Dobry wilk. Tragedia w szwedzkim zoo

Ważny głos w dyskusji na temat wzajemnych stosunków na linii człowiek-zwierzę oraz prób podporządkowania sobie dzikiej przyrody przez ludzi. Jak się okazuje, nasz gatunek wcale nie jest taki wszechwładny jakby sądził.

Ważny głos w dyskusji na temat wzajemnych stosunków na linii człowiek-zwierzę oraz prób podporządkowania sobie dzikiej przyrody przez ludzi. Jak się okazuje, nasz gatunek wcale nie jest taki wszechwładny jakby sądził.

Pokaż mimo to

Wilki z Kolmarden zagryzły swoją opiekunkę Karolinę. To jedno zdanie stanowi prosty opis tego, co się stało w 2012 roku. Można by streścić przebieg tamtego tragicznego dnia, zwalić winę na zwierzęta i zamknąć sprawę. Lars Berge jednak na tym nie poprzestał. Reportaż jest wielowątkowy, autor patrzy na sprawę z bardzo szerokiej perspektywy. Podaje sporo historii o wilkach, opisuje doświadczenia badaczy tych pięknych zwierząt i próbuje się dowiedzieć, co doprowadziło do tego mrożącego krew w żyłach zdarzenia. Berge opisuje jak zmieniał się wizerunek wilka na przestrzeni lat czy wspomina założenie pierwszych ogrodów zoologicznych. Mówi też o wpływie programów przyrodniczych na całe społeczeństwo, o relacji człowiek - dzikie zwierzę czy przywołuje obraz człowieka - samozwańczego władcy natury (co daje do myślenia). Widać, że starał się poszerzyć wiedzę o drapieżnikach na wiele sposobów. Uważam, że książka została dobrze przemyślana i poszczególne jej rozdziały tworzą bardzo ciekawą, spójną całość. Czytałam z wielkim zainteresowaniem, a książki zachęciła mnie do dokładniejszego przyjrzenia się wilkom.

Wilki z Kolmarden zagryzły swoją opiekunkę Karolinę. To jedno zdanie stanowi prosty opis tego, co się stało w 2012 roku. Można by streścić przebieg tamtego tragicznego dnia, zwalić winę na zwierzęta i zamknąć sprawę. Lars Berge jednak na tym nie poprzestał. Reportaż jest wielowątkowy, autor patrzy na sprawę z bardzo szerokiej perspektywy. Podaje sporo historii o wilkach, opisuj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już kiedy pierwszy raz zobaczyłam tę publikację w wydawniczych zapowiedziach wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Wiedziałam również, że nie będzie to łatwa lektura. Nie spodziewałam się jednak, że aż tak. Nie znajdziemy w tym reportażu wielu drastycznych opisów, jednak fakty, które autor przedstawia są szokujące i miejscami aż wydają się niemożliwe.

Szwedzki Kolmarden to największy ogród zoologiczny w Skandynawii. Jego wizytówką przez wiele lat były wilki. Program realizowany w ogrodzie pod nazwą Bliski Kontakt z Wilkiem przyciągał do tego miejsca rocznie tysiące gości. Turyści chcieli stanąć oko w oko z oswojonymi drapieżnikami. Na wybiegu pojawiały się gwiazdy sportu, filmu czy też politycy a nawet głowy państwa. W mediach społecznościowych można było znaleźć tysiące selfie z wybiegu dla wilków udowadniające sceptykom, że człowiek może z tymi „milusińskimi” zwierzętami trwać w harmonijnych stosunkach.
Niestety, w czerwcu 2012 roku niemal cały świat obiegła wstrząsająca wiadomość, że w Kolmarden na wybiegu dla wilków doszło do tragedii. Stado zaatakowało i zagryzło swoją opiekunkę Karolinę. Co było powodem ataku? Jak to się stało, że w miejscu, które szczyci się okiełznaniem natury wilki zagryzły swoją opiekunkę? Na te i inne pytania w swoim reportażu próbuje odpowiedzieć Lars Berge. Autor przez wiele lat badał dostępne źródła na temat tej sprawy. Materiały, do których dotarł i tezy, które postawił są szokujące. W pewnych momentach nie mogłam uwierzyć w to co czytam.

„Dobry wilk. Tragedia w szwedzkim zoo” to pozycja wstrząsająca Co prawda Lars Berge opisuje wydarzenia w sposób rzeczowy i jednocześnie z ogromnym wyczuciem dla bliskich ofiary tej tragedii. Mimo to lektura tej książki wzbudzała we mnie naprawdę sporo emocji. Autor opierając się na wydarzeniach, które miały miejsce w Kolmarden w 2012 roku przedstawia atmosferę, jaka panowała w tamtym okresie w Szwecji i podejście do drapieżnych zwierząt kadry zarządzającej ogrodem. Na temat samego wydarzenia dowiemy się stosunkowo niewiele z tej książki. Jej głównym wątkiem jest właśnie system rozwiązań a właściwie ich brak, który przyczynił się do tragedii i próba zrozumienia ciągu zdarzeń i decyzji, które doprowadziły do śmierci opiekunki wilków.
To co mi przeszkadzało w lekturze tej książki, to lekki chaos w jej konstrukcji i przeskoki w wątkach, przez co wybijałam się z jej rytmu.
Z drugiej strony książka napisana jest ciekawym językiem, który jest rzeczowy ale nie nudny. Do tego krótkie rozdziały wprowadzają pewien dynamizm w jej lekturę dzięki czemu mimo drobnego druku czyta się ją dość szybko i sprawnie. Do tego podobał mi się klimat tego reportażu. Mimo, że do tragedii doszło wiele lat temu, wnioski z niej płynące nie tracą na swojej aktualności.

Polecam.

kochamciemojezycie.blogspot.com

Już kiedy pierwszy raz zobaczyłam tę publikację w wydawniczych zapowiedziach wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Wiedziałam również, że nie będzie to łatwa lektura. Nie spodziewałam się jednak, że aż tak. Nie znajdziemy w tym reportażu wielu drastycznych opisów, jednak fakty, które autor przedstawia są szokujące i miejscami aż wydają się niemożliwe.

Szwedzki Kolmarden...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Dobry wilk" opowiada nie tylko o tym, że Karolinę zjadły wilki w zoo. Książka ma dużo szerszy horyzont. Opowiada, o samym zoo w którym doszło do tragedii. Ludziach, policji, dochodzeniu, rozprawie sądowej.

W poszczególne wątki wpleciona jest historia zoo jako takiego. Autor zastanawia się nad problemem przetrzymywania dzikich zwierząt w zoo w ogóle. A przede wszystkim pod publiczny pręgierz poddaje myślenie, że ludzie jako żywe istoty są w stanie okiełznać dzikość natury, w tym przede wszystkim dzikie zwierzęta.

Na dowód tego przytacza liczne przykłady śmiertelnych wypadków w zoo. A jest ich wcale nie tak mało jak się powszechnie sądzi. Na koniec. Nigdy do zoo nie lubiłem chodzić, a po tej książce nie lubię jeszcze bardziej. Za to lubię wilki i chciałbym mieć świadomość tego że mają się dobrze w bieszczadzkich lasach niż oglądać je, głaskać i robić sobie zdjęcie w płockim zoo.

"Dobry wilk" opowiada nie tylko o tym, że Karolinę zjadły wilki w zoo. Książka ma dużo szerszy horyzont. Opowiada, o samym zoo w którym doszło do tragedii. Ludziach, policji, dochodzeniu, rozprawie sądowej.

W poszczególne wątki wpleciona jest historia zoo jako takiego. Autor zastanawia się nad problemem przetrzymywania dzikich zwierząt w zoo w ogóle. A przed...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wilk od zawsze w literaturze i kulturze przedstawiany był jako wcielenie zła. Pojawia się w baśniach, bajkach, ale jest też przedstawiany jako diabeł w wierzeniach chrześcijan. Te negatywne konotacje nie są wcale bezpodstawne. Ten drapieżnik, choć raczej nie poluje na dorosłych ludzi czując przed nimi strach, nie zawaha się przed zaatakowaniem dziecka czy trzody chlewnej. Człowiek broniąc się zatem przed jego atakami spowodował, że liczebność wilków mocno zmalała i obecnie gatunek ten jest pod ochroną.
W szwedzkim zoo zrodził się pomysł by odczarować wizerunek wilków. Drapieżniki wykarmione przez ludzi i wychowywane w ludzkim towarzystwie, miały traktować opiekunów, jako członków swojego stada. Za opłatą odwiedzający zoo, mogli wejść na wybieg dla wilków i przeżyć niezapomniane chwile obcowania z drapieżnikami, licząc na ochronę pracowników ogrodu zoologicznego.
Jednak sytuacja ta uległa zmianie po dramatycznych wydarzeniach z 17 czerwca 2012 roku. Tego dnia na wybiegu dla wilków została znaleziona naga i martwa jedna z opiekunek watahy, nazywana przez pracowników matką wilków. Śmierć Karoliny wstrząsnęła personelem i opinią publiczną. Również autorem tej książki. Podjął on długą i wyczerpującą pracę by wyjaśnić przyczyny tragedii do jakiej doszło w Kolmarden. Czy wilk już na zawsze będzie nam się źle kojarzyć? Jak doszło do tego, że wilki zaatakowały osobę, którą doskonale znały? Czy tej tragedii można było uniknąć? Jakie wnioski można wyciągnąć z tej smutnej historii? Na te pytania Lars Berge próbuje znaleźć odpowiedzi, śledząc rozprawy sądowe, rozmawiając z bliskimi ofiary i specjalistami od zachowań wilków, zarówno tych żyjących na wolności jak i przebywających na wybiegach w ogrodach zoologicznych.

Książka „Dobry wilk. Tragedia w szwedzkim zoo” jest wstrząsającym reportażem. Gdy autor opisywał wydarzenia z dnia tragedii, mimo że wiedziałam jaki będzie finał, odczuwałam przerażenie. W czytelniku budzą się podobne pytania co w autorze, o regulamin panujący w zoo. Dlaczego ludzie znający naturę tych drapieżników, zachowywali się tak lekkomyślnie?
Publikacja jest również źródłem wiedzy o zachowaniu wilków. Osoby zainteresowane tymi zwierzętami na pewno będą zadowolone z informacji zawartych w tej książce. A przy okazji sięgając po „Dobrego wilka” prześledzimy inne przerażające historię, w których mordercą jest zwierzę wychowane w niewoli.
Z książki wyłania nam się myśl, że zwierzę na zawsze pozostanie wierne swojej naturze. A nasze próby nadania im ludzkich cech, mogą skończyć się dla nas tragedią.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarne.

Wilk od zawsze w literaturze i kulturze przedstawiany był jako wcielenie zła. Pojawia się w baśniach, bajkach, ale jest też przedstawiany jako diabeł w wierzeniach chrześcijan. Te negatywne konotacje nie są wcale bezpodstawne. Ten drapieżnik, choć raczej nie poluje na dorosłych ludzi czując przed nimi strach, nie zawaha się przed zaatakowaniem dziecka czy trzody chlewnej. Człow...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor reportażu opisuje jak doszło do tragicznego w skutkach wypadku na wybiegu dla wilków w szwedzkim zoo w Kolmården. Pisze o samym zoo, jego pracownikach, o wilkach i ich naturze, dochodzeniu policyjnym, procesie sądowym. W książce zawiera interesujące fakty z zachowań wilków tak wobec pracowników zoo, jak i odwiedzających program "Bliskiego kontaktu z wilkiem" turystów na niedługo przed tragicznym w skutkach wypadkiem.

Książkę przeczytałam z ogólnym zainteresowaniem. Zwłaszcza kilka początkowych rozdziałów oraz rozdziały nastepujace po pierwszej połowie książki. Plusem jest to, że rozdziały nie są długie, dzięki którym reportaż czyta się szybko. Wśród minusów widzę częste odbieganie od głównego tematu - wypadku i procesu - natomiast większe skupianie się autora na prywatnych odczuciach oraz stosowanie częstych przeskoków czasowych, które niejednokrotnie wprowadzały do lektury chaos.

Mimo, iż reportaż ten przeczytałam z zaciekawieniem, to jednak za te minusy obniżam ogólną ocenę, ostatecznie przyznając taką, na jaką według mnie adekwatnie zasługuje.

Autor reportażu opisuje jak doszło do tragicznego w skutkach wypadku na wybiegu dla wilków w szwedzkim zoo w Kolmården. Pisze o samym zoo, jego pracownikach, o wilkach i ich naturze, dochodzeniu policyjnym, procesie sądowym. W książce zawiera interesujące fakty z zachowań wilków tak wobec pracowników zoo, jak i odwiedzających program "Bliskiego kontaktu z wilkiem" tur...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo kiepsko napisany reportaż o wypadku śmiertelnym w zoo.

Chaotyczny wręcz chwilami kompletnie nie wiadomo o co chodzi autorowi. Co chwilę zmiana narracji z pierwszoosobowej na trzecią... Rozdziału kompletnie bez znaczenia jak np opis wycieczki ze swoimi dziećmi - no kogo to obchodzi? skoro nie miało to nic wspólnego z wypadkiem. Momentami człowiek odnosi wrażenia że to jest autobiografia autora książki.

Najgorsze w tym wszystkim jest jednak nie liniowy opis akcji. Co chwilę przeskakuje autor z czasu przeszłego do teraźniejszego z wstawkami co było w 1965 roku...

Tragiczne - należy omijać szerokim łukiem

Bardzo kiepsko napisany reportaż o wypadku śmiertelnym w zoo.

Chaotyczny wręcz chwilami kompletnie nie wiadomo o co chodzi autorowi. Co chwilę zmiana narracji z pierwszoosobowej na trzecią... Rozdziału kompletnie bez znaczenia jak np opis wycieczki ze swoimi dziećmi - no kogo to obchodzi? skoro nie miało to nic wspólnego z wypadkiem. Momentami człowiek odnosi wrażenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię, kiedy książka, do której od początku byłam sceptycznie nastawiona, pozytywnie mnie zaskakuje. Dokładnie tak było z "Dobrym wilkiem" - mój sceptycyzm wywodził się z faktu, że moje wcześniejsze zetknięcie z twórczością Berge'a nie było szczególnie udane (nie polecam "Korponinja" ;) ). Tutaj autor porwał się jednak na trudny reportaż, zamiast pozwalać błądzić swojej wyobraźni i czytelnikom na pewno wyszło to na dobre.
Książka po szwedzku nosi tytuł "Wilczy atak", który lepiej zapowiada lekturę nawet niż polski podtytuł "Tragedia w szwedzkim zoo". Temat nie był dla mnie nowy - o parku Kolmården, w którym wilki zaatakowały swoją opiekunkę, było swego czasu głośno w szwedzkich mediach. Jednak znalezione przeze mnie w internecie informacje były dość szczątkowe - zapewne miały na to wpływ zarówno moja słaba znajomość szwedzkiego, jak i ukrywanie informacji przez policję / sąd dla dobra śledztwa oraz rodziny ofiary. Myślałam, że skoro proces się skończył, a od ataku minęło kilka lat, to w końcu więcej informacji wypłynie na światło dzienne. A tu autor już na wstępie informuje, że nie zamierza podawać szczegółów, żeby nie zranić bliskich ofiary. Od razu zaczęłam się zastanawiać, co to za książka o "tragedii / ataku" (w zależności od języka tytułu), w której nie podaje się szczegółów tej tragedii / tego ataku? I nie chodzi tu nawet o podawanie krwawych informacji, bo rozumiem, jak ciężko byłoby to czytać bliskim zmarłej - brakuje tu jednak konkretnego podsumowania całej sytuacji. W wielu miejscach odnoszę wrażenie, że lektura jest skierowana do szwedzkiego czytelnika, który zna wypadek z mediów - polski czytelnik może jednak odłożyć książkę z poczuciem, że czegoś tu brakuje.
Lars Berge spojrzał jednak na wilki, proces ich socjalizacji, ich "marketing" (jak wilk był/jest postrzegany?), na obecność tych zwierząt w ogrodach zoologicznych... nawet na same ogrody zoologiczne. Zbudował świetne tło dla całej historii, które pomaga zrozumieć, dlaczego do tragedii doszło i dojść musiało. Poraża bezmyślność, która aż nie pasuje do tak zorganizowanego i przewidującego narodu jak Szwedzi. I choć "Dobry wilk" okazał się lekturą napisaną pod zupełnie innym kątem, niż się tego spodziewałam, pochłonęłam ją w dwa popołudnia. Polecam wszystkim, którzy interesują się "udomawianiem" dzikich zwierząt - nawet, jeśli o tragedii w Kolmården wcześniej nie słyszeliście.

Lubię, kiedy książka, do której od początku byłam sceptycznie nastawiona, pozytywnie mnie zaskakuje. Dokładnie tak było z "Dobrym wilkiem" - mój sceptycyzm wywodził się z faktu, że moje wcześniejsze zetknięcie z twórczością Berge'a nie było szczególnie udane (nie polecam "Korponinja" ;) ). Tutaj autor porwał się jednak na trudny reportaż, zamiast pozwalać bł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powiem szczerze, że zszokowała mnie ta książka. Nie zdawałam sobie sprawy, jak człowiek w przeszłości potrafił być podły i nadal niestety jest...W stosunku do zwierząt, które traktuje jak zabawki. Robi sobie z nimi co chce, jakby ktoś dał mu do tego prawo. W trakcie czytania włos jeżył mi się na głowie. Czytając o największym w Szwecji Zoo chciało mi się płakać. Doszło do tragedii z powodu ewidentnej winy człowieka...nie muszę pisać kto za tą winę zapłacił...Tak jak w każdym z tego typu przypadków, śmierć ponoszą zwierzęta, w tym przypadku także i ich opiekunka Karolina, dlaczego? Bo zostały wynaturzone, zmuszone do życia wbrew instynktowi-a tego nie potrafią bo są to dzikie zwierzęta ale cierpią równie tak jak my bo pragną wolności. Na myśl o delfinie, który nie mogąc znieść niewoli ( porwany i umieszczony w kuwecie z wodą, każą mu śpiewać i klaskać bawić widownię)popełnia samobójstwo po prostu pęka mi serce. Skąd w ludziach chęć takiej masakrycznej rozrywki??W starożytności - krwawe igrzyska, walki zwierząt, corrida, wszystkie cyrki i zoo razem wzięte. Im krwawiej tym ciekawiej-nigdy tego nie pojmę... Przypomina się tak trafny mem , na który natknęłam się w necie, że papierosy są dobre dla środowiska bo zabijają ludzi...Książka dla ludzi o mocnych nerwach.

Powiem szczerze, że zszokowała mnie ta książka. Nie zdawałam sobie sprawy, jak człowiek w przeszłości potrafił być podły i nadal niestety jest...W stosunku do zwierząt, które traktuje jak zabawki. Robi sobie z nimi co chce, jakby ktoś dał mu do tego prawo. W trakcie czytania włos jeżył mi się na głowie. Czytając o największym w Szwecji Zoo chciało mi się płakać. Doszło do trage...

więcej

mniej

Pokaż mimo to