Życie na co dzień nie jest podręcznikowe. Rzadko kiedy wszystko jest zgodne z definicjami. Tak samo jest z rodziną. Nie zawsze ich członkowie wywiązują się ze wszystkich swoich obowiązków, nie zawsze są zainteresowani pielęgnowaniem więzi rodzinnych. Bywa także tak, że dom, który miał być schronieniem, staje się pułapką, kiedy zaczyna w nim dochodzić do aktów agresji.

Hella ma 17 lat. Pochodzi z bogatej, dobrej żydowskiej rodziny. Tata jest uniwersyteckim profesorem.
Pewnego dnia w przedziwnych okolicznościach, na praskim Moście Karola dochodzi do incydentu podczas którego Hella poznaje Michaela Kobolda.
Krótka znajomość przeradza się w długotrwały związek, przypieczętowany szybkim małżeństwem. Związek małżeński, który był jednym wielkim piekłem dla Helli i jej trójki dzieci. ( córki i dwóch synów)

Kobold jak słusznie stwierdziła Cleopatrapl w komentarzu "czytamy w weekend", oznacza w języku niemieckim chochlika, ale nie tylko. To również monstrum, potwór, w które Michael przeistaczał się przekraczając próg domu. Ono drzemało w środku jego ciała, uśpione w obliczu innych ludzi, aby budzić się za każdym razem wobec swoich najbliższych.

Powieść złożona jest z dwóch części. "Woda" od której zaczęłam zagłębiać się w historię życia Helli, oraz "Ogień" historia życia Justyny, córki Kobolda z nieprawego łoża.

Początek powieści niesamowicie chaotyczny, przyprawiający o zawrót głowy. Zastanawiałam się momentami po co ja sięgnęłam po tą książkę i czy dam radę zmęczyć aż 460 stron ?
Moją wadą ( czasami zaletą) jest to, że szybko się nie poddaję i nie lubię odkładać książki na bok tylko dlatego, że coś mi na początku nie pasuje. Poza tym nie miałabym sumienia oceniać jej na LC.

Całe szczęście, że brnęłam dalej, bo po kilkudziesięciu stronach nie mogłam już jej odłożyć na bok.
Oczywiście chaos nadal panował, bo on dominuje w całej powieści, ale przestało mi to przeszkadzać. Autorka przeskakuje między różnymi historiami rodzinnymi , wplatając je w to co się aktualnie dzieje w rodzinie Koboldów. Przeskoki czasowe, przeskoki między różnymi wątkami, bohaterami, narratorami towarzyszyły mi aż do ostatnich stron powieści.

Im dalej w głąb tym bardziej powieść robi się tajemnicza, ciężka, mroczna, nieprzewidywalna i strasznie przygnębiająca. Jednakże równocześnie oplata myśli i nie daje od siebie odpocząć. Przyciąga jak magnes i nie chce wypuścić. Kiedy musiałam odłożyć książkę na bok już myślałam, kiedy będę miała chwilkę, żeby powrócić do czytania, i to zarówno jednej, jak i drugiej części.

Druga część opowiada o zmaganiach życiowych Justyny, która po śmierci męża samotnie wychowuje dziewięcioro dzieci. Córka Cyganeczki i Kobolda jest prześladowana z racji pochodzenia i biedy, która aż piszczy u nich w domu.
Ciekawą postacią wnoszącą dużo ciepła i miłości jest sąsiad Justyny, pracujący w zakładzie pogrzebowym.

Nie sposób również nie wspomnieć o wodzie, która aż wylewa się ze stron książki, przecieka między słowami. Topi i ratuje, przywołuje wspomnienia, ostrzega, irytuje, przyprawia o ból głowy, pochłania ludzkie życia. Woda to żywioł Kobolda! Woda to słowo, które występuje prawie na każdej stronie, a na niektórych nawet kilkukrotnie.

Ciekawym zabiegiem jest również wtrącanie przez autorkę w tekst swoich przemyśleń dotyczących współczesnego świata.

"Rozpad Cesarstwa Rzymskiego dokonuje się w epoce największego dobrobytu. Światem rządzą transgeje i kult zadbanych młodych ciał. Rozkosz wywołana torturą. Tortura wywołana nudą. Już wcześniej miałam wrażenie, że nadchodzi koniec świata"

Denemarková to dla mnie mistrzyni słowa, wspaniała obserwatorka ludzkich zachowań, zagłębiająca się w różne ludzkie dusze. Potrafi pisać zarówno o tych, którzy cierpią, którym zadaje się ogrom bólu, żeby za chwilkę opowiadać o samym oprawcy, o tym co dzieje się w jego umyśle. Nie pomija również przeżyć samych dzieci tkwiących w środku ogromnego zła. Ukazuje do czego doprowadza wychowanie i rozwój młodszego pokolenia w destrukcyjnej, dysfunkcyjnej rodzinie.

Zgadzam się z Awitą, że Denemarková to wspaniała pisarka. Mam nadzieję, że uda mi się jeszcze przeczytać kolejne jej powieści. Zgadzam się, że na dłuższą metę nie dla każdego będzie powieść "Kobold" Nie każdy wytrzyma ogrom przemocy, cierpienia, która dominuje w powieści. Innych może zniechęci wszechobecny chaos, wtrącanie zdań po niemiecku ( nie tłumaczonych pod tekstem)

Dla mnie była to uczta literacka, ale i powrót do wspomnień, powrót do dawnych czasów, do życia podobnego jakie miała Hella, choć nie aż tak okrutnego... Może dlatego ta książka tak opanowała mój umysł i duszę, może dlatego ciągle o niej myślę...

Życie na co dzień nie jest podręcznikowe. Rzadko kiedy wszystko jest zgodne z definicjami. Tak samo jest z rodziną. Nie zawsze ich członkowie wywiązują się ze wszystkich swoich obowiązków, nie zawsze są zainteresowani pielęgnowaniem więzi rodzinnych. Bywa także tak, że dom, który miał być schronieniem, staje się pułapką, kiedy zaczyna w nim dochodzić do aktów...

Ciekawy pomysl,czesc ognista bardzo dobra i to dobrze ze od niej zaczalem,bo nie wiem czy starczyloby mi na nia sily gdybym zaczal od czesci wodnistej

Ciekawy pomysl,czesc ognista bardzo dobra i to dobrze ze od niej zaczalem,bo nie wiem czy starczyloby mi na nia sily gdybym zaczal od czesci wodnistej

Dwa bieguny - miłość nienawiść i wszystko co z tego wynika polane sosem bezsilności.
Wstrząsająca.

Dwa bieguny - miłość nienawiść i wszystko co z tego wynika polane sosem bezsilności.
Wstrząsająca.

Genialne, ale - uwaga - BARDZO wymagające. Poruszająca książka!

Genialne, ale - uwaga - BARDZO wymagające. Poruszająca książka!

Wstrząsająca książka. Najpierw woda- Kobold znęca się nad Hellą i dziećmi. Snują się butalne, okropne opowieści o przemocy i uległości. Potem ogień- Justyna sama wychowuje dziewięcioro dzieci.
Straszne, porażające, jak życie.

Wstrząsająca książka. Najpierw woda- Kobold znęca się nad Hellą i dziećmi. Snują się butalne, okropne opowieści o przemocy i uległości. Potem ogień- Justyna sama wychowuje dziewięcioro dzieci.
Straszne, porażające, jak życie.

Niepokojąca. Podczas lektury wyzwala niesamowite emocje, napięcie i lęk. Dreszcz. Przeraża. Zapada w pamięć, daje do myślenia. Taka powinna być literatura.

Niepokojąca. Podczas lektury wyzwala niesamowite emocje, napięcie i lęk. Dreszcz. Przeraża. Zapada w pamięć, daje do myślenia. Taka powinna być literatura.

Ciekawy pomysł na tę dwustronną fabułę. Część ognista o kilka klas ciekawsza i bardziej dynamiczna niż rozmemłana i nijaka część wodna - tę kończyłem w dużych bólach, czyli w bul-bulach.

Ciekawy pomysł na tę dwustronną fabułę. Część ognista o kilka klas ciekawsza i bardziej dynamiczna niż rozmemłana i nijaka część wodna - tę kończyłem w dużych bólach, czyli w bul-bulach.

Wyjątkowo bolesna książka o przemocy. O tym, że nie da się od niej uciec, chociaż nie wszyscy w takim samym stopniu jej doświadczamy. Ona zawsze niszczy nas i zabija, jeśli nie dosłownie, to unicestwia to co dobre wewnątrz nas. Bardzo ciężko żyć z jej doświdczeniem, a odbudować się wydaje niemożliwością. Zostajemy naznaczeni na resztę życia. Książka nie daje nadziei, jest oskarżeniem. A niewielu jest takich, którzy są bez winy. Ważna to lektura, ponieważ wywołuje wstrząs, który pomaga zobaczyć naturę przemocy i nie udawać już dłużej, że nas to nie dotyczy. Ale gdy już otworzą nam się oczy, czy znajdziemy w sobie dość siły, aby się przeciwstawić?
Książka pozostawia nas sponiewieranymi i zdrętwiałymi, nie daje nadziei, nie przynosi ulgi. Jest oskarżeniem, które, aby pozostać uczciwymi, musimy przyjąć.
Wielka to literatura.

Wyjątkowo bolesna książka o przemocy. O tym, że nie da się od niej uciec, chociaż nie wszyscy w takim samym stopniu jej doświadczamy. Ona zawsze niszczy nas i zabija, jeśli nie dosłownie, to unicestwia to co dobre wewnątrz nas. Bardzo ciężko żyć z jej doświdczeniem, a odbudować się wydaje niemożliwością. Zostajemy naznaczeni na resztę życia. Książka nie daje nadziei, jest...

Tragedia w dwóch aktach o wszechobecnej i obezwładniającej przemocy. O kulcie władzy, którą daje siła wynikająca ze słabości innych. Bardzo smutna to powieść - o przemocy rodzinnej i przemocy społecznej - właściwie nie dająca nadziei. Napisana, niełatwym, gęstym językiem gdzieś pomiędzy Tokarczuk, a Twardochem, ale bez ich lekkości. Achronologiczna narracja nie ułatwia czytania. Denemarkova opisuje świat, który ciągle istnieje i w Czechach i w Polsce i gdziekolwiek indziej. Wystarczy się dobrze rozejrzeć i zdrapać paznokciem trochę łuszczącej się farby na naszych portretach rodzinnych. Tych z uśmiechami.

Tragedia w dwóch aktach o wszechobecnej i obezwładniającej przemocy. O kulcie władzy, którą daje siła wynikająca ze słabości innych. Bardzo smutna to powieść - o przemocy rodzinnej i przemocy społecznej - właściwie nie dająca nadziei. Napisana, niełatwym, gęstym językiem gdzieś pomiędzy Tokarczuk, a Twardochem, ale bez ich lekkości. Achronologiczna narracja nie ułatwia...

Niesamowita książka! Pomysł pokazania dwóch teoretycznie osobnych historii, ale połączonych i naznaczonych przez postać tytułowego Kobolda, tyrana, który katuje, głodzi, znęca się psychicznie nad swoją żoną oraz z drugiej strony historia nieślubnej córki, która nigdy nie poznała swojego ojca tyrana, ale w jakimś stopniu jego brak naznaczył jej życie! Starcie dwóch światów, wiedzy i niewiedzy z przemocą, biedną, upokorzeniem i wodą, tak wodą, bo ona jest tu bardzo ważnym symbolem. To była trudna lektura pod względem ładunku emocjonalnego, ale myślę że było warto...

Niesamowita książka! Pomysł pokazania dwóch teoretycznie osobnych historii, ale połączonych i naznaczonych przez postać tytułowego Kobolda, tyrana, który katuje, głodzi, znęca się psychicznie nad swoją żoną oraz z drugiej strony historia nieślubnej córki, która nigdy nie poznała swojego ojca tyrana, ale w jakimś stopniu jego brak naznaczył jej życie! Starcie dwóch światów,...