,,Kapryśne koło fortuny" to druga część dylogii o Elżbiecie Granowskiej z Pilczy, trzeciej żony Władysława Jagiełły.

Akcja powieści rozpoczyna się, gdy po kilkunastu latach małżeństwa królowa Jadwiga zachodzi w ciążę. Radość nie trwa jednak długo, gdyż królowa i jej córeczka umierają niedługo po porodzie. Aby utwierdzić swoje prawo do tronu i wypełnić wolę zmarłej żony, Władysław Jagiełło poślubia Annę Cylejską, wnuczkę Kazimierza Wielkiego. W tym samym czasie Elżbieta z Pilczy po pierwszym skandalicznym małżeństwo żyje z Wincentym Granowskim, wdowcem z dwójką synów. Nie jest to szczęśliwy związek, ale Elżbieta stara się pogodzić z rolą żony i swoje szczęście czerpać z narodzin i wychowywania kolejnych dzieci. Wszystko zmienia się, gdy ginie Wincenty Granowski, a wkrótce umiera także królowa Anna. Władysław i Elżbieta spotykają się ponownie na dworze jego siostry i dochodzą do wniosku, że są sobie przeznaczeni. Wbrew woli możnych król poślubia Elżbietę.

Przy poprzedniej części tego cyklu napisałam, że Alina Zerling-Konopka jest moją ulubioną polską pisarką książek historycznych (czytałam jeszcze ,,Drogę królewską" - powieść o starożytnym Egipcie, i ,,Rozalię Lubomirską. Kwiat Podola" - historię jedynej Polki, która padła ofiarą Wielkiej Rewolucji Francuskiej, która jest moją ulubioną powieścią Zerling-Konopki). Nadal popieram to zdanie, bo jej książki czytało mi się lepiej niż znacznie bardziej popularne powieści Czarneckiej czy Cherezińskiej, ale przyznam, że ,,Kapryśne koło" nieco mnie rozczarowało. W recenzji pierwszej części napisałam, że młoda Elżbieta była dla mnie trochę irytująca w swojej młodzieńczej naiwności i próżności, ale mimo to rozumiem i szanuję taką kreację, bo kto może powiedzieć, że nastolatki w średniowieczu były dojrzalsze niż obecnie. Byłam bardzo ciekawa, jak Zerling-Konopka przedstawi tę bohaterkę w dojrzalszym wieku, jako wdowę, która po burzliwym życiu pragnie zaznać odrobiny szczęścia, nawet kosztem wywołania skandalu. I tu był dla mnie duży minus, bo miałam wrażenie, że Elżbieta nie ma specjalnie zarysowanego charakteru i mimo że jest tytułową bohaterką jej rola ogranicza się jedynie do bycia matką swoich dzieci i zakochania we Władysławie, żadne inne czynniki nie wpływają na jej postawę i charakter. Autorka równie wiele miejsca poświęca całej rodzinie Pileckich i Granowskich, zwłaszcza Jaśkowi, przybranemu bratu Elżbiety, polityce Władysława Jagiełły, a także wydarzeniom na Węgrzech i Czechach. I nie byłoby to złe, ale zdecydowanie lepiej sprawdziłoby się w dłuższej książce niż obecnie, gdyż na niecałych dwustu stronach ciężko wyraziście przedstawić tyle zdarzeń i sprawić, by czytelnik przywiązał się do postaci. Miałam wrażenie, że zbyt wiele rzeczy jest tu przedstawianych samym opisywaniem, niż przedstawianiem w konkretnych scenach, przez co chwilami odnosiłam wrażenie, że czytam podręcznik do historii Polski niż powieść. Zauważyłam też, że autorka ma w zwyczaju powtarzać niektóre informacje i motywy, a kilka postaci jest przedstawionych w dość przerysowany sposób (szczególnie król Węgier, Zygmunt Luksemburski i jego druga żona).

Niespecjalnie przekonuje mnie też wizja miłości Władysława i Elżbiety przedstawiona w tej dylogii. O ile przyjęłabym pomysł na to, że Elżbieta jako nastolatka zauroczyła się w starszym od siebie królu i będąc nieszczęśliwą w życiu (chociaż jej relację z Wisłem Zerling-Konopka też opisuje jako miłość),pielęgnowała wspomnienie o nim, tak ciężko mi uwierzyć, żeby Władysław Jagiełło, który w chwili ślubu z Jadwigą był dojrzałym człowiekiem (jest tu przyjęta wersja, że był starszy od niej o dwadzieścia lat, nie dziesięć),zakochał się w praktycznie nieznanej sobie dziewczynie od pierwszego wejrzenia i przez oba swoje wcześniejsze małżeństwa cały czas o niej myślał i marzył. O wiele ciekawsza i oryginalniejsza, a zarazem realniejsza byłaby dla mnie opcja, że mimo wcześniejszej znajomości, to uczucie narodziło się w nich już po śmierci ich małżonków. Jednak, jak wiemy, nigdy nie poznamy do końca prawdy, co siedziało w postaciach historycznych i jakie były ich motywacje, więc chociaż dla mnie taki przebieg zdarzeń jest mało wiarygodny, to tylko moja subiektywna opinia.

Natomiast nie jest tak, że ta książka mi się nie podobała, bo uważam, że jest naprawdę dobrze napisana (chociaż skrótowo) i ma duży potencjał, który nie został w pełni wykorzystany. Na pewno ciekawym pomysłem było uczynienie główną bohaterką polskiej królowej, o której niewiele się mówi, a której historia ma wszelkie cechy, aby rozbudzić romantyczną wyobraźnię u czytelników. Chociaż nie jestem fanką postrzegania i promowania historii na zasadzie ,,wielka miłość władców", bo często przyczyny różnych wydarzeń były znacznie bardziej pragmatyczne lub brutalne, to nie ukrywajmy, że takie rzeczy przyciągają, a jeśli są stworzone z zachowaniem pewnej poprawności historycznej, mogą skłonić ludzi do większego zainteresowania danym tematem, nie tylko przez pryzmat zakochanej pary (a przynajmniej chciałabym, żeby tak było). Elżbieta Granowska jako kobieta z przeciętnej szlacheckiej rodziny, ze skandaliczną przeszłością, która zdołała zdobyć miłość króla i została jego żoną, wzbudzając oburzenie społeczne, mogłaby rozpalać wyobraźnię równie mocno, co historie o Annie Boleyn, Elżbiecie Woodville czy choćby Barbarze Radziwiłłównie, a jest praktycznie zapomniana, dlatego fakt, że Zerling-Konopka napisała powieść właśnie o niej, na pewno zasługuje na uwagę i uznanie.

Ogromnym plusem tej powieści jest podkreślanie roli kobiet w społeczeństwie i ich trudnego losu, nie tylko na przykładzie Elżbiety, która po skandalu z jej udziałem została zmuszona do małżeństwa ze starszym człowiekiem, który traktował ją jak klacz rozpłodową, a gdy w końcu udało jej się zdobyć prawdziwą miłość, nieustannie musiała zmagać się z opinią ladacznicy, a wręcz wiedźmy, świadoma, że jej ślub z Władysławem nie tylko mógł skomplikować sytuację polityczną, ale też odebrać królowi szansę na spłodzenie męskiego potomka. Ciekawe są przywołane też drugoplanowe postacie kobiece - stanowcza i zaradna księżna Aleksandra, która w porównaniu z Elżbietą wydaje się wybranką losu, wspomniana epizodycznie Maria Andegaweńska, która będąc koronowana na króla, ostatecznie została pozbawiona większego wpływu na politykę przez małżeństwo, czy Anna Cylejska, druga żona Jagiełły, która nigdy nie została przez niego pokochana i żyła z myślą, że dla wszystkich jest tylko namiastką królowej Jadwigi. Na uwagę zasługuje też wątek jej córki, Jadwigi Jagiellonki, dziewczynki nieśmiałej i chorowitej, osieroconej przez matkę, chłodno traktowanej przez ojca, która w macosze znajduje opokę i prawdziwą przyjaciółkę, a ich relacja była opisana bardzo poruszająco. Podobały mi się też wszelakie wątki polityczne i wojenne, chociaż żałuję, że poświęcono im tak mało miejsca. Na szczególną uwagę zasługuje wątek wojen husyckich, przy którym autorka bardzo rzetelnie i z wyczuciem opisała argumenty obu stron.

,,Kapryśne koło fortuny" (i sama dylogia o Elżbiecie Granowskiej) jest dobrą, ciekawą opowieścią, chociaż niestety mam wrażenie, że autorka nie do końca wykorzystała potencjał swojej postaci i ta książka jest zwyczajnie za krótka. Mimo to polecam tę pisarkę, bo naprawdę zasługuje ona na większą popularność.



,,Śmierć nie była już straszna. Po prostu istniała, szła koło człowieka w każdym dniu jego życia. Była jego wierną, wypróbowaną przyjaciółką. Nie można od niej uciec, jak nie można uciec od własnego cienia."

,,Kapryśne koło fortuny" to druga część dylogii o Elżbiecie Granowskiej z Pilczy, trzeciej żony Władysława Jagiełły.

Akcja powieści rozpoczyna się, gdy po kilkunastu latach małżeństwa królowa Jadwiga zachodzi w ciążę. Radość nie trwa jednak długo, gdyż królowa i jej córeczka umierają niedługo po porodzie. Aby utwierdzić swoje prawo do tronu i wypełnić wolę zmarłej żony,...

Dalsze losy trzeciej żony Jagiełły Elżbiety Granowskiej - jedynej prawdziwej miłości króla. Wspaniała, barwna, napisana pięknym językiem opowieść o miłości, historii, namiętnościach i polityce.
Świetnie spędzony czas:)

Dalsze losy trzeciej żony Jagiełły Elżbiety Granowskiej - jedynej prawdziwej miłości króla. Wspaniała, barwna, napisana pięknym językiem opowieść o miłości, historii, namiętnościach i polityce.
Świetnie spędzony czas:)

Drugą część opowieści o Elżbiecie Granowskiej, trzeciej żonie Jagiełły, czytało mi się dosyć dobrze. Ta część bardziej mi się podobała niż poprzednia, teraz bardziej czułam, że czytam powieść historyczną. Znalazłam tu opowiedzianą historię miłości króla i jego trzeciej żony, Elżbiety na tle wydarzeń historycznych. Autorka zaprowadziła nas także na teren wojen husyckich. Cieszę się, że sięgnęłam po tę książkę.

Drugą część opowieści o Elżbiecie Granowskiej, trzeciej żonie Jagiełły, czytało mi się dosyć dobrze. Ta część bardziej mi się podobała niż poprzednia, teraz bardziej czułam, że czytam powieść historyczną. Znalazłam tu opowiedzianą historię miłości króla i jego trzeciej żony, Elżbiety na tle wydarzeń historycznych. Autorka zaprowadziła nas także na teren wojen husyckich....

Dalsze losy trzeciej żony Władysława Jagiełły -Elżbiety Granowskiej. Druga część, tak samo ciekawa jak poprzednia. Autorka ukazała też przebieg wojen husyckich.
Dobrze się czyta. Polecam !

Dalsze losy trzeciej żony Władysława Jagiełły -Elżbiety Granowskiej. Druga część, tak samo ciekawa jak poprzednia. Autorka ukazała też przebieg wojen husyckich.
Dobrze się czyta. Polecam !