Interesująca grupa polskich „przewalaczy” i „wrzucaków” (przecież nie przemytników 😉!) i ich oparte na swoistym kodeksie honorowym sposoby radzenia sobie z kastomsami (celnikami). Niekonwencjonalne szkolenie:
„Czuję się przed tym szkoleniem jak przed występem magika, który wyciąga królika z kapelusza. Wiem, że kryje się za tym jakaś sztuczka, pomysł na oszukanie zmysłów, w tym przypadku zmysłów indyjskich celników. Siedzimy w pokoju hotelowym, jestem skupiony, żeby szybko załapać, na czym polega ten przemytniczy trik.
– Wyobraź sobie na przykład tramwaj dziewiątkę w Warszawie – mówi Kwiatek. – Ja wsiadam na rondzie Waszyngtona z torbą, w której mam skrzynkę z trąbką, to znaczy magnetowid i kamerę na duże kasety VHS. Spore gabaryty, więc dla bezpieczeństwa całość owinięta jest w gruby koc Tiger – wiesz, taki koc we wzór tygrysa, Indusi za nimi przepadają. Torbę stawiam na podłodze, ty wsiadasz na następnym przystanku do tego samego tramwaju, szukasz mnie dyskretnie wzrokiem, rozpoznajesz i stajesz obok, ale oczywiście udajesz jak na filmie szpiegowskim, że się nie znamy. Jedziemy razem i na kolejnym przystanku, na rondzie de Gaulle’a, bierzesz do ręki moją torbę, jakby była twoja, i wysiadasz. Ja też wysiadam, z rękoma w kieszeniach, i rozchodzimy się jakby nigdy nic w różne strony, nawet nie zamieniając słowa. Gdyby zatrzymała cię milicja – kontynuuje Kwiatek – i kazała otworzyć torbę, to pokazujesz rachunek z numerami seryjnymi sprzętu na twoje nazwisko, potwierdzający, że jesteś właścicielem elektroniki. Numery na rachunku i na sprzęcie się zgadzają, bo stickery, czyli naklejki z numerami, były specjalnie zmienione pod numery, które masz na rachunku”. Proste? A jakże!
Wciągające, czasem zabawne, czasem trzymające w napięciu przygody, rozwój sieci biznesowej, marketingu szeptanego w dziwnych czasach lat 80. I 90. XX w. Dziwnych w naszym kraju i dziwnych w Indiach oraz krajach, które odwiedzali robiąc swoje interesy. Nie sposób ich nie polubić, nie sposób nie darzyć szacunkiem za wzajemną lojalność, opiekę, bezinteresowną pomoc dla siebie nawzajem, ale także dla ludzi, których spotkali na swojej ścieżce życiowej. Można podziwiać ich kreatywność, umiejętność delegowania zadań, gotowość na zmiany.
Pan Cezary Borowy szczerze, bez nadmiernej koloryzacji, ale za to w interesujący sposób opisuje początki i rozwój swojej działalności w tej grupie. Z sympatią, a może nawet nutką nostalgii wspomina ówczesne życie tej grupy i innych (np. kotoniarzy), które rozwijały swoje interesy w tamtym rejonie świata. Pokazuje też realia późniejszego życia tych, którzy wówczas odnieśli sukces finansowy, nietrafione inwestycje, nieumiejętność zarządzania zgromadzonymi środkami, ale też wykorzystanie ówczesnych doświadczeń w budowaniu nowych firm.
Czytając tę opowieść czuje się miłość Autora do Indii, nie tych z pocztówek, filmów reklamowych, lecz tych peryferyjnych miejsc, których przeciętny turysta nigdy nie zobaczy.

Interesująca grupa polskich „przewalaczy” i „wrzucaków” (przecież nie przemytników 😉!) i ich oparte na swoistym kodeksie honorowym sposoby radzenia sobie z kastomsami (celnikami). Niekonwencjonalne szkolenie:
„Czuję się przed tym szkoleniem jak przed występem magika, który wyciąga królika z kapelusza. Wiem, że kryje się za tym jakaś sztuczka, pomysł na oszukanie zmysłów, w...