Im dalej w macierzyństwo tym więcej uwag i rad. Zdaje się, że ludzie zapominają, że bez mamy, zdrowej mamy, to dziecko zwyczajnie nie funkcjonuje. Czemu więc zostawiamy matki? Czemu pozwalamy, by pogrążały się w kryzysie psychicznym? Czemu czujemy się w pozycji do krytykowania i udzielania rad - niepytani?

Chciane macierzyństwo to przewlekłe zmęczenie. Ciągle zastanawianie się, czy jest się dobrą matką. Rzadsze prysznice. Te momenty, gdy dziecko płacze, ty masz po prostu dość i jedyne co chcesz, to zostawić to dziecko. A potem czujesz się znowu jak zła matka. Do tego niezaspokojone seksualne potrzeby - a do tego znowu, zmęczenie, często gorsza figura niż przed ciążą i porodem.

O tym jest ta książka. Kryzys zdrowia psychicznego w wyniku prawdopodobnie niechcianej ciąży i macierzyństwa. Opisy tego szaleństwa niezwykle pobudzają wyobraźnię, budzą niepokój. Rozbuchana seksualność. Niechęć i wstręt do dziecka z jednoczesną potrzebą zapewnienia mu opieki. Niezrozumienie z mężem, dyskusje, wzajemna niechęć. Antyidylliczny opis macierzyństwa.

⭐️⭐️⭐️⭐️ W momencie narodzenia dziecka najczęstszym scenariuszem jest ten, gdy wszystko zaczyna się kręcić dookoła dziecka. Znajdują się chętni do noszenia i przytulania - oczywiście do momentu płaczu lub zmiany pieluchy.

Odwiedzający przychodzą z górą prezentów dla dziecka. Tematem staje się liczba pampersów, metoda karmienia, usypiania, noszenia. Im dalej w macierzyństwo...

#wyzwanieabecadlozpiecaspadlo
Harwicz Ariana "Zgiń kochanie".
To było dziwne. Bardzo dziwne. Strumień myśli kobiety. Kobiety w depresji poporodowej? Kobiety chorej psychicznie?
A może zebrane w 140 stron myśli kobiety pojawiające od czasu do czasu w każdej głowie? Chociaż nie, bo z tego strumienia rozerotyzowano-brutalnych myśli chwilami wyłaniał się obraz 'normalnej/nienormalnej rodziny'. Ale może jeszcze coś innego - nie wiem... Może to jakiś eksperyment literacki miał być?
Cokolwiek to nie było to było dziwne. Ciężko mi się tę książeczkę czytało. Po połowie odpuściłam sobie poszukiwanie sensu, ale przyjemności z czytania nadal nie miałam....

#wyzwanieabecadlozpiecaspadlo
Harwicz Ariana "Zgiń kochanie".
To było dziwne. Bardzo dziwne. Strumień myśli kobiety. Kobiety w depresji poporodowej? Kobiety chorej psychicznie?
A może zebrane w 140 stron myśli kobiety pojawiające od czasu do czasu w każdej głowie? Chociaż nie, bo z tego strumienia rozerotyzowano-brutalnych myśli chwilami wyłaniał się obraz...

Niestety duże rozczarowanie. Książka miała poruszyć ważny temat, a wyszło tam wrażenie nieco karykaturalnie. Były wątki około feministyczne, które niczego moim zdaniem nie wniosły. Napisana bardzo chaotycznie, momentami szło się pogubić. I o ile to mogło pokazać jak bohaterka się zmienia i jak bardzo chaotyczne są jej myśli, tak autorce to nie wyszło bo mi książkę czytało się tragicznie. Po 20 stronach miałam już dość i najchętniej rzuciłabym ją w kat, ale dalej żywiłam nadzieję że będzie lepiej. Ani dobrze się przy niej nie bawiłam, ani nie wyciągnęłam jakiś wniosków.

Niestety duże rozczarowanie. Książka miała poruszyć ważny temat, a wyszło tam wrażenie nieco karykaturalnie. Były wątki około feministyczne, które niczego moim zdaniem nie wniosły. Napisana bardzo chaotycznie, momentami szło się pogubić. I o ile to mogło pokazać jak bohaterka się zmienia i jak bardzo chaotyczne są jej myśli, tak autorce to nie wyszło bo mi książkę czytało...

Główna bohaterka jest świeżo upieczoną mamą, która mieszka ze swoim malutkim dzieckiem i mężem na odludziu. Poznajemy jej codzienność, gdzie rutyna przeplata się z przytłoczeniem, rozczarowaniem i niezaspokojonymi żądzami, a tłem do tego jest uczucie samotności, niezrozumienia i obojętności wobec tego, co dzieje się wokół. To książka o macierzyństwie dalekim od instagramowych ideałów, których oczekuje wiele matek, o szukaniu swojego „ja” między pieluchami a niespełniających oczekiwań mężem.

Przyznam, że początek nawet mnie rozśmieszył - trochę odnalazłam w nim siebie. Ironia oraz dosadne przemyślenia i język wyraźnie rysowały w mojej głowie obraz głównej bohaterki, którą starałam się zrozumieć. Później jednak zaczęło być mrocznie i przytłaczająco. Dalej było już tylko zagubienie, znużenie i oczekiwanie, aż w owej historii zadzieje się coś, co wybije mnie z zalewającej mnie fali niezrozumiałych zdań. Niestety, nic tego niezbyt przyjemnego uczucia nie zmieniło.

Kocham pauzowe książki, ale ta moim zdaniem jest przeintelektualizowana. Za dużo dbałości o form®, choć sens jaki chce przekazać nam autorka jest moim zdaniem jak najbardziej ważny i powinniśmy o trudnych początkach macierzyństwa głośno mówić. „Zgiń kochanie” jest jednak napisana dość bełkotliwie. Chaotycznie. Osobiście momentami nie mogłam się połapać co jest jawą, a co snem. Co autorka robi, a co chciałaby zrobić. I zakładam, że taki był zamysł autorki w budowaniu postaci, ale w pewnych momentach znacząco utrudniało to odbiór treści książki i gubiło jej sens. To była lektura trudna i męcząca. Być może nie był to dobry moment w moim życiu na tę książkę.

Główna bohaterka jest świeżo upieczoną mamą, która mieszka ze swoim malutkim dzieckiem i mężem na odludziu. Poznajemy jej codzienność, gdzie rutyna przeplata się z przytłoczeniem, rozczarowaniem i niezaspokojonymi żądzami, a tłem do tego jest uczucie samotności, niezrozumienia i obojętności wobec tego, co dzieje się wokół. To książka o macierzyństwie dalekim od...

Na tę książkę trafiłam chyba w złym momencie swojego życia. Miałam poczucie, że bijący z niej mrok oddziałuje na mnie i dlatego też tę cieniutką książkę czytałam kilka dni. Wydaje mi się, że rozumiem zamysł autorki, co chciała przekazać, jednak w moim odczuciu nastąpił tu przerost formy nad treścią.

Na tę książkę trafiłam chyba w złym momencie swojego życia. Miałam poczucie, że bijący z niej mrok oddziałuje na mnie i dlatego też tę cieniutką książkę czytałam kilka dni. Wydaje mi się, że rozumiem zamysł autorki, co chciała przekazać, jednak w moim odczuciu nastąpił tu przerost formy nad treścią.

Jeśli takie "dzieła" są teraz uznawane za ambitną literaturę, to pokazuje jakiś upadek sztuki i współczesnego czytelnictwa. Domyślam się, że to miało być takie połączenie "Szklanego klosza" z "Panią Dalloway" Virginii Wolf, ale wyszedł straszliwy bełkot i bezsens. Myślę, że ta książka może być przydatna i użyteczna tylko jak nie będzie czym palić w piecu. A jeśli to miał być jakiś manifest feministyczny, to wypada mi współczuć. To było doprawdy beznadziejne. Czemu nie 1 w takim razie? Niech argentyńska pisarka podziękuje Bruno Schulzowi i jego "Sklepom cynamonowym", mam przykrą świadomość, że da się sklecić coś jeszcze gorszego.

Jeśli takie "dzieła" są teraz uznawane za ambitną literaturę, to pokazuje jakiś upadek sztuki i współczesnego czytelnictwa. Domyślam się, że to miało być takie połączenie "Szklanego klosza" z "Panią Dalloway" Virginii Wolf, ale wyszedł straszliwy bełkot i bezsens. Myślę, że ta książka może być przydatna i użyteczna tylko jak nie będzie czym palić w piecu. A jeśli to miał...

Początek mocno mnie zaintrygował, potem wciąż było tak samo, więc coraz bardziej nużąco. Może o to chodziło? Bo główna bohaterka też nie czuje się dobrze w żadnej z "ról" - matki, żony, kobiety. Gubiłam się czasem, co się działo w jej głowie, a co w rzeczywistości.

Początek mocno mnie zaintrygował, potem wciąż było tak samo, więc coraz bardziej nużąco. Może o to chodziło? Bo główna bohaterka też nie czuje się dobrze w żadnej z "ról" - matki, żony, kobiety. Gubiłam się czasem, co się działo w jej głowie, a co w rzeczywistości.

Sama nie wiem. Raz tę książkę uwielbiałam a raz miałam ochotę rzucić nią o ścianę, bo mnie strasznie irytowała.

Główna bohaterka była dla mnie postacią ciężką, taką którą trudno zrozumieć i polubić. Miała swoje problemy, których na pewno nie można ot tak, odrzucić na bok i udawać, że ich nie ma.

Według mnie nieporozumienia z samą sobą odbijały się na całym jej późniejszym życiu. Nie potrafiła dogadać się ani z mężem, ani z dzieckiem. Jej kobiecość została ostro zaburzona a ją dopadła depresja. Tak naprawdę czytelnik nie wie, czy to wina wcześniejszych wydarzeń, czy tych mających miejsce obecnie. Możemy się jedynie domyślać, co spowodowało taki zwrot, takie zaburzenia. Dla mnie niekoniecznie była to pojawiająca się w opisie tej książki depresja poporodowa.

Nie potrafię polecić tego tytułu. "Zgiń, kochanie" to lektura wymagająca dużego zrozumienia i pokładów cierpliwości. Nie da się jej raczej pochłonąć na raz, choć nie należy ona do grubych pozycji. Sami zdecydujcie, czy i kiedy po nią sięgniecie.

Sama nie wiem. Raz tę książkę uwielbiałam a raz miałam ochotę rzucić nią o ścianę, bo mnie strasznie irytowała.

Główna bohaterka była dla mnie postacią ciężką, taką którą trudno zrozumieć i polubić. Miała swoje problemy, których na pewno nie można ot tak, odrzucić na bok i udawać, że ich nie ma.

Według mnie nieporozumienia z samą sobą odbijały się na całym jej...