Kolory pawich piór

Gdyby ktoś mnie zapytał, o czym jest ta książka, odpowiedziałabym-nie wiem. Na myśl przychodzą mi dwa słowa, kiedy o niej myślę- irytująca bohaterka. Czytałam ją dłuugie miesiące, wreszcie skończyłam, kiedy miałam bardzo dużo wolnego czasu. Uwielbiam Jojo, ale niestety mocno mnie ta pozycja zawiodła.

Gdyby ktoś mnie zapytał, o czym jest ta książka, odpowiedziałabym-nie wiem. Na myśl przychodzą mi dwa słowa, kiedy o niej myślę- irytująca bohaterka. Czytałam ją dłuugie miesiące, wreszcie skończyłam, kiedy miałam bardzo dużo wolnego czasu. Uwielbiam Jojo, ale niestety mocno mnie ta pozycja zawiodła.

Pokaż mimo to

Trzy czwarte książki niestety bardzo mi się dłużyło. Męczyłam się strasznie i ciągle się zastanawiałam, kiedy zacznie się właściwa akcja. No i się doczekałam, tak naprawdę coś się zaczyna dziać dopiero po śmierci Jessie. Owszem, bardzo pochwalam to, że autorka nie rzuca nas od razu na głęboką wodę i zrzuca bomby jedna po drugiej, ale szybkość akcji przez to jest strasznie niespójna. Tak jakby gdzieś w połowie tekstu, jej wydawca powiedział: "Hej, ale pamiętasz, że umawialiśmy się na maksimum 500 stron?" i przez to Jojo Moyes ugniotła za dużo zbyt szybko.

Po raz pierwszy od dawna nie mam żadnych krytycznych uwag co do języka i stylu. Naprawdę, chyba znalazłam coś, co mnie faktycznie zadowala i nie potrafię się do niczego doczepić. ;)

Choć w większości ścieżka nużąca, to rozwiązanie bardzo przypadło mi do gustu i autorce udało się mnie zaskoczyć. Nie spodziewałam się takiego losu Athene, sądziłam, że gdy tylko zacznie być źle, to ona będzie uciekać, a tu okazuje się, że jednak nie.

Główna bohaterka nieustannie mnie irytowała. Choć trochę ze wstydem muszę przyznać, że na początku trochę się z nią utożsamiałam. Chciała tylko znaku od rodziny, że jest ważna, ale nie materialnego, tylko takiego, którego nawet nie można ująć słowami. Jednak Suzanna wcale się nie rozwija. Nie wyciąga żadnych wniosków ze swojego życia (egzystencji może bardziej) i to, co wcześniej uważałam za chęć pokazania światu, że też coś znaczy, okazało się tylko wiecznym narzekaniem na wszystko, nie widząc, że problem leży w niej. Bo nikt przecież za nią nie będzie decydował, bo wtedy jest źle, ale sama też nic nie wymyśli, bo nie ma pojęcia co.

Jedyne światełko, jakie dla niej widzę, to ostatni rozdział, gdzie przez chwilę miałam wrażenie, że jest to rozdział o Athene, by potem się okazało, że jednak nie. Mam nadzieję, że to naprawdę początek nowego życia nie tylko dla jej nowonarodzonej córki, ale też dla samej Suzanny.

Trzy czwarte książki niestety bardzo mi się dłużyło. Męczyłam się strasznie i ciągle się zastanawiałam, kiedy zacznie się właściwa akcja. No i się doczekałam, tak naprawdę coś się zaczyna dziać dopiero po śmierci Jessie. Owszem, bardzo pochwalam to, że autorka nie rzuca nas od razu na głęboką wodę i zrzuca bomby jedna po drugiej, ale szybkość akcji przez to jest strasznie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wątek poboczny (Athene, Douglas i Vivi) był dużo ciekawszy niż główny (Suzanna, Alejandro, Neil). Przez pierwsze 400 stron trochę wiało nudą. Książka właściwie "rozkręciła" się dopiero po śmierci Jessie.

Wątek poboczny (Athene, Douglas i Vivi) był dużo ciekawszy niż główny (Suzanna, Alejandro, Neil). Przez pierwsze 400 stron trochę wiało nudą. Książka właściwie "rozkręciła" się dopiero po śmierci Jessie.

Pokaż mimo to

Kobieca i z lekka melancholijna. Porusza temat wewnętrznej integralności. Nie jest to najlepsza książka tej autork, ale jeśli lubisz literaturę kobiecą to warto....

Kobieca i z lekka melancholijna. Porusza temat wewnętrznej integralności. Nie jest to najlepsza książka tej autork, ale jeśli lubisz literaturę kobiecą to warto....

Pokaż mimo to

"Kolory pawich piór" to powieść o różnych odcieniach życia. Relacjach między ludźmi, poszukiwaniu siebie, miłością, którą nie zawsze jest łatwa oraz o byciu rodzicem. Autorka nie zawiodła mnie po raz kolejny tematyką książki i zwrotami akcji.
Jednak w porównaniu pozostałych jej książek, które przeczytałam jest chyba najsłabsza pod względem jej napisania, widać jaki progres zrobiła autorka w swoim warsztacie. Pamiętajmy, że to jedna z jej pierwszych powieści.

"Kolory pawich piór" to powieść o różnych odcieniach życia. Relacjach między ludźmi, poszukiwaniu siebie, miłością, którą nie zawsze jest łatwa oraz o byciu rodzicem. Autorka nie zawiodła mnie po raz kolejny tematyką książki i zwrotami akcji.
Jednak w porównaniu pozostałych jej książek, które przeczytałam jest chyba najsłabsza pod względem jej napisania, widać jaki progres...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Według mnie nie jest to najlepsza powieść tej autorki, pokusiłabym się nawet o opinię, że jest to jedna z gorszych. Pierwsze sto stron czytałam przez kilka miesięcy. Najbardziej męczyły mnie główne bohaterki. Ich zachowania bardzo mnie denerwowały. Teraz wiem, że ten typ bohatera mi niezbyt pasuje. Dopiero po przeczytaniu mniej więcej 1/3 książki zaczęła mnie wciągać.

Według mnie nie jest to najlepsza powieść tej autorki, pokusiłabym się nawet o opinię, że jest to jedna z gorszych. Pierwsze sto stron czytałam przez kilka miesięcy. Najbardziej męczyły mnie główne bohaterki. Ich zachowania bardzo mnie denerwowały. Teraz wiem, że ten typ bohatera mi niezbyt pasuje. Dopiero po przeczytaniu mniej więcej 1/3 książki zaczęła mnie wciągać.

Pokaż mimo to

No nie wiem... książka napisana bardzo ładnym językiem, jednak atmosfera przygnębienia dosyć przytłaczająca...

No nie wiem... książka napisana bardzo ładnym językiem, jednak atmosfera przygnębienia dosyć przytłaczająca...

Pokaż mimo to

Sama historia całkiem ciekawa. Niestety zabrakło mi zwrotów akcji i elementów, które sprawiłyby, że książka by mnie wciągnęła. Zawiera mnóstwo niepotrzebnych (wg mnie) opisów. Moim zdaniem te 526 stron spokojnie można by było skrócić do 350. Ostatnie 100 stron już mnie zmęczyło i tylko przelatywałam przez te nudnawe opisy.

Sama historia całkiem ciekawa. Niestety zabrakło mi zwrotów akcji i elementów, które sprawiłyby, że książka by mnie wciągnęła. Zawiera mnóstwo niepotrzebnych (wg mnie) opisów. Moim zdaniem te 526 stron spokojnie można by było skrócić do 350. Ostatnie 100 stron już mnie zmęczyło i tylko przelatywałam przez te nudnawe opisy.

Pokaż mimo to

Czasem w życiu trzeba zrobić odważny krok wcześniej, wbrew rozsądkowi, wbrew logice. O tym jest ta książka.

Czasem w życiu trzeba zrobić odważny krok wcześniej, wbrew rozsądkowi, wbrew logice. O tym jest ta książka.

Pokaż mimo to

Suzanna jest rozkapryszoną i wiecznie niezadowoloną kobietą. Jej małżeństwo dalekie jest od ideału, a stosunki z rodziną bardzo ograniczone. Pewnego dnia wpada na pomysł otwarcia sklepu z bibelotami, który ma stać się jej oazą spokoju. Mieszkańcy miasteczka nie skrywają zainteresowania tym abstrakcyjnym miejscem, jednak nieuprzejme zachowanie właścicielki raczej ich od niego odstrasza. Ratunkiem dla Suzanny okazuje się zatrudnienie do pomocy serdecznej Jessie, która jest w stanie nawiązać rozmowę z każdym klientem. Dziewczyna szybko zdobywa sympatię pracodawczyni i pomaga jej otworzyć się na ludzi. Sklep staje się dla Suzzany drugim domem. Miejscem, w którym codzienne wydarzenia zaczynają zmieniać ją samą.
Po raz pierwszy po przeczytaniu książki Jojo Moyes spotkało mnie rozczarowanie. Barwnie zapowiadający się tytuł skrywał mdłą i przydługą opowieść. Monotonni bohaterowie nie potrafili mnie zaciekawić ani do siebie przekonać. Poza historią Jessie nic mnie w tej książce nie poruszyło.

Suzanna jest rozkapryszoną i wiecznie niezadowoloną kobietą. Jej małżeństwo dalekie jest od ideału, a stosunki z rodziną bardzo ograniczone. Pewnego dnia wpada na pomysł otwarcia sklepu z bibelotami, który ma stać się jej oazą spokoju. Mieszkańcy miasteczka nie skrywają zainteresowania tym abstrakcyjnym miejscem, jednak nieuprzejme zachowanie właścicielki raczej ich od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to