Być może to co sprawi że poczujesz się lepiej to myśl o śmierci?
Być może w kulturze przyspieszenia i bombardowania filozofią pozytywną potrzebne jest spojrzenie wstecz i celebrowanie przeszłości, a nie że- tu i teraz. Być może wcale nie potrzebujesz wsłuchiwać się w siebie, bo co jeśli się nie znasz???? i nic nie wiesz?

Nie znajdujesz pocieszenia we wszechobecnej modzie na optymizm i filozofii pozytywności, samorozwoju, być może znajdziesz ukojenie w tradycji mającej już 2000 lat, reprezentowanej przez stoików i przybliżonej w tym antyporadniku o poradnikach? Zakładaj maskę, spinaj pośladki i przestań się złościć. To poradnik o tym żeby nie czytać poradników i nie słuchać siebie ale zwolnić coacha i pójść z nim do kina. A co w zamian? Powieści, najlepiej czytać raz na miesiąc, pełnowymiarowe i tu nawet polecane- np. Murakamiego.

Jest też o tym, że lepiej zachować godność niż rozbebeszać się ze swoimi emocjami, czyli o powściąganiu emocji, płynięciu pod prąd i że dobrze jest kiedy człowiek skupi swoją uwagę na tym co negatywne.
Jest sporo o tym, żeby słuchać rozumu, to ważne w dzisiejszych czasach, warto to sobie przypominać.

Autor nie wskazuje nam konkretnych drogowskazów ale zachęca żebyśmy rozważyli w jakim stopniu filozofia stoików może być dla nas użyteczna i pomocna z perspektywy współczesności.

PS
ważne dla fetyszystów książek: ładnie wydana, okładka chropowata, miła w dotyku, książka szyta, zgrabna.

Być może to co sprawi że poczujesz się lepiej to myśl o śmierci?
Być może w kulturze przyspieszenia i bombardowania filozofią pozytywną potrzebne jest spojrzenie wstecz i celebrowanie przeszłości, a nie że- tu i teraz. Być może wcale nie potrzebujesz wsłuchiwać się w siebie, bo co jeśli się nie znasz???? i nic nie wiesz?

Nie znajdujesz pocieszenia we wszechobecnej...

Nie przeczytałem tej książki, a chciałem. Niestety poziom niechlujstwa logicznego autora jest spory. Krytykuje poglądy i teorie których nie rozumie, wszystko wrzuca do jednego worka i przypina negatywną etykietę.
A szkoda bo intencje i pomysł wydawały się trafione.
Jak ktoś chce przeczytać coś lepszego w tym temacie to polecam "Nieobecni. Jak powrócić do doświadczania swojego życia" lub książkę też nawiązującą do nurtu stoickiego, tylko, że chyba lepiej - "Fiasko" Tomasza Mazura

Nie przeczytałem tej książki, a chciałem. Niestety poziom niechlujstwa logicznego autora jest spory. Krytykuje poglądy i teorie których nie rozumie, wszystko wrzuca do jednego worka i przypina negatywną etykietę.
A szkoda bo intencje i pomysł wydawały się trafione.
Jak ktoś chce przeczytać coś lepszego w tym temacie to polecam "Nieobecni. Jak powrócić do doświadczania...

Książka odbiega od standardowych poradników psychologicznych promujących sposób życia w dobie przyspieszenia. Nie idzie z prądem, a nawet można powiedzieć, że brnie pod prąd. To jest bardzo ciekawa propozycja dla ludzi w moim przedemerytalnym wieku. Mam dosyć pędzenia z bystrym nurtem życia, samorozwój w tym wieku jest wręcz śmieszny, nie mam planów na przyszłość. Raczej skoncentrowany jestem na teraźniejszości, a wybór moich obecnych działań oparty jest na doświadczeniu, czyli na przeszłości. Nie patrzę w swoje wnętrze, bo nic tam nie ma. Świat zewnętrzny jest bogatszy od mojego "ja". Uczę się opanowywać emocje, czytam powieści i dzieła filozofów stoickich zamiast biografii. Droga do szczęścia jest moje sumienie, zasady moralne i obowiązkowość. Dlatego treści zawarte w tej książce są mi bardzo bliskie.
Tekst czasami jest dla mnie mało zrozumiały, zbyt naukowy, ale ogólnie porady są przekonywujące.

Książka odbiega od standardowych poradników psychologicznych promujących sposób życia w dobie przyspieszenia. Nie idzie z prądem, a nawet można powiedzieć, że brnie pod prąd. To jest bardzo ciekawa propozycja dla ludzi w moim przedemerytalnym wieku. Mam dosyć pędzenia z bystrym nurtem życia, samorozwój w tym wieku jest wręcz śmieszny, nie mam planów na przyszłość. Raczej...

Książka warta polecenia osobom, które czują przesyt wylewającą się zewsząd literaturą rozwojową. Przeczytałam ją ponad rok temu, więc detale są trochę zamglone - na pewno w wywodzie Autora zdarzały się zapętlenia, niektóre wątki nie były dostatecznie rozwinięte, a stawiane opinie prosiły się o głębszą podbudowę naukową. (Książka lawiruje pomiędzy przystępną formą a naukowym zacięciem Autora). Niemniej z perspektywy czasu lekturę oceniam bardzo pozytywnie - podejście zaproponowane przez Brinkmana zapada w pamięć w odróżnieniu od powtarzalnych wykładów na temat efektywności, samorozwoju i pozytywnego myślenia. Przede wszystkim Autor sugeruje żeby mniej koncentrować się na sobie, a więcej na świecie zewnętrznym. Wobec narcystycznego charakteru współczesnej kultury (którego idea nieustannego samorozwoju jest kwintesencją) Brinkman proponuje kilka tradycyjnych wartości i postaw, które pomagają nawiązać głębszy kontakt z rzeczywistością poza naszą głową. To nie są odkrywcze pomysły, ale taka właśnie przewrotna jest idea tej książki - wzrok zwrócony do wewnątrz i w przyszłość nie powinny być jedynymi kompasami, trzeba się rozejrzeć wokół i spojrzeć w przeszłość. Plus za prowokacyjnie postawione pytanie o to, czy warto zawsze szukać odpowiedzi w swoim wnętrzu, bo co jeśli nie ma tam tego, czego szukamy?

Książka warta polecenia osobom, które czują przesyt wylewającą się zewsząd literaturą rozwojową. Przeczytałam ją ponad rok temu, więc detale są trochę zamglone - na pewno w wywodzie Autora zdarzały się zapętlenia, niektóre wątki nie były dostatecznie rozwinięte, a stawiane opinie prosiły się o głębszą podbudowę naukową. (Książka lawiruje pomiędzy przystępną formą a naukowym...

Pomysł dobry, założenia do przemyśleń podobne do tych, które sama mam, ale rozwinięcie tematu uważam za dość słabe, przy takim potencjale książki.

Zgadzam się z autorem, że obecnie bez sensu wciąż biegniemy do przodu i że jeśli nie zwolnimy, nasze własne umysły, poddane presji społecznej, nas wykończą. Ludziom brak przede wszystkim pomysłów, jak uspokoić za dużo myślącą głowę, jak nauczyć się spędzać czas nie spiesząc się i jak odpoczywać "wydajnie". Wiele osób, które sama znam, nie umie sama ze sobą "poprzebywać" nawet przez godzinę, posiedzieć spokojnie i cieszyć się czasem wolny.

Ale ta książka niestety nie jest najlepsza w udzieleniu sugestii, jak rozwiązywać te problemy - zawiera kilka wskazówek, ale autor zbyt skupia się na tym, co należy zmienić, często powtarzając te same myśli, innymi słowami. Sama jestem fanką filozofii stoików i zwolennikiem teorii "bądź przygotowany na najgorsze, licz na najlepsze", a tutaj brakowało mi rozwinięcia refleksji autora, choć wstępne sugestie zawarte w tej książce zamierzam wypróbować, zwłaszcza w zakresie przyszłorocznych wyzwań czytelniczych - 1 powieść na miesiąc.

Pomysł dobry, założenia do przemyśleń podobne do tych, które sama mam, ale rozwinięcie tematu uważam za dość słabe, przy takim potencjale książki.

Zgadzam się z autorem, że obecnie bez sensu wciąż biegniemy do przodu i że jeśli nie zwolnimy, nasze własne umysły, poddane presji społecznej, nas wykończą. Ludziom brak przede wszystkim pomysłów, jak uspokoić za dużo myślącą...

Jeśli jesteś miłośnikiem rozwoju osobistego, to w końcu przyjdzie na Ciebie czas - a właściwie Twój czas na tę książkę:D Ostatecznie dojdziesz do punktu, w którym będziesz zastanawiać się, po co to wszystko. Po co tyle pracy, skoro wraca się - jak Alchemik Paulo Coelho - do punktu wyjścia.

To, co jest genialne, to rozdział o czytaniu książek. Takich zwykłych: beletrystyki, romansów, sensacji - bo tu więcej dobrych wzorców, niż w całej branży rozwojowej:D A pisarze, to geniusze, bo umieją złapać swojego bohatera tak za jaja, że w życiu tak nie bywa. I to jest uczące. I to za 39 zł - w cenie książki - a nie za grube tysiące :D

Bardzo polecam

Jeśli jesteś miłośnikiem rozwoju osobistego, to w końcu przyjdzie na Ciebie czas - a właściwie Twój czas na tę książkę:D Ostatecznie dojdziesz do punktu, w którym będziesz zastanawiać się, po co to wszystko. Po co tyle pracy, skoro wraca się - jak Alchemik Paulo Coelho - do punktu wyjścia.

To, co jest genialne, to rozdział o czytaniu książek. Takich zwykłych: beletrystyki,...

Obecnie zaczęłam leczyć depresję, więc sięgam po różne książki, które mogłyby być dodatkową pomocą. Niestety, podczas czytania tej pozycji czułam coraz większe przygnębienie. Przerwałam ją przed połową. Autor, odnoszę wrażenie, gdy podawał niektóre przykłady, traktował czytelnika jak osobę bez zdrowego rozsądku. Kompletnie nie przemówiła do mnie myśl tej książki, żeby skupiać się głównie na spełnianiu obowiązków względem innych. Skupianie się na sobie i samorozwoju jest tu demonizowane (?). Dla mnie, która całe życie stawia innych na pierwszym miejscu, a nie siebie (co uważam teraz za błąd),ta książka zdecydowanie nie jest pomocna. Być może jest to świetna pozycja dla egoistów, którzy chcieliby zmienić swoje podejście w życiu i czynić więcej dla innych. Wtedy bym poleciła.

Obecnie zaczęłam leczyć depresję, więc sięgam po różne książki, które mogłyby być dodatkową pomocą. Niestety, podczas czytania tej pozycji czułam coraz większe przygnębienie. Przerwałam ją przed połową. Autor, odnoszę wrażenie, gdy podawał niektóre przykłady, traktował czytelnika jak osobę bez zdrowego rozsądku. Kompletnie nie przemówiła do mnie myśl tej książki, żeby...

Autor publikacji próbuje przeciwstawiać się powszechnemu dążeniu do rozwoju, w którym z zasady nie ma nic złego - choć w naszej kulturze rozwój stał się swoistego rodzaju obsesją. Rozwijać trzeba się nieustannie i we wszystkim, co graniczy już niemal z obłędem. Autor odwołuje się do filozofii stoickiej i nawołuje do bycia przeciętnym. W jego opinii zamiast poradników warto czytać powieści, czasem należy robić rzeczy, których nie lubimy, ale które robić należy, a kontemplowanie przeszłości i zdrowe narzekanie ma pomóc nam trzymać grunt pod nogami. Jednocześnie nie chodzi tu o myślenie depresyjne, ale o mocniejsze osadzenie się w rzeczywistości i rezygnacja z bezsensownej pogoni za byciem lepszym, lepszym i lepszym. Myślę, że do wielu osób ta książka zwyczajnie nie trafi, bo kto dziś chce być przeciętny?

Autor publikacji próbuje przeciwstawiać się powszechnemu dążeniu do rozwoju, w którym z zasady nie ma nic złego - choć w naszej kulturze rozwój stał się swoistego rodzaju obsesją. Rozwijać trzeba się nieustannie i we wszystkim, co graniczy już niemal z obłędem. Autor odwołuje się do filozofii stoickiej i nawołuje do bycia przeciętnym. W jego opinii zamiast poradników warto...

Poradnik zdecydowanie różniący się od pozostałych. Podważa popularne teorie i przekonania: "Chcesz być szczęśliwy? Myśl o śmierci!". Jest to bardzo dobra książka, która naprawdę do mnie przemówiła.

Poradnik zdecydowanie różniący się od pozostałych. Podważa popularne teorie i przekonania: "Chcesz być szczęśliwy? Myśl o śmierci!". Jest to bardzo dobra książka, która naprawdę do mnie przemówiła.

Ciekawa perspektywa, choć trochę pesymistyczna i niedoceniająca wartości z niektórych narzędzi.

Ciekawa perspektywa, choć trochę pesymistyczna i niedoceniająca wartości z niektórych narzędzi.