Książkę czytało się naprawdę przyjemnie i szybko. Zasługa w tym pierwszoosobowej narracji i głównej bohaterki, która była całkiem sympatyczna i nie irytowała swoim charakterem czy zachowaniem, jak to często bywa w tego typu pozycjach. Do tego taki rodzaj narracji jak najbardziej jest tutaj uzasadniony, w związku z tym, iż główna bohaterka nie mówi, co moim zdaniem jest jednym z ciekawszych pomysłów w tej książce.

Głowni bohaterowie, Lark i Tiras, są sympatyczni, wyróżniają się głównie swymi zdolnościami spośród mrowia im podobnych, o ich charakterach niewiele odkrywczego można powiedzieć. Są jednak na tyle sympatyczni, że chciało mi się śledzić ich losy. Jakaś chemia między nimi była, książka jak to young adult raczej pełna napięcia i rozterek bohaterów, zamiast scen erotycznych. Dla mnie to plus.

Pozostali bohaterowie stanowili jedynie tło dla tej dwójki, raczej specjalnie się nie wyróżniając. Sam świat przedstawiany został zarysowany raczej pobieżnie, sporo miejsca poświęcono za to funkcjonującej w nim magii, czyli czterem rodzajom "darów", które ludzie mogą posiadać oraz  przesladowaniom, jakim ci obdarowni byli poddawani.

Dość dużą rolę w fabule odgrywała magia i pozornie wojna - z upływem kolejnych stron okazało się, iż po pierwszej bitwie cały konflikt zszedł na dalszy plan aż do samego końca książki. Mnie jako miłośniczki militarnych akcentów w fantasy niestety to rozwiązanie się nie spodobało.

Niektóre rozwiązania fabularne zastosowane przez autorkę mogą się wydawać proste i nawine, może nawet niedopracowane, ale nie wpłynęło to bardzo negatywnie na odbiór książki.

Po jakimś czasie od lektury i spokojnym przeanalizowaniu całości doszłam do wniosku, że w zasadzie niezbyt wiele się tutaj działo. Niby jakaś fabuła była, ale nie czarujmy się - to historia miłosna była tutaj najważniejsza. Po drugie zaplanowane przez autorkę plot twisty są zdecydowanie zbyt łatwe do przewidzenia dla choć trochę doświadczonego czytelnika.

Mimo wszystko książkę mogę z czystym sumieniem polecić jako przyjemną i lekką lekturę, niezbyt angażującą, idealną na połknięcie w dzień czy dwa w przerwie między bardziej wymagającymi lekturami.

Książkę czytało się naprawdę przyjemnie i szybko. Zasługa w tym pierwszoosobowej narracji i głównej bohaterki, która była całkiem sympatyczna i nie irytowała swoim charakterem czy zachowaniem, jak to często bywa w tego typu pozycjach. Do tego taki rodzaj narracji jak najbardziej jest tutaj uzasadniony, w związku z tym, iż główna bohaterka nie mówi, co moim zdaniem jest...