Kolejny świetny tom. Na początku Tsugumi budzi się w szpitalu i widzi obok siebie Itsukiego i Koreedę i po chwili zjawiają się jej rodzice i matka wini Itsukiego ,a ojciec każę jej się uspokoić , ale też nalega by Itsuki wyszedł. A po jego wyjściu rodzice decydują , że zabiorą bohaterkę do domu i się nią zajmą. A w tej samej chwili przed szpitalem Koreeda proponuję Itsukiemu zawieszenie broni. I mówi , że ich związek jest zbyt piękny i na pewno się rozstaną. A później widzimy jak Itsuki rozmawia z szefem i mówi mu , że nie wie czy On i Tsugumi powinni być razem. Później spotyka jej ojca i przez chwilę rozmawiają , a na koniec mężczyzna błaga go by rozstał się z jego córką. I Nagasawa też go do tego namawia. Później bohaterka wyjeżdża z rodzicami i w ostatniej chwili zjawia się Itsuki i się tulą i mówi jej , że przyjedzie do niej. Później w domu bohaterka mówi rodzicom , że Itsuki jutro przyjedzie by z nimi porozmawiać i ojcu oczywiście to nie pasuję i mówi , że kazał mu zerwać i dziewczyna jest wściekła i się kłócą , a potem ojciec odchodzi. A matka mówi Tsugumi , że ojciec jest coraz słabszy. Później Maika odwiedza Tsugumi i bohaterka opowiada jej jak kiedyś namalowała obraz dla Itsukiego , ale gdy zobaczyła go z Miką uciekła i wyrzuciła obraz. A później spotyka się z Koreedą , który przyjechał do znajomych i pojawia się temat obrazu i okazuję się , że to on zgłosił jej obraz na konkurs po tych jak zobaczył , że go wyrzuciła i ten obraz wygrał. Potem widzimy jak Itsuki szykuję się do wyjazdu do ukochanej , a pielęgniarka stara się go zatrzymać jednak on nie słucha. Jednak , gdy tylko rusza uderza samochodem w ścianę. I trafia do szpitala i dzwoni do Tsugumi , ale nie mówi jej o wypadku tylko stwierdza , że musi pracować. Jednak Tsugumi czuję niepokój i postanawia wracać , ale nikt w rodzinie nie chcę jej pomóc i w końcu ojciec uderza ją w twarz i mówi , że jak chcę jechać to niech jedzie , ale ma tu nie wracać. I bohaterka dzwoni do Koreedy , ale nie mówi o co chodzi , bo ten już wyjechał , ale gdy postanawia jechać autobusem to pod domem czeka na nią Koreeda i ją odwozi do Itsukiego i Nagasawa nie jest zadowolona z jej przyjazdu ,a Tsugumi mówi Itsukiemu , że chcę być dla niego oparciem. I chcę mu pomagać nawet w łazience , ale ostatecznie to Nagasawa mu pomaga , a potem krzyczy na Tsugumi i mówi jej , że kocha Itsukiego. Potem Tsugumi wychodzi i spotyka Koreedę , a ten mówi jej , że ją kocha i pociesza i wszystko widzi Nagasawa z okna i pokazuję ich Itsukiemu i mówi , że bardziej do siebie pasują. A na koniec mangi bohaterowie spędzają razem cudowny dzień i np: oglądają drzewa w śniegu , a na koniec Itsuki z nią zrywa mówiąc , że lepiej jej będzie bez niego. W tym tomie działo się trochę mniej , ale jednak było emocjonalnie. Ta głupia pielęgniarka coraz bardziej mnie wkurza:/ Tak samo rodzina bohaterki , a szczególnie ojciec , który uderzył ją w twarz. I ten dramatyczny koniec , gdy Itsuki z nią zrywa. A wszystko przez ojca bohaterki i Nagasawę. Niech oni się odwalą od nich i przestaną im rujnować szczęście

Kolejny świetny tom. Na początku Tsugumi budzi się w szpitalu i widzi obok siebie Itsukiego i Koreedę i po chwili zjawiają się jej rodzice i matka wini Itsukiego ,a ojciec każę jej się uspokoić , ale też nalega by Itsuki wyszedł. A po jego wyjściu rodzice decydują , że zabiorą bohaterkę do domu i się nią zajmą. A w tej samej chwili przed szpitalem Koreeda proponuję...

Związek Kawany i Ayukawy przechodzi trudne chwile. Nic dziwnego, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach i reakcji otoczenia. W końcu jak mają się czuć ci młodzi ludzie, gdy wszyscy dookoła mówią, żeby zerwali? Albo gdy osoby, które są dla nich oparciem, wreszcie ujawniają swoje prawdziwe uczucia?

Rie Aruga sprawiła, że sama nie wiem, czy mam wierzyć w związek głównych bohaterów. Nic nie jest czarne lub białe. Jestem pod wrażeniem, jak to wszystko zostało przedstawione. Zazwyczaj w takich historiach irytują mnie bezpodstawne rozmyślania o rozstaniu pary darzącej się głębokim uczuciem - w końcu gadanie "musimy się rozstać, bo chcę Cię chronić" przeważnie jest idiotyczne i bez sensu. Ale w "Perfect world" wszystkie wątpliwości mają sens. To prawdziwe życie, a postaci nie są sztuczne czy papierowe. Realność sytuacji jest wręcz uderzająca.

Uwielbiam to, jak "Perfect world" na mnie działa. Pobudza zmysły i uczucia cudownymi rysunkami, daje do myślenia, uświadamia o życiu niepełnosprawnych i przede wszystkim porusza.
Rie Aruga trzyma poziom i dalej zachwyca.

Związek Kawany i Ayukawy przechodzi trudne chwile. Nic dziwnego, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach i reakcji otoczenia. W końcu jak mają się czuć ci młodzi ludzie, gdy wszyscy dookoła mówią, żeby zerwali? Albo gdy osoby, które są dla nich oparciem, wreszcie ujawniają swoje prawdziwe uczucia?

Rie Aruga sprawiła, że sama nie wiem, czy mam wierzyć w związek głównych...

Trzeci tom. Powiem tak - wciąż jakiejś wielkiej rewelacji nie ma, ale mimo to - rozkręca się. Historia staje się ciekawsza, bardziej wciąga, chociaż nie wiem czemu, ale zamiast kibicować Akuyawie i Kawanie zaczęłam kibicować by jednak się rozstali. Nie wiem czy takie było założenie autorki... Niemniej ten tomik daje nawet sporo do myślenia i podnosi ciśnienie. Brak akceptacji ze strony rodziców Kawany jest naprawdę w punkt. Nie wiem jak wygląda kultura azjatycka co do takich spraw, ale wiem jak wygląda to w Polsce i sama też zastanawiałam się, a co by było gdyby. Ponadto kilka kwestii jak to wygląda u niepełnosprawnych od środka. Szczerze mówiąc, myślałam, że są "po prostu" niepełnosprawni, nie wiedziałam, że poza brakiem czucia dolnych partii ciała mają pewne... "niedogodności", które mną nawet wstrząsnęły przy czytaniu tej mangi. Niestety jednak znowu jest chaos, łącznie z tym, że na jednym akcie na budynku jest "kilka dni później", a w dosłownie kolejnym akcja dzieje się DZIEŃ po historii wcześniejszej... Nie wiem czy to wina tłumaczenia czy autorki, ale no kole to w oczy i tworzy chaos. Historia ucięta w punkt, idealnie by zachęcić do czwartego tomu.

Generalnie - tyłka mi nie urwało, ale zdecydowanie lepszy tom niż dwa poprzednie.

Trzeci tom. Powiem tak - wciąż jakiejś wielkiej rewelacji nie ma, ale mimo to - rozkręca się. Historia staje się ciekawsza, bardziej wciąga, chociaż nie wiem czemu, ale zamiast kibicować Akuyawie i Kawanie zaczęłam kibicować by jednak się rozstali. Nie wiem czy takie było założenie autorki... Niemniej ten tomik daje nawet sporo do myślenia i podnosi ciśnienie. Brak...

W MIŁOŚCI, JAK NA WOJNIE

Poprzedni tom „Perfect World” skończył się mocnym akcentem emocjonalnym, który nie pozostawił obojętnym chyba żadnego odbiorcy. Po czymś takim tom trzeci po prosu nie mógł zawieść czytelniczych oczekiwań – i nie zawiódł. Akcja co prawda jest tu wolniejsza, bardziej skoncentrowana na samych postaciach, niż wydarzeniach, ale nie brak jej siły wymowy, wciąż porusza na wielu poziomach i wciąga, nawet jeśli na stronach królują dialogi.

Związek z niepełnosprawnym to ciężki kawałek chleba. Przekonuje się o tym Kawana, która nie dość, że pracuje, to jeszcze właściwie każdą chwilę spędza z Ayukawą, chcąc jak najbardziej pomóc mu w życiu i codziennych wyzwaniach. Wszystko to sprawia, że jest coraz bardziej wycieńczona, a to ostatecznie doprowadza do omdlenia. Niestety dochodzi do tego w miejscu i w sytuacji, w których tylko cud może uratować ją od tragedii. Dziewczyna kończy jednak jedynie z obrażeniami głowy i złamaną nogą, ale przez pewien czas czeka ją poruszanie się na wózku, co pozwala jej spojrzeć na problemy jej ukochanego z zupełnie nowe perspektywy.
Ale to zaledwie początek trudności, z jakimi przyjdzie się im mierzyć. W mieście zjawiają się bowiem jej rodzice, nieprzychylni ich związkowi, którzy na czas powrotu do zdrowia, zabierają córkę do siebie. Jednocześnie ojciec Kawany prosi Ayukawę by dla jej dobra zerwał z nią. Chłopak, który nosi się z tym zamiarem odkąd nie był w stanie uratować jej przed wypadkiem, nie jest jednak w stanie tego zrobić. Problem w tym, że ich uczucia czeka kolejna ciężka próba. W życiu obojga nie brak bowiem konkurentów, którzy chętnie zajęliby miejsce Kawany i Ayukawy i są gotowi wypowiedzieć wrogom otwartą wojnę…

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2019/05/perfect-world-3-rie-aruga.html

W MIŁOŚCI, JAK NA WOJNIE

Poprzedni tom „Perfect World” skończył się mocnym akcentem emocjonalnym, który nie pozostawił obojętnym chyba żadnego odbiorcy. Po czymś takim tom trzeci po prosu nie mógł zawieść czytelniczych oczekiwań – i nie zawiódł. Akcja co prawda jest tu wolniejsza, bardziej skoncentrowana na samych postaciach, niż wydarzeniach, ale nie brak jej siły wymowy,...

Nie zdawałam sobie sprawy z iloma powikłaniami wiąże się jeżdżenie na wóżku.

Nie zdawałam sobie sprawy z iloma powikłaniami wiąże się jeżdżenie na wóżku.