Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Z mojego punktu widzenia to jedna z mniej wciągających części " Kryminałów pod psem". Miejsce akcji - hotel z lat 70-tych w Katowicach. zagadka- śmierć gwiazdki pop. Ktoś kto zacznie cykl od tej książki może sie poczuć zawiedziony bo to bardziej obyczajówka niż kryminał. Żeby się wciągnąć w opowieść należałoby poznać wcześniejsze losy głównych bohaterów , najlepiej zaczynajac od pierwszego tomu - " Tajemnicza śmierć Marianny Biel".
Dla miłośników detektywa Szymona Solańskiego , zwariowanej dziennikarki Róży Kwiatkowskiej i uroczego psa Gucia , " Morderstwo w hotelu ..." jest ciekawe ze względu na rozwój relacji miedzy postaciami , pokazanie ich historii rodzinnych. Oboje główni bohaterowie , sami będąc oryginałami , mają bardzo specyficzne rodziny [ tylko o rodzicach Gucia nic nie wiadomo bo został wzięty ze schroniska].
Dałam ocenę 7/10 bo wątek kryminalny był mało angażujacy , a to jednak kryminal. Oceny 1/10 dowodzą, że czytały tę książkę osoby , którym taki typ literatury [ zwariowana, przerysowana komedia z przewagą opisu obyczajowego nad kryminałem ] zupełnie nie odpowiada. Ja w takim wypadku po kilkunastu/kilkudziesięciu stronach odkładam książkę i ją sprzedaję lub oddaję. Nie rozumiem po co się męczyć i tracić czas ? Dlatego , chociaz bardzo cenię " kryminały pod psem" i dobrze sie przy nich bawię - w swoich recenzjach staram sie uprzedzić ,że to nie są książki dla każdego.
Podsumowując - ta historia trochę mniej mi się podobała niż inne z tego cyklu , ale ze względu na przesympatycznych bohaterów czytałam , czytam i będę czytać " Krymianły pod psem".

Z mojego punktu widzenia to jedna z mniej wciągających części " Kryminałów pod psem". Miejsce akcji - hotel z lat 70-tych w Katowicach. zagadka- śmierć gwiazdki pop. Ktoś kto zacznie cykl od tej książki może sie poczuć zawiedziony bo to bardziej obyczajówka niż kryminał. Żeby się wciągnąć w opowieść należałoby poznać wcześniejsze losy głównych bohaterów , najlepiej...

Ciekawa, choć nie jest to moja ulubiona seria. Tu głównym bohaterem jest pies, a ja po prostu wolę koty.

Ciekawa, choć nie jest to moja ulubiona seria. Tu głównym bohaterem jest pies, a ja po prostu wolę koty.

Super było razem z bohaterami przejść się po znajomych ulicach🙃 bardzo pobodoba mi się też zabieg pisania niektórych rozdziałów z perspektywy psa💚 ciekawa historia kryminalna utrzymana w humorystycznym klimacie, wciągająca i przyjemna w odbiorze☺️

Super było razem z bohaterami przejść się po znajomych ulicach🙃 bardzo pobodoba mi się też zabieg pisania niektórych rozdziałów z perspektywy psa💚 ciekawa historia kryminalna utrzymana w humorystycznym klimacie, wciągająca i przyjemna w odbiorze☺️

Książka próbuje być kryminałem,lecz nie korzysta z narzędzi typowych dla gatunku, a zatem zamiast misternie zbudowanej fabuły, odsłaniającej, za pośrednictwem charyzmatycznej postaci śledczego, nowe okoliczności, które pozwolą czytelnikowi na snucie domysłów, mamy serię plot twistów w stylu "a jednak nie ten zabił, tylko tamten, bo zupełnie niespodziewanie okazało się, że wszyscy w tym mieście się znają". Autorka bardzo stara się być dowcipną, jednak liczne odniesienia do świata ogólnopojętej kultury masowej bywają męczące, czasem niezrozumiałe, a już na pewno niepotrzebne w i tak ciągnącej się narracji. Koncepcja wielu perspektyw urozmaica odbiór, ale trudno stwierdzić, która z nich mogłaby być reprezentatywna dla współczesnej literatury: portierzy teatru lalek, których świat kręci się wokół alkoholu i tanich plotek, zakompleksiona, niezdatna do funkcjonowania na współczesnym rynku pracy dziennikarka rodem z lat 90., czy pies rozróżniający wszystkie kolory i cyfry.

Książka próbuje być kryminałem,lecz nie korzysta z narzędzi typowych dla gatunku, a zatem zamiast misternie zbudowanej fabuły, odsłaniającej, za pośrednictwem charyzmatycznej postaci śledczego, nowe okoliczności, które pozwolą czytelnikowi na snucie domysłów, mamy serię plot twistów w stylu "a jednak nie ten zabił, tylko tamten, bo zupełnie niespodziewanie okazało się, że...

Trochę gagowe, trochę przaśne, nie zawsze logiczne, a jednak wciąga. Zazwyczaj sięgam po powieści z tej serii jak mam zły humor i nigdy się nie zawiodłam. Czasami męczy mnie jedynie emocjonalne upośledzenie głównych bohaterów i ta ich ciągła niezdarność, ale dobrze, że tu chociaż pies nadrabia:) Jestem pewna, że prędzej czy później przeczytam całą serię, skoro mam ich już za sobą aż pięć.

Trochę gagowe, trochę przaśne, nie zawsze logiczne, a jednak wciąga. Zazwyczaj sięgam po powieści z tej serii jak mam zły humor i nigdy się nie zawiodłam. Czasami męczy mnie jedynie emocjonalne upośledzenie głównych bohaterów i ta ich ciągła niezdarność, ale dobrze, że tu chociaż pies nadrabia:) Jestem pewna, że prędzej czy później przeczytam całą serię, skoro mam ich już...

Komedii kryminalnych na rynku wydawniczym jest sporo, ale nie zawsze ilość przechodzi w jakość. Z twórczością Pani Marty Matyszczak nie miałem wcześniej bliższego kontaktu, więc trochę przekornie wybrałem pierwszą lepszą książkę leżącą na empikowej półce. No, może nie do końca wybrałem dowolnie, zaintrygował mnie bowiem tytuł z Hotelem „Kattowitz” – był czas, że bywałem częstym gościem w górnośląskiej stolicy. Historia niczym z Kabaretu Starszych Panów: „Zobaczyłem na wystawie książkę „Zamek". Myślałem, że to coś dla Ślusarzy. A to Kafka”
Traf chciał, że wylosowałem tomik z mniej więcej połowy cyklu „Kryminał pod psem”. Jest tu kilka rzeczy, które mi się bardzo spodobały. Jest peregrynacja po znanych mi katowickich ulicach i osiedlach (zawsze lepiej się czyta znając topografię miasta),są bardzo udane wstawki w których dominuje Gucio i jego psi punkt widzenia, jest śląska godka wkomponowana w tekst, a jednak… jako całość książka nie okazała się porywająca. Być może nie przekonali mnie bohaterowie, zwłaszcza chimeryczna Róża Kwiatkowska, momentami trochę rozwlekła fabuła i niezbyt przekonujący wątek kryminalny. Prawdopodobnie oczekiwałem zbyt wielu fajerwerków, a może ten typ literatury nie jest dedykowany dla mnie ? Nie wykluczam, że jeszcze sięgnę do pozostałych tomików, ale wówczas poprzeczka oczekiwań będzie zawieszona znacznie wyżej. 5/10

Komedii kryminalnych na rynku wydawniczym jest sporo, ale nie zawsze ilość przechodzi w jakość. Z twórczością Pani Marty Matyszczak nie miałem wcześniej bliższego kontaktu, więc trochę przekornie wybrałem pierwszą lepszą książkę leżącą na empikowej półce. No, może nie do końca wybrałem dowolnie, zaintrygował mnie bowiem tytuł z Hotelem „Kattowitz” – był czas, że bywałem...

Pełna śmiesznych zwrotów w Śląskiej gwarze ...trzymające w napięciu emocje bohaterów i kolejne interwencje Gucia sprawiają, że zaśpię do pracy ale zacznę kolejne perypetie 🤣🥰🤣🥰🤣

Pełna śmiesznych zwrotów w Śląskiej gwarze ...trzymające w napięciu emocje bohaterów i kolejne interwencje Gucia sprawiają, że zaśpię do pracy ale zacznę kolejne perypetie 🤣🥰🤣🥰🤣

Ciekawa fabuła.
Jest to kolejna część kryminału pod psem.
Ciekawe było że każdy rozdział był związany z piosenkami miuosha.
Bardzo lubię miusho więc tym bardziej mi miło się czytało tą książkę.
Każde śląskie zdanie jest tłumaczone.
Polecam wam tą książkę jeśli jeszcze nie czytaliście.

Ciekawa fabuła.
Jest to kolejna część kryminału pod psem.
Ciekawe było że każdy rozdział był związany z piosenkami miuosha.
Bardzo lubię miusho więc tym bardziej mi miło się czytało tą książkę.
Każde śląskie zdanie jest tłumaczone.
Polecam wam tą książkę jeśli jeszcze nie czytaliście.

Zaczynając lekturę tej części „Kryminału pod psem” najbardziej byłam ciekawa wątku Róży i Szymona – zakończenie poprzedniej książki wskazywało, że w końcu się spikną. No i niby tak się stało, ale zostało to opisane mniej więcej tak: wchodzi Gucio do pokoju i widzi, że się obściskują. I tyle. No naprawdę liczyłam, że zostanie to opisane jakoś bardziej „romansowo”...
Potem dzieje się tak, że w zasadzie nie wiadomo, czy są razem czy nie, zachowują się jak nastolatki, takie „krok w przód, krok w tył”. Chociaż może daje się to usprawiedliwić osobowościami bohaterów, ale i tak czułam żal, że coś, na co czekało się 5 książek, zostało pokazane tak dość zdawkowo. No a potem mamy powrót do punktu wyjścia... nie będę już bardziej spojlerować.

Wątek kryminalny jest dość słaby, tak jak w poprzednich częściach. Detektywi w sumie niewiele robią, żeby pchnąć sprawy naprzód, ale nad tym akurat specjalnie nie ubolewam, bo nie przepadam za kryminałami (komedie kryminalne to szczyt moich możliwości) i nie jestem dobra w śledzeniu takich wątków – a tu za bardzo nie ma czego śledzić, więc się nie męczyłam, ha.
Również podobnie jak w poprzednich częściach występuje tu nagromadzenie zbiegów okoliczności, a starzy i nowi bohaterowie wyskakują jak Filip z konopi...
Są tutaj 2 postacie: lokalesi Alojz i Pejter, które w sumie są nieistotne z punktu widzenia fabuły; myślałam, że będą istotne dla śledztwa, ale chyba zostały wprowadzone tylko dla humoru.
Jednakże całościowo te książki tak mi się podobają (typ poczucia humoru i oczywiście bezkonkurencyjny Gucio, no i mimo wszystko Róża i Szymon),że przymykam na to oko.

Aha – w tej części po raz pierwszy tłumaczona jest gwara śląska, ale w mniej więcej połowie przypadków było to zbędne – nawet dla mnie, osoby pochodzącej z przeciwległego końca Polski, udawało się ją trafnie zrozumieć.

Zaczynając lekturę tej części „Kryminału pod psem” najbardziej byłam ciekawa wątku Róży i Szymona – zakończenie poprzedniej książki wskazywało, że w końcu się spikną. No i niby tak się stało, ale zostało to opisane mniej więcej tak: wchodzi Gucio do pokoju i widzi, że się obściskują. I tyle. No naprawdę liczyłam, że zostanie to opisane jakoś bardziej „romansowo”...
Potem...