Kontynuacja/uzupełnienie „Spowiedzi Hana Solo – Byłem przemytnikiem w Indiach” nie jest już tak dobra jak ta pierwsza książka. Opowieści o latach 90. nadal wciągają, jednak zbyt dużo dodanych tu wtrętów (a to autopromocyjnych o odbiorze pierwszej książki, a to różnych przemyśleń, czy opisów historii, kultury, religii Indii, które są mocno pobieżne, a czasami dość dyskusyjne),sprawiających wrażenie zupełnie zbędnego wypełniacza (mniejsza objętościowo książka mogłaby być znacznie lepsza). Poza drobnymi historiami jest tu klika głównych wątków ciągniętych równolegle przez dużą część książki – rozczarowuje, że jeden z tych wątków, długo rozwijany, kończy się zupełnie niczym – stwierdzeniem autora, że zasługuje on na osobną książkę.

Kontynuacja/uzupełnienie „Spowiedzi Hana Solo – Byłem przemytnikiem w Indiach” nie jest już tak dobra jak ta pierwsza książka. Opowieści o latach 90. nadal wciągają, jednak zbyt dużo dodanych tu wtrętów (a to autopromocyjnych o odbiorze pierwszej książki, a to różnych przemyśleń, czy opisów historii, kultury, religii Indii, które są mocno pobieżne, a czasami dość...

Bardzo ciekawa, super napisana i dużo lepsza niż "Spowiedź Hana Solo", może dlatego, że o kobietach ;)

Bardzo ciekawa, super napisana i dużo lepsza niż "Spowiedź Hana Solo", może dlatego, że o kobietach ;)

Zabierając się za lekturę nie sądziłam, że będę się przy niej aż tak dobrze bawić. Szybko wciągnęłam się w historie tytułowych przemytniczek złota i z zaciekawieniem to odkrywałam arkana szmuglowania tego kruszcu do Indii.

Bardzo podobały mi się też fragmenty nazwane przez autora marginaliami, które przybliżały kulturowe, historyczne, religijne i społeczne aspekty życia w Indiach. Stanowiły one źródłowy bardzo ciekawej i nieoczywistej wiedzy o tym dość odległym kraju i jego mieszkańcach.

Polecam.

8/10 - rewelacyjna

Zabierając się za lekturę nie sądziłam, że będę się przy niej aż tak dobrze bawić. Szybko wciągnęłam się w historie tytułowych przemytniczek złota i z zaciekawieniem to odkrywałam arkana szmuglowania tego kruszcu do Indii.

Bardzo podobały mi się też fragmenty nazwane przez autora marginaliami, które przybliżały kulturowe, historyczne, religijne i społeczne aspekty życia w...

"Przemytniczki złotych kości" to swoista kontynuacja napisanej przez Cezarego Borowego "Spowiedzi Hana Solo. Byłem przemytnikiem w Indiach". Tym razem opowiada o grupie młodych kobiet, które na przełomie lat 80-90-tych ub. w. przemycały złoto do Indii. A był to niezwykle ryzykowny proceder, w razie wpadki kary były niezwykle surowe. Można było wylądować w indyjskim więzieniu na kilka lat. Ale złoto to niezwykle kuszący towar. W Indiach jego ceny są niebotyczne, dlatego mimo ogromnego ryzyka, wielu trudniło się jego przemytem do tego kraju.
Ale wpadki się zdarzały. Podczas obławy przez specjalnie powołaną służbę DRI do zwalczania przemytu, na dworcu w New Delhi wpadła grupa dziewczyn z dużą ilością złota. Wylądowały w Tihar Jail, koszmarnym, jeśli chodzi o wszelkie warunki, więzieniu w New Delhi. Jedna z bohaterek, 20-letnia Ania Lotówka pisze listy do przyjaciół, opowiadając w nich swoje i koleżanek przeżycia z tego koszmarnego miejsca. To było niezwykle przejmujące i wzruszające.
Ale dla mnie najciekawszym wątkiem, była sprawa Chudego i jego obsesji na punkcie przemiany złota w postać płynną, tak by elektroniczne bramki na lotniskach nie były w stanie go wykryć. Ale później proces trzeba odwrócić, czy taka zamiana, najpierw w postać płynną, a później z powrotem w metal, jest w ogóle możliwa? Być może powstanie o tym kolejna książka autora. Jeśli tak, z pewnością przeczytam, bo to szalenie interesujące w kontekście całego tego przemytniczego "przemysłu"...
W powieści autor przybliżył kulturę i hinduistyczną religię Indii. Sporo jest o Buddzie, Wisznu, Siwie, Parwati i innych bóstwach. Sporo ciekawostek i porównań do europejskiej rzeczywistości.
Były też jednak w tej powieści dość nudne momenty, ale rozumiem, że autor zafascynowany tym niezwykle egzotycznym krajem, chciał przedstawić jego w miarę kompletny obraz.
Podsumowując, bardzo ciekawa powieść podróżnicza, z autentycznymi postaciami i bogatym reserczem (o czym świadczy obszerna bibliografia) o tym niezwykle ciekawym kraju.
Polecam, szczególnie fanom tego typu literatury!

"Przemytniczki złotych kości" to swoista kontynuacja napisanej przez Cezarego Borowego "Spowiedzi Hana Solo. Byłem przemytnikiem w Indiach". Tym razem opowiada o grupie młodych kobiet, które na przełomie lat 80-90-tych ub. w. przemycały złoto do Indii. A był to niezwykle ryzykowny proceder, w razie wpadki kary były niezwykle surowe. Można było wylądować w indyjskim...

Siłą rzeczy "Przemytniczki..." nie są już tak świeże jak pierwsza xiążka Borowego o polskich przemytnikach z Indii. W sumie to dalej te same historie co w poprzedniej xiążce tylko odrobinę inaczej podane. Na szczęście nie jest źle, ale to w dużej mierze zasługa listów pisanych z więzienia przez przebywające tam Polki. Opisy życia w indyjskim więzieniu dla kobiet wnoszą coś nowego do tematu opisywanego przez autora.
Dobrym pomysłem było także dodanie tzw. marginaliów, miejsca idealnego do przedstawienia tła zawartych w xiążce historii. Wielka szkoda, że te marginalia są bardzo nierówne. Obok świetnych, jak te o perfumach, są też bardzo słabe jak rozważania autora o religiach. Są one, delikatnie mówiąc, dość naiwne, wręcz dyletanckie a znalazły się w tej xiążce chyba tylko po to aby zwiększyć jej objętość i obniżają ogólne wrażenie xiążki.

Siłą rzeczy "Przemytniczki..." nie są już tak świeże jak pierwsza xiążka Borowego o polskich przemytnikach z Indii. W sumie to dalej te same historie co w poprzedniej xiążce tylko odrobinę inaczej podane. Na szczęście nie jest źle, ale to w dużej mierze zasługa listów pisanych z więzienia przez przebywające tam Polki. Opisy życia w indyjskim więzieniu dla kobiet wnoszą coś...

Wartka akcja, niesamowite historie, oryginalne, dalekie Indie.
Ludzie, którzy wiele ryzykowali dla pieniędzy.

Wartka akcja, niesamowite historie, oryginalne, dalekie Indie.
Ludzie, którzy wiele ryzykowali dla pieniędzy.

Zapraszam do bardzo ciekawej książki - reportażu "Przemytniczki złotych kości"
@cezary.borowy.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu TBR oraz autorowi @cezary.borowy.

Lektura ukazuje nam świetnie zorganizowaną grupę studentów, która zajmuje się przemytem w Indiach, Nepalu, Singapurze i Bangladeszu. Przez Nepal przemycają złoto, elektronikę, a w drugą stronę banknoty i odzież. Przemyt złota dla niektórych to rutyna, nie denerwują się, traktują to jako pracę. Względem siebie mają sympatię i zaufanie. Credo przemytnika to "przecież mnie się zawsze udaje". Pieniądze zarabia się szybko, ale za przyłapaniu z dużą ilością waluty można trafić do więzienia. Dowiemy się szczegółów w jaki sposób odbywał się przemyt. Co zrobić, żeby złoto nie dzwoniło na bramkach? Mamy autentyczne listy przemytniczki z więzienia indyjskiego Anny Lotówki. W więzieniu ludzie mają lepsze warunki niż ludzie na ulicy - bezdomni. Jak potoczą się losy aresztowanych na dworcu kolejowym? Czy można mieć trzy paszporty z różnych krajów?

Autorowi książki @cezary.borowy bardzo znane są Indie, mieszkał tam 3 lata, był przemytnikiem, wcześniej debiutował reportażem "Spowiedź Hana Solo. Wspomnienia są autentyczne. Obecna książka ma być "dziewczyńska " i jest. To z relacji przemytniczek dowiadujemy się, w jaki sposób odbywał się przemyt. Książka bardzo mnie wciągnęła. Mamy piękny opis Singapuru, New Delhi, tajemnicę buddyjskich posągów, historię Buddyzmu. Bliżej poznajemy Hinduizm, najstarszą religię świata. Czym jest naturalnie produkowany kadżal? Książka ma także piękne zdjęcia. Zachęcam wszystkich do sięgnięcia po tę niezwykłą lekturę.

Zapraszam do bardzo ciekawej książki - reportażu "Przemytniczki złotych kości"
@cezary.borowy.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu TBR oraz autorowi @cezary.borowy.

Lektura ukazuje nam świetnie zorganizowaną grupę studentów, która zajmuje się przemytem w Indiach, Nepalu, Singapurze i Bangladeszu. Przez Nepal przemycają złoto, elektronikę, a w drugą stronę banknoty i...

Poznajcie Matę Hari, Francuzkę, Anię Lotówkę, Ewę Okulistkę oraz Krisznę. To młode, odważne, inteligentne, szalone i ambitne kobiety. Nasze rodaczki, które uciekły z szarego PRL-u, by w dusznym i niezwykle kolorowym kraju Orientu zająć się przemytem złotych kości, krążąc na trasie pomiędzy Indiami, Nepalem, Singapurem i Bangladeszem. Zapytacie jak to robiły? Normalnie. W butach. Zapytacie czy się nie bały? Z pewnością! Szczególnie, kiedy zrobiła się obora i jedna z nich trafiła do indyjskiego więzienia. Nie trzeba mieć zbyt wybujałej wyobraźni, by pojąć jakie tam panowały warunki!

W książce "Przemytniczki złotych kości" poznamy historie naszych bohaterek, a wraz z nimi, fascynujące tajniki szeroko pojętej działalności przemytniczej. Poznamy bliżej polskie grupy przestępcze, które działały w latach 90. na terenie Indii, a wraz z ich historią doświadczymy niesamowicie prawdziwej solidarności i jedności. Wow! Takiego wsparcia jakie rodacy wówczas nawzajem sobie dawali, szczególnie w trudnych chwilach, można szczerze pozazdrościć 🖤

Książka pana Cezarego to wyśmienita, czytelnicza uczta. To reportaż, który pochłania bez reszty. Wzrusza, fascynuje i zachwyca swoją prawdziwością. Ja totalnie przepadłam i Wam polecam obie książki Autora. Gwarantuję, że nie pożałujecie 🖤

Poznajcie Matę Hari, Francuzkę, Anię Lotówkę, Ewę Okulistkę oraz Krisznę. To młode, odważne, inteligentne, szalone i ambitne kobiety. Nasze rodaczki, które uciekły z szarego PRL-u, by w dusznym i niezwykle kolorowym kraju Orientu zająć się przemytem złotych kości, krążąc na trasie pomiędzy Indiami, Nepalem, Singapurem i Bangladeszem. Zapytacie jak to robiły? Normalnie. W...

Początek nie był obiecujący. Jakiś wątek niedokończony, a inny znowu jest powtarzany. Z każdym rozdziałem było jednak coraz lepiej. Najważniejsza jest historia a ta obejmuje losy kilku osób. Ciekawie poznajemy ich prywatne życie (no może istotne elementy) a potem jako członków zespołu.
I żeby nie było monotonnie pojawiają się fotografie, potem listy (jakże osobiste). Na koniec duży plus za dodanie wyjaśnień odnośnie wybranych elementów z kultury indyjskiej.
Zabrakło mi małego dodatku - na samym końcu mógłby być słowniczek pojęć, haseł używanych w grupie przemytników. Byłaby to pomoc dla osób, które nie czytają książki "intensywnie".
Dziękuję autorowi, za podjęty trud, przekonanie przyjaciół do podzielenia się osobistymi przeżyciami.
Bardzo polecam książkę.

Początek nie był obiecujący. Jakiś wątek niedokończony, a inny znowu jest powtarzany. Z każdym rozdziałem było jednak coraz lepiej. Najważniejsza jest historia a ta obejmuje losy kilku osób. Ciekawie poznajemy ich prywatne życie (no może istotne elementy) a potem jako członków zespołu.
I żeby nie było monotonnie pojawiają się fotografie, potem listy (jakże osobiste). Na...

Niedawno wróciłam z fascynującej podróży na odległy kontynent. W tę czytelniczą podróż udałam się za sprawą niesamowitej książki, dzięki której mogłam odrobinę poznać ociekające złotem Indie. Zabrali mnie tam autor książki wraz z jej bohaterkami Ewą, Basią, Matą Hari, Francuzką, Kriszną, Gosią, Anią i innymi. Tym razem właśnie kobiety będą grały główną rolę w tej opowieści. Jak autor pisze, były narażone na większe ryzyko i niebezpieczeństwo niż męska część grupy.

"Ludność Indii ma więcej złota niż połączone banki centralne Stanów Zjednoczonych i krajów Unii Europejskiej."

W latach dziewięćdziesiątych młodzi ludzie dla szybkiego zarobku przemycali elektronikę a pozniej także złoto na terenie Azji. Czy warto było podjąć takie ryzyko?
Cały proceder był dość ryzykowny, wpadka mogła skutkować utratą złota, ale również utratą wolności. Pobyt w więzieniu to niestety nie sanatorium, o czym mogła się przekonać jedna z bohaterek. Dowiadujemy się tego dzięki listom, które pisała z Tihar Jail a autor zawarł je w książce.

Kiedy pomyślę, jakim człowiekiem trzeba być, żeby szmuglować towar, to z pewnością trzeba wykazać się sprytem, odwagą i pomysłowością. Tu nie ma miejsca dla ludzi nieśmiałych, niezdecydowanych, pełnych wątpliwości i strachu.
Dziewczyny opisane w książce były z pewnością odważne, wykazywały się brawurą, czasem nawet bezczelnością, no i oczywiście pomysłowością. Mnie na myśl nie przyszłoby przewożenie złota w sandałach, czy pieniędzy w termosie, ani latanie na "fałszywych paskach".
Tu jednak widać, że powiedzenie Polak potrafi, jest jak najbardziej prawdziwe.

Młodzi Polacy żyjący wtedy w Indiach, niektórzy nawet latami, stworzyli mocną, zwartą społeczność. Pomagali sobie, wspierali się, byli jak muszkieterowie, jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Nawet po trzydziestu latach, kiedy wspominają tamte czasy, wspominają je dobrze, z ogniem w oku. Przeżyli przygodę swojego życia, można odczuć, że chociaż dawno opuścili Indie, to mają je nadal w sercu. Pewnie chętnie wróciliby tam znowu, czy odważyli by się na takie akcje ponownie?

Dziękuję autorowi, za napisanie tej książki, dziękuję że wpuścił czytelnika na chwilę do ich środowiska z tamtych lat.
Książkę czyta się jak powieść przygodowo- sensacyjną, to nie są tylko "suche wspomnienia", myślę, że mógłby z tego być świetny film.
W Marginaliach dostajemy Indie w pigułce, czyli trochę o tym i o tamtym, co pozwala lepiej poznać ten kontynent, a całość uzupełniają zdjęcia, w tym również bohaterów książki.

Mam nadzieję, że autor ma jeszcze wiele ciekawych historii do opowiedzenia, co zaowocuje kolejną książką. Bardzo lubię to jak opowiada.
Póki co, polecam wam tę książkę, bardzo serdecznie.
Warto przeczytać!

Niedawno wróciłam z fascynującej podróży na odległy kontynent. W tę czytelniczą podróż udałam się za sprawą niesamowitej książki, dzięki której mogłam odrobinę poznać ociekające złotem Indie. Zabrali mnie tam autor książki wraz z jej bohaterkami Ewą, Basią, Matą Hari, Francuzką, Kriszną, Gosią, Anią i innymi. Tym razem właśnie kobiety będą grały główną rolę w tej opowieści....