Przyznaję, że ten tomik trochę poprawił sytuację. Nie należy do wybitnych, w sumie żaden tom SAO się do takowych nie zalicza, ale zdecydowanie przyjemniejszy i bardziej w moim klimacie.

Wielka Wojna została zakończona. Nastał długo oczekiwany czas pokoju, który zaprowadziło "Zaginione Dziecko Vectora". Wszystko wydaje się iść ku lepszemu, ale czy na pewno? Słowa przewodniczącego Jednolitego Kongresu "Kiedyś znów wybuchnie wojna" nie brzmią zbyt optymistycznie.

"- Ale skąd wiedziałeś, że jestem w tej komnacie? - zapytała Scheta, na co Kirito wzruszył ramionami.
- Wyczułem w niej najbardziej niebezpieczną aurę."

Przy tym tomie bawiłam się o wiele lepiej, choć rozwijał się powoli. Jednak to właśnie zagadka kryminalna, jak za czasów tomiku ósmego najbardziej do mnie przemówiła. Mogłam choć na chwilę pobudzić wyobraźnię, nie mając pojęcia, kto faktycznie jest sprawcą. W przypadku SAO to już wyczyn, gdyż przygody Kirito są niestety bardzo przewidywalne. Chwilami byłam zaskoczona, czasem nawet zaciekawiona. Kartkowałam te strony jak szalona. Tomik krótki, więc i szybko skończyły się kolejne stroniczki.

Jednak dopatrzyłam się tutaj pewnej nieścisłości (którejś z kolei w całej historii). Dotyczy ona samej Schety. Nie jestem pewna czy o tym fakcie, o którym sama Bezdźwięczna mówiła, autor najzwyczajniej zapomniał, czy po prostu miała na tyle czasu, żeby to dopracować. Nie jest to niby istotne, ale czepiam się nawet o takie drobnostki, nic nie poradzę.

Najbardziej zastanawiał mnie jeden fakt związany z pewnym numerem Rycerza Integralności, który Kawahara jak najbardziej wyjaśnił, można powiedzieć, że zadowalająco.

Ogólnie tomik czyta się bardzo przyjemnie, jego akcja rozwija się powoli, lecz w dobrym tempie. Nie brak w nim akcji, tajemniczości, mroku oraz dowcipów niezdarnego przewodniczącego Jednolitego Kongresu. Przy tym tomie można miło spędzić czas i oczywiście szybko zabrać się za kolejny, aby domknąć tę krótką część Alicyzacji. Perspektywa, z jakiej jest prowadzony nie przeszkadza, choć ta osóbka niekiedy naprawdę potrafi być irytująca.

Obrazki jak zawsze świetne, idealnie dobrane do klimatu, chwilami nawet zbyt ciemne, ale cieszą oko podczas lektury.

Mogę go śmiało polecić osobom, które lubią zagadki kryminalne, a także ciekawią ich losy Podziemia po zakończonej już wojnie!

Przyznaję, że ten tomik trochę poprawił sytuację. Nie należy do wybitnych, w sumie żaden tom SAO się do takowych nie zalicza, ale zdecydowanie przyjemniejszy i bardziej w moim klimacie.

Wielka Wojna została zakończona. Nastał długo oczekiwany czas pokoju, który zaprowadziło "Zaginione Dziecko Vectora". Wszystko wydaje się iść ku lepszemu, ale czy na pewno? Słowa...

Strasznie lanie wody, cały tom można by spokojnie skrócić do formy opowiadania, wtedy ocena byłaby ciut wyższa.

Strasznie lanie wody, cały tom można by spokojnie skrócić do formy opowiadania, wtedy ocena byłaby ciut wyższa.