Bardzo dobra książka.
Napisana wiele lat temu - co widać po zapomnianym już języku, który mimo iż trącił myszką to dawał pozytywny wydźwięk. Po kilku pierwszych stronach i oswojeniu się z jego specyficznym brzmieniem, czytało się całkiem dobrze.
Dialogi pełne były tej dawnej kurtuazji i dobrych manier.
A kontrastem dla tego szarmanckiego języka okazała się pełna krytycyzmu, taka prostolinijna w swej szczerości narracja.

Odczuwałam wiele rozmaitych emocji podczas czytania tej książki. Na koniec zostałam jednak z przygnębieniem.

Identyfikowałam się z Archerem. Ujmowała mnie jego dobroć i chęć pomocy ponad podziałami, można powiedzieć. No ale dostałam po głowie razem z nim.
Okazuje się, że raczej nie szanuje się ludzi, którzy mają swoje własne poglądy, odmienne od wymaganych, choćby te poglądy opierały się na szlachetnych pobudkach i były neutralne w odniesieniu do obydwu stron wymagających opowiedzenia się po którejś z nich.
Nawet dobro samo w sobie nie jest cenione, gdy nie ma poparcia większości. Uznawane jest raczej za naiwność i ignorancję.
A człowiek - człowiekowi wilkiem.
Niby to wiem, lecz ta książka jakoś tak dosadnie to ukazała.
I niestety zauważam analogię do tego co dzieje się obecnie, wokół mnie, np. w miejscach pracy. Nie chodzi mi o żadne ideologie, politykę czy religię a o zwyczajne międzyludzkie relacje, w których za mało jest tolerancji i szacunku a za dużo wrogości.
Summa summarum - nic na tym świecie się nie zmieniło.

Jest wiele trafnych sformułowań w tekście, które można by przytoczyć. Nie zrobię tego jednak, gdyż po pierwsze za dużo tego, a po drugie wyrwane z kontekstu mogłyby trochę stracić na sile przekazu.

Zachęcam jednak do przeczytania. Książka jest tego warta.

Bardzo dobra książka.
Napisana wiele lat temu - co widać po zapomnianym już języku, który mimo iż trącił myszką to dawał pozytywny wydźwięk. Po kilku pierwszych stronach i oswojeniu się z jego specyficznym brzmieniem, czytało się całkiem dobrze.
Dialogi pełne były tej dawnej kurtuazji i dobrych manier.
A kontrastem dla tego szarmanckiego języka okazała się pełna krytycyzmu,...

To jest po prostu bardzo dobra książka wspaniałego autora. Bardziej może nawet nadawałaby się na sztukę. Książka, która najlepiej obrazuje jak zgubne są wszelkie fanatyczne ideologie, nawet w kraju, w którym podobno kwitła i kwitnie demokracja.

To jest po prostu bardzo dobra książka wspaniałego autora. Bardziej może nawet nadawałaby się na sztukę. Książka, która najlepiej obrazuje jak zgubne są wszelkie fanatyczne ideologie, nawet w kraju, w którym podobno kwitła i kwitnie demokracja.

Zakłócenia w eterze to książka, w której Irwin Shaw zawarł własne doświadczenia z okresu maccartyzmu. W nieco idyllicznym życiu reżysera audycji radiowej Clementa Archera pojawiają się czarne chmury, ma usunąć pracowników podejrzanych o sympatie komunistyczne. Próbuje postępować szlachetnie i zgodnie ze swym sumieniem, skazany jest jednak na nieskuteczność takiej postawy wobec zaostrzających się nastrojów po obu stronach barykady. Przekonuje się też boleśnie, że nie rozumiał tego, co działo się w całym jego życiu, nawiasem mówiąc, trudno w to uwierzyć, ze był aż tak naiwny.
Powieść powstała 65 lat temu i tłumaczenie trąci myszką, śmiesznie brzmią nieużywane już zupełnie zwroty, jak np.: Zachowałeś się byczo. Konstrukcja jednak jest dobra i książka nie nuży.

Zakłócenia w eterze to książka, w której Irwin Shaw zawarł własne doświadczenia z okresu maccartyzmu. W nieco idyllicznym życiu reżysera audycji radiowej Clementa Archera pojawiają się czarne chmury, ma usunąć pracowników podejrzanych o sympatie komunistyczne. Próbuje postępować szlachetnie i zgodnie ze swym sumieniem, skazany jest jednak na nieskuteczność takiej postawy...