Na „PS Kocham Cię na zawsze” długo się czaiłam i czekałam na idealny moment do przeczytania tej powieści. Sądziłam, że historia została już skończona, stąd zdziwiłam się, że autorka postanowiła inaczej. Po przeczytaniu nie rozumiem, w jakim celu książka ta powstała (zwłaszcza, że wydano ją 15 lat od premiery pierwszej części).

Z pierwszej części praktycznie nic nie pamiętam z fabuły, jednakże wiem, że książka mi się podobała i w trakcie czytania towarzyszyły mi same pozytywne odczucia. W przypadku „PS Kocham Cię na zawsze” jest zupełnie na odwrót. To już kolejna historia od Cecelii Ahern, która mnie rozczarowuje i zaczynam zdawać sobie sprawę, że pisarce udało się jedynie dobrze napisać „Love, Rosie” (choć muszę sobie i to odświeżyć, bo nie wiem na ile mam pozytywne odczucia co do książki czy do filmu ze świetnie odegranymi rolami głównymi).

Tę powieść czytało mi się niezwykle opornie, ledwo co dobrnęłam do końca. Treść jest pisana bardzo prostym językiem, niekiedy po pierwszym przeczytaniu danego zdania nie wiedziałam, co do końca ono znaczyło, tak nieskładnie i nieumiejętnie je poskładano. Książka w większości składa się z dennych, rozwlekanych aż do przesady, opisów, które nie mają żadnego sensu. Fabuła w tej części cechuje się niezwykłą ckliwością i monotonnością, która strasznie drażni, przez co kilkukrotnie odkładałam tę książkę i musiałam zmuszać się, by ją dokończyć. Sam pomysł na historię nie jest najgorszy (podobała mi się idea klubu i niektóre postacie wniosły wiele do powieści),jednak jego wykonanie dość bardzo do siebie zniechęca. Kolejną wadą powieści jest jej główna bohaterka, Holly. Nie pamiętam kiedy główna postać książki aż tak mnie denerwowała. Przez całą powieść kobieta zachowywała się jak dziecko we mgle i wciąż drażniła innych bohaterów, zachowując się jak hipokrytka. Czasami miałam wrażenie, że Holly jest niezwykle nieporadna życiowo. I okej, można winą za to obarczać depresję, ale nadal, zachowywała się w stosunku do innych niebywale okropnie. Równie słabo został napisany charakter innej postaci, Gabriela, czyli ówczesnego chłopaka Holly, który pojawiał się tylko, gdy główna bohaterka miała w tym jakiś interes, a potem znikał i ciągle się „fochał”. Kreacja tego bohatera była na tyle słaba, że nie spodziewałam się, że tak oklepanie ona się zakończy (zresztą jak wiele, mocno przewidywalnych, wątków w tejże opowieści). I przechodząc do zakończenia – oh, jakie to było słabe. Już pomijam fakt, że wszystkie wątki się rozwiązały, ale nadal zostało kilka stron tekstu i się okazało, że autorka zaplanowała kolejne zakończenie. Zupełnie niepotrzebny zabieg.

„PS Kocham Cię na zawsze” uważam za jedną z najsłabszych kontynuacji, zupełnie niepotrzebnych dla nikogo. Strasznie się na niej rozczarowałam, książka ta zniszczyła mi dobre wrażenia z czytania pierwszej części, zabijając jej ducha. Oczywiście, warto ją przeczytać, jeśli jest się fanem twórczości Cecelii Ahern, wszak warto sprawdzić, czym tym razem pisarka może zaskoczyć, ja jednak zdecydowanie nie polecam.

Na „PS Kocham Cię na zawsze” długo się czaiłam i czekałam na idealny moment do przeczytania tej powieści. Sądziłam, że historia została już skończona, stąd zdziwiłam się, że autorka postanowiła inaczej. Po przeczytaniu nie rozumiem, w jakim celu książka ta powstała (zwłaszcza, że wydano ją 15 lat od premiery pierwszej części).

Z pierwszej części praktycznie nic nie...

Pierwsza połowa powieści mi się wybitnie dłużyła. Nie była zła, tylko straszliwie nudna i nieciekawa.
Druga część rozłożyła mnie na łopatki, a ostatnie 40 stron przepłakałam jak bóbr.
Dawno nie miałam tak sprzecznych emocji wobec jakiejś książki. Stąd mój brak oceny - niska nie oddałaby tego, co zrobiła ze mną końcówka, zbyt wysoka - zamazałaby nieciekawy początek, który nie był warty czytania.

Pierwsza połowa powieści mi się wybitnie dłużyła. Nie była zła, tylko straszliwie nudna i nieciekawa.
Druga część rozłożyła mnie na łopatki, a ostatnie 40 stron przepłakałam jak bóbr.
Dawno nie miałam tak sprzecznych emocji wobec jakiejś książki. Stąd mój brak oceny - niska nie oddałaby tego, co zrobiła ze mną końcówka, zbyt wysoka - zamazałaby nieciekawy początek, który...

Ciąg dalszy pięknej i pełnej emocji, wzruszającej historii. To książka o miłości, życiowych wyborach, pokazującą to, co jest w życiu ważne. Polecam.

Ciąg dalszy pięknej i pełnej emocji, wzruszającej historii. To książka o miłości, życiowych wyborach, pokazującą to, co jest w życiu ważne. Polecam.

Drugi tom przenosi nas w przyszłość o siedem lat. Holly praktycznie ma ułożone życie na nowo, gdy siostra prosi ją o nagranie podcastu o swoich przeżyciach związanych ze stratą męża. To doprowadza do lawiny wydarzeń, które bardzo wstrząsną Holly. Los stawia na jej drodze ludzi, którzy odmieniają jej spojrzenie na świat i samą siebie.
Ten tom nie podoba się mi tak, jak pierwszy. Może dlatego, że jest dużo smutniejszy. Więcej tu przemyśleń i wewnętrznych monologów samej Holly. Ale płynie też nadzieja. Książka zdecydowanie porusza i budzi refleksje na samą śmiercią. Polecam.

Drugi tom przenosi nas w przyszłość o siedem lat. Holly praktycznie ma ułożone życie na nowo, gdy siostra prosi ją o nagranie podcastu o swoich przeżyciach związanych ze stratą męża. To doprowadza do lawiny wydarzeń, które bardzo wstrząsną Holly. Los stawia na jej drodze ludzi, którzy odmieniają jej spojrzenie na świat i samą siebie.
Ten tom nie podoba się mi tak, jak...

Mąż Holly zmarł na raka, ale pozostawił dla niej dziesięć listów, które miała otwierać po jednym przez dziesięć miesięcy. Po siedmiu latach Holly odżyła, odzyskała chęci do życia, doszła do siebie po śmierci Garry'ego. Czy to dzięki tym listom? Co przyniesie jej przyszłość? Czy uda się jej pomóc cierpiącym na nieuleczalne choroby ludziom, którzy zastanawiają się jak pomóc pozbierać się swoim bliskim po ich śmierci?

Mąż Holly zmarł na raka, ale pozostawił dla niej dziesięć listów, które miała otwierać po jednym przez dziesięć miesięcy. Po siedmiu latach Holly odżyła, odzyskała chęci do życia, doszła do siebie po śmierci Garry'ego. Czy to dzięki tym listom? Co przyniesie jej przyszłość? Czy uda się jej pomóc cierpiącym na nieuleczalne choroby ludziom, którzy zastanawiają się jak pomóc...

Ani wartościowa, ani przyjemna, chociaż chyba takie zamierzenie miała autorka. I też zupełnie inna niż pierwsza część. Dwie gwiazdki a nie jedna za tematykę, chociaż właściwie to już było w pierwszej części.

Ani wartościowa, ani przyjemna, chociaż chyba takie zamierzenie miała autorka. I też zupełnie inna niż pierwsza część. Dwie gwiazdki a nie jedna za tematykę, chociaż właściwie to już było w pierwszej części.

PS Kocham Cię na zawsze, to druga część historii Holly, która straciła męża w wyniku choroby. Druga część rozpoczyna się się siedem lat po śmierci Gerry'ego. Holly zdarzyła już poukładać swoje życie na nowo, co wcale nie było dla niej łatwe. Ponownie znalazła miłość i planuje zamieszkać ze swoim partnerem.
Ciara, siostra Holly namawia ją do udziału w podcascie, w którym to ma opowiedzieć o stracie ukochanej osoby, o swoich doświadczeniach i o listach, które zostawił dla niej Gerry.
Jedną ze słuchaczek podcastu jest Angela. Zainspirowana pomysłem listów Gerry'ego postanawia założyć Klub PS. KOCHAM CIĘ. Członkami klubu są osoby nieuleczalnie chore a ich celem jest pozostawienie dla bliskich wiadomości. Tak jak to zrobił Gerry dla Holly. Dziewczyna ma im w tym pomóc. Ciąży je


dnak na niej obawa przed powrotem traumatycznych wydarzeń, które zostawiła już za sobą.
Druga część według mnie jest o wiele lepiej napisana od pierwszej. Historia stracie ale i o nadziei na lepsze jutro. Polecam

PS Kocham Cię na zawsze, to druga część historii Holly, która straciła męża w wyniku choroby. Druga część rozpoczyna się się siedem lat po śmierci Gerry'ego. Holly zdarzyła już poukładać swoje życie na nowo, co wcale nie było dla niej łatwe. Ponownie znalazła miłość i planuje zamieszkać ze swoim partnerem.
Ciara, siostra Holly namawia ją do udziału w podcascie, w którym to...

O "PS kocham Cię" słyszała chyba większość czytelników lubiących romantyczne ale też wzruszające historie. Autorka przenosi nas w wydarzeniach o siedem lat po wydarzeniach z tamtej historii, kiedy Holly już poukładała sobie życie na nowo. Jej siostra prosi ją o udział w podcaście i opowiedzenie o listach Gerry'ego. Jedna z słuchaczek zainspirowana historią Holly, postanowia założyć klub "PS kocham Cię", który zgromadził nieuleczalnie chorych,aktorzy chcą zostawić coś po sobie dla bliskich.

Niezwykle i zaskakująco dla mnie wzruszająca i poruszająca mnie książka. Powoduje myślenie nad życiem, miłością, wyborami i tym co dla nas tak naprawdę ważne. Warto, warto warto!!

O "PS kocham Cię" słyszała chyba większość czytelników lubiących romantyczne ale też wzruszające historie. Autorka przenosi nas w wydarzeniach o siedem lat po wydarzeniach z tamtej historii, kiedy Holly już poukładała sobie życie na nowo. Jej siostra prosi ją o udział w podcaście i opowiedzenie o listach Gerry'ego. Jedna z słuchaczek zainspirowana historią Holly, postanowia...

Niestety nie czytałam pierwszej części. Obejrzałam film ale druga część rozdarła moje serce na pół.
Piękna historia dalszych losów Holly. Książka wzruszyła do łez ale też rozśmieszała.
Inspirująca opowieść o odchodzeniu z tego świata i radzenia sobie z tym.
Książka napisana lekkim piórem nie ujmując przy tym jej poważnych tematów poruszanych w niej.
Polecam,
J.

Niestety nie czytałam pierwszej części. Obejrzałam film ale druga część rozdarła moje serce na pół.
Piękna historia dalszych losów Holly. Książka wzruszyła do łez ale też rozśmieszała.
Inspirująca opowieść o odchodzeniu z tego świata i radzenia sobie z tym.
Książka napisana lekkim piórem nie ujmując przy tym jej poważnych tematów poruszanych w niej.
Polecam,
J.

Książka smutna i poruszająca ale jednocześnie niosąca nadzieję. Nadzieję na to, że jeszcze może być dobrze.
To prawda, że czas leczy rany, jednak po nich zostają blizny i to właśnie one sprawiają, że jesteśmy tym kim jesteśmy. Bez tych blizn bylibyśmy niedoświadczeni, beztroscy i nieświadomi. Dzięki nim kształtujemy się, dowiadujemy o sobie rzeczy o których nie mieliśmy pojęcia, stajemy się prawdziwi i mądrzy. Oby nas tylko nie złamały...

Książka smutna i poruszająca ale jednocześnie niosąca nadzieję. Nadzieję na to, że jeszcze może być dobrze.
To prawda, że czas leczy rany, jednak po nich zostają blizny i to właśnie one sprawiają, że jesteśmy tym kim jesteśmy. Bez tych blizn bylibyśmy niedoświadczeni, beztroscy i nieświadomi. Dzięki nim kształtujemy się, dowiadujemy o sobie rzeczy o których nie mieliśmy...