To może być ciekawa i przystępna pozycja dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z literaturą japońską (lub stylizowaną na japońską - jak w tym przypadku). Po "Deszczowych Ptakach", czyli fantastycznym debiucie autorki, spodziewałam się równie dobrej książki. Niestety tutaj nie wszystko mi zagrało. Czytało się dobrze i szybko, ale ta historia mnie nie porwała, była bardzo przewidywalna. Oczywiście na gruncie literackim nie jest to typowa historia (np. spalenie drzewa, zaginięcie kota),ale miałam wrażenie, jakby te elementy zostały dodane tylko po to, żeby historię zrobić bardziej niecodzienną. Jak gdyby autorka napisała zwykłą książkę obyczajową dla nastolatków, a potem zaznaczyła sobie fragmenty, w które wklei trochę realizmu magicznego. Nie przekonała mnie ta historia, może gdybym miała 18 lat (a nie mam) podobałaby mi się bardziej. Sama postać Miwako też nie była mi bliska, trudno mi było zrozumieć zarówno jej charakter, jak i wybory. Moim głównym zarzutem jest brak wyraźnego przekazu: samobójstwo jest złe i nic go nie usprawiedliwia, szczególnie, że jest to książka o młodzieży i przeznaczona głównie dla młodzieży. Dużo bardziej polecam "Deszczowe Ptaki" autorki.   

To może być ciekawa i przystępna pozycja dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z literaturą japońską (lub stylizowaną na japońską - jak w tym przypadku). Po "Deszczowych Ptakach", czyli fantastycznym debiucie autorki, spodziewałam się równie dobrej książki. Niestety tutaj nie wszystko mi zagrało. Czytało się dobrze i szybko, ale ta historia mnie nie porwała, była...

Niestety „Perfekcyjny świat Miwako Sumidy” perfekcyjnie mnie zanudził. Tajemnica samobójstwa była jedynym wątkiem, który mnie interesował, ale rozwiązanie zagadki okazało się niesamowicie przewidywalne (mam na myśli oczywiście, dlaczego dziewczyna zdecydowała się na ten krok).

O ile pierwsza część książki była jeszcze jako tako ciekawa, o tyle druga ciągnęła się w nieskończoność. Niektóre sytuacje w niej zawarte były komicznie infantylne, jakby ktoś przepisywał sceny rodem z mangi shoujo. I jeszcze to nieustanne powtarzanie, że włosy Chie są długie i ondulowane. Tak, rozumiem, zapamiętałam już za pierwszym razem.

Trzecia część to enigma, bo coś, co wydawało się zwyczajną lekturą osadzoną w środowisku realistycznym, nagle miesza się ze spirytualizmem, którego w ogóle się nie spodziewałam. Finalnie rozwiązanie zagadki było dla mnie strasznie antyklimatyczne.

Choć autorka próbowała skopiować japońską prostotę w miarę należycie, to czegoś mi u niej brakowało. Nie potrafię opisać, czego dokładnie, ale czytając, czułam się raczej ambiwalentnie. Nie miałam żadnych refleksji, dialogi były drewniane, a styl również mnie nie zachwycił — był raczej toporny.

Doczytałam tylko dlatego, że liczyłam, że autorka zaskoczy mnie rozwiązaniem. Widzę potencjał, ale niestety tej pozycji nie polecam.

Niestety „Perfekcyjny świat Miwako Sumidy” perfekcyjnie mnie zanudził. Tajemnica samobójstwa była jedynym wątkiem, który mnie interesował, ale rozwiązanie zagadki okazało się niesamowicie przewidywalne (mam na myśli oczywiście, dlaczego dziewczyna zdecydowała się na ten krok).

O ile pierwsza część książki była jeszcze jako tako ciekawa, o tyle druga ciągnęła się w...

Grafomański gniot.

Grafomański gniot.

Typowy przykład pisania "pod temat". Autorka wybrała kilka nośnych dziś obyczajowo tematów, stworzyła z tego tajemnice , niedopowiedzenia i zagadki i na końcu dodała bohaterów. Postaci są bowiem bardzo płaskie i sztampowe - po prostu wyrażają skomplikowane przeżycia i problemy. Do tego mamy trzy części a dwie następne narracje tylko zaciemniają i rozmywają główny wątek. Gdyby autorka naprawdę zżyła się ze swoimi bohaterami i nie wymyślała sztucznych komplikacji to biorąc pod uwagę styl jej pisania mogłaby napisać naprawdę ciekawą historię

Typowy przykład pisania "pod temat". Autorka wybrała kilka nośnych dziś obyczajowo tematów, stworzyła z tego tajemnice , niedopowiedzenia i zagadki i na końcu dodała bohaterów. Postaci są bowiem bardzo płaskie i sztampowe - po prostu wyrażają skomplikowane przeżycia i problemy. Do tego mamy trzy części a dwie następne narracje tylko zaciemniają i rozmywają główny wątek....

Autorka tej powieści nie jest Japonką, a mimo to w dość zbliżonym stylu (do japońskiej prozy) potrafi snuć swoją opowieść. I choć to wszystko jest strasznie wymieszane (powieść obyczajowa, młodzieżowa, psychologiczna, i wreszcie coś w stylu horror),to jednak całość czyta się nad wyraz dobrze.
Może nie do końca rewelacyjnie, ale biorąc pod uwagę każdą część z osobna, można na każdą z nich spojrzeć inaczej. Mnie najbardziej przypadła opowieść z punktu widzenia chłopaka. Pomimo, że jest to jakby rozpoczęcie wątku i najmniej w nim wyjaśnień, tak ma najbardziej interesujące podejście. Psychologiczne i ulotne. Czułem się jakbym właśnie czytał prozę Murakamiego.
Środkowa część (z punktu widzenia przyjaciółki) dużo więcej wyjaśnia, ale też mocno gmatwa zarówno jeśli chodzi o bohaterów, jak i o sytuacje. I jest chyba taka mocno współczesna jeśli chodzi o prawdziwe problemy japońskich nastolatków.
Wreszcie trzecia część - która najmniej mi się spodobała, to bardzo luźna wariacja w oparciu o świat duchów, luźne interpretacje pewnych problemów. No i przyznaję - nie jestem przyzwyczajony do opowieści zmienno-płciowej.
Postać Chłopaka została chyba najlepiej nakreślona i to w nim upatruje najmocniejszy element całości. Oczywiście tytułowa Miwako to również bardzo intrygująca postać. .Ale jej emploi rozmienia się na drobne w trakcie całej tej historii.
W sumie przyjemnie mi się czytało Świat Miwako. Ale równocześnie czułe, że czegoś mi w tej książce zabrakło. I sam nie umiem powiedzieć o co dokładnie chodzi.

Autorka tej powieści nie jest Japonką, a mimo to w dość zbliżonym stylu (do japońskiej prozy) potrafi snuć swoją opowieść. I choć to wszystko jest strasznie wymieszane (powieść obyczajowa, młodzieżowa, psychologiczna, i wreszcie coś w stylu horror),to jednak całość czyta się nad wyraz dobrze.
Może nie do końca rewelacyjnie, ale biorąc pod uwagę każdą część z osobna,...

Miwako Sumida nagle porzuca zajęcia na uczelni, zrywa ze swoim chłopakiem i przeprowadza się wraz ze swoją ciotką na wieś. Niebawem jej dawni znajomi dowiadują się, że kobieta popełniła samobójstwo. Próbują dowiedzieć się, dlaczego Miwako odebrała sobie życie.

Powieść ta składa się z trzech rozdziałów oraz epilogu. Narratorami każdego z rozdziałów są nieszczęśliwie zakochany w Miwako Ryusei, jej najlepsza przyjaciółka Chie oraz jej pracodawczyni i niedoszła bratowa Fumi. Każde z nich wspomina Miwako i z czasem odkrywa skrywane przez nią tajemnice. Jednocześnie oni sami mają swoje sekrety i mierzą się z własną przeszłością. W książce tej poruszane są takie wątki jak przemoc, bieda czy brak poczucia własnej wartości.

Moim zdaniem powieść Clarissy Goneawan jest dobra, ale mogłaby być lepsza. Mnie osobiście trudno było wgryźć się w jej klimat, zaś pewne treści mogłyby być bardziej dopracowane. Ponadto w porównaniu z innymi przeczytanymi przeze mnie książkami z "Serii z Żurawiem" ta wypada najsłabiej. Z tego powodu przyznaję jej sześć gwiazdek.

Miwako Sumida nagle porzuca zajęcia na uczelni, zrywa ze swoim chłopakiem i przeprowadza się wraz ze swoją ciotką na wieś. Niebawem jej dawni znajomi dowiadują się, że kobieta popełniła samobójstwo. Próbują dowiedzieć się, dlaczego Miwako odebrała sobie życie.

Powieść ta składa się z trzech rozdziałów oraz epilogu. Narratorami każdego z rozdziałów są nieszczęśliwie...

Zmęczyłam, w zachwyt nie wpadłam. Szczególnie nad częścią trzecią

Zmęczyłam, w zachwyt nie wpadłam. Szczególnie nad częścią trzecią

Spokojna narracja, dobrze poprowadzona fabuła. Czyta się z przyjemnością!

Spokojna narracja, dobrze poprowadzona fabuła. Czyta się z przyjemnością!

Bardzo słaba i przewidywalna aż do bólu. Brnęłam przez tych kilkaset stron tylko po to, żeby się utwierdzić w tym, że od początku dobrze trafiłam jeśli chodzi o przeszłość bohaterki

Bardzo słaba i przewidywalna aż do bólu. Brnęłam przez tych kilkaset stron tylko po to, żeby się utwierdzić w tym, że od początku dobrze trafiłam jeśli chodzi o przeszłość bohaterki

Książka ciekawa i nietuzinkowa. Pomimo kierunku w jakim poszło zakończenie , uważam, że warta przeczytania. W końcu nie ma stuprocentowej pewności czy nie jest prawdziwe:-)

Książka ciekawa i nietuzinkowa. Pomimo kierunku w jakim poszło zakończenie , uważam, że warta przeczytania. W końcu nie ma stuprocentowej pewności czy nie jest prawdziwe:-)