Kolory pawich piór

Wg mnie jest to jedna ze słabszych powieści Jojo Moyes. Rozwleczona historia o Suzannie, która sama nie wie czego chce i jest zła na cały świat niewiadomo o co tak naprawdę. Ciężko się to czytało.
O ile pozostałe wątki były ciekawe, w tym postać Vivi, o tyle główna bohaterka tylko irytuje. Także wątek miłosny mnie nie przekonuje, ciężko uwierzyć, że z 2 spojrzeń i 1 rozmowy zradza się tak silne uczucie. Może za mało we mnie obecnie romantyzmu, ale sposób przedstawienia tego w książce mnie nie wciągnął i nie poczułam tej miłości między bohaterami. Wszystko było takie jakieś suche.
To niestety kolejna słaba pozycja Jojo. Może obie potrzebujemy na jakiś czas od siebie odpocząć.

Wg mnie jest to jedna ze słabszych powieści Jojo Moyes. Rozwleczona historia o Suzannie, która sama nie wie czego chce i jest zła na cały świat niewiadomo o co tak naprawdę. Ciężko się to czytało.
O ile pozostałe wątki były ciekawe, w tym postać Vivi, o tyle główna bohaterka tylko irytuje. Także wątek miłosny mnie nie przekonuje, ciężko uwierzyć, że z 2 spojrzeń i 1...

"Ma wszystko co potrzebne do szczęścia, tylko nie ma już siły, udawać że jest szczęśliwa".

To moje drugie podejście do tej książki. Pierwszy raz zaczęłam ją czytać w marcu 2020roku... To był ciężki czas, moje myśli nie potrafiły się wtedy skupić na książce tak jakbym chciała. W rzeczywistości przeczytałam prawie 150 stron nic z niej nie rozumiejąc i pomyślałam, że za jakiś czas do niej wrócę... Bo książka albo jest tak kiepska albo nie polubimy się z tą autorką. I zastanawiałam się jak to jest ,że tak dużo kobiet lubi Jojo Moyes, a ja chyba nie?

I tak mija 2 lata a ja zrobiłam kolejne podejście. I nie od 150 strony, ale od pierwszej , od początku.

I wiecie co? Uważam ją za przepiękną pod każdym kątem. Delikatna i zarazem przepełniona smutkiem.

Suzanna w szukaniu swojej drogi w życiu postanawia otworzyć Pawi Zakątek. Nie ma za bardzo na niego pomysłu. Sprzedawanie bibelotów, taki jest zamiar tego miejsca. Dopóki nie pojawia się w nim Jessy, która wyraża chęć i pomoc w rozkręcenie tego biznesu, w zamian za filiżankę kawy. Klientów przybywa, a pojawiają się w nim tylko dlatego, bo w Pawim Zakątku czuć klimat. Jessy tętni życiem, jest towarzyska i bardzo komunikatywna. Swoim entuzjazmem i optymizmem przyciąga ludzi do tego miejsca . Suzanne obsrrwuje swoją nową pracownicę i zazdrości jego tego harta ducha. Lecz wszystko w życiu ma swój czas...

To książka, w którą trzeba się oddać całą sobą. Są tu przejścia wiekowe, część książki dzieje się w latach 1963 , a część w 2001roku... Dlatego też, na początku trzeba się troche skupić na imionach i kto jest kim w tej rodzinie. Czytając tę książkę ciągle miałam przed oczami Suzanne i bardzo było mi jej szkoda...

Miłość... Wszystko w tej książce sprowadzało się do utraconej miłości...

Moje uczucia także, mimo że książka ta nosi się jako najsłabsza powieść tej autorki.

"Ma wszystko co potrzebne do szczęścia, tylko nie ma już siły, udawać że jest szczęśliwa".

To moje drugie podejście do tej książki. Pierwszy raz zaczęłam ją czytać w marcu 2020roku... To był ciężki czas, moje myśli nie potrafiły się wtedy skupić na książce tak jakbym chciała. W rzeczywistości przeczytałam prawie 150 stron nic z niej nie rozumiejąc i pomyślałam, że za...

Historia wielowątkowa, pełna tajemnic, nieporozumień i wielkich miłości.
Powieści Moyes są piękne, wzruszające,a ich bohaterowie żyją własnym życiem! " Kolory pawich piór" wcale nie odstają od tego schematu. Lektura wciąga, a fabuła rozwija się wraz z kolejną przeczytaną stroną. Uczestniczenie w wydarzeniach i losach, z którymi stykają się główne postacie jest przyjemnością tak wielką, że mimo obszernej powieści sam nie wiesz kiedy doszedłeś do samego końca. Polecam ;)

Historia wielowątkowa, pełna tajemnic, nieporozumień i wielkich miłości.
Powieści Moyes są piękne, wzruszające,a ich bohaterowie żyją własnym życiem! " Kolory pawich piór" wcale nie odstają od tego schematu. Lektura wciąga, a fabuła rozwija się wraz z kolejną przeczytaną stroną. Uczestniczenie w wydarzeniach i losach, z którymi stykają się główne postacie jest...

Razem z Suzanną przenosimy się z wielkiego Londynu na wieś, do Dere Hampton.

Suzanna jest postacią, za którą raczej czytelnik nie przepada. Gburliwa, mało charyzmatyczna, lubi mieć o wszystko pretensje. Ale wokół niej pojawiają się dobrzy ludzie, którzy wprowadzają nieco światła do jej nowo otwartego sklepu. Poznajemy historię kilku bohaterów, którzy odgrywają większe role w miasteczku. Poznajemy też rodziców Suzanny, komiczną babcię, która jest typową, zrzędliwą babą i uwielbiałam wszystkie jej teksty.

Na początku książka nieco mi się dłużyła, Suzanna irytowała i nie potrafiłam zrozumieć jaki był cel przedstawiania tych wszystkich punktów widzenia poszczególnych postaci, zwłaszcza, że nic nie kleiło się do siebie. A potem, gdzieś w połowie następuje punkt kulminacyjny, którego mogłam się spodziewać, a zupełnie się nie spodziewałam. W tym momencie wszystko obraca się do góry nogami, a ja nawet uroniłam kilka łez. Wątki zaczynają się łączyć, sprawy rozwiązywać, dowiadujemy się nawet o historii biologicznej matki Suzanny, która pozostawia czytelnika z dziwnym poczuciem bólu w sercu, a główna bohaterka podejmuje w końcu jakieś konkretne decyzje, które finalnie sprawiają, że nawet zaczynamy jej kibicować.

Ostatecznie pod koniec książki uśmiechnęłam się do siebie i pomyślałam: “kurcze, fajnie było w tym Dere”.

o książka obyczajowa, nie znajdziecie tam wielkiej akcji i przerysowanych uniesień miłosnych. Jest bardzo życiowa i chyba to podoba mi się w niej najbardziej. Porusza wiele istotnych kwestii, takich jak przemoc domowa, zdrady w małżeństwie, radzenie sobie z problematycznymi teściowymi (xd). Wszystkie z sytuacji, które tam znajdziecie, mogły przydarzyć się realnym ludziom w realnym świecie, bo przecież każdy z nas dźwiga swój bagaż doświadczeń. Przez pierwszą połowę czytało mi się ciężko, nie ukrywam. Poznawanie historii wszystkich po kolei było nieco nużące, ale naprawdę warto dla drugiej połowy książki. Z całego serca polecam.

Razem z Suzanną przenosimy się z wielkiego Londynu na wieś, do Dere Hampton.

Suzanna jest postacią, za którą raczej czytelnik nie przepada. Gburliwa, mało charyzmatyczna, lubi mieć o wszystko pretensje. Ale wokół niej pojawiają się dobrzy ludzie, którzy wprowadzają nieco światła do jej nowo otwartego sklepu. Poznajemy historię kilku bohaterów, którzy odgrywają większe role...

W sumie nie wiem co przeczytałam. Książka o niczym.
Bardzo się męczyłam podczas czytania. Duże rozczarowanie, bo uwielbiam książki Moyes.

W sumie nie wiem co przeczytałam. Książka o niczym.
Bardzo się męczyłam podczas czytania. Duże rozczarowanie, bo uwielbiam książki Moyes.

Niestety zawiodłam się na tej książce. Niby nie była taka najgorsza, ale kompozycyjnie coś tu nie zagrało, plany czasowe i losy poszczególnych bohaterów były połączone w chaotyczny sposób. Poza tym główna bohaterka bardzo mnie irytowała, w ogóle chyba nie polubiłam żadnego bohatera. A najlepszym podsumowaniem niech będzie, że najciekawszy wydał mi się wątek konfliktu jednej z bohaterek z teściową dotyczącego nietrzymania moczu tejże teściowej.

Niestety zawiodłam się na tej książce. Niby nie była taka najgorsza, ale kompozycyjnie coś tu nie zagrało, plany czasowe i losy poszczególnych bohaterów były połączone w chaotyczny sposób. Poza tym główna bohaterka bardzo mnie irytowała, w ogóle chyba nie polubiłam żadnego bohatera. A najlepszym podsumowaniem niech będzie, że najciekawszy wydał mi się wątek konfliktu jednej...

Skusiłam się na nią, bo zobaczyłam u kogoś. Rzadko czytam czyjeś recenzje o książce... wróć - nie czytam, bo ile ludzi, tyle opinii a to ma być moja podróż, nie zarażona czyimiś przemyśleniami. Próbowałam ją przeczytać, serio:) trzy razy zabierałam się za nią i nie te klimaty, nie to coś, co porywa od początku. Poległam na trzeciej stronie i dalej ani drgnie :)

Skusiłam się na nią, bo zobaczyłam u kogoś. Rzadko czytam czyjeś recenzje o książce... wróć - nie czytam, bo ile ludzi, tyle opinii a to ma być moja podróż, nie zarażona czyimiś przemyśleniami. Próbowałam ją przeczytać, serio:) trzy razy zabierałam się za nią i nie te klimaty, nie to coś, co porywa od początku. Poległam na trzeciej stronie i dalej ani drgnie :)

Uwielbiam Jojo Moyes ale ta jest ech.. Doszłam mniej więcej do połowy i stwierdziłam, że nie jest warta mojego czasu.

Uwielbiam Jojo Moyes ale ta jest ech.. Doszłam mniej więcej do połowy i stwierdziłam, że nie jest warta mojego czasu.

Kolejna bardzo dobra powieść autorki. Czyta się ją błyskawicznie i przyjemnie. Godna polecenia!

Kolejna bardzo dobra powieść autorki. Czyta się ją błyskawicznie i przyjemnie. Godna polecenia!

Wspaniała, lekka, wzruszająca. Na pewno do niej wrócę.

Wspaniała, lekka, wzruszająca. Na pewno do niej wrócę.