Choć początek był najlepszy, tak mimo wszystko końcówka nie była zła. Cała seria dość sprawnie utrzymywała poziom. Ostatnia część nie będzie moją ulubioną, ale cieszę się z przeczytania wszystkich trzech i wciąż pozostaje przy twierdzeniu, że jest to naprawdę dobra seria sci fi. Lekka, z humorem ale i faktyczną nauką, choć oczywiście tylko do pewnego stopnia. Był tu pomysł, solidne wykonanie i fajni bohaterowie. Naprawdę będę ją miło wspominać.

Choć początek był najlepszy, tak mimo wszystko końcówka nie była zła. Cała seria dość sprawnie utrzymywała poziom. Ostatnia część nie będzie moją ulubioną, ale cieszę się z przeczytania wszystkich trzech i wciąż pozostaje przy twierdzeniu, że jest to naprawdę dobra seria sci fi. Lekka, z humorem ale i faktyczną nauką, choć oczywiście tylko do pewnego stopnia. Był tu pomysł,...

Gdybym robiła DNF-y to bym jej nie skończyła i zatrzymała się w serii gdzieś w połowie drugiego tomu. Ta część była nudna. W środku coś nie poszło. Bohaterowie słabi. Rose, którą polubiłam w pierwszym tomie nie jest tą samą osobą. Bohaterowie naprawdę mało spójni. Gdyby nie fajne zakończenia każdej części... No słabo to wyszło.

Gdybym robiła DNF-y to bym jej nie skończyła i zatrzymała się w serii gdzieś w połowie drugiego tomu. Ta część była nudna. W środku coś nie poszło. Bohaterowie słabi. Rose, którą polubiłam w pierwszym tomie nie jest tą samą osobą. Bohaterowie naprawdę mało spójni. Gdyby nie fajne zakończenia każdej części... No słabo to wyszło.

Ciekawe domknięcie historii. Spaja wątki z poprzednich tomów i domyka. Jednocześnie pokazuje cienie ludzkiej natury a także stanowi interesując wizję historii ludzkości.
Polecam całą trylogię bo jest dość oryginalna.

Ciekawe domknięcie historii. Spaja wątki z poprzednich tomów i domyka. Jednocześnie pokazuje cienie ludzkiej natury a także stanowi interesując wizję historii ludzkości.
Polecam całą trylogię bo jest dość oryginalna.

Po pierwszej dobrze zapowiadającej się części i drugiej nieco słabszej, tom trzeci wymeczyłem dla zasady. Bełkot socjologiczno rodzicielski i dywagacje filozoficzne. Kwas panie Ferdku, kwas.

Po pierwszej dobrze zapowiadającej się części i drugiej nieco słabszej, tom trzeci wymeczyłem dla zasady. Bełkot socjologiczno rodzicielski i dywagacje filozoficzne. Kwas panie Ferdku, kwas.

O matko, jakie to było złe!

Po pierwszym tomie byłam zachwycona. W końcu to było coś innego, nawet pomimo tego fizycznego i chemicznego bełkotu, z którego niewiele zrozumiałam. Pomijając tą drobną niedogodność to zaskoczeniem była sama forma książki - te swego rodzaju wywiady, w które wplecione były opisy i akcja... Naprawdę dobrze się to czytało i chciało się wiedzieć, co będzie dalej.

Drugi tom był tak samo dobry jak pierwszy, o ile nie lepszy. Pojawiło się mnóstwo nowych okoliczności, kilka postaci i akcja nabrała tempa. Zakończenie i w ogóle samo rozwiązanie zagadki, która jest sercem tej trylogii były zaskakujące.

I wtedy przychodzi tom trzeci... Tom trzeci, gdzie mamy jakieś niejasne opisy owej obcej planety; gdzie akcja jest praktycznie zerowa; gdzie bohaterowie są tak irytujący, że ma się ochotę rzucić tą książką do jakiejś głębokiej wody. Mogłabym tak jeszcze wymienić przynajmniej kilka przykładów tego, co ta książka ma, a czego mieć nie do końca powinna. Najważniejsi i najciekawsi bohaterowie z poprzednich tomów się tu nie pojawiają wcale; jedynie we wspomnieniach - tak, wiem, mają niepodważalne usprawiedliwienie, ale mimo wszystko czuć ich brak. Zakończenie tego tomu tak naprawdę podane jest już w tomie drugim, przez co tego trzeciego nawet nie chce się czytać. Nie ukrywam, że nie byłam w stanie przeczytać większej części tej książki (chociaż oczywiście zakończenie przeczytałam :) ) i ląduje na mojej półce DNFów.

Autor chyba stracił serce dla tej trylogii. A szkoda, bo naprawdę pierwszy i drugi tom były świetne. Prawdę mówiąc, to mógł po prostu ostatni rozdział w drugim tomie rozegrać inaczej i dodać może jeszcze ze dwa, góra trzy "dokumenty" i zakończyć to. Naprawdę z całego serca żałuję, że tak nie zrobił, bo po prostu zepsuł w moich oczach trylogię Archiwa Temidy.

O matko, jakie to było złe!

Po pierwszym tomie byłam zachwycona. W końcu to było coś innego, nawet pomimo tego fizycznego i chemicznego bełkotu, z którego niewiele zrozumiałam. Pomijając tą drobną niedogodność to zaskoczeniem była sama forma książki - te swego rodzaju wywiady, w które wplecione były opisy i akcja... Naprawdę dobrze się to czytało i chciało się wiedzieć, co...

W tej części akcja ruszyła do przodu z drugiego biegu i po kilku przeskokach międzyplanetarnych dotarła na Ziemię gdzie miało miejsce parę interesujących zaskoczeń. Przyjemne zakończenie trylogii z, moim zdaniem, małą furtką na "zaś".

W tej części akcja ruszyła do przodu z drugiego biegu i po kilku przeskokach międzyplanetarnych dotarła na Ziemię gdzie miało miejsce parę interesujących zaskoczeń. Przyjemne zakończenie trylogii z, moim zdaniem, małą furtką na "zaś".

Niestety, jak należało się spodziewać, po dwóch słabych tomach nadszedł całkowity krach w postaci tomu trzeciego. "Tylko ludzie" są niezbyt chlubnym zwieńczeniem trylogii "Archiwa Temidy".
Nie wiem czy mam siłę po raz kolejny wyliczać nonsensy fabuły, niespójności i zwyczajne farmazony, bo tego jest tu mnóstwo nieprzebrane. Największym zarzutem jaki chcę postawić to niewybaczalna, paraliżująca nuda, która towarzyszyła mi niemal od pierwszej strony. Nawet opis obcej cywilizacji nie uratował tej historii, bo autor zwyczajnie nie ma nic ciekawego do powiedzenia na temat tak samych przedstawicieli tejże społeczności, jak i zabrakło mu chyba wyobraźni do wymyślania jakiejś niezwykłej flory i fauny nowej planety. Dostajemy szczątkowe informacje, że obcy są w zasadzie prawie tacy sami jak my, owszem znają tysiąc innych zamieszkałych planet, ale nie dowiemy się o owych niesamowitych światach kompletnie niczego.
Jeśli jednak drogi czytelniku zainteresowany jesteś bzdurnymi opisami systemu rządzenia, jakiemu podporządkowują się nasi nowi przyjaciele z kosmosu, to owszem dostaniesz tego tyle, że wyjdzie ci bokiem. Na prawie pięćset stron ugrzęzłam w pseudosocjologicznych i pseudofilozoficznych wywodach o niedostatkach demokracji, złudnych urokach totalitaryzmów oraz mętnych rozważaniach o ułomnej ludzkiej naturze, która ślepo pcha nas ku nieuchronnej samozagładzie...
Najgorszy wątek to Eva i jej tatuś oraz łopatologiczny wykład o roli samotnego ojca wychowującego zbuntowaną nastolatkę. Nagroda dla tego, kto bez zgrzytania zębami w bezsilnej udręce, przebrnie przez łzawe przemowy tak tatusia, jak i córeczki, o wzajemnej, bezwarunkowej miłości, dumie i zrozumieniu.
Jedno, co się autorowi udało to zakończenie, przyjęłam je ze łzami w oczach, nie ze względu na zaskakujący finał, ale na fakt, że wreszcie to wszystko się skończyło. Niestety w podziękowaniach pisarz wspomina, że nie wyklucza kolejnych części, więc niniejszym proszę, jeśli istnieją gdzieś we wszechświecie rozumni przedstawiciele obcych cywilizacji, niech przybędą i go przed tym powstrzymają.

Niestety, jak należało się spodziewać, po dwóch słabych tomach nadszedł całkowity krach w postaci tomu trzeciego. "Tylko ludzie" są niezbyt chlubnym zwieńczeniem trylogii "Archiwa Temidy".
Nie wiem czy mam siłę po raz kolejny wyliczać nonsensy fabuły, niespójności i zwyczajne farmazony, bo tego jest tu mnóstwo nieprzebrane. Największym zarzutem jaki chcę postawić to...

W tej książce, w przeciwieństwie do poprzednich części nie było zupełnie nic ciekawego, nic odkrywczego i muszę przyznać, że się przy niej męczyłem. Doczytałem do końca, chyba tylko po to by mieć pewność, że zamknąłem ta historię.

Nie chcę wchodzić w szczegóły, by nie spoilować, ale nie polecam.

W tej książce, w przeciwieństwie do poprzednich części nie było zupełnie nic ciekawego, nic odkrywczego i muszę przyznać, że się przy niej męczyłem. Doczytałem do końca, chyba tylko po to by mieć pewność, że zamknąłem ta historię.

Nie chcę wchodzić w szczegóły, by nie spoilować, ale nie polecam.

Jestem z deczka rozczarowana zakończeniem. 70 stron przed końcem książki bałam się czytać dalej, gdyż każde kolejne zdanie przynosiło tylko większy zamęt w fabule. Wciągu 30 kolejnych stron wszystko się wyklarowało tempie błyskawicy, pozostawiając za sobą spory niedosyt... Niemniej serie uwielbiam. Kryje za sobą dość brutalną prawdę.

Jestem z deczka rozczarowana zakończeniem. 70 stron przed końcem książki bałam się czytać dalej, gdyż każde kolejne zdanie przynosiło tylko większy zamęt w fabule. Wciągu 30 kolejnych stron wszystko się wyklarowało tempie błyskawicy, pozostawiając za sobą spory niedosyt... Niemniej serie uwielbiam. Kryje za sobą dość brutalną prawdę.

Żonglowanie bohaterami nie wyszło na dobre autorowi tej serii. Pierwszy tom, w którym dostajemy rewelacyjną powieść science-fiction zawiesił poprzeczkę bardzo wysoko, ale niestety wydaje się, że Sylvain Neuvel dość szybko nudzi się swoimi bohaterami i wykonuje manewry, przez które cierpi cała seria – a jej ostatni tom szczególnie. A może problem tkwił w braku pomysłu na trzecią część? Ciężko zrozumieć o co chodziło autorowi i po co powstała ta pozycja. W porównaniu do poprzednich – wymuszona, przekombinowana, zmasakrowany świat przedstawiony, dno i metr mułu.
Zrobił się z tego kiczowaty amerykański film akcji, w którym The Rock zbawia ludzkość.

Żonglowanie bohaterami nie wyszło na dobre autorowi tej serii. Pierwszy tom, w którym dostajemy rewelacyjną powieść science-fiction zawiesił poprzeczkę bardzo wysoko, ale niestety wydaje się, że Sylvain Neuvel dość szybko nudzi się swoimi bohaterami i wykonuje manewry, przez które cierpi cała seria – a jej ostatni tom szczególnie. A może problem tkwił w braku pomysłu na...