Kolory pawich piór

Trudno jest mi cokolwiek napisać. Trochę nie zrozumiała książka dla mnie - za dużo historii, bohaterów i zagmatwań.

Z drugiej strony, jeśli ktoś lubi taki natłok i się odnajduje - polecam :)

Trudno jest mi cokolwiek napisać. Trochę nie zrozumiała książka dla mnie - za dużo historii, bohaterów i zagmatwań.

Z drugiej strony, jeśli ktoś lubi taki natłok i się odnajduje - polecam :)

Pokaż mimo to

Czytam opinie tutaj i widzę, że są podzielone. Mnie ta książka nie pociągnęła, koniec drugiej części i cała część trzecia były dopiero warte zaciekawienia, napięcia i zaskoczenia. Uważam, że cała historia mogła być o połowę krótsza. Przemęczyłam i tyle.

Czytam opinie tutaj i widzę, że są podzielone. Mnie ta książka nie pociągnęła, koniec drugiej części i cała część trzecia były dopiero warte zaciekawienia, napięcia i zaskoczenia. Uważam, że cała historia mogła być o połowę krótsza. Przemęczyłam i tyle.

Pokaż mimo to

Szczerze mówiąc męczyłam tę książkę. Na początku mnie wciągnęła, potem ciągnęła się, żeby pod koniec znów się rozkręcić.

Szczerze mówiąc męczyłam tę książkę. Na początku mnie wciągnęła, potem ciągnęła się, żeby pod koniec znów się rozkręcić.

Pokaż mimo to

Ksiązka mi się spodobała. Mimo, że koniec był trochę do przewidzenia, to książka była ciekawa. Akcja toczy się szybko, bez zbędnych przedłużeń.
Autorka pokazuje, jak skrywane tajemnice i życie naszych przodków może bardzo wpłynąć na nasze życie. Oraz, że jeśli uporamy się z tym co skrywane i zaakceptujemy przeszłość, to nasze życie będzie takie jak my sami tego chcemy.

Ksiązka mi się spodobała. Mimo, że koniec był trochę do przewidzenia, to książka była ciekawa. Akcja toczy się szybko, bez zbędnych przedłużeń.
Autorka pokazuje, jak skrywane tajemnice i życie naszych przodków może bardzo wpłynąć na nasze życie. Oraz, że jeśli uporamy się z tym co skrywane i zaakceptujemy przeszłość, to nasze życie będzie takie jak my sami tego chcemy.

Pokaż mimo to

Z jednej strony ładna, różowa okładka przedstawiająca nie wiadomo kogo. Z drugiej, na odwrocie mamy opis książki który zdradza całą fabułę i skrywaną ,,tajemnice".
Dodajmy do tego okropną, irytującą główną bohaterkę i nikomu niepotrzebny sklep/kawiarnie/graciarnie...
I te wiecznie spacerujące matki z dziećmi...
Książka o niczym. Dawno nie czytałam czegoś tak złego.

Z jednej strony ładna, różowa okładka przedstawiająca nie wiadomo kogo. Z drugiej, na odwrocie mamy opis książki który zdradza całą fabułę i skrywaną ,,tajemnice".
Dodajmy do tego okropną, irytującą główną bohaterkę i nikomu niepotrzebny sklep/kawiarnie/graciarnie...
I te wiecznie spacerujące matki z dziećmi...
Książka o niczym. Dawno nie czytałam czegoś tak złego.

Pokaż mimo to

Typowa słaba książka, początek nawet ciekawy, ale im bliżej ku końcowi tym historia coraz bardziej błaha i nijaka.

Typowa słaba książka, początek nawet ciekawy, ale im bliżej ku końcowi tym historia coraz bardziej błaha i nijaka.

Pokaż mimo to

Chyba nie ma takiej książki Jojo Moyes, która mi się nie podobała. Może faktycznie początek tej był trochę dłużący się i nie jest to najlepsza powieść autorki ale jako całość oceniam 7/10 🌟
Plus dla okładki, która wpadła mi w oko. Powieść nie porywa jak inne i ciężko byłomi się w nią wkręcić.
Opowiada historie dwóch kobiet - matki i córki.
Matka - Athene - popularna młoda, piękna kobieta, która słynęła z wielu 'skandali'. Miala się ustatkować i założyć rodzinę. Niestety nie okiełznało to jej temperamentu i uciekła od męża.
Suzzana, córka Athene - mężatka, która nie chce powiększać rodziny, nie umie odnaleźć swojego miejsca na Ziemi. Postanawia otworzyć sklep - Pawi Zakątek to jedyne miejsce, gdzie czuje się szczęśliwa, mimo że nie lubi przychodzący tam ludzi.
Podsumowując jest to opowieść o miłości, przyjaźni i ukryewnych sekretach a przede wszystkim o poszukiwaniu siebie i swojego miejsca w świecie. Fani autorki mogą być trochę rozczarowani bo nie jest to jej najlepsza pozycja.

Chyba nie ma takiej książki Jojo Moyes, która mi się nie podobała. Może faktycznie początek tej był trochę dłużący się i nie jest to najlepsza powieść autorki ale jako całość oceniam 7/10 🌟
Plus dla okładki, która wpadła mi w oko. Powieść nie porywa jak inne i ciężko byłomi się w nią wkręcić.
Opowiada historie dwóch kobiet - matki i córki.
Matka -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mamy rok 1963. Młoda Veronica wraz z opiekunem, który jest jednocześnie miłością jej życia (Douglas'em) udają się na pewien zamożnych państwa. Mężczyzna pozostawia ją na pewien czas samą. Niefortunnie młoda kobieta podczas poszukiwań swojego towarzysza zastaje go w dwuznacznej sytuacji z inną. Serce Veronici rozpada się na milion kawałków. Jakiś czas później Douglas żeni się z Atheną, co jeszcze bardziej dobija Vere. Athena słynie z nadmiaru rozrywek, dlatego nie powinno być zdziwieniem iż pewnego dnia ucieka od męża wraz ze sprzedawcą odkurzaczy i tyle ją widzieli. Szybki przeskok do 2001 roku. Nasza główną bohaterką staje się Suzanna, czyli córka zaginionej Atheny. Wraz z mężem Neil'em mają problemy w związku oraz finansowe, jednak nie jest to żadna przeszkód dla Su, wręcz przeciwnie jest to idealny moment by odtworzyć własną działalność gospodarczą. Dodatkowo oboje unikają rodziny Suzann mimo małej odległości od siebie. Wróćmy do sklepu, "Pawi zakątek" w którym jest wszytko, ale najbardziej popularnością cieszy się dobrą kawa. Sklep jest średnio popularny do czasu pojawienia się Jessi i jej dobrych rad biznesowych. Kim jest Jess? Ofiarą przemocy domowej, która stara się żyć szczęśliwie. Mogła bym jeszcze wspomnieć o wielu innych problemach w wielu rodzinach w tej książce, ale to musi wam wystarczyć.
*
Znałam twórczość tej autorki już wcześniej za sprawą genialnego "Zanim się pojawiłeś" oraz okropnego "Kiedy odszedłeś". Spodziewałam się czegoś podobnego do "Me before you", niestety dostałam książek mocno zbliżona do tureckich tasiemców puszczanych w telewizji. Jak można wynioskować ten tytuł nie przypadł mi do gustu kompletnie. Zaraz wyjaśnię dlaczegoż. Po pierwsze, dopiero po około 100 stronach poznajemy prawdziwą główną bohaterkę. Po drugie, mamy zbyt długie opisy rozdmucahnych przeżyć wewnętrznych oraz otoczenia, które przeszkadzają we wciągnięciu się w historię. Po za tym były strasznie męczące oraz powodowały że rozwój akcji nie miał racji bytu.

Po trzecie, mamy przeplatanie 2001 roku z 1963, tylko po co? Ten sam efekt można byłoby osiągnąć poprzez jakieś małe fragmenty z pamiętnika lub flash backi np. ojca. Ogólnie sam pomysł na tą opowieść pierwotnie mi się podobał, jednak według mnie wykonanie mocno kuleje. Pewnej fani tej autorki się ze mną nie zgodzą, ale w moim odczuciu Moyes lepiej muszę krótsze książki, a gdy ma zbyt duża swobodę twórczą wychodzą takie potworki. Według mnie wyszło by na dobre tej książce oraz autorce skrócenie tej książki o 100 lub nawet 200 stron (samych opisów). W ten sposób miała by o wiele większe grono fanów. Nie twierdzę że pisze źle, lecz że potrzebuję kogoś kto by ją hamował. Podsumowując, książka nie przypadła mi do gustu, męczyłam ją ponad dwa miesiące z dobrym nastawieniem, a mimo to w ostatecznym rozrachunku okazała się tragedią. Książkę mogę jedynie polecić fanką dużych gabarytów w wykonaniu tej autorki.(1/10⭐)

Mamy rok 1963. Młoda Veronica wraz z opiekunem, który jest jednocześnie miłością jej życia (Douglas'em) udają się na pewien zamożnych państwa. Mężczyzna pozostawia ją na pewien czas samą. Niefortunnie młoda kobieta podczas poszukiwań swojego towarzysza zastaje go w dwuznacznej sytuacji z inną. Serce Veronici rozpada się na milion kawałków. Jakiś czas później Douglas żeni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka niby mi się podobała, ale... Właśnie, jedno duże ALE. Cała historia była ciekawie zarysowana, spójna. Rodzinna posiadłość, miejscowość i okolica też jak najbardziej realistyczne. A jednak mam wrażenie, że wątek miłosny, który chyba przebija się jako główny, jest niedopracowany, nijaki. Nie dostrzegłam żadnych emocji, które mogłyby wytłumaczyć zachowanie Suzanny. Ogólnie wychodziła z niej co rusz rozpieszczona, niewiedząca czego chce dziewczynka. Nie polubiłam jej raczej, ale to jej postępowanie można wytłumaczyć zawiłą, niewyjaśnioną historią rodzinną. Okej, przyjmuję. Jeśli jednak chodzi o jej zadurzenie się w Alejandro kompletnie nie doszukałam się w tym sensu. Tak na prawdę spędzili ze sobą jeden dzień i co? Wielka miłość? Całkowita zmiana życia? Więcej emocji było w jej relacjach z mężem. Szkoda bo wszystkie postacie były dobrze dopracowane, żywe, można było je poznać, polubić bądź nie. Gdyby z Suzanny i Alejendra zrobić przyjaciół, a nie parę, książka mam wrażenie byłaby lepsza.

Książka niby mi się podobała, ale... Właśnie, jedno duże ALE. Cała historia była ciekawie zarysowana, spójna. Rodzinna posiadłość, miejscowość i okolica też jak najbardziej realistyczne. A jednak mam wrażenie, że wątek miłosny, który chyba przebija się jako główny, jest niedopracowany, nijaki. Nie dostrzegłam żadnych emocji, które mogłyby wytłumaczyć zachowanie Suzanny....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam twórczość Jojo Moyes, ale niestety ta pozycja nie przypadła mi do gustu, a czytanie jej ciągnęło się w nieskończoność. Główna bohaterka jest bardzo irytująca. Jest osobą rozpieszczoną, wiecznie nieszczęśliwa. Sama historia jest średnia, praktycznie nic się nie dzieje.

Uwielbiam twórczość Jojo Moyes, ale niestety ta pozycja nie przypadła mi do gustu, a czytanie jej ciągnęło się w nieskończoność. Główna bohaterka jest bardzo irytująca. Jest osobą rozpieszczoną, wiecznie nieszczęśliwa. Sama historia jest średnia, praktycznie nic się nie dzieje.

Pokaż mimo to