Skazane. Historie prawdziwe

Nie oceniam prawdomówności bohaterek. Nie widzę ich, nie słyszę, a to wiele zmienia. Każda z historii jest na swój sposób wstrząsająca i zazwyczaj jest wynikiem trudnego lub bardzo trudnego dzieciństwa, zbyt wczesnego wkroczenia w dorosłość, braku kontaktu z bliskimi i ich wsparcia.
Finał jest ten sam i oprócz konsekwencji jakie ponosi sprawczyni, najczęściej w tle jest cierpiąca na tym rodzina, a w szczególności dzieci. Nie mnie oceniać czy to dobrze, czy źle że widują matki w więzieniu. Wprawdzie jest to jedyny, co prawda nieco zbyt późny rodzaj podtrzymywania więzi, dużo jednak zależy od wieku, konstrukcji psychicznej i emocjonalnej dziecka.
Nie wszystkie historie zapadają w pamięć. Większość osadzonych jest recydywistkami osadzanymi w związku z narkotykami - handel, rozboje czy kradzieże w celu pozyskania pieniędzy na kolejne "działki". Z jednej strony deklarują, że to ostatni raz i że są po leczeniu, ale z historii innej osadzonej dowiadujemy się, że trzy czwarte z nich nie może się doczekać wyjścia i powrotu do ćpania. Z ich opowieści najbardziej poruszyła mnie nie tyle historia samej winnej, ale jej umierającej na raka w okrutnych cierpieniach i samotności matki. Pozostałe rozmowy narkomanek raczej się zlewają w całość.
Dyskusyjna jest sprawa kobiety osadzonej za zabójstwo własnego dziecka, czego nie dało się w 100% udowodnić.
Niektóre z osadzonych wzbudzają w pewnym stopniu "sympatię", jak np 62-letnia Halina, prawie 70-letnia Danusia, czy 55-letnia Basia.
Zastanawiające jest jednak w tym wszystkim to, jak tragicznie w naszym kraju ma się system prawny. Znając realia i czytając, że jedna, czy druga pani siedzi za fałszerstwa, wyłudzenia, oszustwa etc, natomiast np pedofile z całym zebranym przez fundację ECPU materiałem dowodowym, który prokuratura dostaje pod nos, bez kiwnięcia palcem, dostają po kilkuletnim procesie np 1 rok w zawieszeniu !!!! Na wyrok natomiast oczekują w trybie dozoru, nadal mogą zatem dopuszczać się czynów zabronionych. Paranoja !
Co do zabójstwa męża w obronie własnej, też możnaby polemizować z wyrokiem. Zapewne gdyby nie taka drastyczna reakcja, role zabójcy i ofiary za jakiś czas byłyby odwrócone. No ale skoro "chłop bije a w końcu zabija babę", bynajmniej nie w obronie, to w sumie norma. Ona z kolei bronić się nie może, nawet mając tylko nóż pod ręką (i zero szans z oprawcą, jeśli go nie użyje).
Świetna interpretacja Marii Seweryn dodaje książce emocjonalności i lepszego wyrazu

Nie oceniam prawdomówności bohaterek. Nie widzę ich, nie słyszę, a to wiele zmienia. Każda z historii jest na swój sposób wstrząsająca i zazwyczaj jest wynikiem trudnego lub bardzo trudnego dzieciństwa, zbyt wczesnego wkroczenia w dorosłość, braku kontaktu z bliskimi i ich wsparcia.
Finał jest ten sam i oprócz konsekwencji jakie ponosi sprawczyni, najczęściej w tle jest...

Autorki książki Katarzyna Borowska i Anna Matusiak-Rześniowiecka pojawiły się w warszawskim więzieniu, żeby wysłuchać historii osadzonych tam kobiet. Dwanaście dziewczyn z Grochowa, więźniarek, zgodziło się opowiedzieć im swoje historie, bo jak same mówią: „może ich niełatwe życie posłuży komuś za przestrogę, może ustrzeże przed błędem, które one popełniły”. Są w różnym wieku, na koncie mają różne paragrafy, przed sobą różne wyroki. Dzieli je bardzo wiele, łączy cela, więzienny korytarz, złamany życiorys, marzenie, żeby zacząć od nowa, jeszcze w życiu trochę pożyć – normalnie.
Odrzucamy je, bo uważamy się za „lepszą” część społeczeństwa, a zapominamy, że jedna chwila nieuwagi albo zwyczajnego pecha wystarczy, żeby podzielić ich los.
Zbiór rozmów z osadzonymi pokazuje, że człowiek z gruntu nie jest ani dobry, ani zły – to wpływ środowiska, otoczenia, splot wypadków i skomplikowany los popychają go w kierunku złych decyzji. Jest to również wielka lekcja pokory i ludzka próba zdefiniowania sprawiedliwości.

Autorki książki Katarzyna Borowska i Anna Matusiak-Rześniowiecka pojawiły się w warszawskim więzieniu, żeby wysłuchać historii osadzonych tam kobiet. Dwanaście dziewczyn z Grochowa, więźniarek, zgodziło się opowiedzieć im swoje historie, bo jak same mówią: „może ich niełatwe życie posłuży komuś za przestrogę, może ustrzeże przed błędem, które one popełniły”. Są w różnym...

Czytając książkę, miałam wrażenie, że te kobiety się wybielają. Już sama nie wiedziałam w co mam wierzyć.

Czytając książkę, miałam wrażenie, że te kobiety się wybielają. Już sama nie wiedziałam w co mam wierzyć.

Książkę pochłonęłam w jeden dzień. Zgadzam się z innymi opiniami, że praktycznie wszystkie kobiety, które wzięły udział w wywiadach wybielają się i umniejszają swoją winę, ale to absolutnie nie jest minus tej książki. Ta książka to wgląd w sposób myślenia kobiet, z których część jest w więzieniu po raz kolejny. W myśleniu wielu z nich jest spora doza naiwności, trochę samookłamywania się- chociażby w kontekście twierdzenia, że jest się dobrą matką dla swoich dzieci, mimo że jest się już recydywistką. Pokazuje do czego mogą prowadzić choćby nałogi bądź po prostu ludzka niewiedza, a także że niestety mimo nawet ciężkich przewinień nie zawsze sprawca uważa, że zrobił coś złego. Z perspektywy osoby, która nigdy nie miała problemów z prawem i nie zna takich osób trudno jest wejść w skórę skazanej nie czytając takiej książki jak ta. Szybko się czyta, uważam że warto poświęcić popołudnie czy dwa, jeśli kogoś tematyka interesuje

Książkę pochłonęłam w jeden dzień. Zgadzam się z innymi opiniami, że praktycznie wszystkie kobiety, które wzięły udział w wywiadach wybielają się i umniejszają swoją winę, ale to absolutnie nie jest minus tej książki. Ta książka to wgląd w sposób myślenia kobiet, z których część jest w więzieniu po raz kolejny. W myśleniu wielu z nich jest spora doza naiwności, trochę...

Bohaterki niezwykle irytujące i roszczeniowe a panie redaktorki bardzo stronnicze

Bohaterki niezwykle irytujące i roszczeniowe a panie redaktorki bardzo stronnicze

Książka spoko taka na poczytania na plaży, czy przy kawie... Bez ekscesów.

Książka spoko taka na poczytania na plaży, czy przy kawie... Bez ekscesów.

Bardzo słaba książka. Bohaterki są dla mnie niewiarygodne. Wybielają się. Umniejszają swoją winę. Nie znamy szerszego obrazu, tylko punkt spojrzenia osadzonych - skazanych. Idealizują swój obraz jako matki. Wierzą, że po wyjściu wszystko będzie proste i łatwe, choć niejedna z bohaterek siedzi w więzieniu już nie pierwszy raz.

Bardzo słaba książka. Bohaterki są dla mnie niewiarygodne. Wybielają się. Umniejszają swoją winę. Nie znamy szerszego obrazu, tylko punkt spojrzenia osadzonych - skazanych. Idealizują swój obraz jako matki. Wierzą, że po wyjściu wszystko będzie proste i łatwe, choć niejedna z bohaterek siedzi w więzieniu już nie pierwszy raz.

Bardzo ciekawe, czyta się jednym tchem, ciężko się oderwać od tych historii... daje do myślenia

Bardzo ciekawe, czyta się jednym tchem, ciężko się oderwać od tych historii... daje do myślenia

"Skazane. Historie prawdziwe" Katarzyny Borowskiej i Anny Matusiak - Rześniowieckiej to rozmowy z kobietami osadzonymi w zakładzie karnym na warszawskim Grochowie.
Poznajemy historie 12 kobiet w różnym wieku, z różnym wykształceniem i statusem materialnym. Jednak poza zamkniętymi celami te kobiety łączy trudne dzieciństwo, uzależnienia od alkoholu i narkotyków, przemoc, nadmierne zaufanie. Te doświadczenia często doprowadziły do tragedii i w konsekwencji - do wyroku.
Autorki z dużą otwartością i ciekawością podeszły do swoich rozmówczyń, nie ma tu oceniania, raczej jest próba zrozumienia.
Co się musi wydarzyć, żeby doprowadzić kobietę "za kraty"? Jak wygląda życie w zakładzie zamkniętym?

Ja mam uczucie niedosytu, bardzo chciałabym poznać dalsze losy 12 bohaterek. Czy to o czym marzyły, co sobie obiecywały, powiodło się?
Ciekawe, czy jest szansa na kontynuację?

"Skazane. Historie prawdziwe" Katarzyny Borowskiej i Anny Matusiak - Rześniowieckiej to rozmowy z kobietami osadzonymi w zakładzie karnym na warszawskim Grochowie.
Poznajemy historie 12 kobiet w różnym wieku, z różnym wykształceniem i statusem materialnym. Jednak poza zamkniętymi celami te kobiety łączy trudne dzieciństwo, uzależnienia od alkoholu i narkotyków, przemoc,...

"Skazane" to zbiór dwunastu wywiadów z kobietami osadzonymi w zakładach karnych. W podtytule czytamy, że historie opowiedziane przez więźniarki są prawdziwe, jednak już na wstępie jedna z autorek pisze tak: „nie konfrontowałyśmy opowieści dziewczyn z rzeczywistością. Koloryzowały czy mówiły prawdę? Ich wybór”. Przyznaję, że po tym tekście poczułem się nieco oszukany.

Wszystkie wywiady dają do myślenia, a to co je łączy to kobiety, które deklarują, że po odbyciu kary zrobią wszystko by nie powrócić do więzienia. Sprawdziłem, że odsetek recydywy w Polsce to niemal 50%, a statystki nie kłamią. Życzę tym kobietom jak najlepiej bo przed każdą z nich stoją ogromne wyzwania.

"Skazane" to zbiór dwunastu wywiadów z kobietami osadzonymi w zakładach karnych. W podtytule czytamy, że historie opowiedziane przez więźniarki są prawdziwe, jednak już na wstępie jedna z autorek pisze tak: „nie konfrontowałyśmy opowieści dziewczyn z rzeczywistością. Koloryzowały czy mówiły prawdę? Ich wybór”. Przyznaję, że po tym tekście poczułem się nieco oszukany....