Poczuj grunt pod nogami

Książka warta polecenia osobom, które czują przesyt wylewającą się zewsząd literaturą rozwojową. Przeczytałam ją ponad rok temu, więc detale są trochę zamglone - na pewno w wywodzie Autora zdarzały się zapętlenia, niektóre wątki nie były dostatecznie rozwinięte, a stawiane opinie prosiły się o głębszą podbudowę naukową. (Książka lawiruje pomiędzy przystępną formą a naukowym zacięciem Autora). Niemniej z perspektywy czasu lekturę oceniam bardzo pozytywnie - podejście zaproponowane przez Brinkmana zapada w pamięć w odróżnieniu od powtarzalnych wykładów na temat efektywności, samorozwoju i pozytywnego myślenia. Przede wszystkim Autor sugeruje żeby mniej koncentrować się na sobie, a więcej na świecie zewnętrznym. Wobec narcystycznego charakteru współczesnej kultury (którego idea nieustannego samorozwoju jest kwintesencją) Brinkman proponuje kilka tradycyjnych wartości i postaw, które pomagają nawiązać głębszy kontakt z rzeczywistością poza naszą głową. To nie są odkrywcze pomysły, ale taka właśnie przewrotna jest idea tej książki - wzrok zwrócony do wewnątrz i w przyszłość nie powinny być jedynymi kompasami, trzeba się rozejrzeć wokół i spojrzeć w przeszłość. Plus za prowokacyjnie postawione pytanie o to, czy warto zawsze szukać odpowiedzi w swoim wnętrzu, bo co jeśli nie ma tam tego, czego szukamy?

Książka warta polecenia osobom, które czują przesyt wylewającą się zewsząd literaturą rozwojową. Przeczytałam ją ponad rok temu, więc detale są trochę zamglone - na pewno w wywodzie Autora zdarzały się zapętlenia, niektóre wątki nie były dostatecznie rozwinięte, a stawiane opinie prosiły się o głębszą podbudowę naukową. (Książka lawiruje pomiędzy przystępną formą a naukowym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pomysł dobry, założenia do przemyśleń podobne do tych, które sama mam, ale rozwinięcie tematu uważam za dość słabe, przy takim potencjale książki.

Zgadzam się z autorem, że obecnie bez sensu wciąż biegniemy do przodu i że jeśli nie zwolnimy, nasze własne umysły, poddane presji społecznej, nas wykończą. Ludziom brak przede wszystkim pomysłów, jak uspokoić za dużo myślącą głowę, jak nauczyć się spędzać czas nie spiesząc się i jak odpoczywać "wydajnie". Wiele osób, które sama znam, nie umie sama ze sobą "poprzebywać" nawet przez godzinę, posiedzieć spokojnie i cieszyć się czasem wolny.

Ale ta książka niestety nie jest najlepsza w udzieleniu sugestii, jak rozwiązywać te problemy - zawiera kilka wskazówek, ale autor zbyt skupia się na tym, co należy zmienić, często powtarzając te same myśli, innymi słowami. Sama jestem fanką filozofii stoików i zwolennikiem teorii "bądź przygotowany na najgorsze, licz na najlepsze", a tutaj brakowało mi rozwinięcia refleksji autora, choć wstępne sugestie zawarte w tej książce zamierzam wypróbować, zwłaszcza w zakresie przyszłorocznych wyzwań czytelniczych - 1 powieść na miesiąc.

Pomysł dobry, założenia do przemyśleń podobne do tych, które sama mam, ale rozwinięcie tematu uważam za dość słabe, przy takim potencjale książki.

Zgadzam się z autorem, że obecnie bez sensu wciąż biegniemy do przodu i że jeśli nie zwolnimy, nasze własne umysły, poddane presji społecznej, nas wykończą. Ludziom brak przede wszystkim pomysłów, jak uspokoić za dużo myślącą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli jesteś miłośnikiem rozwoju osobistego, to w końcu przyjdzie na Ciebie czas - a właściwie Twój czas na tę książkę:D Ostatecznie dojdziesz do punktu, w którym będziesz zastanawiać się, po co to wszystko. Po co tyle pracy, skoro wraca się - jak Alchemik Paulo Coelho - do punktu wyjścia.

To, co jest genialne, to rozdział o czytaniu książek. Takich zwykłych: beletrystyki, romansów, sensacji - bo tu więcej dobrych wzorców, niż w całej branży rozwojowej:D A pisarze, to geniusze, bo umieją złapać swojego bohatera tak za jaja, że w życiu tak nie bywa. I to jest uczące. I to za 39 zł - w cenie książki - a nie za grube tysiące :D

Bardzo polecam

Jeśli jesteś miłośnikiem rozwoju osobistego, to w końcu przyjdzie na Ciebie czas - a właściwie Twój czas na tę książkę:D Ostatecznie dojdziesz do punktu, w którym będziesz zastanawiać się, po co to wszystko. Po co tyle pracy, skoro wraca się - jak Alchemik Paulo Coelho - do punktu wyjścia.

To, co jest genialne, to rozdział o czytaniu książek. Takich zwykłych: beletrystyki,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Obecnie zaczęłam leczyć depresję, więc sięgam po różne książki, które mogłyby być dodatkową pomocą. Niestety, podczas czytania tej pozycji czułam coraz większe przygnębienie. Przerwałam ją przed połową. Autor, odnoszę wrażenie, gdy podawał niektóre przykłady, traktował czytelnika jak osobę bez zdrowego rozsądku. Kompletnie nie przemówiła do mnie myśl tej książki, żeby skupiać się głównie na spełnianiu obowiązków względem innych. Skupianie się na sobie i samorozwoju jest tu demonizowane (?). Dla mnie, która całe życie stawia innych na pierwszym miejscu, a nie siebie (co uważam teraz za błąd), ta książka zdecydowanie nie jest pomocna. Być może jest to świetna pozycja dla egoistów, którzy chcieliby zmienić swoje podejście w życiu i czynić więcej dla innych. Wtedy bym poleciła.

Obecnie zaczęłam leczyć depresję, więc sięgam po różne książki, które mogłyby być dodatkową pomocą. Niestety, podczas czytania tej pozycji czułam coraz większe przygnębienie. Przerwałam ją przed połową. Autor, odnoszę wrażenie, gdy podawał niektóre przykłady, traktował czytelnika jak osobę bez zdrowego rozsądku. Kompletnie nie przemówiła do mnie myśl tej książki, żeby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor publikacji próbuje przeciwstawiać się powszechnemu dążeniu do rozwoju, w którym z zasady nie ma nic złego - choć w naszej kulturze rozwój stał się swoistego rodzaju obsesją. Rozwijać trzeba się nieustannie i we wszystkim, co graniczy już niemal z obłędem. Autor odwołuje się do filozofii stoickiej i nawołuje do bycia przeciętnym. W jego opinii zamiast poradników warto czytać powieści, czasem należy robić rzeczy, których nie lubimy, ale które robić należy, a kontemplowanie przeszłości i zdrowe narzekanie ma pomóc nam trzymać grunt pod nogami. Jednocześnie nie chodzi tu o myślenie depresyjne, ale o mocniejsze osadzenie się w rzeczywistości i rezygnacja z bezsensownej pogoni za byciem lepszym, lepszym i lepszym. Myślę, że do wielu osób ta książka zwyczajnie nie trafi, bo kto dziś chce być przeciętny?

Autor publikacji próbuje przeciwstawiać się powszechnemu dążeniu do rozwoju, w którym z zasady nie ma nic złego - choć w naszej kulturze rozwój stał się swoistego rodzaju obsesją. Rozwijać trzeba się nieustannie i we wszystkim, co graniczy już niemal z obłędem. Autor odwołuje się do filozofii stoickiej i nawołuje do bycia przeciętnym. W jego opinii zamiast poradników warto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poradnik zdecydowanie różniący się od pozostałych. Podważa popularne teorie i przekonania: "Chcesz być szczęśliwy? Myśl o śmierci!". Jest to bardzo dobra książka, która naprawdę do mnie przemówiła.

Poradnik zdecydowanie różniący się od pozostałych. Podważa popularne teorie i przekonania: "Chcesz być szczęśliwy? Myśl o śmierci!". Jest to bardzo dobra książka, która naprawdę do mnie przemówiła.

Pokaż mimo to

Słabe, miałkie i udaje, że jest zabawne. Nie polecam.

Słabe, miałkie i udaje, że jest zabawne. Nie polecam.

Pokaż mimo to

Ta książka to klasyczny przykład paradoksu - z jednej strony reklamowana jest jako antidotum na zalewającą nas falę psychologii pozytywnej, hokus-pokus couchingu, a z drugiej strony idzie ona dokładnie taką samą ścieżką, tylko w przeciwnym kierunku. Radzi, jak nie dać się złapać na lep innych rad. Szczerze powiedziawszy kupiłem tę pozycję w nadziei na uraczenie się pamfletem, na ostrą krytykę, na brutalną rozprawę z myśleniem w stylu: "Jesteś zwycięzcą!" Jestem dość podłą kreaturą i lubię, gdy nie bierze się jeńców.

Troszkę się rozczarowałem, gdyż autor otwiera niemal wszystkie drzwi kluczem, który sam od dawna noszę w kieszeni (co nie znaczy, że umiem się nim posługiwać) - sięga po zdobycze filozofii stoickiej, która również w ostatnich latach stała się tematem kilku "podręczników dobrego życia". Tak nawiasem mówiąc, to boleję nad tym, że stoicyzm tak się spopularyzował i został sprowadzony do paru poręcznych haseł w stylu bądź spokojny, zdystansuj się, zaakceptuj bieg rzeczy. Brzmi to tak, jakby chrześcijaństwo spakować do walizki z napisem "bądź miły dla innych".

No ale nie będę za bardzo marudził, powiedziałem sobie, gdyż na szczęście autor nie buduje swoich koncepcji tylko i wyłącznie w oparciu o mechaniczne przepisywanie antycznych recept współczesnym pacjentom.

Najmilej w moich uszach brzmiał kpiący ton, w jakim autor wypowiada się na temat fetyszy dzisiejszych czasów. Spróbujcie powiedzieć swoim przełożony lub ewentualnym pracodawcom, że nie macie już ochoty dalej się rozwijać, doskonalić, szlifować umiejętności. Że wystarczy Wam to, co już osiągnęliście i co już umiecie. No właśnie... To czystej wody herezja. A spróbujcie zasygnalizować, że Wasza szkoła lub firma nie powinna się "sięgać gwiazd", a po prostu zaakceptować fakt, że samej siebie nie przeskoczy? No właśnie...

Autor również w sympatyczny sposób dowodzi, że narzekanie powinno wejść nam w krew (Polaków nie musi przekonywać, prawda?), gdyż terror naiwnego i automatycznego optymizmu oparty jest na piramidalnej obłudzie. Z drugiej strony zaś zachęca do zakładania i wytrwałego noszenia wszelkich masek społecznych, które czynią nas znośnymi dla otoczenia. Brzmi to nieco jak konkluzja "Ferdydurke". Teoretycznie nic odkrywczego, ale zawsze warto o tym pamiętać, by nie zachłysnąć się "prawdziwym ja", które być może też jest tylko spreparowaną przez nas samych konstrukcją.

Myślmy o śmierci. O przeszłości. Odrzućmy cielęce zauroczenie teraźniejszością (osławiony mindfulness). To kolejne postulaty autora. Jak na moje całkiem sensowne.

Żadne to wielkie, reorganizujące życie, dzieło. Po prostu zgrabnie skrojona i w przystępny sposób podana próbka przemyśleń, w których miesza się chyba jednak trzeźwa ocena naszych czasów, spora dawka filozoficznej wiedzy, szczypta badań naukowych, humor i delikatna zgryźliwość.

Problem z tego typu książkami mam taki, że zawsze szukam w nich potwierdzenie tego, w co już od dawna wierzę. Jeżeli więc nie macie ochoty się dalej rozwijać, cieszy Was miejsce w połowie peletonu, narzekacie na wszystko i w tym szukacie wspólnoty, ta książka potwierdzi, że jesteście we właściwym miejscu swojego życia.

Ta książka to klasyczny przykład paradoksu - z jednej strony reklamowana jest jako antidotum na zalewającą nas falę psychologii pozytywnej, hokus-pokus couchingu, a z drugiej strony idzie ona dokładnie taką samą ścieżką, tylko w przeciwnym kierunku. Radzi, jak nie dać się złapać na lep innych rad. Szczerze powiedziawszy kupiłem tę pozycję w nadziei na uraczenie się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W książce Brinkmannna bliska mi jest pochwała przeciętności (przynajmniej ja tak to odbieram), którą głosi. Podobnie jak autor uważam coaching za jedną z największych plag naszych czasów, ale w tej akurat książce nie znajduję odpowiedzi czym zastąpić tę szkodliwą pseudofilozofię. Spodziewałem się czegoś więcej.

W książce Brinkmannna bliska mi jest pochwała przeciętności (przynajmniej ja tak to odbieram), którą głosi. Podobnie jak autor uważam coaching za jedną z największych plag naszych czasów, ale w tej akurat książce nie znajduję odpowiedzi czym zastąpić tę szkodliwą pseudofilozofię. Spodziewałem się czegoś więcej.

Pokaż mimo to

Szczerze mówiąc spodziewałem się czegoś innego, czyli na przykład punktowania coachingowych mitów za pomocą statystyk czy naukowego podważania jego paradygmatu, a tymczasem otrzymałem porcję swoistej filozofii opartej na stoicyzmie. I przyznam szczerze, iż zrobiła ona na mnie dosyć pozytywne wrażenie, bo czy właściwie można w sposób naukowy polemizować z "pop-psychologią" jak często określa się rozwój osobisty? Podobały mi się więc szczególnie dosyć konserwatywne i wspólnotowe wątki, w których autor krytykował coaching i rozwój osobisty z pozycji "antyegoistycznych". W dobie rozbuchanego indywidualizmu i nieliczenia się z innymi z pewnością podobne publikacje są potrzebne, chociaż powątpiewam czy takie argumenty w ogóle trafiłyby do wyznawców podręczników do samorozwoju...

Szczerze mówiąc spodziewałem się czegoś innego, czyli na przykład punktowania coachingowych mitów za pomocą statystyk czy naukowego podważania jego paradygmatu, a tymczasem otrzymałem porcję swoistej filozofii opartej na stoicyzmie. I przyznam szczerze, iż zrobiła ona na mnie dosyć pozytywne wrażenie, bo czy właściwie można w sposób naukowy polemizować z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to