„Powódź” o intrygującym już tytule, czyta się szybko (liczy niewiele ponad 200 stron), krótkie rozdziały i skondensowany styl autora – minimum ozdobników literackich, maksimum treści, sprawiają, że czytelnik zostaje „szybko porwany” przez powódź...
Zaczyna się nietypowo. Na dzień dobry autor umiejętnie wplata kartki z kalendarza (akcja rozpoczyna się od 2 lipca i trwa zaledwie 6 dni) oraz wycinki artykułów z gazet traktujące o: handlu kobiet w Europie, tajemnicach darknetu, filmach snuff oraz niepokojących prognozach meteorologicznych mówiących o zbliżającej się do Krakowa powodzi. Na pozór poboczny zabieg okazuje się tematycznym tłem do głównej fabuły, a wspomniane wycinki, w sposób widoczny, lecz nienachalny, przewijają się przez całą książkę wpływając pośrednio na jej akcję. Mamy tutaj do czynienie z wątkiem kryminalnym, sensacyjnym, a także obyczajowym…
Już w pierwszym rozdziale jest dynamicznie. Dowiadujemy się o Kubie, czterdziestoletnim mężczyźnie, który popełnił samobójstwo, wyskakując z okna, z dziewiątego piętra wieżowca. Sytuacja wydaje się jeszcze bardziej zawikłana, gdyż samobójca zostawia pożegnalny list, w którym wspomina „chwile, dla których warto było żyć”. Jest tam wzmianka o wspólnych zabawach w Indian z Krisem w dzieciństwie, a także enigmatyczne zdanie: „Zły człowiek zabrał Zuzę i odtąd moje życie straciło sens”.
Krzysztof (dla przyjaciół Kris), którego poznajemy w momencie, w którym dowiaduje się o samobójczej śmierci Kuby, swojego dawnego przyjaciela z dzieciństwa, przejmuje tutaj rolę „śledczego” , chcącego poznać całą prawdę o jego śmierci. Chociaż starych przyjaciół dzieli już ponad 20 lat, od kiedy przestali ze sobą rozmawiać, kontakt z lat młodzieńczych był tak intensywny, że Kris zawodowy żołnierz, postanawia wziąć urlop i samodzielnie dowiedzieć się co tak naprawdę się wydarzyło. Na swej drodze spotyka postaci, które w ostatnim czasie miały kontakt z Kubą (jego były szef, była dziewczyna), a także dwóch zupełnie przypadkowych nastolatków Marikę i Kamila, którzy okazują się później jedynym i najlepszym jego wsparciem w procesie rozwikłania zagadki.
Taki zabieg zaangażowania nastolatków jako samozwańczych detektywów z jednej strony nadaje świeżości książce, gdyż to młodzi ludzie, których znajomość Internetu jest znacznie większa niż Krisa, a z drugiej powoduje, że czytelnik uśmiecha się do siebie, widząc ich poczynania i czasem zwariowane pomysły.
Akcja się prężnie rozwija, powódź coraz bliżej, a dramaturgii dodają odkryte, brutalne filmy snuff w smartfonie samobójcy. W dalszej części książki dowiadujemy się w co naprawdę uwikłał się Kuba, jak to wpłynęło na jego dalsze losy, rolę finalnie odegrał Kris, kim jest/była tajemnicza Zuza i co spowodowało, że dwaj przyjaciele z dzieciństwa stracili z sobą kontakt no i czy tytułowa powódź zmieniła bieg wydarzeń…
Podsumowując: książka ciekawie skonstruowana poprzez wspomniane wycinki, fabuła niebanalna, interesująca, a finał - zaskakujący. Polecam tą pozycję, która nie wygląda jak debiut autora (choć w rzeczywistości nią jest), ale jak kolejna, dobra książka w literaturze sensacyjno-kryminalnej w dorobku pisarza.

„Powódź” o intrygującym już tytule, czyta się szybko (liczy niewiele ponad 200 stron), krótkie rozdziały i skondensowany styl autora – minimum ozdobników literackich, maksimum treści, sprawiają, że czytelnik zostaje „szybko porwany” przez powódź...
Zaczyna się nietypowo. Na dzień dobry autor umiejętnie wplata kartki z kalendarza (akcja rozpoczyna się od 2 lipca i trwa...