Nie wiem co napisać. Książka wywołała silne emocje, rozdrapała zagojone rany.

Nie wiem co napisać. Książka wywołała silne emocje, rozdrapała zagojone rany.

Autorzy podjęli trudny temat ale bardzo ważny. Wszak chodzi o zdrowie psychiczne dzieci. Zaburzenia osobowości, afektywne dwubiegunowe, depresja, transpłciowość, samobójstwa nastolatków, stan polskiej psychiatrii to tylko część omawianych zagadnień. Bardzo ważna książka bo pokazuje fatalny stan polskiej psychiatrii oraz uswidamia do czego prowadzi dyskryminacja szerzona przez prawicowych polityków oraz hierarchów kościelnych.

Autorzy podjęli trudny temat ale bardzo ważny. Wszak chodzi o zdrowie psychiczne dzieci. Zaburzenia osobowości, afektywne dwubiegunowe, depresja, transpłciowość, samobójstwa nastolatków, stan polskiej psychiatrii to tylko część omawianych zagadnień. Bardzo ważna książka bo pokazuje fatalny stan polskiej psychiatrii oraz uswidamia do czego prowadzi dyskryminacja szerzona...

To ten rodzaj literatury, który przeraża i wbija w fotel, a najbardziej chyba to, że to prawdziwe historie...
Warto przeczytać tą książkę, żeby samemu się zorientować w jak opłakanym stanie jest stan psychiatrii dziecięcej w Polsce... Jasne, nie wszystkie oddziały psychiatryczne są takie jak jeden przedstawiony w książce, ale nawet ten jeden nie powinien tak wyglądać. Trzeba mówić o tym głośno i dobitnie, upominać się o tych, o których nikt się nie chce upomnieć.

To ten rodzaj literatury, który przeraża i wbija w fotel, a najbardziej chyba to, że to prawdziwe historie...
Warto przeczytać tą książkę, żeby samemu się zorientować w jak opłakanym stanie jest stan psychiatrii dziecięcej w Polsce... Jasne, nie wszystkie oddziały psychiatryczne są takie jak jeden przedstawiony w książce, ale nawet ten jeden nie powinien tak wyglądać....

Bardzo trudna, ciężka dla serca lektura. Z rozdziału na rozdział coraz więcej było we mnie złości, niezrozumienia jak i … bezsilności. Jak pomóc gdy system w Państwie tak bardzo został zaniedbany? Jak to się dzieje że osoby rządzące od wielu lat nie zauważyły potrzeby aby reagować, pomagać, inwestować czy modernizować?! Dziennikarz zrobił najlepszą możliwą rzecz jaką mógł i jaką miał w swoich rękach - nagłośnił temat. Moja największa obawa jest jednak taka, że po lekturę sięgają osoby związane z tym tematem lub te które mają wyjątkowo otwarte umysły i chcą poznać kondycję państwa polskiego w tematyce oświaty i szpitali psychiatrycznych dla młodzieży. Ale czy Ci, do których powinna trafić ta lektura samodzielnie po nią sięgną? To mnie bardzo zastanawia. Liczę na nowy rząd w Polsce, że przyjrzy się tematowi psychiatrii i szpitali dla młodzieży a następnie zacznie cokolwiek robić w kierunku zmiany na lepsze.

Bardzo trudna, ciężka dla serca lektura. Z rozdziału na rozdział coraz więcej było we mnie złości, niezrozumienia jak i … bezsilności. Jak pomóc gdy system w Państwie tak bardzo został zaniedbany? Jak to się dzieje że osoby rządzące od wielu lat nie zauważyły potrzeby aby reagować, pomagać, inwestować czy modernizować?! Dziennikarz zrobił najlepszą możliwą rzecz jaką mógł i...

Po zakończeniu tej lektury jest mi smutno, czuję się pokonana. Jestem osobą dorosłą, mam już swoje dzieci. Zarówno przemoc rówieśniczka jak i brak wsparcia ze strony kadry nauczycielskiej, nie są mi obce niestety. Myślę że najgorsi w tym wszystkim są rodzice. Nie dzieci przesladowanych(bo rodzice tych dzieci chcą tylko by ich dziecko było traktowane normalnie),ale tych co prześladują upatrzonych slabszych kolegów i koleżanki. Zero empatii, zrozumienia. Jest mi przykro, że tak to wszystko funkcjonuje a co gorsza nie widzę by coś miało się zmienić.
Książka jest trudna. Porusza temat kontrowersyjny. Polecam

Po zakończeniu tej lektury jest mi smutno, czuję się pokonana. Jestem osobą dorosłą, mam już swoje dzieci. Zarówno przemoc rówieśniczka jak i brak wsparcia ze strony kadry nauczycielskiej, nie są mi obce niestety. Myślę że najgorsi w tym wszystkim są rodzice. Nie dzieci przesladowanych(bo rodzice tych dzieci chcą tylko by ich dziecko było traktowane normalnie),ale tych co...

Tak.

Tak.

Jak napisać recenzję miażdżącego reportażu o stanie zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży w Polsce?
Ciężko to zrobić.
A jeszcze ciężej jest wiedząc, że nasz kraj, służba zdrowia, szkolnictwo i cały system leży i kwiczy. Zamiast pomagać często jeszcze bardziej niszczy młodego człowieka.

Książkę "Szramy. Jak psychosystem niszczy nasze dzieci" @okiemberesia
@janusz_schwertner
@wielkalitera powinien przeczytać każdy, kto ma styczność z dziećmi i młodzieżą. Jak żyć i nie utonąć w kraju, który nienawidzi inności, wrażliwości, gdzie brak empatii?

Polska to drugi kraj w Europie (po Niemczech) z tak wysokim odsetkiem s*mobój*tw wśród dzieci i młodzieży.
Warto zwracać uwagę na ten problem i publicznie głośno o nim mówić. Zamiatany pod dywan magicznie nie zniknie.
Dlatego naszym obowiązkiem jest branie udziału w wyborach i oddawanie głosów na ludzi, którzy skończą z polityką nienawiści, będą mieli plan na podniesienie służby zdrowia z kolan i stworzenie bardziej przyjaznego środowiska w szkołach.

Wyobrażasz sobie, że pielęgniarzem w dziecięcym psychiatryku jest były policjant bez przygotowania psychologicznego? Mi to nie mieści się w głowie a takie rzeczy się zdarzają...
Miejsce, które powinno pomagać, często jest niebezpieczne i nie stwarza warunków do zdrowienia.
Kto jest winien i czy uda się to zmienić zanim będzie jeszcze gorzej?

Jak napisać recenzję miażdżącego reportażu o stanie zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży w Polsce?
Ciężko to zrobić.
A jeszcze ciężej jest wiedząc, że nasz kraj, służba zdrowia, szkolnictwo i cały system leży i kwiczy. Zamiast pomagać często jeszcze bardziej niszczy młodego człowieka.

Książkę "Szramy. Jak psychosystem niszczy nasze dzieci"...

Ta książka wbiła mi się w pamięć tak bardzo, że do dziś wspominam, jak wielkie wrażenie na mnie wywarła i jak bardzo mną wstrząsnęła, a czytałam ją już jakiś czas temu :(

Z reguły nie znaczę książek, a ta od samego początku upstrzona była znacznikami na coraz to bardziej szokujących informacjach.

Czy wiedzieliście, że Polska zajmuje drugie miejsce w Europie pod względem samobójstw dzieci i młodzieży poniżej 19. roku życia?

Jak do powyższej wiadomości ma się to, że zamykane są kolejne oddziały psychiatryczne dla dzieci i młodzieży, że młodym brakuje wsparcia, że rodzice są bezsilni wobec takiej sytuacji. Ci, którzy mogą szukają pomocy prywatnie. A ci, których nie stać?

Książka mocna, wstrząsająca, dająca do myślenia i niestety smutna :(

Ta książka wbiła mi się w pamięć tak bardzo, że do dziś wspominam, jak wielkie wrażenie na mnie wywarła i jak bardzo mną wstrząsnęła, a czytałam ją już jakiś czas temu :(

Z reguły nie znaczę książek, a ta od samego początku upstrzona była znacznikami na coraz to bardziej szokujących informacjach.

Czy wiedzieliście, że Polska zajmuje drugie miejsce w Europie pod względem...

Z podziwem i szacunkiem należy podejść do pracy dziennikarzy, którzy zajmowali się tymi sprawami.

Jednostkowa empatia składa się na jej społeczny obraz. Tylko, że empatia wynika również ze świadomości problemu. Wygląda to źle. Jeszcze gorzej, jeśli uświadomimy sobie, że dziecięce szpitale psychiatryczne i oddziały psychiatryczne dla dzieci to rzeźnia dla lekarzy i pielęgniarek, którzy byli idealistami. Nie można od nikogo oczekiwać heroizmu, gdy wszyscy musimy jakoś żyć.

Ogrom cierpienia dzieci i ich rodziców przytłacza. Jeden poziom po drugim. W szkole, przedszkolu, poradni, gabinecie, na oddziale szpitalnym. Trudno się to czytało, ale było warto.

Z podziwem i szacunkiem należy podejść do pracy dziennikarzy, którzy zajmowali się tymi sprawami.

Jednostkowa empatia składa się na jej społeczny obraz. Tylko, że empatia wynika również ze świadomości problemu. Wygląda to źle. Jeszcze gorzej, jeśli uświadomimy sobie, że dziecięce szpitale psychiatryczne i oddziały psychiatryczne dla dzieci to rzeźnia dla lekarzy i...

Na plus :
-Potrząśniecie społeczeństwem, że nie dzieje się dobrze w psychiatrii dziecięcej ale i nie tylko... (normalnie sprawy się chowa i udaje, że nie istnieją a jak jakimś cudem wyjdą z dziury na światło dzienne to wprowadza się jakieś prowizoryczne coś co tylko łata problem na chwilę)
Wyglada na to, że miała realny wpływ na rzeczywistość ale czy do każdego problemu musimy pisać książkę...(w dzisiejszym świecie)?
-Opowiedziane z różnych perspektyw :
@Rodzice
@Pacjenci
@Prokurator
@Lekarze (chociaż tutaj były to pojedyncze wstawki)
Nie jest to pozycja stricte naukowa - przedstawia problem ale bardziej jako zbiór doświadczeń coś jak reportaż.


Na minus :
-Trochę chaotyczna
-Ciągłe mówienie o LGBT (nie mam nic do tego jednak pominięte kompletnie zostały osoby z innymi problemami)
-Powinno być od razu wyszczególnione, że dotyczy to szpitali - x, y i z
-Rodziców może przestraszyć a jeśli w grę wchodzi kwestia życie mojego dziecka czy szpital to można się nakręcić lękowo i podjąć przez to złą decyzję

Na plus :
-Potrząśniecie społeczeństwem, że nie dzieje się dobrze w psychiatrii dziecięcej ale i nie tylko... (normalnie sprawy się chowa i udaje, że nie istnieją a jak jakimś cudem wyjdą z dziury na światło dzienne to wprowadza się jakieś prowizoryczne coś co tylko łata problem na chwilę)
Wyglada na to, że miała realny wpływ na rzeczywistość ale czy do każdego problemu...