Kolory pawich piór

"Kolory pawich piór" to powieść po raz pierwszy wydana za granicą w 2004 roku, w Polsce pojawiła się niedawno. Większość z książek Jojo Moyes bardzo mi się podobała, zazwyczaj były to bardzo solidne historie obyczajowe. W stosunku do tej mam jednak mieszane uczucia, chociaż nie aż tak złe, jakich spodziewałam się po przeczytaniu opinii.

Jest to wielowątkowa powieść, jednak czegoś w niej zabrakło. Podejmuje ważne tematy, ale robi to troszkę nieudolnie. Uwielbiam powieści z niespiesznie toczącą się akcją, które pozwalają nam zanurzyć się w przedstawionym świecie i zżyć z bohaterami. Ta książka jest jednak za bardzo przeciągnięta, przez większość czasu się dłuży. Mogłaby być o połowę krótsza i nic by przy tym nie straciła. Bohaterowie są w większości mało interesujący, a główna bohaterka Suzanne wręcz odpychająca. Dialogi często są nienaturalne. Ma jednak ciekawe momenty. Jak w przypadku większości tego typu książek, można wyciągnąć z niej coś dla siebie. Zabrakło mi w niej pogłębionej charakterystyki postaci, które przez większość czasu zachowują się mało racjonalnie. Ciężko było mi uwierzyć, że tacy ludzie mogliby istnieć naprawdę.

Jest to powieść na pewno lepsza od "We wspólnym rytmie", która bardzo mnie rozczarowała i czytanie której było dla mnie męką. Jest jednak gorsza od pozostałych wydanych w Polsce książek Jojo Moyes, chociaż nie jest tak źle. Pomysł był dobry, zawiodło w większości wykonanie. Może częściowo to wina tłumaczenia bądź redakcji ...? Nie zachęcam ani nie odradzam sięgnięcia po tę powieść.

"Kolory pawich piór" to powieść po raz pierwszy wydana za granicą w 2004 roku, w Polsce pojawiła się niedawno. Większość z książek Jojo Moyes bardzo mi się podobała, zazwyczaj były to bardzo solidne historie obyczajowe. W stosunku do tej mam jednak mieszane uczucia, chociaż nie aż tak złe, jakich spodziewałam się po przeczytaniu opinii.

Jest to wielowątkowa p...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolory Pawich piór. Jak dla mnie to na początku ta książka była mało zrozumiała, jeśli mam być szczera. Była na początku średnia bo nie mogłam się połapać. Jednak jak już się połapałam, od mniej więcej połowy zakochałam się. Zresztą jak zawsze w historiach Moyes. Kolory opowiadają o kolorach życia. Autorka pokazuje , że tak jak paw w swoich piórach ma różne kolory tak życie może mieć różne kolory. I że raz jest lepiej a raz gorzej W książce główną bohaterką jest Suzanna. Jak się dowiadujemy pod koniec , była od zawsze oszukiwana. Oszukiwali ją rodzice ponieważ ją kochali. Nie umieli jej powiedzieć że jej własna matka ją porzuciła. Woleli powiedzieć , że umarła podczas porodu o co się Suzanna całe życie obwiniała. Jednak to nie było kłamstwo Athene fatycznie umarła podczas porodu, jednak nie rodząc Suzanne a jej rodzeństwo. A musiała ją oddać pod opiekę swojego byłego męża, ponieważ sama nie miała pieniędzy na utrzymanie dziecka ani siebie i partnera. Oddała ją pod opiekę swojego byłego męża ponieważ wiedziała że będzie kochał Suzanne oraz że jest dobry człowiekiem i nie patrząc na to jak zraniła go Athen ( mimo iż go zdradziła i wystawiła na pośmiewisko) będzie najlepszym ojcem. I się nie pomyliła. Mimo iż Suzana się nie dogadywała z ojcem wiedziała że ja kocha. A gdy dowiedziała się prawdy mam wrażenie że zobaczy. Suzanna jest rozpieszczona, kiedyś była bogata teraz jest biedna. Narobiła długów. Ma męża ale nie chce dziecka, bo na tego nie czuje. Ponadto od początku widać że nie kocha swojego męża. I na dodatek wszyscy ich dawni znajomi się rozwiedli. Suz otwiera swój sklep, „ pawi zakątek”’ . Zatrudnia w nim Jess. Na początku dziewczyna ją irytuje jednak przyciąga dużo klientów swoim gadaniem dlatego ją zatrudnia. Z czasem lubi jej gadanie i wspólnie spędzony czas. Gdy dowiaduje , się że dziewczyna jest bita przez swojego partnera próbuje jej pomóc, lecz bezskutecznie. Za to razem próbują połączyć jedną parę, uzmysłowić im że kochają się od dawna i są dla siebie stworzeni. Gdy pojawia się Aleksandro Jess od razu dostrzega że dla Suzanny to ktoś więcej. Zresztą dla młodego położnika z Argentyny widać że dziewczyna nie jest obojętna. W felerny wieczór Jess mówi Aleksandro aby wyznał co czuje do właścicielki sklepu.. Jednak to właśnie w tedy w sklep wjeżdża furgonetka z pijanym partnerem Jess i dziewczyna umiera na miejscu. Aleksandro i Suzanna oraz całe miasto są załamani. Zazdrosny partner zabił Jess, młodą energiczną matkę. Pozbawił dziecka matki. Suzanna po wszystkim postanawia zamknąć sklep. Oraz odejść od męża bo uświadamia sobie że go nie kocha i razem iż męczą się w tym związku. Jednak nie planuje być z Aleksandro. Ludzie mają swoje plany a życie swoje.. I oczywiście na końcu dowiadujemy się iż obydwoje dojrzeli do swojej miłości i dowiadujemy się iż mają dziecko , którego pragnęła również Suzanna. Bo była z właściwym mężczyzną którego kochała czystą miłością. Dziękuje Jojo Moyes za tą powieść.

Kolory Pawich piór. Jak dla mnie to na początku ta książka była mało zrozumiała, jeśli mam być szczera. Była na początku średnia bo nie mogłam się połapać. Jednak jak już się połapałam, od mniej więcej połowy zakochałam się. Zresztą jak zawsze w historiach Moyes. Kolory opowiadają o kolorach życia. Autorka pokazuje , że tak jak paw w swoich piórach ma różne kolory tak życie moż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałam książki, w której główna bohaterka tak by mnie irytowała. Rozpieszczona, wiecznie niezadowolona, obrażona nie wiadomo na co.
Choć zdaje sobie sprawę, że dużo osób jest w pozornie ułożonym życiu, nieszczęśliwymi przez co często nieświadomie ranią siebie i najbliższych, to jednak dylematy, głównej bohaterki nie maja dla mnie większego sensu i najbardziej w tym wszystkim szkoda mi jej męża czy macochy.

Książka wlecze się w nieskończoność. Miałam chwile przerwy w czytaniu tej książki i wcale nie miałam ochoty wracać. Wątki poboczne są ciekawsze niż życie i rozterki głównej bohaterki. Postać Alejandra tez nie powala i nie rozumiałam motywacji jego czynów. Jego postać jest chyba najsłabiej rozpisana, dla mnie równie dobrze mogło by tej postaci nie być.
Najbardziej intrygująca w tym wszystkim jest postać matki Suzanny, a mianowicie Athene. Wolałabym, aby autorka książki skupiła się tylko na opowiedzeniu tej historii.

Dawno nie czytałam książki, w której główna bohaterka tak by mnie irytowała. Rozpieszczona, wiecznie niezadowolona, obrażona nie wiadomo na co.
Choć zdaje sobie sprawę, że dużo osób jest w pozornie ułożonym życiu, nieszczęśliwymi przez co często nieświadomie ranią siebie i najbliższych, to jednak dylematy, głównej bohaterki nie maja dla mnie większego sensu i najbardziej w ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasami trudno odnaleźć się we własnym życiu. Zagubienie powoduje chaos w codzienności i wywołuje niepokój wśród najbliższych. Okazuje się również, że przeszłość rodziny ma ścisły związek z tym, co jest teraz. „Kolory pawich piór” to zagmatwana, wielowątkowa powieść o poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi, o poszukiwaniu siebie.

Małżeństwo Suzanne zostało poddane próbie. Para musi wrócić do rodzinnych stron i skorzystać z pomocy materialnej najbliższych.

Dziewczyna pozornie ma wszystko i sama nie rozumie, czego jej brakuje. Za każdym razem podejmuje próby, by znaleźć sposób na siebie, jednakże kończą się one fiaskiem. Tym razem Suzanne otwiera Pawi Zakątek w swoim rodzinnym mieście. Ma zamiar poprowadzić go sama, jednakże spotyka na swojej drodze Jessy. Choć od początku kobieta podchodzi do niej z sceptycyzmem, to jednak udaje im się nawiązać wspólną więź.

Przeszłość Suzanne daje o sobie znać i za każdym razem, kiedy przekracza rodzinny próg, czuje oschłość i odrzucenie ze strony ojca. Zdaje sobie sprawę, że to jej wina – jej matka umarła przez nią. Tylko Vivi – druga żona ojca, kocha ją miłością bezgraniczną. Jednakże i na tej linii widnieją problemy z porozumiewaniem się.

Do tego do Dere Hampton sprowadza się Argentyńczyk – Aleksandro. Pracuje w szpitalu jako położnik i jest częstym gościem zakątka. Pomoże on Suzanne spojrzeć na nowo na swoje życie.

„Kolory pawich piór” to powieść wielowątkowa. Występują różne narracje, które wzajemnie się przeplatają. Autorka nie szczędzi trudnych tematów od kryzysu małżeńskiego, oddawania dzieci, potrzeby posiadania potomstwa po przemoc domową. Początkowo można się nieco zagubić, tym bardziej, że akcja rozwija się nieco później. Jest położnik z Argentyny, który cierpi z powodu wszechstronnego sprzedawania dzieci przez ubogie rodziny, historia Athene – matki Suzanne, opowieść Vivi, której potrzeb nikt nie dostrzega, a która bardzo długo walczyła o uczucie do Douglasa, wesoła i optymistycznie nastawiona do życia Jessy, która z energią wita każdy dzień, mimo rodzinnych problemów. W tym wszystkim znajduje się Suzanne. Najbardziej jednak zaskakuje historia jej matki. Prawda okazuje się inna niż się to wydaje.

lena

Czasami trudno odnaleźć się we własnym życiu. Zagubienie powoduje chaos w codzienności i wywołuje niepokój wśród najbliższych. Okazuje się również, że przeszłość rodziny ma ścisły związek z tym, co jest teraz. „Kolory pawich piór” to zagmatwana, wielowątkowa powieść o poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi, o poszukiwaniu siebie.

Małżeństwo Suzanne zostało poddane prób...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mam ostatnio szczęścia do wciągającej lektury. Mimo, że lubię snujace się opowieści i nie często takie historie potrafią mnie znudzić, tej książce się to udało. Historia jest dobra ale sposób jej opowiedzenia już nie.
Szukam dalej

Nie mam ostatnio szczęścia do wciągającej lektury. Mimo, że lubię snujace się opowieści i nie często takie historie potrafią mnie znudzić, tej książce się to udało. Historia jest dobra ale sposób jej opowiedzenia już nie.
Szukam dalej

Pokaż mimo to

Zaczyna sie trochę nudno ale po przebrnięciu 1/3 nie mogłam się oderwać. Przepiękna opowieść przeplatajace się opowieści z przeszłości i teraźniejszości nie pozwalają sie oderwac. Trochę inna powieść od poprzednich. Polecam serdecznie

Zaczyna sie trochę nudno ale po przebrnięciu 1/3 nie mogłam się oderwać. Przepiękna opowieść przeplatajace się opowieści z przeszłości i teraźniejszości nie pozwalają sie oderwac. Trochę inna powieść od poprzednich. Polecam serdecznie

Pokaż mimo to

"Pawi zakątek" czy też, "Kolory pawich piór" i debiut Jojo Moyes - dla wielu nie był hitem, a dla mnie fajerwerków nie było, źle nie było. Było po prostu dobrze.

Zgodzę się z czytelnikami, którzy mówią, że książka jest nudna i nic się w niej nie dzieje, po części też miałam takie wrażenie, sam fakt, że czytałam ją 22 dni to długo, bardzo długo. Z drugiej strony fascynowały mnie opisy wnętrz, biżuterii, uliczek w Dere Hampton itd. była uradowana, tymi wielobarwnymi kolorami.

Jeśli chodzi o historię prawdą również jest, że opowieść Athene i Vivi, przypominała i zachwycała niczym - "Dziewczyna, którą kiedyś kochałeś" czy "Ostatni Kochanek" natomiast historia Suzanne - wlokła się w nieskończoność, do tego jej dość trudny charakter mógł powodować pewne irytacje wśród czytelników.

Podsumowując widzę wady tej historii, ale samo przesłanie, sama nieskomplikowana fabuła i pewne smaczki, powodują, że moja sympatia do Autorki nie słabnie, a ja z chęcią przeczytam kolejne tytuły.

"Pawi zakątek" czy też, "Kolory pawich piór" i debiut Jojo Moyes - dla wielu nie był hitem, a dla mnie fajerwerków nie było, źle nie było. Było po prostu dobrze.

Zgodzę się z czytelnikami, którzy mówią, że książka jest nudna i nic się w niej nie dzieje, po części też miałam takie wrażenie, sam fakt, że czytałam ją 22 dni to długo, bardzo długo. Z dr...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Kolory pawich piór” to powieść spod pióra znakomitej Jojo Moyes. Jest to bodajże trzecia powieść autorki napisana w 2004 roku, lecz dopiero w 2019 roku wydana w Polsce. Jojo Moyes to brytyjska dziennikarka i pisarka, ciekawostką jest to, że jako jedna z nielicznych pisarek, dwukrotnie otrzymana nagrodę za najbardziej romantyczną powieść. Jest znana i uwielbiana, a jej powieści kochają kobiety na całym świecie. Ja osobiście lubię twórczość Moyes, posiadam wszystkie jej powieści, ale nie jest to moja ulubiona autorka. Jest to czwarta książka jaką miałam przyjemność przeczytać i z przykrością muszę stwierdzić, że najsłabsza. Spodziewałam się spokojnej, lekkiej obyczajówki. Lecz książka wydawała mi się lekko chaotyczna, głównie dlatego, że autorka zmieniała przestrzenie czasowe, oraz narrację. Powieść wymagała od mnie dosyć sporego skupienia. Akcja rozgrywa się spokojnie, jest w niej tez sporo opisów. Osobiście jest mi troszkę przykro, liczyłam na coś więcej, na jakieś wow. Nie chcę mówić, że książka była zła, bo oczywiście nie była, ale tak jak mówię liczyłam na nieco więcej. Moja ocena to 4-/5.
@gusiolec

„Kolory pawich piór” to powieść spod pióra znakomitej Jojo Moyes. Jest to bodajże trzecia powieść autorki napisana w 2004 roku, lecz dopiero w 2019 roku wydana w Polsce. Jojo Moyes to brytyjska dziennikarka i pisarka, ciekawostką jest to, że jako jedna z nielicznych pisarek, dwukrotnie otrzymana nagrodę za najbardziej romantyczną powieść. Jest znana i uwielbiana, a jej powieści...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że tym razem zawiodłam się lekko na autorce, jest to jedna z jej słabszych powieści. Czytało ją się cieżko, i powiem że troszkę się z nią pomęczyłam aby dobrnąć do końca. Plus za kilka fajnych i wzruszających momentów. I to wszystko.

Muszę przyznać, że tym razem zawiodłam się lekko na autorce, jest to jedna z jej słabszych powieści. Czytało ją się cieżko, i powiem że troszkę się z nią pomęczyłam aby dobrnąć do końca. Plus za kilka fajnych i wzruszających momentów. I to wszystko.

Pokaż mimo to

Nie ma co ukrywać, że "Kolory pawich piór" wyróżniają się na tle innych powieści Jojo Moyes. Wręcz nie mogę się pozbyć wrażenia, iż to najbardziej wielowarstwowa i wielowątkowa powieść w dorobku autorki. Jednocześnie wydaje mi się również powieścią najbardziej chaotyczną za sprawą wielości postaci, mnogości rodzinnych tajemnic i animozji oraz przez swoistą zabawą z formami narracji, - a co za tym ostatnim idzie - również przeskokami w czasie akcji. Jak widać taki już jej nieco kulawy urok.

"Kolory pawich piór" to przede wszystkim powieść o kobietach. O całym spektrum kobiecych postaci. Mamy więc ducha przeszłości, niejaką Athene, której niepokorna natura uparcie wymykająca się przyjętym konwenansom, doprowadziła po drodze do złamania kilku serc, a ją samą do nędzy.
Mamy więc Vivi, która przez większość czasu żyła w cieniu Athene, a która pragnęła jedynie być zauważoną przez Douglasa i by ten odwzajemnił jej wieloletnie uczucie. Vivi, która wytrwale trwała u jego boku, często zapominając o sobie samej. Vivi, która sklejała i tworzyła rodzinę jak nikt inny. Vivi, urodzona by być troskliwą matką oraz wierną żoną. Vivi, mająca zbyt wiele na głowie.
Mamy więc Jessie. Małomiasteczkową dziewczynę z głową otwartą na innych ludzi oraz ciepłym sercem, łaknącą poznać jak najwięcej z historii życia klientów. Emanującą ciepłem Jessie. Młodą dziewczynę i młodą matkę. Wspaniałą przyjaciółkę. Kto by pomyślał, że jej optymizm oraz ślepa wiara w potencjalną poprawę jej partnera doprowadzą do takiej tragedii...?
Mamy więc wreszcie samą Suzanne Peacok, którą mimo wszystko dość trudno polubić. Suzanne, która dusiła się pod naporem rodzinnej tajemnicy, czując, że przez nią nie pasuje do reszty rodzinny. Suzanne dławiącą się pod naporem poczucia winy. Suzanne, której nie wystarczał dość przeciętny, by nie powiedzieć: nijaki, związek małżeński. Suzanne zmęczoną naciskami męża na to, by mieli dziecko. Suzanne, która bała się siły odczuwanych emocji w stosunku do Alejandro.

Nie mogę pominąć w swojej wyliczance innych istotnych kobiet. Również Rosmary, pani Creek, Cath Carter (matka Jessie), matka Alejandro czy Liliane zasługują chociażby na wzmiankę.

Jak oceniam "Kolory pawich piór" skoro nie jest to książka pozbawiona wad? Wydaje mi się, że mimo wszystko czytało mi się ją nieco lepiej niż "Razem będzie nam lepiej" czy "Ostatni list od kochanka". Niemniej emocje pojawiły się we mnie dopiero po wspomnianej wyżej tragedii. Mam też taką cichą i zapewne złudną nadzieję, iż powstanie kiedyś odrębna książka, traktująca jedynie o latach młodości Vivi, Douglasa i Athene. Ba, nawet Athene z Tonym. To byłoby coś!

PS. Czy tylko mi nie odpowiada okładka naszego rodzimego wydania? Zupełnie nie oddaje klimatu oraz fabuły książki. A poza tym Suzanne, bądź co bądź główna bohaterka, miała po swojej biologicznej matce ciemne włosy, a nie blond.

Nie ma co ukrywać, że "Kolory pawich piór" wyróżniają się na tle innych powieści Jojo Moyes. Wręcz nie mogę się pozbyć wrażenia, iż to najbardziej wielowarstwowa i wielowątkowa powieść w dorobku autorki. Jednocześnie wydaje mi się również powieścią najbardziej chaotyczną za sprawą wielości postaci, mnogości rodzinnych tajemnic i animozji oraz przez swoistą zabawą z fo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to